پاورپوینت کامل میعاد و موعود ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل میعاد و موعود ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل میعاد و موعود ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل میعاد و موعود ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

اندیشه ظهور مهدی(ع) به شیعیان اختصاص ندارد، این عقیده در کتب روایی همه مذاهب اسلامی یافت می شود. صدها و هزارها روایت دلالت دارند و ثابت می کنند که پیامبر اکرم(ص) فرمودند: «اگر حتی یک روز از جهان باقی مانده باشد، خداوند آن روز را طولانی می گرداند، چندان که مردی از اهل بیت(ع) من، هم نام و هم کنیه من، ظهور کند و زمین پر از ظلم و بیداد را از عدل و قسط پر کند». این حدیث در همه مذاهب اسلامی متواتر است. انتظار منجی، انتظار روح حق و انتظار یک حادثه عظیم در همه مذاهب و ادیان وجود دارد. این اندیشه از حوزه فعالیت های دینی فراتر رفته، فعالیت های تکوینی را نیز شامل می شود. هرگاه به تلاش انسان ها در حوزه های گوناگون نظری افکنیم، مشاهده می کنیم که در همه عرصه ها، همچون علم، فلسفه، ادبیات و تجارب اجتماعی، نظام ها و مقررات رو به کمال دارند و در همه مسائل زندگی به سوی اوضاع و احوال برتر پیش می روند. گرچه آدمی گاهی می لغزد، گاه اشتباه می کند و منحرف می گردد، امّا این لغزش ها، در حرکت اصلی زندگی بشر و در روند کلی آن، اموری جزئی اند. انسان از ابتدا در حال تکامل، ترقی و تعالی بوده و به سوی بهتر شدن گام برداشته است. آدمی مطمئن است که شرایط برتر برای او امکان پذیر است و از همین رو برای رسیدن به آن تلاش می کند. اگر آن گونه که برخی اعتقاد دارند، بشر رو به سقوط و نابودی داشت یا جهان در حال پس رفت و حرکت قهقرایی بود و در امور مختلف به وضع نامطلوب تر راه می پیمود، انسان با امید و قدرت و ایمان، برای آینده تلاش نمی کرد. زنجیره مستحکم علم از حوزه های مختلف علمی و نظام های اجتماعی می جوشد. تلاش هایی که برای تجربه اندوزی در حوزه های اجتماعی و نیز در نجوم، ابزار و وسایل و حمل و نقل به عمل می آید، همه و همه، آینده بهتر را نوید می دهند، آینده ای که در آن همه افراد بشر توان و امکانات و شایستگی خود را برای رسیدن به زندگی سعادتمندانه به کار می گیرند.

در حال حاضر، تنها بخشی از توان انسان یا به تعبیر بهتر، بخش اندکی از توانایی بشر در راه زندگی به کار می رود و بخش عمده استعدادها و همچنین اغلب افراد همواره خارج از گود هستند و توان و شایستگی آنان برای زندگی و سعادت انسانی، برای رسیدن به قلّه در تلاش است. امّا کدامین قله؟ کمال آن است که همه انسان ها با تمام شایستگی ها ـ نه فقط با توان مادی یا فکری ـ در جهت خیر و صلاح بشریت تلاش کنند. شکی نیست که این نظام، همانند یک آرزو، بر فکر و اندیشه هر انسان تلاشگری سایه افکنده است. عقیده شیعه به امام مهدی(ع) در حقیقت انتظار برانگیزاننده و بشارت دهنده این آینده است، آینده ای که آرزوی همه و آینده همه است. من قصد ندارم در تفصیل و توضیح این عقیده وارد شوم، بلکه به «بُعد تربیتی» آن خواهم پرداخت.

باید بگویم که مفهوم انتظار نزد ما معنی حقیقی خود را از دست داده و منحرف شده است. ما انسان ها، به بهانه انتظار، از مسئولیت های خود شانه خالی می کنیم و کار و تلاش را در انتظار ظهور صاحب الزمان(ع) رها کرده ایم. این انحراف در همه ارزش ها اتفاق افتاده و برای بهره مند نشدن از ارزش ها ابزاری شده است. امّا حقیقت این است که اندیشه انتظار در حیات این مذهب نقش مهمی داشته است؛ زیرا امید، همان زندگی در آینده و راه آینده و وسیله پیوند آدمی به آینده است. فردی که از آینده ناامید شده، گمان می برد که زندگی فایده ای ندارد پس می گوید ما را به حال خود واگذارید. تاریخ به روشنی گواهی می دهد که، بر ما و بر هر ملتی، دوران درازی از رنج و محنت گذشته است و اگر امید به ظهور امام زمان(ع) و فرج الهی نبود، از میان رفته بودیم، امّا این سخن حضرت رسول اکرم(ص) که «اگر از دنیا تنها یک روز باقی مانده باشد آن روز به قدری طولانی می شود تا مردی از اهل بیت(ع) من که نام او نام من و کنیه او کنیه من است، ظهور نماید و دنیای پر از بیداد را از عدل و قسط پر کند»، به ما امید می بخشد و بقای ما را تضمین می کند؛ زیرا ما به سخن پیامبر(ص) اعتقاد داریم و در آن شک نمی کنیم. این امید است که ما را حفظ کرده و زنده نگه داشته است و امید است که میان ما و آینده راهی باز کرده است و امید، خود از این عقیده سرچشمه می گیرد.

این تفکر اختصاص به ما ندارد. شما می دانید که پس از عروج حضرت مسیح(ع) ـ یا به اعتقاد مسیحیان، پس از شهادت و عروج روح آن حضرت ـ ستمی بر مسیحیان رفت که در تاریخ و تاریخ ادیان مانندی ندارد. امّا امید و اعتقادی که به این بشارت آن حضرت داشتند که «روح حق خواهد آمد»، همان که به روح القدس و تجلی روح القدس تفسیر می شود، آنها را از نابودی نجات داد.

معنی انتظار

انتظار عبارت است از اینکه آماده باشیم، شمشیر و تفنگ در دست، تمرین کنیم و آموزش نظامی ببینیم. خود را آماده سازیم. مراقب و نگهبان بگماریم و رادارها را فعال کنیم تا زمان حمله ناگهانی دشمن را دریابیم. این معنی انتظار است. ما در انتظار حضرت مهدی(ع) هستیم. آن حضرت، پس از آنکه ظلم و جور جهان را فرا گرفت، چه خواهد کرد؟ او می آید و عدل و داد را در جهان حاکم می کند. این آرزو چقدر عظیم است و این هدف چقدر بزرگ! مهدی(ع) تنها کسی است که جهان را پس از گسترش ستمکاری، از عدل و داد پر خواهد کرد. این حادثه بزرگی است که هیچ چیز جز صاحب آن، بزرگ تر از آن نخواهد بود. آیا این حادثه تنها به دست حضرت مهدی(ع) روی می دهد؟ طبیعتاً نه. ما باید همکاری و همیاری کنیم. ما می خواهیم امام عصر(ع) به تمام و کمال در جهان ظهور کند. علم او، هنر او، قدرت و تربیت او ظهور کند. ما باید آماده باشیم. زمانی که از ما دعوت می شود، چه باید بکنیم؟ ما باید آماده ایفای نقش خود باشیم. هنگامی که آن حضرت فریاد «ای مردم!» برمی آورد، او را لبیک بگوییم. باید آماده باشیم و از هر چه داریم دست بشوییم. در حال آماده باش و با آمادگی کامل به کمک او بشتابیم. اگر جز این است، پس معنی انتظار چیست؟ انتظار یعنی آمادگی، بسیج شدن، آموزش و آمادگی روحی، روانی، فکری، معنوی و جسمی و نیز آمادگی تکنولوژیک و نظامی.

خداوند جز از راه اسباب و وسایل امور، را سامان نمی دهد. کسی که در انتظار عزّت و شرف است، نمی تواند انتظار یک پیروزی ناگهانی را داشته باشد و نباید عزّت و شرف را بدون تلاش و رنج توقع کند.

حضرت علی(ع) در سخنی فرمود: «آرزوها نشانه های فریب خوردن انسان های کم عقل است». انسان باید احمق و نادان باشد تا بدون رنج و تلاش، انتظار موفقیت را بکشد، تا عظمت و قدرت را بدون رنج طلب کند؛ این ممکن نیست. آرزوها نشانه های فریب خوردن انسان های احمق است. انتظار، یک محرک است. اجداد و گذشتگان نیکوکار ما ایستادگی خود را حفظ کردند. ما و آنها در شرایط دشواری که ما را مستحق زندگی ساخت زندگی کردیم. فقیر و ثروتمند، همه، در صفی واحد همچون دیواری سربی، در پیشگاه خدا ایستادند و ایستادیم؛ در حالی که هیچ چیز بر دیگری برتری نداشت. امام جماعت نماز را برگزار می کند، نمی تواند از مأموم دور باشد یا در جایی بالاتر از او بایستد. اگر محل قرار گرفتن امام به اندازه یک وجب بالاتر از مکان نمازگزاران باشد نماز جماعت باطل است. امام حتماً باید همراه با مردم باشد و وقت و زندگی خود را با آنها بگذراند. او نباید بالاتر از آنها قرار گیرد و نمی تواند خود را از آنها برتر بداند و میان امام و مردم فاصله و دوری جایز نیست. آیا می توان از این مطلب حکمی اجتماعی انتزاع کرد؟ حتی اگر در نماز فرادا که یک عبادت فردی است، بیندیشیم، در خواهیم یافت که در آن احکام اجتماعی زیادی یافت می شود. در این نماز مقید بودن به زمان لازم است.

«إنّ الصلوه کانت علی المؤمنین کتابا موقو