پاورپوینت کامل مـــــــــــــــــقام زیــــــارت ۷۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مـــــــــــــــــقام زیــــــارت ۷۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مـــــــــــــــــقام زیــــــارت ۷۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل مـــــــــــــــــقام زیــــــارت ۷۹ اسلاید در PowerPoint :

دشمنان اهل بیت: همه تلاش خود را مصروف آن می داشتند تا واقعه روز عاشورا در جغرافیای زمانی سال ۶۱ ه‍. ق. و جغرافیای مکانی دشت «نینوا» بماند؛ در حالی که سفیر حسین(ع) از آغازین روزها و از اوّلین زیارت حسین(ع) در روز اربعین، بر آن بود تا حصار زمانی و مکانی محصور کننده قیام امام(ع) را بشکند و قیام و عمل خاندان رسول خدا(ص) را در بستر تاریخ جاری کند.

جای آن است که پرسش شود:

اگر عاشورا و جانبازی حسین(ع) و یارانش در دشت «کربلا»، معنی دهنده به مرگ و غایت بودن در عرصه هستی است و زیارت، معنی دهنده به زندگی و پیوند دهنده آن با عالی ترین حکمت الهی و نقشه کلّی درباره آفرینش است، چرا روز و روزگار مسلمانان این قدر تباه، تیره و آویزان میان زمین و آسمان است؟

انفعال و ندانم کاری، همراه با فساد منتشر شده، در مناسبات و معاملات فردی و جمعی، چنان که شرق اسلامی بدان مبتلاست، تنها حاصل غلبه استعمارگران بر این پهنه از خاک خدا نیست؛ وجهی از این همه تباهی، به عمل تمامیّت خواهان متکبّر برمی گردد، وجهی دیگر به عمل خود مسلمانان بازگشت می کند.

تکلیف سایر اقوام و ملل ملحد و مشرک و یهود و نصارا معلوم است و هر چه می کنند، به خودشان بازگشت دارد. سخن ما متوجّه جهان اسلام، به صورت عام و جهان شیعه به صورت خاص است.

اگر جان شیعه در مودّت به اهل بیت(ع)، معنی می یابد و با اظهار عشق به حسین(ع) ظهور و طراوت پیدا می کند، زائر معنی زندگی را از زیارت دریافت می کند. چنان که زینب کبرا(س) عهده دار آن شد.

دشمنان اهل بیت(ع)، همه تلاش خود را مصروف آن می داشتند تا واقعه روز عاشورا در جغرافیای زمانی سال ۶۱ ه‍. ق. و جغرافیای مکانی دشت «نینوا» بماند؛ در حالی که سفیر حسین(ع) از آغازین روزها و از اوّلین زیارت حسین(ع) در روز اربعین، بر آن بود تا حصار زمانی و مکانی محصور کننده قیام امام(ع) را بشکند و قیام و عمل خاندان رسول خدا(ص) را در بستر تاریخ جاری کند. از این رو می توان گفت:

زائری که بی بهره بزرگ از «کربلا» خارج شده و قیام و حضور و عمل خاندان پیامبر اکرم(ص) در منش، روش، ادب و اندیشه او تأثیر نگذاشته باشد، گویی حسین(ع) را در کربلا رها کرده و به شهر و دیار خویش بازگشته است.

او همنوا با دشمنان اهل بیت(ع)، واقعه جانسوز عاشورا را در همان جغرافیای زمانی و مکانی سال ۶۱ ه‍. ق. تعریف کرده و شناخته است؛ در حالی که بنا نبود این قیام در ظرف محدود زمانی و مکانی ویژه بماند.

آنکه پس از دیدار کربلا و زیارت اباعبدالله(ع) از خود خارج نشده باشد، بی حسین(ع) به شهر و دیار خود بازگشته است؛ به همان سان که با پایان یافتن فصل حج، در ذی حجّه و بازگشت صدها هزار زائر بیت الله الحرام، شاهد اتّفاق خاصّی در شهر و دیار مسلمانان و مؤمنان نیستیم!

مقام و جایگاه «زیارت» نسبت به بسیاری از مناسبات و معاملاتی که از ابتدای سال تا انتها بدان مشغول می شویم، جان و دل بدان می سپاریم و درباره اش هزینه می کنیم، اشرف و افضل است.

اگرچه همگان، واسپس دریافت نعمتی و برطرف شدن نقمتی خدا را سپاس می گویند؛ امّا سپاس گزاری ویژه از خداوند را درباره توفیق زیارت در زیارت های منحصر به امام حسین(ع) باید دید.

در زیارت این امام شهید، در «عید فطر» و «قربان» می خوانیم:

«وَ الحَمْدُلِله الفَرْد. .. الّذی مِن تَطَوُّلِهِ سَهَّلَ لی زیارَهَ مولایَ بِاِحسانِهِ وَ لَم یَجعَلنی عَن زیارَتِهِ مَمنُوعاً وَ لا عَن ذِمَّتِهِ مَدفوعاً بَل تَطَوَّلَ وَ مَنَح؛۱

سپاس و حمد از آن خداست. .. خدایی که عطا و بخشش دارد، پروردگارا! در سایه احسانت، زیارت مولایم را برای من آسان گرداندی و مرا از زیارت او محروم و ناکام مفرما و از ذمّه او وارهان، بلکه تفضّل و انعامت را بر من دریغ مفرما.»

تقاضا و طلب شرف زیارت، تقاضا و طلب نیل به حقیقت بودن در عرصه زمین است؛ در حالی که متأسّفانه زائران عموماً برای ذخیره آخرت و رفع حوائج دنیوی، رنج سفر زیارتی را بر خود هموار می سازند!

حسین(ع) برای آنکه مردم پس از شهادتش از گناهان و جرایم رفته مغفرت حاصل کنند و به ثواب اخروی دست یابند و سهمی از بهشت و حور و قصور را از آن خود سازنند، پای در رکاب شهادت و میدان قیام نگذارد!

چگونه است که با فراموشی ایده و آرمان او و همه آنچه که فرزند برگزیده رسول خدا(ع) خالصانه تقدیم کرد، زیارتش را محدود و منحصر در رفع حوایج دنیوی و کسب ثواب و مغفرت اخروی می شناسیم؟

این اهل نصاری هستند که موضوع تصلیب حضرت عیسی(ع) را به عنوان فدا می شناسند و می گویند: عیسی، فرزند خدا برای بخشیده شدن گناهان مسیحیان به صلیب کشده شد!

فدا، از جمله اساسی ترین عقاید مسیحیان است؛ یعنی نجات بشر به وسیله مرگ عیسی(ع). آنان معتقدند که فطرت انسان از اوّل پاک آفریده شده بود، ولی به خاطر گناه آدم و حوّا (خوردن میوه ممنوعه) این گناه نسل به نسل به انسان ها منتقل شده است. از آنجایی که در اعتقاد آنها برای هر گناهی باید فدیه بدهند تا بخشیده شوند و چون فدیه ای که در خور بخشش گناه بزرگ آدم و حوّا باشد، وجود نداشت، این گناه همچنان در وجود انسان ها ماند.

از نظر پیروان حضرت مسیح(ع) از آنجا که به واسطه ارثی بودن گناهِ نخستین، تمام بشر گناهکار به حساب می آیند، خداوند نقشه ای کشیده تا فرزند خود را به صورت انسانی از شکم مریم مقدّس به دنیا آورد تا مثل بشر زندگی کند و سپس به دار آویخته شود تا هر کس به او ایمان بیاورد، آمرزیده شود.

از نظر مسیحیان، مسیح، پاک ترین و بی گناه ترین فردی است که می تواند قربانی و فدا شود تا گناه جمله پیروانش، به این واسطه بخشیده شود؛ یقیناً این تعبیر و تفسیر، بس کودکانه است.

گویا مسلمانان نیز دانسته یا نادانسته به این شبهه (فدا) مبتلا شده اند و چونان مسیحیان گمان می برند که حسین(ع) هم صرفاً برای بخشیده شدن گناهان و دست یابی به حاجات ریز و درشت آنها خلق شده است.

امام(ع) در همه جای حرکت خود، هنگام خروج از «مدینه» تا وقت دیدار صحرای کربلا، پرده از حکمت سفر خویش برداشتند و در موضعی گویا فرمودند و زبان حالشان چنین بود:

«اِن کانَ دینِ مُحَمَّدٍ لَم یَستَقِمُ اِلّا بِقَتلی فَیَاسَیوفَ خُذینِی؛

اگر دین جدّم نمی ماند؛ مگر به قتل من، ای شمشیرها بر من فرود آیید.»

عظمت قیام امام(ع) خارج از درک و تصوّر ماست؛ از همین رو اگر زیارت، به ما امکان خروج از جغرافیای محدود خاکی و جغرافیای زمانی محدود ندهد و باعث ارتباط و نسبت ما با عالی ترین نقشه کلّی الهی نشود، زیارت صورت نگرفته است.

زیارت، زیباترین مجرای اظهار وَلایت و معرفت و روشن ترین مجرای اظهار قبولی وِلایت امام معصوم(ع) است.

قبول سرپرستی، امارت و خلافت پیامبر اکرم(ص) در گرو اعلام وَلایت و محبّت درباره او و اهل بیت آن حضرت و قبول وِلایت ایشان است و وِلایت در گرو وَلایت است. پیامبر اکرم(ص) به خوبی می دانند، چنان که عشق و محبّت درباره این خاندان مکرّم(ص) اتّفاق بیفتد، انسان ها نیز مهیّای پذیرش وِلایت و سرپرستی تامّ آنان می شوند.

ارج و مقام زیارت اباعبدالله(ع) نزد خداوند، اهل بیت و شیعیان از سویی، به رفعت مقام و منزلت حضرت امام حسین(ع) برمی گردد و از دیگر سو، به از خود گذشتگی و ایثار منحصر به فرد ایشان در راه خداوند، همان که از ابتدای خلقت آدم(ع) تا عصر «عاشورا» و پس از آن تا واقعه شریف «ظهور»، مصداق و نمونه نداشته و نخواهد داشت.

ارزش و جایگاه این قیام، در کربلا به آنجا می رسد که امام صادق(ع) از قول خداوند متعال می فرماید:

«ارزش مکّه در برابر کربلا، مانند تری نوک سوزن در برابر دریاست.»۱

از بدو خلقت تاکنون، هیچ مکان و زمانی، ارزش و شرفی این چنین نداشته است.

در روایات بسیاری آمده است که زمین «مکّه» رشک زمین کربلا می برد.

زیارت، مقدّمه وصول

زیارت حسین(ع) اتّصال مدام به حسین(ع) اعلام بودن با حسین(ع) و تداوم حضور در کاروان حسین(ع) است؛ وگرنه آنکه از حسین(ع) جدا می افتد، از کاروان جا مانده ای است و دیر یا زود، به دام سپاه «شام» گرفتار می آید.

مگر نه آن است که پس از «عاشورا»، بسیاری از مؤمنان خطاب به امام در «زیارت وارث» عرض می کردند:

«فَیالَیتَنی کنْتُ مَعَکمْ فَاَفُوزَ مَعَکمْ؛

ای کاش من هم در رکاب شما بودم و به آن فوز عظیم نائل می شدم.»

«زیارت اباعبدالله(ع)»، مجرایی است که زائر را به آن روز و به آن فرصت از دست رفته متّصل می کند. روزی که همگان آرزو می کنند کاش بودند و با حسین(ع) در کربلا شهید می شدند.

اگر شیعه، به حقیقت زائر امام در کربلا باشد، در ساحات مختلف اعتقادی، فرهنگی و در معاملات، مبتلا به بلای سپاه شام (ظالمان هر عصر و زمان) نمی شود.

آنکه زائر نمی شود، دیر یا زود گرفتار سپاه شام می شود. این ابتلا به معنی ابتلای به حوزه های فرهنگی و تمدّنی مشرکانه اهل دغا و دغل، در هر عصر و دوره است.

ابان بن تغلب، از سران شیعه و صحابی حضرت امام جعفر صادق(ع) است. روزی امام به او می گوید:

«ای ابان! کی به زیارت قبر حسین(ع) رفته ای؟»

ابان می گوید:

مدّتی است طولانی که به زیارت نرفته ام. امام می فرماید:

«سبحان الله. .. تو از بزرگان و رؤسای شیعه هستی و در این حال حسین(ع) را رها کرده ای و به زیارتش نمی روی؟!»۳

امام نمی فرمایند: حسین را زیارت نکرده ای، می فرمایند به عنوان بزرگ قبیله شیعیان، بر تو فرض است که حسین(ع) را رها نکنی.

ترک زیارت، به منزله رها کردن حسین(ع) است و برای بزرگان قوم که عهده دار هدایت و مراقبت قوم و قبیله اند، این امر اهمّیتی دو چندان پیدا می کند.

معاویـ[ بن وهب از قول امام صادق(ع) نقل می کند که امام صادق(ع) به من فرمودند:

«هرگز زیارت حسین(ع) را به سبب ترس رها مکن! هر کس زیارت آن حضرت را واگذارد و به سبب ترس زیارت نکند، حسرت فراوان خواهد برد. ..»۴

چنانچه ترسی و حادثه ای یا حاکمی ظالم، مانعی بر سر راه زیارت «بیت الله الحرام» ایجاد کند، بر مسلمانان تکلیفی نمی ماند و آنان می توانند از بستن بار سفر زیارتی خودداری کنند؛ در حالی که این امر درباره زیارت امام حسین(ع) وجهی دیگر می یابد.

در سنّت شیعه بودن، به هیچ دلیل و توجیهی، این امر تعطیل نمی شود. هیچ واهمه و ترسی نمی بایست باعث قطع ارتباط شیعیان با اباعبدالله الحسین(ع) شود.

قطع ارتباط با اباعبدالله(ع) و قیام ایشان، به منزله قطع ارتباط شیعه با بزرگ ترین واقعه ای است که قرار است در آخرالزّمان با ظهور کبرای امام عصر(عج)، اتّفاق بیفتد.

قطع این ارتباط و نسبت، یعنی گرفتار آمدن شیعیان حسین(ع) به دست سپاهیان «شام».

درباره سختی و سنگینی هزینه و دشواری های بسیاری که در گذشته، شیعیان اهل ولایت برای زیارت پرداخت می کردند در منابع ماجراهای بسیاری ذکر شده که قابل مطالعه است.

هنگام زیارت، آخرین کلام را از «زیارت اربعین»، خطاب به امام حسین(ع) اعلام می کنیم:

ای حسین!

«وَ قَلبی لِقَلبِکُم سلمٌ وَ اَمری لامرِکُم مُتّبعٌ وَ نُصرَتی لَکُم مُعدّه، حَتی یَاذُنَ الله لَکُم، فَمَعَکُم مَعَکُم لا مَعَ عَدُوَّکُم. ..؛

ای حسین، و قلبم با قلب شما آمیخته است و در هر کار خود پیرو دستور شما هستم و آماده یاری و نصرت شما می باشم، تا اینکه خدا به شما اجازه ظهور دهد و من با شما هستم و نه با دشمنان شما…»

زائر در حالی این عبارات را خطاب به امامش اعلام می کند که سفره کربلا جمع شده و شهیدان در خاک خفته اند. پس خطاب «وَ نُصرَتی لَکُم مُعدّه» کجا معنی پیدا می کند؟

ای حسین! نیرو و توان من مهیّاست برای شما، یاری من مهیّاست برای شما تا آن روز که دیگر بار، خداوند به شما اذن برگشت بدهد.

این سه ویژگی از اربعین و زیارت اربعین حاصل می شود، امام صادق(ع) می فرمایند:

«هر کس این سه ویژگی را داشته باشد، شیعه امام حسین(ع) است.»

هیچ به پرچم سرخ و گلگون، بر بلندای گنبد و بارگاه حضرت اباعبدالله الحسین(ع) نظر کرده اید؟ از گذشته های دور و قبل از بعثت رسول ختمی مرتبت(ص) اعراب در ماه های حرام، دست از جنگ و جدال می کشیدند و تا پایان ماه به حالت آماده باش می ماندند. آنها بر بلندای خیمه ها پرچمی سرخ به اهتزاز درمی آوردند تا بدین وسیله اعلام کرده باشند که: متوقّف شدن جنگ به منزله خاتمه نب