پاورپوینت کامل همگام با یقین ۹۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل همگام با یقین ۹۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل همگام با یقین ۹۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل همگام با یقین ۹۷ اسلاید در PowerPoint :

۷۰

آقای سروش در بخشی از مقاله ای که تحت عنوان «مهدویت و احیای دین » ۱ به
نگارش درآورده اند می گویند:

شیعیان بعد از وفات امام یازدهم برای مدتی دچار حیرت شدند. تئوری امامت
به آنها می گفت : امام باید همیشه در جامعه حی و حاضر باشد و وجود او اساساً
برای اداره اجتماع و هدایت مردم به راه راست است ، لذا امام غایب از نظر
آنها مقوله ناشناخته و تعریف ناشده ای بود. به همین دلیل حدوداً یک قرن بر
جامعه شیعه حالتی حاکم بود که مورخان شیعه و مورخان اسلام از آن به
دوره حیرت تعبیر کرده اند. در همین دوره حیرت رفته رفته معنای جدیدی از
تئوری امامت در جامعه شیعه رویید. محتوا و درون مایه اصلی این تئوری جدید
این بود که لزومی ندارد امام با جسم و بدن خود در میان مردم حاضر باشد،
همین قدر که عنایت و نظارتی بر مردم داشته باشد، کافی است . چنین بود که
ایده امام غایب متولد شد.

پذیرش آنچه از این نویسنده محترم نقل گردید، نیازمند بیان شواهد تاریخی
است ؛ زیرا برای اثبات هر فرضیه و یا ادعایی که قصد داشته باشد به تفسیر
وقایع تاریخی بپردازد، استناد به وقایع تاریخی ثبت شده ضروری است . به
عنوان مثال می توان ادعا کرد که علت سقوط فرمانروایی هخامنشیان ، وقوع
طاعون و ضعف دولت هخامنشیان بود و اسکندر مقدونی نیز با استفاده از این ضعف
به ایران حمله کرد و باعث سقوط دولت هخامنشیان شد و خود او نیز به علت
ابتلا به همین بیماری درگذشت ؛ اما، آیا آنچه ادعا شد، می تواند تفسیر درستی
از علت سقوط پادشاهی هخامنشی باشد؟ بدون تردید آنها که با تاریخ آشنایی
نسبی دارند، پاسخ منفی به این سؤال خواهند داد؛ زیرا شواهد تاریخی از این
نظریه حمایت نمی کند.

حال آنچه آقای سروش در مقاله مزبور گفته اند، از اهمیتی بیش از تفسیر و
تحلیل یک واقعه تاریخی صرف ، برخوردار است ؛ زیرا در واقع تفسیر و تحلیل بخش
مهمی از عقاید شیعیان است و هر شیعه آگاه و مؤمنی ، همواره تأثیر عقیده به
مهدویت را، در رفتارها و کنش های فردی و اجتماعی خود، ظاهر می سازد و این
اعتقاد، تأثیر خود را، در زندگی او نشان می دهد.

بنابراین نمی توان از کنار آنچه این نویسنده محترم ادعا کرده اند به راحتی
گذشت . به منظور اینکه بیانات ایشان را با نقد و محک تاریخ ، آزمون کنیم ،
ناچاریم بخش های مختلف ادعای ایشان را، جداگانه مورد بررسی قرار دهیم .

۱ ـ شیعیان بعد از وفات امام یازدهم برای مدتی دچار حیرت شدند. حدوداً یک
قرن بر جامعه شیعه حالتی حاکم بود که مورخان شیعه و مورخان اسلام از آن
به دوره حیرت تعبیر کرده اند.

امام زمان (ع ) در سال ۲۵۵ق . به دنیا آمدند و در سال ۲۶۰ق . پدر ایشان ، امام
حسن عسکری (ع ) به شهادت رسیدند و از آن زمان امامت پیشوای دوازدهم شیعیان
آغاز گردید.

امامت صاحب الزمان (ع ) به دو بخش غیبت صغری و غیبت کبری ، تقسیم بندی شده
است . زمان غیبت صغری از ابتدای ولادت ایشان شروع می شود و از زمان به
امامت رسیدن به مدت ۶۹ سال ، امام زمان (ع )، از طریق چهار نایب خود با
شیعیان در ارتباط بودند که به ترتیب عبارت بودند از: ۲

۱ ـ عثمان بن سعید عمری (متوفای ۲۶۵ق .)؛

۲ ـ محمد بن عثمان (متوفای ۳۰۵-۳۰۴ق .)؛

۳ ـ حسین بن روح نوبختی (متوفای ۳۲۶ق .)؛

۴ ـ علی بن محمد سَمُری (متوفای ۳۲۹ق .).

در واقع آنچه از آن به عنوان دوران حیرت یاد کرده اند شامل ۶۹ سال از
غیبت صغری و ۳۱ سال از غیبت کبری می شود. بدون تردید این سؤال در ذهن هر
خواننده ای نقش می بندد که حیرت مورد بحث ، در مورد چه چیزی بوده است ؟ چه
واقعه جدیدی اتفاق افتاده بود که موجب حیرت شیعیان شده بود؟ و آیا به
راستی شیعیان آمادگی رویارویی با این پدیده جدید یعنی غیبت را نداشتند و
یکباره با مواجه شدن با آن به مدت یکصد سال دچار حیرت شدند؟!

توجه به این نکته ضروری است که شیعیان برای غیبت امام زمان (ع ) براساس
شواهد تاریخی ، آمادگی کامل داشتند. بیان این نکته ، نیاز به توضیح بیشتری
دارد. در واقع بعد از امام هشتم (ع )، دیگر امامان معصوم ، برای همگان ظاهر
نمی شدند، بلکه فقط برای خواص شیعه ، آن هم در موارد خاص ، ظاهر می شدند،
حتی پاسخ سؤالات و رفع نیازمندی های آنها را غالباً از پشت پرده ، انجام
می دادند تا شیعیان را برای غیبت امام مهدی (ع )، آموزش دهند و آماده کنند. ۳

در پرتو همین تجربه و تمرین ، غیبت امام برای شیعیان گران نبود؛ زیرا دوران تجربه برخورد با غیبت امام خود را
از سر گذرانده بودند.

بررسی تاریخی اوضاع سیاسی ـ اجتماعی شیعه و پیشوایان آنها به ویژه در مدت
امامت حضرت هادی و عسکری (ع ) ـ از سال ۲۲۰ تا ۲۶۰ق . به خوبی این واقعیت
را نشان می دهد که سلاطین ستمگر ـ و نه خلفای رسول الله ـ بر طبق اخبار
فراوانی که از پیامبر اکرم و امیرالمؤمنین و فرزندانش رسیده بود، می دانستند
مصلح موعود که قائم آل محمد(ع ) است ، از این خاندان ظهور و جهان را از قسط
و عدل پر خواهد کرد. و مهدی موعود(ع ) کسی است که حکومت اسلامی واقعی را بر
پایه توحید و برابری و برادری و رعایت حقوق همه افراد، ایجاد خواهد کرد.
بنابراین قدرت و سلطنت آنها، نابود شدنی است ، و چون به خیال خام خود
می خواستند از تحقق آن حکومت عدل جلوگیری کنند، نسبت به ائمه معصومین (ع )
ستم های فراوانی روا می داشتند و آنان را سخت زیر نظر می گرفتند. در چنین
شرایط اجتماعی و سیاسی خاص بود که امام هادی (ع ) و حضرت عسکری (ع ) به
اجبار، زندگی مخفیانه و کم معاشرت را پیش گرفتند. اختفای آن دو امام که
معلول شرایط سخت و فشار رژیم حاکم بود، این فایده مهم را نیز داشت که
حادثه مهم غیبت و ناپیدایی طولانی امام دوازدهم را برای شیعیان امری
عادی و مأنوس گرداند و زمینه ذهنی مردم را برای غیبت حضرت
حجت بن الحسن (ع ) آماده کرد.

علی بن حسین مسعودی در کتاب اثبات الوصیه سخنی در این باره دارد که نقل
کردنی است : ۴

«امام هادی (ع ) خود را از بسیاری از شیعه پوشیده می داشت و جز با اندکی از
خواص مراوده نداشت . چون امامت به فرزندش امام عسکری (ع ) رسید با شیعیان
از پشت پرده سخن می گفت ، مگر در اوقاتی که برای بردنش به خانه سلطان بر
مرکب سوار می شد و آشکارا می گذشت ، که همه او را می دیدند. این دوری گزیدن
از عموم و پرده نشینی مقدمه غیبت صاحب الزمان (ع ) بود تا شیعه به تدریج به
پنهان بودن امامش عادت کند و با مسأله غیبت یکباره روبرو نشود».

این نظریه را برخی اندیشمندان معاصر نیز تأیید کرده اند حتی این دوری گزیدن
را از برنامه های حساب شده امام هادی (ع )

شمرده اند. ۵

بنابراین شیعیان خالص و نزدیک ، هنگامی که با غیبت امام خود مواجه شدند
کاملاً آمادگی داشتند و هیچگونه حیرت و تشویشی در آنها راه نیافت .

ب ـ سفیران آشنا مانع حیرت

موضوع جالب توجه این است که اولین نایب خاص امام زمان (ع ) یعنی جناب
عثمان بن سعید عمری (متوفای ۲۶۵ق .) نه تنها نیابت ایشان را برعهده داشت
بلکه قبل از امام زمان (ع )، همین وظیفه را در خدمت امام یازدهم و قبل از
ایشان ، در خدمت امام دهم (ع ) عهده دار بودند. ۶ حتی امام حسن عسکری خبر
داده بود که فرزند عثمان بن سعید عمری به نام محمد، وکیل امام زمان (ع )
خواهد بود. ۷ در واقع شیعیان بعد از شهادت امام حسن عسکری (ع ) ارتباط خود را
از طریق همان نایبی که می شناختند یعنی عثمان بن سعید عمری ، با امام
زمان (ع ) ادامه دادند. و هیچگونه حیرتی نیز بر شیعیان و خاصان خاندان نبوت
مستولی نشد.

یکی دیگر از عواملی که باعث می شد هیچگونه شبهه و شکی در ارتباط شیعیان با
امام مهدی (ع ) راه نیابد این بود که توقیعات و پاسخ سؤالات آنها که از
سوی آن حضرت به وسیله عثمان بن سعید و پسرش محمد به دست شیعیان می رسید،
با همان دستخطی نگارش یافته بود که در دوران حیات امام حسن عسکری (ع )
نوشته می شد و مردم آن دستخط را دیده بودند و با آن آشنایی کامل داشتند. ۸

ج ـ آمادگی علمی

راویان و محدثان شیعه که از زمان پیامبر(ص ) و خاندان نبوت همواره احادیث
گوناگونی را در مورد غیبت امام مهدی (ع ) شنیده و ضبط کرده بودند، قبل از
به دنیا آمدن آن امام ، کتاب های متعددی در مورد ایشان و موضوع غیبت تألیف
کرده بودند. بنابراین از لحاظ علمی و تئوریک نیز نزدیکان و شیعیان آمادگی
مواجه با غیبت امام زمان (ع ) را داشتند. این موضوع مخصوصاً از زمان امام
موسی بن جعفر(ع ) وسعت بیشتری پیدا کرد و کتاب هایی درباره غیبت نوشته شد و
احادیث غیبت در آنها ثبت گشت . به عنوان مثال می توان به افراد زیر اشاره
کرد که در مورد غیبت به تألیف کتاب اقدام کردند. ۹

۱ ـ علی بن حسن بن محمد طایی طاطری از اصحاب موسی بن جعفر(ع )؛

۲ – علی بن عمر اعرج کوفی از اصحاب موسی بن جعفر(ع )؛

۳ ـ ابراهیم بن صالح انماطی کوفی از اصحاب موسی بن جعفر(ع )؛

۴ ـ حسن بن علی بن ابی حمزه که در عصر حضرت رضا(ع ) زندگی می کرد؛

۵ ـ عباس بن هشام ناشری اسدی (متوفای ۲۲۰ق .)؛

۶ ـ فضل بن شاذان نیشابوری (متوفای ۲۶۰ق .) از اصحاب امام هادی و امام
حسن عسکری (ع )؛

۷ ـ ابراهیم بن اسحاق احمری نهاوندی ؛

۸ ـ حسن بن محبوب (متوفای ۲۲۴ق .) که در حدود صد سال قبل از زمان غیبت
کتاب مشیخه را تألیف و اخبار غیبت را در آن ضبط کرد.

این آمادگی علمی باعث شد که با شروع غیبت کبری دانشمندان شیعه در
کتاب های خود به دفاع از امام دوازدهم و رفع شبهات مطرح شده از سوی
گروه ها و فرقه های مختلف برآیند و این سنت تا به امروز در بین عالمان دینی
شیعه باقی مانده است . به عنوان مثال می توان به مولفان و دانشمندان زیر
اشاره کرد که برخی از آنها در زمان غیبت صغری نیز حیات داشته اند.

۱ ـ شیخ صدوق ، (۳۱۹-۳۰۲ ق .)، مؤلف کتاب کمال الدین و تمام النعمه ؛ ۱۰

۲ ـ شیخ نعمانی (متوفای ۳۴۲ق .) که در سال ۳۱۳ق . سفری به شیراز داشته
است ؛ مؤلف کتاب الغیبه ؛ ۱۱

۳ ـ شیخ مفید (۳۳۶-۴۱۳ق .) که کتاب فصول العشره فی الغیبه را تألیف کرد؛ ۱۲

۴ ـ سید مرتضی (۴۳۶-۳۵۵ق .) که کتاب المقنع را تألیف کرد. ۱۳

۵ ـ شیخ تقی الدین ابی الصلاح حلبی (۴۴۷-۳۷۴ق .) او مؤلف کتاب تقریب
المعارف ۱۴ است .

۶ ـ شیخ طوسی (۴۶۰-۳۸۵ق .) که کتاب الغیبه را تألیف نمود.

به نظر می رسد همین مقدار سند تاریخی در مورد آمادگی علمی و عدم حیرت
شیعیان و خاصان امام عسکری (ع ) در مواجهه با پدیده غیبت کافی باشد. بدون
تردید علاقه مندان می توانند در صورت مراجعه ، به اسناد تاریخی بیشتری دست
پیدا کنند که خارج از مجال این مقاله است .

د ـ معصومین و آماده سازی شیعیان

از زمان پیامبر تا زمان شهادت امام حسن عسکری معصومین (ع ) پیوسته بشارت
دهنده تولد امام زمان (ع ) بوده و ابعاد مختلف غیبت ایشان را برای همه
مسلمانان و بطور خاص برای شیعیان ،
تبیین کرده بودند. به صورتی که یکی از موضوعات مهم ، که احادیث بسیاری در
آن زمینه وجود دارد، موضوع غیبت امام زمان (ع ) است . حضرت آیت الله صافی
گلپایگانی بخشی از این احادیث را در کتاب منتخب الاثر جمع آوری کرده اند ۱۶

ـ امام زمان دارای دو غیبت است ـ ۱۰ حدیث ؛

ـ غیبت او طولانی خواهد بود ـ ۹۱ حدیث ؛

ـ چگونگی برخورداری مردم از او در زمان غیبتش ـ ۷ حدیث ؛

ـ عمر او بسیار طولانی است ـ ۳۱۸ حدیث ؛

ـ مخفی بودن ولادتش ـ ۱۴ حدیث ؛

ـ دشمنان خدا را می کشد و زمین را از شرک پاک می کند ـ ۱۹ حدیث ؛

ـ در مورد سیره و روش او ـ ۳۰ حدیث ؛

ـ ظاهر نخواهد شد مگر بعد از امتحان سخت ـ ۲۴ حدیث ؛

ـ چگونگی ظهورش ـ ۱۲ حدیث ؛

ـ فتنه ها و گناهانی که قبل از ظهور او خواهد بود ـ ۳۷ حدیث ؛

ـ بیعت هیچ کسی را برعهده ندارد ـ ۱۰ حدیث ؛

ـ کیفیت بیعت مردم با او در زمان ظهور ـ ۱۱ حدیث ؛

ـ پذیرش اسلام توسط همه مردم جهان ـ ۷ حدیث ؛

ـ گسترش عدل توسط او ـ ۱۲۹ حدیث ؛

ـ آباد شدن تمام زمین در زمان حکومت او ـ ۵ حدیث ؛

ـ پرهیز از انکار او ـ ۹ حدیث ؛

ـ پاداش و اجر انتظار فرج ـ ۲۳ حدیث ؛

ـ تکالیف شیعیان ـ ۵۴ حدیث ؛

ـ اجر و پاداش افرادی که در زمان غیبتش به او ایمان دارند ـ ۲۳ حدیث ؛

ـ عدم جواز وقت تعیین کردن برای ظهورش ـ ۷ حدیث ؛

ـ محل برپا شدن منبر ایشان در زمان ظهور ـ ۱۷ حدیث .

در روایاتی که از معصومین (ع ) نقل شده است مسائل بسیار جزئی ، مانند نوع
لباس ، غذا، تعداد یاران و حتی روحیات و رفتار آنها، بیان شده است که ذکر
همه آنها، فرصت زیادی می طلبد. بنابراین در هنگام غیبت امام زمان (ع )
هیچگونه نکته مبهمی که از قبل تعیین و مشخص نشده باشد، وجود نداشت .
بنابراین نمی توان باور کرد که با شروع غیبت امام عصر(ع )، شیعیان دچار
حیرت شده باشند وحتی این حیرت صد سال نیز ادامه یافته باشد. در حقیقت
شواهد تاریخی از این نظریه حمایت نمی کند.

توجه به این نکته نیز بسیار ضروری است که گنجینه روایات و احادیثی که
هم اکنون در اختیار ما شیعیان قرار دارد، علاوه بر اینکه بنیاد و مبنای عقاید
و احکام ما را تشکیل می دهد، از لحاظ تاریخی نیز اسناد معتبر و بسیار مهمی
است ؛ زیرا راویان و محدثان شیعه این احادیث را با دقت بسیار و با انگیزه
ارایه خدمات دینی جمع آوری و مدون کرده اند و از آنجا که این احادیث و
روایات با عقاید آنها سر و کار داشته است ، بدون تحقیق و اطمینان از ابعاد
مختلف ، آنها را نقل و یادداشت نمی کرده اند. بنابراین در ارایه گزارش تاریخی
به راحتی می توان به آنها (به ویژه اخبار متواتر) استناد کرد.

۲ ـ تئوری امامت به شیعیان می گفت : امام باید همیشه در جامعه حیّ و حاضر
باشد. وجود او (امام ) اساساً برای اداره اجتماع و هدایت مردم به راه راست
است .

الف ـ سیره معصومین

اگر شیعیان در قرن سوم هجری که تولد و غیبت امام عصر(ع ) در آن زمان واقع
شده است ، چنین اعتقادی داشتند (که امام باید همیشه در جامعه حی و حاضر
باشد و وجود او اساساً برای اداره اجتماع و هدایت مردم به راه راست است )
مشکل آنها می بایست خیلی زودتر از زمان شروع غیبت آغاز شده باشد و اختصاص
دادن این سردرگمی به زمان شروع غیبت امام زمان (ع )، بی اساس است ؛ زیرا
همانطور که می دانیم بعد از شهادت امام حسن (ع )، هیچگاه حکومت و اداره
جامعه در اختیار معصومین نبوده است و حتی در هنگام ولایتعهدی امام رضا(ع )
ایشان هیچگونه دخالتی در اداره اوضاع اجتماعی نداشتند و در خراسان تحت نظر
و کنترل حکومت مأمون بودند. و امام هادی و امام عسکری (ع ) همانطور که قبلاً
بیان شد به سختی با شیعیان ، در ارتباط بودند و حاکمان آن عصر اجازه
فعالیت های اجتماعی به آنها نمی دادند. بنابراین اگر شیعیان چنان اعتقادی
داشتند، قبل از شروع غیبت می بایست دچار حیرت می شدند در حالی که هیچکس
چنین نظریه ای را نقل نکرده است . البته بدیهی است که از یک سو فشار سیاسی
خلفای وقت و جلوگیری از دسترسی همه شیعیان به امام زمان خویش و از سوی
دیگر اغراض نفسانی در بین بعضی از شیعیان از زمان