پاورپوینت کامل پایان جهان در اساطیر ۱۰۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پایان جهان در اساطیر ۱۰۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پایان جهان در اساطیر ۱۰۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پایان جهان در اساطیر ۱۰۱ اسلاید در PowerPoint :

۷۲

قسمت پایانی

اشاره :

در باورهای اسطوره ای، جهان به عنوان یک
مخلوق که ساخته و پرداخته دست خدایان است؛
آغازی دارد و انجامی. آغاز جهان، آفرینش آن است که
در اساطیر مختلف به شیوه هایی گوناگون شکل
می گیرد. حوادث پایانی جهان مرگ این دنیاست، و
جهان مانند هر مخلوق دیگر، پس از چند صباحی
حیات، ویران خواهد شد. اما در پس آن ویرانی
شروعی دیگر نهفته است که چرخه حیات به صورت
مطلوب تر دوباره به حرکت درخواهد آمد، همانند
انسان که روزی به وجود آمده و روزی می میرد و پس
از مرگ دوباره زندگی خواهد کرد.

آنچه در پی خواهد نگاهی است اجمالی به باور
اساطیری اقوام و ملل مختلف جهان درباره پایان
جهان.

در قسمت اول این سلسله مقالات، اساطیر یونان،
اسکاندیناوی، هند و بومیان آمریکا بررسی شد و در
این قسمت به بررسی اساطیر دیگر نقاط می پردازیم.

ه ـ اساطیر ایرانی

اعتقاد به معاد، یکی از پایه های اساسی باورهای
زرتشتیان و ایرانیان قبل از اسلام است که بدون آن،
فلسفه اصلی این دین ناقص و ناتمام می ماند. با معاد و
تن پسین۱ است که تعالیم این دین، کامل می شود و
اهداف آفرینش به کمال می رسد؛ زیرا این جهان که
آفریده اهورا مزدا است به ناگاه مورد تازش اهریمن
واقع می شود و همه آفرینش خوب او را می آلاید. این
داستان که مربوط به آغاز خلقت می شود، اسطوره ای
است توجیهی؛ توجیه این که چرا در این دنیا بدی و
خوبی، نور و ظلمت درهم آمیخته اند. حال که چنین
توجیهی برای وضعیت این جهان یافتند باید امیدی نیز
به بهبودی آن وضعیت داشت. در باورهای زرتشتی
راه حلی که برای رهایی دنیا از این اختلاف نامبارک
بدی و خوبی یافتند، یکی از پایه های مهم اعتقادی بشر
در ادوار بعدی شد. آنها اسطوره ای ساختند که طی آن
مصلح جهانی به این نظم آمیخته با بی نظمی جهان،
پایان می دهد و پس از او جهان جز روی خوبی را
نخواهد دید. ابتکار این اسطوره از ضروریات دین
زرتشتی بوده است که بنا بر عقیده عده ای، این عقیده در
دیگر ادیان، همانند یهود و مسیح نیز نفوذ می کند و
امروزه این باور آنچنان پذیرفته شده است که تصور
این جهان، بدون آن تحولات اصلاحی فرجامین، غیر
قابل تصور است. «میرچا الیاده» درباره حوادث پایان
جهان در دین مسیحیت می گوید:

آتش ویران ساز یک بار در کتب عهد جدید در
دومین نامه پطرس ذکر شده است، اما آن آتش
عامل عمده و مهم است در غیب گوییهایی که در
نزد قدما از طرف کاهنه ها؛ همچون هاتف غیبی به
عمل آمده و نیز در حکمت رواقیون و در ادبیات
مسیحی متأخر و احتمالاً اصلی ایرانی دارد.۲

جان هنیلز نیز بر همین عقیده است که اصل باور به
معاد از ایران است که در دیگر ملل رایج شده است او
می گوید:

معاد، یعنی تعلیمات مربوط به آخرین امور جهان،
رکن اساسی و شناخته شده ای در تعلیمات دین
زرتشتی است. بسیاری بر این اندیشه اند که این
تعلیمات، منبعی است که هم بر عقاید شرقی و هم
بر عقاید غربی تأثیر گذاشته است. آیین های هندی
و بودایی در شرق و آیین یهودی و مسیحی در
غرب.۳

علت این نظرات نیز این می باشد که در کتب اولیه
عهد عتیق، سخنی از پایان جهان به میان نیامده است و
بعد از برخورد ایرانیان و یهودیان پس از فتح بابل است
که چنین روایات و پیشگوییهای درباره پایان جهان در
کتب یهودیان به چشم می خورد.

برخی چنین عنوان می کنند که زرتشتیها در ادوار بعدی
ضمن برخورد با یهودیان در بابل باور به معاد و
رستاخیز مردگان را اقتباس و در نوشته های دینی
خویش وارد کرده اند… اما در واقع این یهودیان بودند
که ضمن برخورد و تماس با ایرانیان، اندیشه و باور به
رستاخیز و معاد را از ایرانیان گرفته و در مسائل
عقیدتی خویش وارد کردند»؛۴ زیرا سابقه این باور در
بین زرتشتیان قدیمی تر است و در«گاهان» که از
سروده های خود زرتشت است و از نظر زمانی بر
تورات مقدم می باشد، نقل شده است:

گاهان، هات ۳۲، بند ۸:

من به واپسین داوری تو درباره همه آنان بی گمانم.

گاهان هات ۳۰، بند ۹:

ما [خواستاریم که] از آن تو و در شمار اهوراییان
باشیم که هستی را نو می کنند.

و در همین هات، بند ۷ آمده است:

به راستی آنان که از آن تواند، از آزمون آهن پیروز
برمی آیند.۵

باور به معاد و آخرت آنگونه در اعتقادات و
دیگر زرتشتیان باورهای جای گرفته است که تصور
این دین بدون این اعتقاد غیر ممکن و ناقص است.

همانطور که ذکر شد اعتقاد به معاد در دین
زرتشتی پاسخی توجیهی به وضعیت نابسامان فعلی
جهان است که به خاطر تازش اهریمن به جهان آفریده
مزدا، به وجود آمده است. در این دین به یک دوره
دوازده هزار ساله برای عمر جهان قائل اند که شامل
چهار مرحله سه هزار ساله است. در سه هزار سال اول،
تمام آفریدگان مینویی بودند و شکل مادی نگرفته
بودند. سه هزار سال دوم آنها صورت مادی گرفتند.
سه هزار سال سوم که دوران ماست عصر آمیختگی
مظاهر اهریمنی و مزدایی است و در آغاز هر هزاره از
سه هزاره آخر، یکی از منجیان زرتشتی ظهور می کنند
و با پایان این دوازده هزار سال عمر اهریمن و بدی به
پایان می رسد و تمام انسانها در یک جهان آرمانی
زندگی خواهند کرد.

در مورد حوادث اواخر جهان گفته اند که دیوان
خشم تبار ژولیده مو به ایران می تازند که حاصل آن،
نابودی کامل زندگی منظم این سرزمین است. زندگی
خانوادگی و اجتماعی، پریشان می شود و بزرگداشت
راستی و عشق و دین بهی کاهش می یابد. آشفتگی
کیهانی نیز به وجود می آید. خورشید و ماه نور خدا را
به کمال نمی افشانند. تاریکی و تیرگی، زمین لرزه،
خشکسالی و قحطی در زمین به وجود می آید. در زمین
جنگها درمی گیرد. این حمله شر، قرینه یورش او در
آغاز تاریخ جهان است. سرانجام بارش ستارگان در
آسمان پیدا می شود که نشانه تولد شاهزاده پارسی
است که بر لشکر شر پیروز می شود و سرزمینهای
ایرانی و تحت دین بهی را، پیش از تولد نخستین منجی
باز می آراید. اولین منجی، او«شیدر» است که از
دوشیزه ای باکره زاده می شود. او از نطفه زرتشت که
در دریاچه «کیانسه» نگهداری می شود، حامله
می گردد.

وقتی این منجی به سی سالگی می رسد، خورشید
ده روز یکسره در میان آسمان در هنگام ظهر می ایستد؛
در همانجایی که پیش از حمله اهریمن قرار داشت. با
آمدن او وضعی همانند وضع بهشت به جهان باز
می گردد. به مدت سه سال مردمان با هماهنگی بیشتر و
به دور از آفریدگان بد، زندگی می کنند و بخشی از
آفریدگان اهریمن؛ یعنی نوع گرگ نابود می شود. به این
صورت که همه انواع گرگها به صورت یک گرگ بزرگ
درمی آیند و توسط مردم از بین می روند. با این حال
بدی هنوز هست و بار دیگر اظهار وجود خواهد کرد.
شر به صورت زمستان هراس انگیزی با جادوگری
دیوی به نام «ملکوس» ظاهر می گردد. برف و تگرگ
بخش اعظم نوع بشر را از میان خواهد برد. با این وجود
پیش از رسیدن دومین منجی، خیر دوباره پیروز خواهد
شد؛ زیرا مردمان از «ور»ی که جمشید ساخته است
بیرون خواهند آمد و زمین دوباره از آنان پر خواهد
شد. «اوشیدر ماه»، دومین منجی، مانند اوشیدر از
دختر باکره پانزده ساله ای، زاده می شود که از نطفه
زرتشت باردار شده است. در زمان سی سالگی او،
خورشید بیست روز در میان آسمان در هنگام ظهر
خواهد ایستاد و آفریدگان، شش سال در کامیابی
خواهند بود. زمین به سوی وضع بهشتی بیشتر نزدیک
می شود. آدمی در این دوره از گوشت خواری
برمی گردد و گیاهخوار می شود. آنها چون از گوشت
خواری باز ایستند، جز گیاه و شیر نخواهند خورد. پس
از شیر خوردن باز خواهند ایستاد و از گیاهخواری نیز
دوری خواهند کرد و جز آب نخواهند خورد و ده سال
پیش از رسیدن «سوشیانس» از آب خوردن نیز پرهیز
می کنند و بدون خوراک به سر می برند و با این همه
نمی میرند. در پایان این دوره، شر دوباره به صورت
ضحاک، اظهار وجود خواهد کرد. وی از زندان فرار
می کند و با تاخت و تاز در جهان، به ارتکاب گناه دست
خواهد زد و یک سوم نوع بشر و حیوان را خواهد بلعید
و به عناصر خوب؛ یعنی آتش و آب و گیاه آزار خواهد
رساند؛ اما «گرشاسب»، یکی از قهرمانان باستان،
برانگیخته خواهد شد و جهان را از این موجود شریر،
رهایی خواهد بخشید.

سوشیانس نیز همانند دو منجی پیشین، از نطفه
زرتشت و دختر باکره پانزده ساله ای متولد می شود. با
آمدن او پیروزی نهایی خیر فرا خواهد رسید. آدمی تنها
غذای معنوی خواهد خورد. سوشیانس مردگان را در
همان جایی که در گذشته اند، برخواهد انگیخت. آنگاه
همه مردمان به سوی داوری واپسین پیش خواهند
رفت. در زمان ظهور او، خورشید سی روز در آسمان
می ایستد و علتش آن است که اهریمن آن را نگه می دارد
تا زمان نابودی خویش را به تعویق اندازد. آنگاه همه
مردمان، مورد داوری قرار می گیرند و پس از آن به
مدت سه روز، نیکان به بهشت و بدان به دوزخ می روند
که به اندازه نه هزار سال عذاب می کشند یا خوشی
می کنند. پس از آن، همه باید از رودی از فلز گداخته
عبور کنند تا پالوده و لایق زندگی جاودانی شوند و در
پاکی با هم برابر شوند. در آخر، سوشیانس در نقش
موبد، گاوی را قربانی می کند و از پیه آن و «هوم
سفید»۶، اکسیر جاودانگی تهیه خواهد کرد. در نبرد
نهایی هر یک از موجودات اهورایی بر دیو همتای
خویش پیروز می شود تا سرانجام اهریمن و آز باز
می مانند که از همان سوراخی که در آغاز آفرینش پدید
آورده و به جهان تاخته بودند، بیرون می روند و به
دوزخ خواهند گریخت. سپس آن رود فلز گداخته در آن
سوراخ ریخته خواهد شد و آن را مسدود خواهد کرد.

برانگیختن مردمان در زمان سوشیانس بدین
صورت خواهد بود که در بندهش آمده است:

استخوان از مینوی زمین، خون از آب، موی از
گیاه و جان از آتش بازخواسته می شود. همچنان
که در آغاز آفرینش آنها را پذیرفته بودند. نخست
استخوانهای کیومرث برانگیخته می شود و بعد
استخوانهای مشی و مشیاله و بعد استخوانهای
دیگر مردمان. در مدت پنجاه و هفت سال دوران
سوشیانس، همه مردگان برانگیخته خواهند شد. از
نوری که با خورشید است نیمی برای کیومرث و
نیمی برای مردمان دیگر بسنده خواهد شد. بعد از
آن مردمان یکدیگر را می شناسند. روان، روان را و
تن، تن را می شناسد که این پدر من و این برادر
من و این همسر من است و اینان خویشان نزدیک
منند.۷

شکل ظاهری و سن و سال مردمان در آن جهان
جاودانه آخرت، متفاوت است. آنانی که در این دنیا
گوشت خورده باشند به سن چهل ساله و آنان که
گوشت نخورده باشند به شکل جوان پانزده ساله، که
سن آرمانی زرتشتیان است، ظاهر خواهند شد. مردانی
که در این جهان ازدواج نکرده باشند سپندارمذ (ایزد
بانوی زمین) به آنها رخ می دهد و بانوانی که در این دنیا
همسری اختیار نکرده باشند اهورامزدا به آنها شوهر
می دهد ولی اینان هر دو دسته از داشتن فرزند، تا ابد
بی بهره خواهند ماند۸.

میتراپرستان معتقد بودند هنگامی که جهان به
پایان رسد، جسم نیز در سعادت ابدی سهیم است؛
همانگونه که روح از آن بهره می برد. به عقیده آنان پس
از آن که زمان، دور خود را طی کرد، مهر، همه مردگان
را برمی انگیزد؛ نیکان را بی مرگ و جاودان می کند اما
بدکاران به همراه اهریمن در آتش نابود می شوند. پس
فرق عمده این مذهب با دین زرتشتی در این است که در
عقاید این دین، گنهکاران و بدان، نه تنها در آتش و عذاب
جاودان نمی مانند بلکه نابود می شوند و با اهریمن در
نیستی و فنا می افتند. به عقیده آنان، جاودانگی به
عنوان بزرگ ترین پاداش فقط از آن نیکان است و بس.

در مذهب التقاطی «مانی»۹ به رستاخیز و معاد،
اهمیت زیادی داده شده است. به نظر مانویان، جریان
پیوسته آزادسازی نور، همچنان تا پایان جهان ادامه
دارد. انوار آزاد شده از راه «ستون روشنی» یا «راه
شیری» به ماه می روند و از ماه به خورشید می رسند.
آنها بدر ماه را پر از پاره های روشن نورهای آزاد شده
می دانستند که از اول تا پانزدهم هر ماه، ادامه می یابد و
در نیمه دوم از ماه به خورشید می رود و کم کم ماه
باریک می شود؛ زیرا انوار روشن از آن تخلیه می شوند.
آن انوار سپس از خورشید به «بهشت نو» یا «بهشت
موقتی» می روند و تا رستاخیز، در آنجا می مانند. این
کار تا هنگامی ادامه می یابد که آخرین بازمانده های
ذرات نور آزاد شوند۱۰.

مانویان معتقدند که در روز رستاخیز، عیسای
نورانی، چون داوری دادگر ظهور می کند. دو فرشته که
یکی حامل زمین و دیگری حامل آسمان است بار خود
را می افکنند و تشویش و هرج و مرج در ارکان عالم پدید
می آید که ۱۴۶۸ سال دوام می یابد. برخی این تشویش و
اضطراب را آتش سوزی عظیمی دانسته اند که همه
ارکان گیتی را به کام خویش می کشد. تمام ذرات نور که
استخراج آن از ماه ممکن باشد، بیرون کشیده می شوند
و اجزای نوری که قابل نجات هستند به شکل یک تندیس
به آسمان می روند و دیوان و گناهکاران، جدا جدا در
یک کومه یا گلوله گرد آمده در ته یک خندق ژرف
مدفون می شوند. سپس سدی محکم میان دو عالم نور و
ظلمت کشیده می شود و عالم نور برای همیشه در
آرامش و صلح خواهد ماند۱۱. همامه (Humama)،
روح تاریکیها، که همان اهریمن است در ظلمت خواهد
افتاد و نور و ظلمت که دو اصل ازلی اند به حال و وضع
آغازین خود؛ یعنی انفکاک مطلق برمی گردند و جدایی
هر دو برای همیشه قطعی خواهد شد. «بهشت جدید» به
«بهشت اصلی» می پیوندد و انوار نجات یافته به دیدار
«پدر بزرگی»؛ یعنی «زروان» نائل می شوند۱۲.

و) معاد در ادیان آسمانی

تصور ادیان آسمانی یهود، مسیح و اسلام بدون
معاد امری غیر ممکن است به خصوص در دین اسلام
که معاد یکی از سه رکن اساسی دین است و بدون
اعتقاد بدان، دین کسی کامل نمی شود.

در اسفار نخستین عهد عتیق سخنی از رستاخیز
نیست همانگونه که خبری از جهان پس از مرگ نیست.
اما در کتب متأخر مانند زکریا، میکاه و ملاکی که سومی
آخرین کتاب از مجموعه کتب عهد عتیق است در مورد
قیامت سخنانی به میان آمده است که پیشگویی این
پیامبران است.

میکاه نبی در کتاب خویش که خطاب به قوم
اسرائیل است، پایان جهان را بدینگونه بازگو می کند:

و اما در روزهای آخر، کوه خانه خداوند۱۳،
مشهورترین کوه جهان خواهد شد و مردم از
سراسر دنیا به آنجا آمده، خواهند گفت: «بیایید به
دیدن کوه خدا برویم و خانه خدای اسرائیل را
زیارت کنیم. او راههای خود را به ما خواهد
آموخت و ما مطابق آن عمل خواهیم کرد؛ چون
شریعت و کلام خداوند از اورشلیم صادر
می شود». خداوند در میان قومها داوری خواهد
کرد و به اختلاف بین قدرتهای بزرگ در
سرزمینهای دوردست پایان خواهد بخشید. ایشان
شمشیرها و نیزه های خود را درهم شکسته، از آنها
گاوآهن و اره خواهند ساخت. دولتها، دیگر به
جان هم نخواهند افتاد و خود را برای جنگ، آماده
نخواهند کرد. هر کس در خانه خود در صلح و
امنیت زندگی خواهد کرد، زیرا چیزی که باعث
ترس شود وجود نخواهد داشت. این وعده را
خداوند قادر متعال داده است.۱۴

ملاکی نبی از پیامبران بنی اسرائیل است که حدود
چهارصد سال قبل از نبوت عیسی(ع)، قیامت را چنین
توصیف می کند و آمدن آن را به مردمان بشارت
می دهد:

خداوند قادر متعال می فرماید روز داوری مثل تنوری
شعله ور فرا می رسد و همه اشخاص مغرور و بدکار را
مثل کاه می سوزاند. آنان مانند درخت تا ریشه خواهند
سوخت و خاکستر خواهند شد. اما برای شما که ترس
مرا در دل دارید، آفتاب عدالت با پرتو شفابخش خود
طلوع خواهد کرد و شما شاد و سبکبال مثل
گوساله هایی که به چراگاه می روند، جست وخیز
خواهید نمود. در آن روزی که من یقین کرده ام بدکاران
را مثل خاکستر زیر پای خود له خواهید کرد. پیش از
فرا رسیدن روز بزرگ و هولناک داوری خداوند، من
رسولی شبیه ایلیای نبی برای شما می فرستم، او
دلهای پدران و فرزندان را دوباره به هم نزدیک خواهد
کرد و این باعث خواهد شد که من سرزمین شما را
ویران نکنم.۱۵

بحث از قیامت در دین یهود به همین موارد نادر و
سربسته محدود می شود اما کتب مقدس دین مسیح از
متی گرفته تا مکاشفه یوحنا، در موارد بسیاری به
حادثه آخر جهان اشاره