پاورپوینت کامل رویکرد استراتژیک به اخبار آخرالزمان-قسمت دوم ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رویکرد استراتژیک به اخبار آخرالزمان-قسمت دوم ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رویکرد استراتژیک به اخبار آخرالزمان-قسمت دوم ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل رویکرد استراتژیک به اخبار آخرالزمان-قسمت دوم ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

۲۶

عبدالله بن کثیر می گوید: نزد حضرت صادق(ع) بودم که مهزم بر ایشان وارد شد و گفت: فدایت شوم، مرا درباره این امری که منتظر آنیم آگاه ساز که چه زمانی است؟ حضرت پاسخ فرمود: «ای مهزم وقت نمایان دروغ می گویند و آنان که عجله می کنند هلاک می شوند و آنان که تسلیم باشند نجات می یابند».

اشاره:

نویسنده محترم در قسمت نخست این مقاله، درباره جهت صدور اخبار آخرالزمان و دسته بندی این گونه اخبار و روایات، به اخبار نشانه گذار و اخبار استراتژیک سخن گفت. آنگاه به بحث از پیش نیازهای فکری ـ فرهنگی نگره استراتژیک به این گونه روایات پرداخت؛ اوّل، جمع بین اعتقاد به تقدیر علمی و عینی خداوند با زمینه سازی؛ و دومین پیش نیاز را در ادامه مطلب در این قسمت پی می گیریم.

۲. درک فلسفه تاریخی از ظهور

یکی دیگر از شاخصه هایی که بستر فرهنگی برای زمینه سازی و خلق استراتژی درباره ظهور را فراهم می کند، درک فلسفه تاریخی از ظهور است. در مقابل، خرق عادت دیدن اصل ظهور و خلق الساعه دانستن مختصات آن از یک سو، و هر اقدام مرتبط با ظهور را از باب عجله در ظهور محکوم به هلاکت دانستن از سوی دیگر، مانع این گفتمان می باشد. چنین تلقی ای محصول برداشت متجزّی و ناقص از دو دسته روایت زیر است:

الف ـ روایاتی که ظهور را ناگهانی معرفی می نماید؛ مانند این روایت ها:

به پیامبر عرض شد: ای رسول خدا(ص) آن قائم از نسل شماست، چه وقت ظهور می کند؟ آن حضرت فرمود: ظهور او مانند قیامت است «تنها خداست که چون زمانش فرا رسد آشکارش می سازد. فرا رسیدن آن بر آسمانیان و زمینیان پوشیده است، جز به ناگهان بر شما نیاید».۱و۲

امام باقر(ع) نیز در تفسیر آیه شریفه «هل ینظرون إلّا الساعه أن تأتیهم بغتهً و هم لایشعرون؛۳ آیا چشم به راه چیزی جز آن ساعتند که ناگاه و بی خبرشان بیاید». می فرماید: «مراد از ساعت, ساعت قیام قائم است که ناگهان برایشان بیاید». ۴ بغتهً بودن ظهور ـ یعنی غافلگیر شدن ـ با تأثیر گذاشتن در آن و نقش آفرینی در آن ناسازگار است!

ب ـ روایاتی که مردم را از عجله در ظهور نهی می کند؛ مانند:

ذیل آیه «أتی أمرالله فلا تستعجلوه»۵ فرموده اند: «منظور از این امر, امر (قائم) ماست که همان امر خداوند عزّوجلّ می باشد پس نباید به سوی آن تعجیل شود».۶

عبدالله بن کثیر می گوید: نزد حضرت صادق(ع) بودم که مهزم بر ایشان وارد شد و گفت: فدایت شوم، مرا درباره این امری که منتظر آنیم آگاه ساز که چه زمانی است؟ حضرت پاسخ فرمود: «ای مهزم وقت نمایان دروغ می گویند و آنان که عجله می کنند هلاک می شوند و آنان که تسلیم باشند نجات می یابند».۷

وقتی امام در پاسخ از وقت ظهور؛ چنین می فرماید معنایش این است که وقتی نزد خداست شما تسلیم باشید اما اگر بخواهیم با اقدام خویش آن را جلو بیندازید از مصداق عجله و موجب هلاکت است!

ج ـ تجارب تاریخی ناموفق این رسوب را متراکم تر کرده است. غیر از تجارب ادّعای مهدویت یا توقیت که رسوا شده است، برخی جنبش ها و قیام ها, زمینه ساز ظهور معرفی شده اند که هرگز به سرانجام ظهور نرسیده اند. نهضت سربداران یا حکومت صفویه نمونه نزدیک به ماست. حجم این جنبش ها از زمان معاصر معصومین(ع) تاکنون به حدی است که دیگر حافظه تاریخی شیعیان نسبت به مشابه اینها شرطی شده و به سختی بتوان از دولت زمینه ساز و مانند آن سخن گفت.

به این گونه برداشت ها از روایات می توان دو جواب نقضی و حلی داد:

پاسخ به برداشت ها

۱. پاسخ نقضی: این برداشت که زمینه سازی و داشتن استراتژی برای مواجهه با ظهور، با ناگهانی بودن ظهورنمی سازد یا از مصادیق عجله برای ظهور است، لااقل با دو دسته از روایات نقض می شود:

الف ـ روایاتی که به تهیه و آمادگی برای ظهور

فرا می خواند از جمله:

امام صادق(ع) فرمود: «هر یک از شما باید برای خروج حضرت قائم(ع) عدّه فراهم کند ولو یک تیر؛ خدای تعالی هر گاه بداند کسی چنین نیتی دارد امید آن است که عمرش را طولانی کند تا حضرت را درک کند».۸

امام کاظم(ع) فرمود: «هر کس اسبی را نگه دارد در حالی که متوقّع امر ماست و به سبب آن دشمنان ما را خشمگین سازد، در حالی که او منسوب به ماست خداوند روزی اش را فراخ گرداند، و به او شرح صدر عطا کند و او را به آرزویش برساند و در رسیدن به خواسته هایش یاری کند».۹

ب ـ روایاتی که دعا برای تعجیل فرج را دستور می دهد:

امام حسن عسکری(ع) فرمود: «به خداسوگند، او غیبتی خواهد داشت که در آن تنها کسانی از هلاکت نجات می یابند که خداوند آنها را به قول به امامتش ثابت قدم داشته و در دعا برای تعجیل فرجش موفق کرده است».۱۰

امام عصر(ع) در توقیعی خطاب به اسحاق بن یعقوب فرمود: «برای تعجیل فرج بسیار دعا کنید که فرج شما همان است».۱۱ پس باید تعجیل فرج مورد مطالبه شیعه باشد. واضح است امر دعا، به محال تعلق نگرفته و باید فرج قابل جلو آمدن باشد تا دعا مفید واقع شود. احادیث «بداء» به خوبی این را اثبات می نماید؛ از جمله امام صادق(ع) فرمود: «دعا ردّ قضا می کند در حالی که از آسمان نازل شده و محکم و قطعی هم شده باشد».۱۲ «دعا کننده بدون عمل نیز مثل تیرانداز بی کمان است».۱۳ می بینیم دعا برای تعجیل فرج، لازمه اش تلاش برای تعجیل فرج است و این تلاش چیزی جز آمادگی و زمینه سازی که در روایات دسته اول گذشت نیست.

۲. پاسخ حلی: روایات از یک سو بیان می کند: ظهور مثل قیامت ناگهانی رخ می دهد پس غافلگیر کننده است و از سوی دیگر ما را مکلف به آمادگی،

زمنیه سازی و دارا بودن استراتژی می طلبد. این دو دسته روایت هیچ تعارضی با هم ندارند و به خوبی قابل جمع اند. چنان که بارها تأکید شد، مختصات زمانی ظهور قابل کشف نیست و استراتژی ها نیز مربوط به آن نمی باشد. ناگهانی بودن، مقابل توقیت است و حال اینکه محصول استراتژی ما هرگز توقیت نمی باشد. توقیت در روایات دو پیامد تربیتی منفی دارد که با ناگهانی قرار دادن ظهور رفع شده است. آن دو اثر عبارتند از:

الف ـ اگر بداء تأخیری رخ دهد، موجب سستی ایمان ها می شود. فضیل بن یسار از امام باقر(ع) نقل می کند که، در پاسخ به این پرسش که آیا برای این امر (قیام قائم) وقت (مشخص) وجود دارد, سه بار فرمود: «کسانی که وقت گذارند دروغ می گویند». پس فرمود: «زمانی که موسی(ع) قومش را برای رفتن به میقات پروردگارش ترک کرد به آنها وعده داد که تا سی روز دیگر برمی گردد اما زمانی که خداوند ده روز دیگر بر آن افزود قومش گفتند موسی(ع) خلاف وعده کرده پس کردند آنچه کردند».۱۴

ب ـ اگر توقیت, وقت دوری برای ظهور باشد عمل مناسب از منتظران سر نمی زند. امام کاظم(ع) فرمود: «اگر به ما گفته شود این امر (ظهورقائم) تا دویست یا سیصد سال دیگر واقع نمی شود، دل ها سخت می شد و بیشتر مردم از اسلام برمی گشتند اما گفته اند: این امر چه با شتاب پیش می آید و چه نزدیک است! تا دل های مردم الفت گیرد و فرج نزدیک گردد».۱۵

مشخص نبودن وقت و ناگهانی بودن به دلیل الفت قلب های مردم و نزدیک شدن فرج یاد شده است یعنی دارای کارکردی سازنده و فعال که نزدیک کردن فرج است و این دقیقاً ضدّ چیزی است که در اشکال پیگیری می شد.

به علاوه، بیان روایات در خصوص ناگهانی بودن، بیشتر ناظر به حال منکران و غافلان است نه منتظران. اما برداشت از روایاتی که نفی عجله برای ظهور می کرد, پاسخ های نقضی دقیقاً شامل آن هم می شود. چون اگر منظور این روایات آن باشد که هرگونه اقدامی در راستای ظهور, عجله برای ظهور و موجب هلاکت است با صریح روایاتی که دستور به آماده بودن و آماده کردن عدّه و عده برای ظهور می کند منافات دارد.

تفسیر این روایات

برای تفسیر این روایات باید «آمدن امر» (اتی امرالله ـ هذالامر و…) معنا شود. در این باره دو احتمال برای آمدن امر یا فرج آل محمد(ص) و… قابل طرح است:

احتمال اول: اینکه از ابتدا، قضای حتمی الهی آن بوده که فرج اهل بیت(ع) و امر آنها با قیام قائم ایشان برسد و برای امامان قبل از امام دوازدهم(ع) دوران کرب و بلا تقدیر شده بود. عبدالعظیم حسنی در هنگام تشرف به محضر امام علی النقی(ع) به هنگام سلام به ایشان از عبارت «السلام علیک یا بقیه الله» استفاده می کند و آنگاه خدمت ایشان عرض می کند: من امیدوارم که شما همان قائم آل محمد(ص) باشید. حضرت در پاسخ می فرماید: «ای اباالقاسم هیچ یک از ما نیست مگر اینکه قائم به امر اهلی و هدایت کننده به دین الهی است. اما من آن قائمی که خداوند به وسیله او زمین را از اهل کفر و انکار پاکیزه می سازد و آن را پر از عدل و قسط می نماید، نیستم».۱۶

به حسب این احتمال، عجله در امر واضح است و آن ندیدن و عدم لحاظ قضای حتمی الهی است. در واقع اصحاب از امام غیر دوازدهم قیام و ظهور می خواسته اند. چنین رویکردی کاملاً به عکس آن چیزی است که در این مقاله به دنبال آنیم، چون اخبار غیبیِ مبتنی بر تقدیر عینیِ خداوند را از لحاظ نمی کند.