پاورپوینت کامل اطیب البیان ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اطیب البیان ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اطیب البیان ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اطیب البیان ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

۶۰

پاورپوینت کامل اطیب البیان ۳۵ اسلاید در PowerPoint، تفسیری به امر و امضای امام زمان (ع)

مرحوم آیت الله سیّد عبدالحسین طیّب بنا به آن چه که دانشنامه قرآن درباره وی
آورده: «یکی از فرزانگان وادی عشق به قرآن بود که سراسر زندگی او را تلاوت، تبلیغ و
تفسیر قرآن فرا گرفته، و تفسیر اَطْیَب القرآن یکی از مظاهر آن است.۱

وی در اصفهان در میان طایفه ای از سادات، معروف به «میرمحمّد صادقی» در سال ۱۲۷۲ ش،
دیده به جهان گشود و در سه سالگی به همراه پدر به کربلا رفت. انگیزه این سفر معنوی
بنا به نقل نزدیکان آن بوده که پدر ایشان نذر داشته که نام فرزند خود را
«عبدالحسین» بگذارد و می خواسته که در اوّلین فرصت «عَبْد» را به محضر مولا ببرد.
لذا در سفری دو ماهه پدر و پسر راهی کربلا شدند. در آن جا عنایت مولا دامنگیر این
فرزند خردسال می شود و اولین توجّه آن حضرت این گونه نمایان می گردد که این کودک سه
ساله بسیاری از زیارت ها، مانند زیارت «وارث»، «امین الله» و بخشی از «زیارت جامعه
کبیره» را از حفظ و بدون خطا و اشتباه می خواند و همین امر موجب شگفتی همراهان و
دیگران می گردد. نزدیکان او این مسئله را به حافظه قوی و هوش سرشار و غنیّ او منسوب
می کردند امّا خودش این موضوع را عنایت و کرامت سیّدالشهداء به خویش می دانست و
می گفت: «من این امر را طبیعی می دانم چرا که مولایی مانند ابی عبدالله(ع)، عبد خود
را بدون صله و انعام نمی گذارد و من در تمام عمر از این صله و انعام بهره ها
برده ام و خود را نسبت به آن بزرگوار ممنون و سپاسگزار می دانم.۲

مرحوم آیت الله طیّب در دوازده سالگی پدر را از دست داده، امّا در سایه همّت بلند،
تحصیلات خود را با جدیّت تمام در زادگاه خود ـ اصفهان ـ پی می گیرد در محضر درس
عالمانی راستین و پارسا مانند آیت الله سید ابوالقاسم دهکردی، آیت الله سید محمّد
باقر دُرچه ای و برادر وی آیت الله سید مهدی درچه ای ـ هر سه از مراجع تقلید اصفهان
آن روز ـ و دیگر استادان به پایان می رساند، و آن گاه برای تکمیل تحصیلات و
برخورداری از عنایات مولایش امیر مؤمنان (ع)، عازم نجف می شود و در آن جا، بنابر آن
چه که خود در پایان جلد ششم تفسیرش آورده، به تأیید بیشتر بزرگان و عالمانِ نام آور
آن حوزه دیرینه موفق به اخذ درجه اجتهاد می گردد، که نام شماری از آنان به همراه
تصویر اجازه یشان، در پایان جلد ششم تفسیر مورد اشاره آمده است.۳

پذیرش مسئولیّت نه داعیّه مرجعیّت

در وارستگی، صفای باطن، دنیاگریزی و دوری از ریاست، و از دیگر سو مسئولیّت پذیری و
عمل به وظیفه، این حکایت از زبان ایشان شنیدنی و قابل تأمّل است.

«در بازگشت از نجف، آقایان زیادی در قم به من پیشنهاد می کردند که در قم بمانم و
درس و بحث را شروع کنم، ولی من احساس می کردم، حوزه قم کمبودی ندارد و آقایان زیادی
مشغول تدریس هستند. به این جهت پیشنهاد آقایان را نپذیرفتم و عرض کردم: فکر می کنم
برای اصفهان مفیدتر باشم که آن جا نیاز بیشتری نسبت به قم احساس می شود. بعد از
مخالفت من، بعضی از آقایان فرمودند: اگر شما در قم بمانید و حوزه درس تشکل دهید،
بعد از مدّتی در مرجعیّت شما تردیدی نخواهد بود و مَرجع خواهید شد» من عرض کردم: من
هیچ گاه داعیّه مرجعیّت درس نخوانده ام، من با انگیزه خدمت و پذیرش مسئولیّت درس
خوانده ام.»

در پاسخ من، بعضی از آقایان این عبارت را به کار بردند: «در اصفهان، علم شما دفن
می شود. امّا من به این عبارت اعتقادی نداشتم و به جهت ارائه خدمات دینی، تبلیغی و
ارشادی به اصفهان برگشتم.»۴

مرحوم آیت الله طیّب بنابر نقل نزدیکان وی، سالی چهارده مرتبه قرآن را ختم می کردند
و در ماه محرّم و صفر مقیّد بودند که هر روز زیارت عاشورا را با آداب کامل بخوانند
و همچنین هر شب قبل از «نماز شب» زیارت چهارده معصوم را می خوانده اند.

مرحوم آیت الله طیّب در مصاحبه با مجلّه حوزه، انگیزه نگارش این تفسیر را چنین
فرموده اند:

نگارش تفسیر را تقریباً از سال ۱۳۴۱ به صورت مداوم شروع کردم، علت نگارش هم، سفارش
حضرت حجّت ـ ارواحنا فداه ـ بود که در عالم رؤیا به حقیر داشتند و به بنده امر
فرمودند که این تفسیر را بنگارم. از آن زمان من بدون وقفه به نگارش آن مشغول شدم،
آخرین جلد آن ـ یعنی جلد چهاردهم ـ در سال ۱۳۵۹ ش. منتشر شد که به این ترتیب تألیف
این دوره تفسیر هیجده سال به طول انجامید.۵

آن مرحوم رؤیای خود و تشرّفش را به محضر آن جان جهان، دوبار؛ یک بار کوتاه و سربسته
و دیگر بار با تفصیل بیشتری در مقدّمه و مؤخّره تفسیر خود آورده است که ما تلفیق آن
دو رؤیای شیرین را در این جا می آوریم. سیّد بزرگوار در مقدمه تفسیر آورده است:

دیر زمانی بود که در خاطرم خطور می کرد کتابی در تفسیر قرآن بنگارم. روی این اندیشه
حوزه های تفسیری تشکیل داده و جزوه های متفرّقی در این باره به رشته تحریر درآورده
بودم امّا از طرفی قصور باع و قلّتِ استعداد و اشتغالات درسی و عوائق و گرفتاری های
دنیوی مرا از اقدام به این امر، منع، بلکه مأیوس می کرد تا این که در شب سه شنبه،
پنجم جمادی الثانی سال ۱۳۸۰ ق. مطابق با ۲۲ آبان ماه ۱۳۳۹ ش. در محضر بعضی از علمای
اعلام به مجلس سوگواری حضرت صدّیقه طاهره(ع) موفق شده و در ضمن توسّل حالتِ وجدی در
خود دیدم، از آن جا به منزل مراجعت نموده و در عالم رؤیا خدمت ثامن الحُجَج(ع) و
حضرت ولی عصر(عج) مُشرّف شده و پس از مذاکراتی که بین آن دو بزرگوار راجع به زُوّار
شد، حضرت بقیّه الله پس از عنایاتی و ترضیه خاطری ( = رض