پاورپوینت کامل موضوع پژوهش (۲)آسیب شناسی ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل موضوع پژوهش (۲)آسیب شناسی ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل موضوع پژوهش (۲)آسیب شناسی ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل موضوع پژوهش (۲)آسیب شناسی ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

۱۳

هر شناختی، به دلیل افزودن بصیرت انسان، راه بهتر زیستن و بهتر اندیشیدن و بهتر عمل
کردن را به او می آموزد. شناخت های فراوانی وجود دارد که می تواند برای انسان جاذبه
و فایده داشته باشد، اما برخی از آنها ضروری تر و کارسازتر است. در سلسله مباحث
گذشته که از شناخت های ضروری با شما سخن می گفتیم، موضوعاتی مانند خودشناسی،
حجّت شناسی، هستی شناسی و دشمن شناسی را بحث کردیم.

یکی دیگر از این معرفت های لازم و اولویّت دار، «آسیب شناسی» یا «آفت شناسی» است،
که در این پژوهش عرضه می گردد.

آفت چیست؟

پیش از شناخت آسیب ها و آفت ها، باید اصل آفت را شناخت.

آفت، هر بیماری و بلای شدید را گویند که در انسان ها پیدا می شود.(۱) آفت، حالت و
وضعیتی است که وقتی در چیزی پیدا شود، آن را فاسد و خراب می کند، بهره وری از آن را
با مشکل مواجه می سازد، آن چیز را در جهت عکس آن چه مطلوب است قرار می دهد و از
ارزش و اعتبار می اندازد.

مثلاً وقتی یک مزرعه دچار آفت می شود، محصول خوب و کافی از آن به دست نمی آید. اگر
یک خانه و آپارتمان دچار آسیب شود، دیگر قابل سکونت نخواهد بود، یا اگر جسم انسان
دچار عارضه و آسیبی گردد، شخص بیمار می شود و از تلاش مفید و ادامه زندگی می ماند.
این جاست که شناخت آسیب ها و آفت ها سبب می شود هم خطرهای پیش رو را در زمینه های
مختلف بشناسیم، هم علت به وجود آمدن آنها را کشف کنیم، هم بتوانیم از بروز آفت ها
پیش گیری کنیم، هم در صورت بروز و پیدایش، آفت زدایی کنیم، تا هر موضوع یا پدیده ای
بتواند در مسیر درست خود مورد بهره برداری قرار گیرد.

ضرورت آفت شناسی

به این مثال دقت کنید: کسی برای درس خواندن، زحمت زیادی می کشد، ولی بازده او بسیار
اندک است، یا کسی برای پرورش گل و گیاه، بسیار خرج می کند و زحمت می کشد، اما تلاش
او به ثمر نمی رسد و صاحب باغ و بوستان و گل خانه نمی شود. لابد یک جای کار اشکال
دارد که مانع دست یافتن او به هدف می شود. اگر آن نقطه آسیب را نشناسد، همیشه
تلاش هایش بی ثمر خواهد ماند. بنابر این گام نخست در رشد او، شناخت آسیب هاست.

این آفت ها، هم چنان که اشاره شد، گاهی در مسائل فکری و اعتقادی است که سبب می شود
انسان از داشتن یک ایمان و عقیده سالم و صحیح و قوی محروم شود و اگر اخلاق و عقاید
انسان فاسد شود، به زندگی مطلوب نمی رسد و در جامعه شخصیت پیدا نمی کند. گاهی در
مسائل رفتاری و معاشرتی است که موجب می گردد انسان نتواند رابطه خوبی با دیگران
داشته باشد، یا از رابطه ای که دارد بهره برداری خوب کند. یا در مسائل کسب و درآمد
و امور معیشتی و گذران زندگی است، یا در دوستی ها و رفاقت هایی است که با دیگران
دارد، یا در مسائل تحصیلی و آموزشی است، یا در رابطه میان معلم و شاگرد، یا پدر و
مادر با فرزندان یا زن با شوهر است، یا عرصه های دیگر که بی شمار است.

اجمال قضیه این است که اگر آسیب شناسی در کارها نداشته باشیم، آن چه که می تواند
نیرو بخش یا وحدت آفرین باشد، تبدیل به ضعف می گردد یا تفرقه افکن می شود؛ آن چه
می تواند عامل رشد گردد، سبب عقب ماندگی می شود؛ آن چه می تواند تأمین کننده سلامتی
باشد، تبدیل به عنصری بیماری زا می شود، و آن چه می تواند ایمان و اراده ای روشن و
قوی به ما بدهد، سبب شک و تردید و تزلزل اعتقادی و بی هویّتی فرهنگی و ضعف شخصیت
می شود.

پس، از مهم ترین شناخت ها، شناختِ آسیب ها و آفت هاست.

در این پژوهش، به یکی از موضوع ها و آفت های آن می پردازیم تا زمینه شناخت آفت در
عرصه های دیگر را نیز به ما بشناساند. موضوع مورد بحث ما، آفت های علم است.

آفت های علم

علم در زندگی انسان، نقش روشن گری در درون، هدایت گری در بیرون، رساندن به خدا،
ایجاد و افزایش کمالات در صاحب علم، راهی برای کسب آخرت و حتی دنیای مطلوب، گامی
برای رها شدن از تعلّقات دنیوی، وسیله ای برای کشف حقایق و رهایی از اوهام است. اگر
علم نتواند این آثار را در انسان داشته باشد، معلوم می شود جایی از کار دچار مشکل و
آسیب شده که دانش نتوانسته تأثیر خود را بر دانشمند بگذارد.

بعضی از این آفت ها بر اساس آن چه در قرآن و روایات است، از این قرار است:

۱ – غرور و تکبّر

معروف است درختی که پربار باشد، شاخه هایش آویخته تر است. انسانی هم که بار علم و
معرفت داشته باشد، باید متواضع و خاک سار باشد. وجود تکبّر و غرور در انسان که از
راه معلومات به دست آید، آفت علم است. عالِم آفت زده کسی است که مغرور دانسته های
خود باشد. بعضی ها چون غرور دارند، از گفتنِ «نمی دانم» در موردی که علم و اطلاع
ندارند، پرهیز می کنند و دیگران را هم به اشتباه می اندازند.

امام صادق (ع) فرمود: «اذا سئل الرّجل منکم عمّا لا یعلم، فلیقل: لا ادری ؛(۲) هر
گاه از یکی از شما چیزی پرسیدند که نمی دانست، باید بگوید: نمی دانم.»

یکی از شاگردان مرحوم علامه طباطبائی می گوید: «من در طول سی سال که افتخار درک
محضر ایشان را داشتم، هرگز کلمه «من» از ایشان نشنیدم. در عوض، عبارتِ «نمی دانم»
را بارها در پاسخ به سؤالات از ایشان شنیده ام؛ همان عبارتی که افراد کم مایه، از
گفتن آن عار دارند، ولی این دریای پر تلاطم علم و حکمت، از فرط تواضع و فروتنی، به
آسانی می گفت.»(۳)

بعضی از صاحبان علم، خود را برتر از دیگران می پندارند، به آنان تکبّر می فروشند،
به افراد کم سواد، بی اعتنایی می کنند، از مشورت با دیگران پرهیز دارند و از
انتقادپذیری می گریزند. اینها از نشانه های «آسیبِ کبر» در وجود صاحبان دانش است.

کسی که به شاگرد خود تکبّر داشته باشد، یا در برابر استاد خود فروتنی و خضوع نکند،
دچار این آفت است. رسول خدا (ص) فرمود: «تواضعوا لمن تعلّمون منه و تواضعوا لمن
تعلّمونه، و لا تکونوا جبابره العلماء؛(۴) در برابر کسی که از او دانش می آموزید و
به کسی که به او علم یاد می دهید، متواضع باشید و دانشمندانِ جبّار و طغیان گر
نباشید.»

در روایات اسلامی کسانی که علم می آموزند تا به رخ دیگران بکشند و مغرورانه با
دیگران رفتار کنند، بسیار نکوهش شده اند.

۲ – حسد

حسد آن است که انسان چشم دیدن موقعیت و امتیاز دیگران را نداشته باشد. گاهی بعضی
افراد به ثروت و مقام اشخاص حسد می ورزند و یا به مقام علمی و شهرت اجتماعی آنان
حسادت می کنند.

علم و دانش، چیزی است که دیگران هر چه بدانند، چیزی از ما کم نمی شود، ما هم هر چه
بخواهیم علم کسب کنیم، مانع و مزاحمی در کار نیست، پس چرا باید حسد داشت؟ حسد، به
جسم حسود هم زیان می رساند؛ به تعبیر امام علی (ع): «عجبت لغفله الحُسّادِ من سلامه
الاجساد.»(۵)

دانشمندی که به دیگران حسد بورزد، دچار آفت شده است. در حدیثی پیامبر خدا (ص)
فرموده اند: خداوند شش گروه را به دلیل شش خصلت به دوزخ می برد؛ یکی از آنان،
دانشمندانند که به سبب حسد، گرفتار جهنم می شوند: «و العلماء بالحسد».(۶)

اگر به یک دانشمند، یا هم کلاسی و هم دوره ای این احساس را داشتیم که چرا او در علم
و دانش از ما جلو افتاده و بیشتر از ما می داند، بدانیم که دچار این آسیب شده ایم.

از یکی از علمای بزرگ که زندگی پر رونقی داشت، نزد یکی دیگر از علمای بزرگ که او هم
موقعیت علمی و مرجعیت داشت، حرف هایی می زدند و از نوع زندگی آن مرجع نخست، پیش نفر
دوم انتقاد می کردند، تا به این وسیله حرفی از او درباره آن دیگری بشنوند. مرحوم
شیخ انصاری که همان مرجع بزرگ و ساده زیست بود، برای خنثی کردن نقشه آن شخص، در
جوابش گفت: مرحوم صاحب جواهر، شوکت اسلام را نگاه می دارد و من زهد اسلام را.(۷)

شهید مطهری نیز داستان مفصّلی را از برخورد دو عالم بزرگ، یکی سیدحسین کوه کمری و
دیگری شیخ انصاری نقل می کند که به خوبی گویای آن است که هر دو از آفت حسد به دور
بودند. مرحوم کوه کمری وقتی مقام علمی شیخ انصاری را دانست، خودش به اتفاق شاگردانش
درجلسه درس او شرکت کرده و از درس او بهره مند شدند.(۸)

۳ – دانش بدون عمل

ثمر علم ای پسر عمل است

ورنه تحصیل علم دردسر است

انسان در پی دانش می رود که به دانسته ها و آموخته هایش عمل کند، وگرنه آموختن و
عمل نکردن، کاری است بیهوده و یکی از آفت های علم است و موجب نفرت اجتماعی می شود.
در این مورد، در ادبیات و اشعار و داستان های ما نکات فراوان و نمونه های هشدار
دهنده ای وجود دارد.

علم بدون عمل، مثل دانش طبّ است که کسی پزشک شود و به مداوای دیگران بپردازد، اما
به دانش پزشکی خود عمل نکند و در پنجه بیماری های مختلف دست و پا بزند.

این کلام حضرت علی (ع) که فرمود: «عِلمٌ بلا عَمَلٍ کَشَجرٍ بلا ثمر»،(۹) اشاره به
همین آفت است؛ یعنی علم بدون عمل، همچون درختِ بی ثمر و میوه است، عالم بدون عمل هم
همانند درختِ بی برگ و بار است.

در سخن دیگری حضرت علی (ع) فرمودند: «آفه العلم ترک العمل به؛(۱۰) آفت دانش، عمل
نکردن به آن است.»

سعدی گوید:

علم چندان که بیشتر خوانی

چون عمل در تو نیست نادانی

امام امت (ره) نیز فرموده است:

«علم تنها، اثر ندارد، بلکه گاهی مضرّ است. علم بدون عمل، بی نتیجه است. علم و عمل،
دو بالی است که انسان را به مقام انسانیت می رساند.»(۱۱)

علم، یکی از حجّت های الهی بر انسان است. کسی که می داند، مسئول است و مؤاخذه
می شود. اگر بداند و عمل نکند، حجّت بر او تمام است و گرفتار