پاورپوینت کامل نگرشی بر احکام ; تقیه و ابعاد آن ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگرشی بر احکام ; تقیه و ابعاد آن ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگرشی بر احکام ; تقیه و ابعاد آن ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگرشی بر احکام ; تقیه و ابعاد آن ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

تقیه و ابعاد آن

در این شماره بر آنیم که تقیه و انواع آن را بررسی کنیم و شبهاتی را که در این باره وارد شده پاسخ دهیم. نخست لازم است تقیه را از نظر لغت و اصطلاح بررسی نماییم، سپس به احکام تکلیفی و وضعی آن پرداخته کاربرد تقیه را در عصر ائمه و امروز مورد بحث و تحقیق قرار دهیم.

تقیه از منظر لغت

تقیه از نظر فرهنگ لغت به مفهوم: دوری کردن، پرهیز از ضرر و خطر و اسم آن «تقوا» است و اصل آن اِوْتَقی یوتقی بوده، واو آن به سبب کسره حرف پیشین، بدل به «یاء» و پس آن قلب به تا و سپس در تای بعد خود، ادغام گردیده و «اتّقی یتّقی» شده است.(۱)

ابن اعرابی گفته تقاه، تقیه، تقوی و اتّقاء از یک ریشه اند، از این رو در برخی از قرائت های قرآنی به جای تقاهً در آیه «الا ان تتّقوا منهم تقاهً، «تقیهً» قرائت شده و اگر در حدیث شریف تبقّه و توقّه آمده یعنی خود را نگهدار و نفس خویش را در معرض تلف و هلاکت قرار مده و از آفات دوری و پرهیز کن از همین اصل می باشد.(۲) و نیز در حدیث، راوی می گوید: آیا در برابر شمشیر، تقیه وجود دارد؟ فرمود: تقیه در آن هنگامی است که خار در چشم و کینه در دل می باشد، سازش حاصل می شود. این حدیث را این چنین معنا کرده اند: برخی مردم از برخی دیگر تقیه می کردند و صلح و سازش اظهار می داشتند در حالی که باطن آن ها خلاف ظاهر بود.(۳)

صاحب مفردات می نویسد: تقیه از «وقی» گرفته شده و اصل آن «وقیه» است تاء به واو تبدیل شده است. از این جهت با تقوا که از «وقوی » گرفته شده هم ریشه است وقی وقایهً به معنای صیانت و نگهداری و حفاظت است.

تقیه از نگرگاه شیعه و سنّی

بر خلاف آن چه معروف است تعریف تقیه در نزد اهل سنّت با تعریف شیعه یک سان است؛ تنها تفاوتی که وجود دارد از حیث نوع تعبیر و ساختار الفاظ است و همه عالمان اسلامی بر وجود اصل تقیه اتفاق نظر دارند و در این که تقیه از نوع دروغ، نفاق و فریب نیست نیز متفق القول می باشند. برای تثبیت این مدعا به چند تعریف از علمای اهل سنّت اشاره می کنیم:

۱ – سرخسی حنفی (ت ۴۹۰ ه) می گوید: تقیه عبارت از این است که انسان به آن چه اظهار می کند جان خویش را حفظ می کند هر چند خلاف آن را در دل پنهان کرده باشد.(۴)

۲ – ابن حجر عسقلانی شافعی (م ۸۵۰ – ۸۵۱ ه) در ذیل آیه اِلاّ اَن تَتَّقُوا منهم تقاهً(۵) می گوید: تقیه عبارت است از محافظت جان یا آبرو و یا مال از شرّ دشمنان و مخالفان دو نوع اند: یکی دشمن دینی مانند مسلمان و کافر، و دیگری دشمنی که برای مقاصد دنیا عناد و رقابت دارد مانند مال و منال و ملک و ریاست.(۶) این تعریف شامل تقیه کردن از انسان بی حیا و خشمگین نمی شود با این که مردم از ترس زبان با او مدارا می کنند.

۳ – رشید رضا صاحب تفسیر المنار (م ۱۳۵۴ ه) می نویسد: «تقیه آن است که انسان به منظور حفظ خود از ضرر بر خلاف حق سخنی را می گوید یا عملی را انجام می دهد.»(۷)

۴ – موسی جارالله ترکمانی: «تقیه عبارت است از حفظ جان از هر چه مایه سرزنش و کیفر است و آن بدین معنا جزء دین به حساب می آید و در هر چیزی جایز می باشد.»(۸)

۵ – شیخ مراغی مصری (م ۱۳۶۴ ه): «تقیه آن است که انسان چیزی را که خلاف حق است برای حفظ خود از ضرر دشمنان که به جان یا آبرو و یا مال وی برگشت کند بگوید یا انجام دهد.(۹)

تعریف دیگری از شیخ انصاری از فقهای نامدار شیعه (م ۱۲۸۲ ه) می آوریم تا با تعریف اهل سنّت مقایسه گردد. وی می گوید: تقیه اسم برای اتّقی یتّقی و تاء بدل از واو است؛ چنان که در نَهَمَه و تَهَمه چنین است و مقصود از تقیه حفظ خویش از ضرر غیر است. از طریق همراهی با او در سخن و یا فعلی که مخالف حق است.(۱۰)

بنابراین، تقیه نوعی واکنش و رفتارِ طبیعی است که افراد یا اقوام و مللی که از لحاظ قدرت یا نفرات ضعیف تر و یا در اقلیت قرار دارند و توان رویارویی مستقیم با دشمن را ندارند و یا پیکار مستقیم موجودیت آن ها را از میان می برد با سپر تقیه خود را از خطر نجات می دهند. در عصر ستم شاهی زندانیان سیاسی در بازجویی ها تقیه می کردند و کارهایی را که ضد نظام انجام داده بودند مخفی می ساختند و خود را از مخالفان شاه قلمداد نمی کردند و احیاناً تظاهر به حمایت هم می نمودند تا از زندان آزاد شوند و به مبارزه ادامه دهند.

مشروعیت تقیه

مسلمانان صدر اسلام روحیه بالایی داشتند و در سایه ایمان به خدا مقاومت عجیبی در تمام عرصه ها از خودشان نشان می دادند؛ چنان که تاریخ اسلام از یاسر و سمیه (پدر و مادر عمّار) یاد کرده که پس از اسارت به دست مشرکان نه تنها حاضر نشدند به زبان اظهار ندامت کرده و از پیامبر برائت جویند بلکه به دفاع ایدئولوژیکی پرداختند، در نتیجه با بدترین شکنجه ها به شهادت رسیدند. هم چنین بلال که ماهیچه پاهایش را شکافته و با مفتولِ گداخته سوزانیدند و زره آتشین بر بدنش پوشانیدند ولی وی پیوسته سرود احداً احداً سر می داد.(۱۱)

یا در حالات «حبیب بن زید» نوشته اند که عمّال مسیلمه کذاب او را دست گیر نمودند و پرسیدند: آیا تو گواهی می دهی که من رسول خدا هستم. وی از روی استهزا گفت: من سخن تو را نمی شنوم. مسیلمه دستور داد بدن او را قطعه قطعه کردند و او تا آخر همچون کوه استوار ماند.(۱۲)

ولی عمّار یاسر که حاضر شده بود بر خلاف عقیده و ایمان باطنی اش با زبان اظهار ندامت و برائت کند، از این عملی که کرده بود وحشت سراسر وجودش را فرا گرفت، گریه کنان خدمت پیامبر آمد و از این گفته و تظاهر ابراز ناراحتی کرد.

طبق نظر جمعی از مفسّران شیعه و اهل سنّت، این آیه در شأن عمّار نازل شد. «الاّ من اکره و قلبه مطمئن بالایمان».(۱۳) با این آیه بود که کار عمّار یاسر، مشروعیت و مقبولیت پیدا کرد. روایات نیز این مطلب را تأیید کرده است.(۱۴) شأن نزول آیه، اطلاق آیه را تقیید نمی کند؛ چنان که عموم آیه را نیز تخصیص نمی زند. آیه هر نوع اکراهی را در بر می گیرد و اختصاص به مورد تهدید به قتل ندارد.

در قرآن آیات دیگری نیز داریم که مشروعیت تقیه از آن ها استفاده می شود:

یکم – همان آیه: «من کفر من بعد ایمانه الا من اکره و قلبه مطمئن بالایمان»،(۱۵) که کفرِ زبانی را به هنگام اجبار و خطر جایز می شمارد.

دوم: «و قال رجل مؤمن من آل فرعون یکتم ایمانه». مؤمن آل فرعون از مقرّبان و نزدیکان فرعون بوده است که آنان را از کشتن موسی بر حذر می دارد لیکن به وسیله تقیه ایمانش را مکتوم می دارد تا بتواند به حضرت موسی خدمت کند و او را از خطر نجات دهد؛ همان گونه که آسیه زن فرعون نیز ایمانش را پنهان می داشت تا به قوم بنی اسرائیل و موسی خدمت کند.

در ذیل همین آیه، حدیثی از امام صادق (ع) رسیده است که می فرماید:

«التّقیه دینی و دین آبائی و لا دین لمن لا تقیه له، و التقیه تُرس الله فی الارض، لانّ مؤمن آل فرعون لو اظهر الاسلام لقتل؛(۱۶) تقیه آیین من و پدرانم است. کسی که در موارد ضروری از تقیه استفاده نکند دین کامل ندارد. تقیه سپر خدا در زمین است و اگر مؤمن آل فرعون بر خلاف تقیه، ایمان خود را اظهار می داشت کشته می شد.»

شخص رسول اکرم (ص) نیز سه سال اول، دعوت خود را پنهانی انجام می داد. حضرت ابراهیم نیز برای شکستن بت ها از روش تقیه استفاده نمود و تنها در مقاطع خاصی ایمانش را اظهار می داشت تا زمینه مساعد شود و تبلیغ او مؤثّر افتد. شخص حضرت موسی نیز چند سالی در حال تقیه به سر می برد؛ حتی هنگامی که بر خلاف تقیه، قِبطی را با مشتی که زد کشت فهمید که اشتباه کرده است، لذا از خدا طلب آمرزش کرد. پیامبر اکرم (ص) تقیه کنندگان را جزء صدیقین به حساب آورده آن جا که فرمود:

«الصّدّیقون ثلاثه: حبیب النجار و هو الذی من اقصی المدینه یسعی و مؤمن آل فرعون الذی یکتم ایمانه و علی بن ابیطالب و هو افضلهم؛(۱۷) صدیقون سه نفرند: حبیب نجار، مؤمنِ آل فرعون و علی بن ابی طالب که افضل آن هاست». این حدیث در منابع شیعه و اهل سنّت آمده است.

سوم: «لا یتّخذ المؤمنون الکافرین اولیاء م