پاورپوینت کامل کامپیوتر و سرعت ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کامپیوتر و سرعت ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کامپیوتر و سرعت ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کامپیوتر و سرعت ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

۶۰

در یک کشور فقیر، استفاده از ریزکامپیوتری که توسط ماهواره به یک سیستم اطلاعاتی که
نیمی از جهان را در بر دارد مرتبط است، عملی احمقانه می باشد. این عمل، نوعی افراط
و زیاده روی تکنولوژی است. اگر گروه های محلی را مجبور کنیم که کامپیوترهایی کاملاً
پیشرفته را خریداری کنند، این نوعی ستم و بی رحمی در حق آنها است.

جری ماندر

یکی از مشهورات زمانه، مطلوبیت سرعت است و کامپیوترها از این جهت که بر سرعت کارها
می افزایند، ستوده می شوند، امّا آیا واقعاً سرعت تا چه حدّ برای جامعه و عموم مردم
مفید است؟ آیا برای شرکت ها و مؤسسّات بزرگی که در پی بلعیدن جهان هستند، چقدر
سودمند است؟

تحقیقات بیانگر آن است که شتاب گرفتن زندگی، آثار روحی و روانی نامطلوبی بر جامعه
به جای می گذارد و تنها مؤسسّات عظیم از این شتاب سود سرشاری می برند.

در سال های اخیر، در برابر این عقیده که «بزرگ تر لزوماً بهتر است»، ایستادگی شده
است. افرادی مانند «لیپولدکوهر» و «ای.اف. شوماخر» و هم چنین جنبش هایی مانند
«گرینز» و «بیوریجنالیسم» درباره این موضوع که اندازه ها و معیارهای محض اقتصاد و
تکنولوژی کشورهای مدرن، مشکلات ساختاری غیرقابل حلی را به وجود می آورند و منجر به
بیگانگی میان مردم، دشمنی میان کشورها و تخریب طبیعت می شوند، اظهار نظر کرده اند.
آنچه به نحو جدی مطرح است اینکه اگر کوچک تر زیباتر است، (همان گونه که اکثریت
موافقند)، کندتر و آهسته تر چه طور؟ تنها اندکی از مردم معتقدند، سرعت یکی از ابعاد
مهم اندازه گیری است.

بزرگ ترین مؤسسّات و سازمان های جهان امروز ـ ارتش، شرکت ها، دولت ها، بانک ها ـ
تنها زمانی می توانند بزرگ و از نظر جهانی وسیع باشند که قادر باشند به سرعت از
داده های عظیم و پیچیده ای که در بین شعبات گوناگون آنها در جریان است، آگاهی داشته
باشند، کامپیوترها، همراه با ارتباطات دوربرد ماهواره ای، موفق شده اند محدودیت های
قدیمی در ارتباط با اندازه را از بین ببرند. امروز یک مؤسسه می تواند خود را فراتر
از مرزها گسترش داده، تمامی جهان را احاطه کند. مرزهای بین المللی از بین رفته اند.

در حالی که کامپیوترها به دایره اطلاعات، سرعت بخشیده و از نظر جغرافیایی مؤسسّات
بزرگ را گسترش داده اند، انسان ها برای اینکه بتوانند خود را با این گستردگی و سرعت
تطبیق دهند، مجبور شده اند که سریع تر حرکت کنند و در حالی که مؤسسّات، حجم
فعالیت های اقتصادی را سرعت بخشیده اند (نقشه برداری ماهواره ای از منابع، دسترسی و
وارد شدن به محل های بکر و دست نخورده، حرکت سریع سرمایه ها، توسعه سرمایه های زیر
بنایی) چهره کره زمین بسیار سریع تر از هر زمان دیگری دچار تغییر و تحول شده است.
فعالیت های شرکت ها سرعت می گیرد، تأثیرات بر روی کره زمین شتاب بیشتری به خود
می گیرد و فعالیت های انسان ها نیز همین طور. آیا این روندی مثبت است؟

در اجتماع ما، سرعت چنان ستوده شده است که گویی به خودی خود، نوعی حسن و مزیت است و
امروزه سرعت اطلاعات، با میزان بی سابقه ای از اطلاعات، ما را در خود غرق کرده است؛
در حالی که بیشتر این اطلاعات در مرحله عمل بی فایده هستند. نتیجه واقعی این تحول،
افزایش تنش های روانی و اضطراب در انسان ها است، به خصوص زمانی که ما سعی می کنیم
خود را با جریان در حال رشد اطلاعات هماهنگ کنیم. سیستم های عصبی، سرعت را بیش از
قوه ادراکی، تجربه می کنند و تحت تأثیر آن قرار دارند. این وضعیت مانند این است که
انگار همگی ما در یک بازی ویدئویی که مورد توافق همه اجتماع است، گرفتار شده ایم؛
جایی که اطلاعات بر روی صفحه نمایش، سریع تر و سریع تر ظاهر شده و ما به طور جدّی
در حال تلاش برای تطبیق سرعت خود با سرعت این اطلاعات هستیم.

در حقیقت بازی های ویدئویی بهترین مثال برای این وضعیت هستند. اغلب با این ادّعا که
«این بازی ها هماهنگی بین چشم و دست را سرعت می بخشند»، از آنها دفاع شده است. در
نشست هایی که بین رؤسای تولیدکننده بازی های ویدئویی تجاری صورت می گیرد، این ادّعا
را در برابر گروه هایی از خانواده ها که به دنبال ممنوعیّت این بازی ها هستند، به
صورت مؤثر و کاری طرح می کنند. امّا این سؤال مطرح است که چرا افزایش سرعت هماهنگی
بین دست و چشم پسندیده است؟

تنها فایده واقعی این هماهنگی می تواند، این باشد که مهارت های بسکتبال یک فرد را
افزایش خواهد داد و یا فرد را برای یک بازی ویدئویی سریع تر آماده خواهد کرد.
رونالد ریگان از بازی های ویدئویی به عنوان یک تربیت کننده خوب نسل جدید خلبانان
هواپیماهای بمب افکن ستایش کرد. مانند خلبانانی که عراق را بمباران کردند و تجهیزات
آنها مشابه بازی های ویدئویی بود.

در طی هزاران سال، بشر هماهنگی دست و چشم خود را با عوامل طبیعی و محیطی تطبیق داده
بود که می توان از آن با «سرعت طبیعی» یاد کرد. همه چیزهایی که انسان ها با آن سر و
کار داشتند، با سرعتی متناسب با توانایی های ما در حال حرکت بودند، این نوع تطبیق
لازم بود تا نوع بشر بتواند به حیات خود ادامه دهد؛ زیرا بشر باید به وسیله دستان
خود کارها را انجام می داد.

همراه با انقلاب صنعتی، بسیاری از چیزها سرعتی مکانیکی یافتند. از آنجا که محیط
طبیعی راه را هموار کرده بود و زندگی انسان نیز به محیط های دست ساز بشر انتقال
پیدا کرد، آهنگ و ریتم طبیعی واکنش ها و عکس العمل های ما، جای خود را به ریتم و
آهنگ صنعتی داد. ما یاد گرفتیم تا با سرعت های مکانیکی تعامل متقابل داشته باشیم،
همان گونه که کارگران خط مونتاژ و بیشتر رانندگان اتومبیل با این تطابق آشنا هستند.
امروزه ماشین ها با سرعت های الکترونیکی حرکت می کنند و چرخه فعالیت ها نیز در حال
سریع تر شدن است و ما نیز در این چرخه زندگی می کنیم.

بازی های ویدئویی کامپیوتری، آموزش دهنده های خوبی برای جهان سریع تر هستند. وقتی
ما با این بازی ها مشغول هستیم، هدف ما این است که محو و غرق در آنها شویم. سمبل ها
و نشانه های الکترونیکی روی صفحه نمایش، وارد مغز ما می شوند، از سیستم عصبی ما
عبور می کنند، و عکس العمل در موقعیت های جنگ یا پرواز را که در نهاد ما وجود دارد
و در اینجا خود را از راه دستان ما بروز می دهد، تحریک می کند. تفکر بسیار کم و
ناچیزی در بازی های کامپیوتری نیاز است. شیئی که ما با آن بازی می کنیم، قرار است
به سرعت و بدون تأمل از خود عکس العمل نشان دهد.

یک بازیکن حرفه ای بازی های ویدئویی، برنامه کامپیوتری را وا می دارد که سریع تر
برود و همراه با افزایش سرعت این چرخه، بازیکن و ماشین در یک چرخه روان و در حال
حرکت به یکدیگر مرتبط می شوند؛ چرخ هایی که جنبه و ابعاد هر دو را در بر دارد، با
گذشت زمان و تمرین، توانایی های انسان به برنامه کامپیوتری شباهت پیدا می کند؛
تحول، با این تعامل متقابل سریع تر می شود، امّا این فرایند تحول به صورت قابل
ملاحظه ای جدید و بی سابقه است. تغییر و تکامل که ابتدا به صورت تعاملی بین
انسان ها و طبیعت صورت می گرفت، اکنون بین انسان و محصولات ساخت خود انسان، اتفاق
می افتد. ما روابط خود را به طور متقابل با محیطی که خود ایجاد کرده ایم بسط و
گسترش می دهیم؛ با ماشین هایی که خود ساخته ایم و با خودمان. این وضعیت، نوعی «زاد
و ولد درونی» است که می گوید، ما و طبیعت با یکدیگر رابطه ای نداریم.

بازی های ویدئویی و کامپیوترها، فرایندی را سرعت می بخشند که قبلاً توسط نسلی از
بینندگان تلویزیون تحریک شده بود. بیشتر مردم، تماشای تلویزیون را عملی منفعل و یک
طرفه می دانند ـ که همین طور هم هست ـ در حالی که بازی های ویدئویی و کامپیوترها
تعاملی متقابل دارند.

تلویزیون، ما را کودن و پُرتنش بار می آورد. تماشای تلویزیون تنها وضعیت ذهنی
مناسبی برای بازی های کامپیوتری و تعلق به کامپیوتر به وجود می آورد. زمانی که
تکنولوژی ها با هم تلفیق شوند، نسلی از مردم را به وجود می آورند که بسیار
پرشتاب تر از آن هستند که خود را با ریتم ها و حرکت هایی آهسته، طبیعی و ابتدایی
تطبیق دهند. بازی های ویدئویی، تلویزیون، کامپیوترها، واکمن ها، بچه هایی که
رادیوهای بزرگ را در خیابان حمل می کنند و خیابان و خط مونتاژ و بزرگ راه و
آزادراه، همه و همه، جزیی از فرآیند سرعت هستند که زندگی و حیات ما را سریع تر و
سریع تر می چرخانند؛ کاری می کنند که زندگی پر جاذبه تر به نظر برسد. در حالی که
تنها بی ثبات و پر شتاب تر شده است.

این پیش فرض که سرعت ذاتاً چیز خوبی است، به بخش های دیگر نفع می بخشد. بخش هایی که
بیشترین منفعت را می برند، مؤسسّات عظیمی هستند که قادرند سرعت معاملات و داد و
ستدها را افزایش داده، مستقیماً به سوی قدرت و پول حرکت کنند. برای بیشتر باقیمانده
جهان، تأکید بر سرعت و شتاب مضر است. مطمئناً سرعت برای کارگران، مضرّ و صدمه زننده
است؛ برای ارتباطات مردمی مضرّ است. سرعت، اضطراب و نگرانی ایجاد می کند و پیامدهای
مخربی در بقای فرهنگ های مخلتف غیر غربی دارد.

مردم بومی تمایل دارند در واحدهای اقتصادی کوچک با کار جمعی، که تمامی تصمیمات در
آنها با توافق همه صورت می گیرد، به فعالیت مشغول شوند. این تمایل