پاورپوینت کامل آشفتگی در مفهوم، مبناو مصداق ۹۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آشفتگی در مفهوم، مبناو مصداق ۹۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آشفتگی در مفهوم، مبناو مصداق ۹۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آشفتگی در مفهوم، مبناو مصداق ۹۶ اسلاید در PowerPoint :

۱۶

اشاره:

آنچه تقدیم می شود متن بازنویسی شده مصاحبه ای است با همین عنوان، که به مناسبت طرح موضوع عدالت در این شماره
موعود آماده شده و فراروی خوانندگان محترم قرار می گیرد .

این متن در عین سادگی زبانی حاوی نکاتی کلیدی در طرح موضوع عدالت و عدالتخواهی است که امید می رود مقبول طبع افتد .
ان شاءالله

بیشتر مردم وقتی سخن از عدالت به میان می آید ذهنشان متوجه دو موضوع می شود: اول، آنها از عدالت موضوع برابری در نان،
برابری در امر معیشت و خورد و خوراک را می بینند و دوم مصداقش را در مباحث مربوط به ضرب و شتم و کتک خوردن و احتمالا
کم و زیاد شدن چیزی از خودشان می دانند . آنها عدالت را در دو وجه «حقوقی و اقتصادی » منحصر می کنند . این مساله چند علت
دارد:

یکی اینکه این دو موضوع در میان مردم عینی تر و شایع تر است . یعنی از صبح تا شب در خیابان، در خانه، در محل کار و در روابط
اجتماعی این مساله برایشان ملموس است و نیاز به تامل و تفکر و ژرف اندیشی و نگاه کلی به امور حیات ندارند . مسئله ای که مبتلا
به همه مردم است . همه شکم دارند، همه جسم دارند . به همین خاطر کم و زیاد و بد و خوبش را زود لمس می کنند و چون
مناسبات اجتماعی دارند و با هم مراوده دارند، معامله می کنند، دعوا می کنند آن را هم زود می فهمند . به همین دلیل است که
تقریبا به نوعی این چنین جا افتاده که تا می گوییم موضوع عدالت یا عدل یا امام عدل یا امثال اینها ذهن ها به سرعت متوجه این دو
وجه می شود . در محاکم هم وقتی مراجعه بکنید می بینید بیشتر آنچه که مورد مجادله و مناقشه واقع شده از این نوع است اما از
وجوه دیگر نه سخن به میان می آید، نه خیلی کسی پیگیر موضوع می شود . به همین دلیل چه بسا در محاکم هم آنچه که به عنوان
قانون مضبوط است، به عنوان قانون جزا و به عنوان شناسایی مجرم و جرم شناسی و امثالهم، منحصر به این دو موضوع می شود و
مصادیق دیگر این موضوع اصلا تعریف نشده است .

دلیل دیگر هم اینکه متاسفانه طی قرون مختلف، بزرگان و اندیشمندان ما موضوع عدل، عدالت و ضرورت رسیدن به عدالت را در
این دو دسته از مصادیق اسیر و از تبیین آنها غفلت کرده اند . نتیجه این تلقی یک ظلم بزرگ به خود موضوع عدالت شده است .
منحصر کردن عدل و عدالت در چند موضوع و مصداق ساده خود ظلم بزرگی است .

مطلب دیگر; به دلیل آنکه مسلمین طی قرون متمادی کمتر عملا و رسما همپا و همراه امام عدل و حاکم عادل درگیر با مناسبات
اجتماعی اقتصادی و حکومتی شدند این غفلت بزرگ بر آنها عارض شده، عمومی هم شده تا جایی که آرام آرام پیگیری جدی
موضوع عدالت از دستور کار علما و فقها خارج گردیده است .

چه بسا اگر که حاکمان عادلی بر سرزمین های مسلمین حکومت می کردند یا معصومین (ع) به حقیقت در مصدر امور بودند به
دلیل اشرافشان به همه مناسبات فردی و اجتماعی مردم، عدل را در شکل عمومی و در میان همه مناسبات جاری نموده و منحصر
در این دو سه نوع مصداق معین نمی کردند .

این هم یکی از دلایلی است که باعث شده ما امروز وقتی از عدل گفتگو می کنیم فقط دو سه مصداق آن را در خاطر آوریم .

بنابراین، از نظر من اول باید این نگاه از قید آزاد و بعد تبدیل به یک نگاه ساری و جاری در همه مناسبات شود و به شکل فراگیر و
فرهنگی همه چیز را دربر بگیرد که در این صورت، نخست لازم است که خود موضوع عدل فهم شود; دوم اینکه درک شود که
حیات و ممات مردم، تنها منحصر به معیشت و خورد و خوراک آنها نیست و فلاح و رستگاریشان هم تنها منوط به این نیست،
همچنانکه ماندنشان در گستره دین هم تنها در گرو معیشت شان نیست . بسیاری از مناسبات دیگر هست که به فلاح و رستگاری یا
شقاوت و نگون بختی آنها دامن می زند و امکان ماندن در یک حیات طیبه یا عکس آن را که ما امروز شاهدش هستیم فراهم
می کند .

گستره عدل و عدالت خواهی بسیار وسیع است متاسفانه ما در مناسباتمان هیچ چیز را سر جای خود قرار نمی دهیم . عدل نقطه
وسط میزان است که تعادل و همبستگی را در دو طرف یک موضوع بوجود می آورد و عدالت به معنی سر جای خود قرار دادن هر
امر و هر چیزی است .

این موضوع کاملا با مساوات متفاوت است . اشتباهی که خیلی از مردم می کنند و خیلی از ما می کنیم این است که وقتی از
موضوع عدل گفت وگو می شود آن را با موضوع مساوات یکی می دانیم . عدل تنها به معنی مساوات نیست . به دلیل همین برداشت
از عدالت است که مثلا وقتی می خواهند از عدالت در روابط زن و مرد سخن بگویند، گمان می کنند اگر هر کاری مردها کردند زنها
هم بکنند، این مصداق عدل است . در صورتی که این سخن درست نیست . عدل تنها به معنای مساوات نیست . وقتی بخواهیم
چیزی را بین کسانی تقسیم بکنیم تساوی ملاک نیست، عدل ملاک است و عدل هم برمی گردد به موازین دیگری که قابل تامل
است که جای گفتگوی آن اینجا نیست . عدل، قرار دادن هر چیزی سر جای خودش است و عادل کسی است که بتواند هر چیزی را
به حقیقت سر جای خودش قرار بدهد تا امکان سیر و سفر و حرکت عمومی به سمت خداوند محقق شود . بنابراین در واقع وقتی
شما سخن از عدل به میان می آورید – چه بخواهید چه نخواهید – باید ملاک و مبنا اعلام بکنید . این یکی از مشکلات ماست که
وقتی سخن از عدل به میان می آوریم مبنا برایش ذکر نمی کنیم . از همینجاست که گاهی اوقات در حالی که قصد تحقق عدالت را
داریم به سمت ظلم می رویم .

آنچه که در تفکر دینی و تفکر شیعی مطرح است این است که هر چیزی سر جای خودش قرار بگیرد، اما متناسب و مطابق با
فرمان و حکم خداوند و رسول خدا (ص)، در غیر این صورت شما هر چیزی را با فرض و گمان خودتان یعنی با فرض و گمان غیر
خدا و غیر کلام معصوم (ع) تقسیم کنید و با هر دقتی هم که این کار را انجام بدهید چون مطابق و مبتنی بر حکم خدا و رسول
خدا و ائمه معصومین (ع)، نیست به صورت طبیعی شما از مدار عدل خارج می شوید . چون عدل و محقق ساختن عدل، نیازمند
مبناست .

این موضوع مبنا و مرجع می خواهد . وقتی مبنا و مرجع مورد غفلت قرار بگیرد، چیزی به نام عدل تحقق پیدا نمی کند . این مبنا و
مرجع در تفکر خاص شیعی و دینی چیزی جز کلام خدا و کلام ائمه معصومین و نبی اکرم (ص) و عقل نیست (البته این عقل هم
متکی به وحی یا عقل هدایت است) . دلیلش اینکه، خدا عادل است; اسم عدل اسم خداست; کلامش کلام عدل است و نبی
برگزیده او مامور به عدل است و مامور به اینست که قسط را جاری بکند;

لقد ارسلنا رسلنا بالبینات و انزلنا معهم الکتاب والمیزان لیقوم الناس بالقسط . (۱)

همانا ما پیامبران خود را با ادله و معجزات برای مردم فرستادیم و برایشان کتاب و میزان عدل نازل کردیم تا مردم به راستی و
عدالت روی آورند . . .

یعنی در واقع می شود گفت که از سوی خدای عادل، برای تحقق عدالت، کتاب و بینات در میان مردم جاری شده، نبی و کتابش و
آنچه که در اختیار اوست و حتی حدید که می فرماید: و انزلنا الحدید فیه باس شدید .

یعنی ابزار اجرای عدالت را هم فرستاده، کتاب هم که مبنای آن است و به آن مراجعه می شود، نبی (حجت خدا) هم کسی است که
اجازه دارد مجری باشد و صلاحیت دارد اعمال کند و همه بودن و نبودن در اینجا معنی پیدا می کند . بودن و نبودن آدمی، مقصد و
ماوای آدمی و آنچه که برای او طراحی شده باید در نقطه عدل قرار بگیرد، تا بتواند حرکت کند .

به عبارتی «عدالت » مناسب ترین زمینه رشد و کمال انسان ها و بهترین راهی است که آنها را به مقصد می رساند و اصلا بدون آن
امکان حرکت نیست، آدمی اجازه رشد پیدا نمی کند، اجازه سیر اکمالی پیدا نمی کند . این حرکت موجب می شود که آدمی در
مسیر کمال قرار بگیرد و در غیر این صورت آنقدر موانع سر راه او واقع می شود که نمی تواند حرکت بکند این مطلب بسیار جدی و
مهم است . حرکت فردی و جمعی بدون تکیه به میزان و عدل به صورت طبیعی و در سیر تدریجی انواع موانع را می آفریند . از آنجا
که ما ملاکمان آیات و احادیث است عرض می کنم این موضوع مبنا و مرجع می خواهد و مبنا و مرجع جز کتاب خدا و جز کلام نبی
خدا نیست . لذا، اول باید به موضوع عدل، فراگیری و گستردگی آن; و سپس به مبنا و مرجعی که می خواهیم براساس آن عمل
کنیم، بیندیشیم و متوجه باشیم که مقصد تعریف شده، رسیدن به آن جامعه عادله است . این مبنا و مرجع هیچوقت نگفته که
مقصد خوردن است; مقصد خوراک است; مقصد دنیاست; مقصد رفاه است; مقصد سکنای همراه با رفاه و گستره زمین و در عالم
مادی است . چنان که وقتی از عدالت سخن گفته می شود، موضوع عدالت تنها در این مصداق های ساده معنی پیدا نمی کند . بلکه
می گوید هر چیزی سر جای خودش قرار بگیرد . وقتی می گویید هر چیزی سر جای خودش قرار بگیرد; اگر برگردیم به آدمی،
می بینیم آدمی یک وقتی درگیر با امر معاش است، پس باید مایحتاج او و خورد و خوراک او به همراه عدل و میزان عدل در
میانشان جاری شود تا شکم هایشان گرسنه نماند و تعدی و تجاوز به هم نکنند و عدل تبدیل به قانونی بشود تا حدود مناسب
روابط اجتماعی انسان ها و روابط اقتصادی آنها تعریف پیدا کند .

اما، آدمی تنها گرفتار این موضوع نیست . این انسان ها در میانه شهر (زندگی اجتماعی) هم باید روابطشان مبتنی بر عدل باشد
هم رابطه شهر با آنها مبتنی بر عدل باشد و اگر شما این شهر را مبتنی بر عدل و قانون عادلانه نساخته باشید این ارتباط، ارتباط
درستی نیست . یعنی هر چند هم که این انسان عادل باشد و بخواهد متناسب با قانون عدل خود را حراست بکند حلقه واسطی
ندارد که خود را با این شهر سازگار کند . چون آن شهر روی یک ساختار دیگری بنا شده و پیش می رود و الزاما روابط عادلانه را
درهم می ریزد . پس روابط انسان باید مبتنی بر عدل تنظیم شود .

حالا نکته اینجاست که خود این شهر هم باید به وسیله انسان عادل ساخته بشود، خود این شهر باید براساس قوانین مقبول امام
عدل و عادلانه طراحی و ساخته شده باشد . در غیر اینصورت اصلا شهر با این انسان سازگاری پیدا نمی کند! خودش در اعوجاج
است، در تزلزل است، شما وقتی انسان را وارد این شهر می کنید، شهر باید به گونه ای باشد که تحقق عدل را در میان مناسبات
ممکن بکند . شما وقتی می آیید در یک شهری مجموعه ای از آسمان خراش ها را می سازید که در آن چشم ها مشرف بر جان و مال و
نوامیس مردم است، چگونه ممکن است عدل رعایت شود؟

وقتی شهر به گونه ای ساخته شده که هوای این مردم، آب این مردم و مایحتاج جمع کثیری از مردم را که در گستره این خاک
زندگی می کنند، می بلعد! به صورت طبیعی شما را در بستر ظلم می اندازد و به دلیل اینکه می خواهید این شهر را نگه دارید تا بر
سر شما آوار نشود فساد را بر سر شما آوار می کند، انواع و اقسام وسایل مدرن را در آن به کار می گیرید که این وسایل مدرن، هم
سرمایه کلانی از عموم مردم را می خورد . این امر باز شما را به ظلم نزدیک تر می کند . و حتی امکان اینکه اینها بتوانند در مسیر
عدل قرار بگیرند غیر ممکن است .

وقتی هم که برای تنظیم روابطشان از این ادوات و ابزار استفاده می شود ادبی بین مردم جاری می شود که این ادب از جنس عدل
نیست . این ادب خود ظالمانه است .

مثلا نوعی اشرافی گری را رواج می دهد، اشرافی گری ای که وقتی جاری می شود بیماری اخلاقی و بیماری فرهنگی را در میان
مردم جاری می سازد . وقتی درباره ظهور و حضور امام زمان (ص) می گویند که ایشان ناودان هایی را که در کوچه ها سرازیرند
برمی گرداند . در واقع می گوید که وقتی شما در داخل این نظام شهری زندگی می کنید نمی توانید بیایید ناودانتان را در کوچه
نصب بکنید و آبی را که روی پشت بام خانه شماست بر سر مردم بریزد . حالا ببینید که این شهر و شهرسازی چه بلایی دارد سر
مردم می آورد . انواع و اقسام ظلم ها را حاکم می کند . لذا می خواهم بگویم در این نظام شهری و شهرسازی می بایست مجموعه
دستورالعمل هایی که اگر مراعات بشود شهری مبتنی بر عدل ساخته می شود و اگر مراعات نشود شهری مبتنی بر ظلم ساخته
می شود کشف شود و شهری که امروز ما در آن زندگی می کنیم ظالمانه ساخته شده است و زمینه ایجاد ظلم فراوان است . یعنی،
هم زمینه ساز ظلم است و هم ظالمانه است و اگر جای کوچکی هم شما بخواهید مبتنی بر عدل بسازید این نوع شهر ویرانش
می کند .

این در شهرسازی، در خانه هم همین است شما اگر بخواهید خانه بسازید خوب قانون عدلتان چه می گوید؟

عدل ارتباط نزدیک با معروف و منکر دارد . اصلا ظلم خودش یک منکر بزرگ است و اقامه عدل یعنی یک اقامه معروف بزرگ .
این دو در پیوند با همدیگر هستند . اگر معروف را جاری کنید یعنی در مسیر عدل طی طریق می کنید و اگر منکر را جاری کنید
در مسیر ظلم .

معروف و منکر چیست؟ شما در خانه ای زندگی می کنید که در این خانه برای دور ماندن از چشم نامحرمان باید سرتاسر سال در
تاریکی بسر برید .

خوب این منکر است یا معروف است؟ مردم در خانه و حیاط خانه خود هم امنیت ندارند، زیرا چشمانی مشرف بر اعمالشان و
گوش هایی در حال شنیدن صدایشان است، یعنی یک منکر بزرگ دارد اتفاق می افتد، امنیت ندارید، یعنی حریم ندارید، حریم
معروف است، حریم شکنی منکر است . این خانه سازی های متداول حریم ها را می شکند و به خاطر اینکه حریمی برای شما باقی
نمی گذارد مصداق منکر است و از مصادیق عدل هم نیست . شما هوا برای تنفس کردن ندارید منکر است یا معروف است؟ صدای
شما را غیر می شنود و از اسرارتان مطلع می شود، نگاه ها بر محارمتان مشرف می شوند . این منکر است یا معروف است؟ معلوم
است که منکر است وقتی شما در میان این آپارتمان ها زندگی می کنید از بخش زیادی از حیات بی بهره اید، معروف است یا منکر؟ !
عدل است یا ظلم؟ !

شما وقتی که آزاد نیستید و فراغت بال ندارید و صدا و صوت خلوتتان را می شکند و امکان اینکه بخواهید در این خلوت نسبت و
ارتباط با آسمان داشته باشید و ذکر خدا کنید ندارید، معروف است یا منکر است؟

ضمن آنکه این نوع شهرسازی مردم را وادار به نوعی عدول از حق می کند، مردم مسرف می شوند و به اسراف و به تبذیر روی
می آورند . یعنی آن نظام شهری و آن خانه ها و آن شهرسازی آنها را وادار می کند به سمت اسراف و به سمت تبذیر بروید، این هم از
مصادیق منکر است و لذا کشف مصادیق معروف و منکر در نظام شهرسازی و امحای منکر و ابقای معروف ضروری است .

نبی اکرم (ص) می فرمایند یکی از مشخصات آخرالزمان این است که بازارها به هم نزدیک می شوند . این جمله یعنی اینکه در
آخرالزمان ظلم فراگیر می شود .

شما وقتی داخل این شهر زندگی می کنید و رفت و آمد می کنید سرتاسر شهر شما بازار است; کوچه ها پس کوچه ها، بالای سر شما،
زیر پای شما، خیابان شما، همه جا بازار است; اصلا بازار مرکز اصلی شهر است . می بینید که طر