پاورپوینت کامل از مدینه تا مدرنیته ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از مدینه تا مدرنیته ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از مدینه تا مدرنیته ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از مدینه تا مدرنیته ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

بنی هاشم به آرمان ابراهیم وفادارتر، با جهان بینی توحیدی صمیمی تر و بر اصول اخلاقی پایدارتر بودند؛ ولی در تجارت و اقتصاد نمی توانستند با بنی امیه رقابت کنند. بنی امیه نسبت به سایر تیره های قریشی در تجارت بین المللی دست برتر را داشتند و از هر فرصتی برای بازدید دوباره از شام و کسب موقعیت تجاری در آن یا سایر مراکز تجاری در شمال و جنوب عربستان ـ به منظور تحکیم قدرت اقتصادی خود ـ سود می جستند.

۱. قریش و اسلام

ابوسفیان چهره سرشناس قریش در رویارویی و ستیز این قبیله با اسلام است. شناخت قریش مقدّمه ای ضروری برای شناخت بنی امیه، ابوسفیان و هم فکرانش به شمار می آید.

می دانیم زندگی اقتصادی قریش از طریق تجارت اداره می شد. تجارت هسته مرکزی زندگی اجتماعی و فرهنگی قریش را تشکیل می داد.

برگزاری مجالس شعرخوانی در بازارهایی که بر سر راه کاروان های تجاری به «مکه» قرار داشتند، نظیر «بازار عکاظ» به صورت یک سنّت دیرپای درآمده بود. هفت قصیده مشهور عرب که بر پرده های کعبه آویخته شده، نمایشگر روح طبیعت پرست و لذّت جوی اشراف قریش بود. قریش چنین ادبیاتی را می پسندید و آن را رواج می داد. بنابراین اشراف قریش تا حدودی می دانستند که چگونه می توانند از احساسات دینی و ذوق هنری و موقعیت تجاری مکه به نفع خود استفاده کنند. آنها قبایل عرب را به زیارت مکرّر کعبه دعوت می کردند تا به چرخش سریع تر چرخ های اقتصاد مکه کمک کنند و البتّه این دعوت نه به نام اقتصاد؛ به نام زیارت کعبه و حرمت بت ها وتقدیس بت خانه ها صورت می گرفت.

فرهنگ قریش به ویژه در تیره هایی نظیر تیره بنی امیه فرهنگ سودطلبی و لذّت جویی بود. قمار و شراب در مکه رواج داشت. زنان به تبرّج و خودنمایی می پرداختند و گاه عریان، کعبه را طواف می کردند.

اگرچه مناسک حج هنوز هم به صورت سنّتی اجتماعی در مکه برگزار می شد، ولی برای اشراف قریش تأثیر تجاری این مناسک اهمّیت بیشتری داشت تا نقش و مفهوم عبادی آن. توده های مردم در قبایل عرب، در اندیشه و انگاره بت پرستی به نوعی جزمیت رسیده بودند و بت پرستی را بخشی از هویت فرهنگی و اجتماعی خود می دانستند؛ ولی برای قریش، کعبه که بزرگ ترین بت خانه «عربستان» شده بود و اصل نهاد بت پرستی و مناسک و شعائر مربوط به آن پیش از آنکه اعتقاد قلبی و ایمان باطنی آنان را برانگیزد، با موقعیت اقتصادی و سلطه سیاسی آنها نسبت می یافت.

قبایل عرب در مناطق خوش آب وهوا، نظیر «یمن»، «مدینه»، «طائف» و. .. به زراعت اشتغال داشتند و آب و خاک اجازه کشت و زرع را به آنها می دادند. آنها در وادی های خشک و لم یزرع «نجد» و «حجاز» غیر از کوچ به دنبال آب و پرورش دام و شتر، به غارت نیز روی می آوردند؛ ولی شیوه اصلی معیشت قبیله قریش تجارت بود. آنها نه به دنبال رمه یا گله های گاو و گوسفند و شتر، بلکه به دنبال کشف کالاهای تازه و فتح بازارهای نو از «روم» و «پارس» تا «حبشه» و «هند» در حرکت بودند. سفرهای تجارتی به جنوب، در زمستان صورت می گرفت و سفرهای تجاری به شمال، مخصوص تابستان بود. این یک نوع ییلاق و قشلاق بود که عشایر قریش را به دنبال طلا به حرکت در می آورد.۴

قریش در تجارت کالا و برده ـ هر دو ـ دست داشت و برخی از اعراب دون پایه در مکه، «طائف» و نقاط دیگر، کنیزان خود را به خودفروشی وا می داشتند تا از این طریق نیز سودی به دست آورند.

سه بازار موسمی مهم در اطراف مکه در ماه های ذی قعده و ذی حجّه برپا می شد: بازار عکاظ که از محلّ برگزاری آن تا مکه با وسایل حمل و نقل آن روز، در حدود سه روز راه بود؛ «بازار مجنه» که در محلّی برگزار می شد که تنها یک روز راه تا مکه فاصله داشت و «بازار مجاز» که تنها یک فرسخ تا «عرفه» فاصله داشت.

بدین ترتیب پا به پای حرکت کاروان های زیارتی از سراسر نجد و «حجاز» به سوی مکه، بازارهای موسمی نیز به سوی مکه حرکت می کردند و از عکاظ به نزدیکی مکه می رسیدند. «قبیله»، «قبله» و «سرمایه» و سنگر قریش به حساب می آمد. تبار و دینار، دو قبله نمای قبیله قریش بود و جهت حرکت اشراف قریش را تعیین می کرد و به زندگی آنان معنی و مفهوم می بخشید.

قدرت سیاسی قبیله در دست شیخ قبیله بود که معمولاً سن، سرمایه و نسب را یک جا داشت. شاعر قبیله مظهر قدرت تبلیغاتی آن بود که افتخارات قبیله را بر می شمرد و قبایل رقیب را هجو می کرد. قدرت نظامی در دست جنگجویان و مردان جوانش بود و قدرت اقتصادی را البتّه سوداگران قبیله در دست داشتند.

برخی از اعراب مشرک نبودند؛ بلکه به تعبیر امروز سکولار یا ملحد بودند و اساساً جز به طبیعت، به چیز دیگری معتقد نبودند و می گفتند: جز این دنیا، دنیای دیگری نیست و جز طبیعت، چیزی ما را از پای درنمی آورد.۵

اعراب در عصر جاهلیت به میثاق های اجتماعی پایبند بودند و قراردادهای اجتماعی را محترم می شمردند و به عهد و قول و قرار خود وفادار بودند.

نخبگان قریش در مراودات تجاری بین المللی خود با فرهنگ ملّت های متمدّن نظیر ایران و روم آشنا شده بودند و با قبایل یهود به گرمی مراوده داشتند، درست به همان اندازه که بعدها با اسلام دشمنی کردند. آنها از آن رو که خود را از نسل ابراهیم و اسماعیل می دانستند، برای خود نسبت به سایر قبایل عرب، سیادت ذاتی قائل بودند و قبایل عرب نیز در برابر این سیطره، تمکین کرده بودند.

همه تیره های قریش به یک نسبت، آلوده به دنیاگرایی و دنیاپرستی و سکولاریسم نبودند. برخی از آنها بیشتر غریزه گرا بودند تا فطرت گرا و برخی دیگر بیشتر به فطرت انسانی گرایش داشتند تا به غرایز حیوانی. بی تردید آنها یک طیف را می ساختند که در دو سر آن طیف، دو تیره نامدار قریش جای می گرفتند و سایر تیره ها در بین این دو سر، هر یک در جایی قرار داشتند.

بنی هاشم که در مجموع فطرت گزین تر بودند، وفاداری بیشتری نسبت به آرمان های ابراهیم از خود نشان می دادند و طبیعتاً نفوذ معنوی بیشتری نیز در مردم مکه داشتند و بنی امیه که ظاهراً موقعیت اجتماعی خود را از موقعیت اقتصادی خویش به دست آورده بودند، بیشتر از هنجارهای شرک آمیز و فرهنگ جاهلی قریش حمایت می کردند. مجموعه ای از وفاداری نسبی به آرمان های ابراهیم، عصبیت قومی، رقابت عشیره ای، سوداگری و سودپرستی، لذّت طلبی و دنیاگرایی منظومه ای از علائق قریش را به وجود آورده بود که در حقیقت یک مدرّج را می ساخت و هر تیره از قریش در نقطه ای از این مدرّج جای می گرفت و در مجموع می توان گفت بنی هاشم و بنی امیه دو سر این مدرّج را تشکیل می دادند.

از ترکیب بندی قومی قریش که بگذریم، هر یک از شخصیت های نامدار قریش نیز به تنهایی در نقطه ای از این مدرّج قرار می گرفت. ابوطالب نمونه بارز کسانی بود که هنوز وفاداری خود را نسبت به آرمان های ابراهیم حفظ کرده بودند و هنوز می کوشیدند مشعل فطرت را در سینه خود روشن نگاه دارند؛ ولی برعکس ابوجهل کسی بود که احساساتش بر حاکم بود. احساساتی که عمیقاً با عصبیت قومی و رقابت عشیره ای آمیخته شده بود. ابولهب نمونه ای از مردان دنیاپرست بود که زنش مرزهای اندیشه اش را تعیین می کرد. او هرگز از سود و سرمایه سیر نمی شد. حمزه در این میان تافته جدابافته ای بود. او نمی توانست هیچ چیزی را بر حقیقتی که به آن پی برده بود، ترجیح دهد. ابوسفیان مردی اندیشه ورز و خردگرا بود؛ ولی خودش را به استخدام شهوتش در آورده بود. او در حقیقت فقط یک چشم طبیعت بین داشت که از حواس پنجگانه اش ساخته شده بود و چشم دلش کور نبود؛ زیرا او اصلاً چنین چشمی را نداشت.

۲. پیامبر و نخبگان قریش

در چنین جامعه ای بود که پیامبر اکرم(ص) به رسالت مبعوث شد و فریاد توحید را زیر طاق تاریخ طنین انداز کرد. این فریاد نهانی ترین تازه های احساسات حق طلبانه ابوطالب را به ارتعاش در می آورد و او را بی اختیار به حمایت از خود ـ به هر قیمت ممکن ـ وامی داشت. ابوطالب در خطوط چهره محمّد(ص) سیمای ابراهیم(ع) را می دید و در آیینه رفتار او، شخصیت ابراهیم را می یافت و در او، آرزوهای گم شده خویش را جست وجو می کرد.

ابولهب به هیچ وجه دوست نداشت برادرزاده اش او را به چیزی غیر از معبودهای بزرگش بخواند. او اقدامات محمّد(ص) را در قاموس زندگی خود، بی معنی می یافت. بازتاب دعوت محمّد(ص) در اندیشه ابوجهل، موجی از تحسین و تأسّف کینه توزانه بود. او محمّد را ستایش می کرد که در مکه این همه شور آفریده است و توجّه همه را به خود جلب نموده است و تأسّف می خورد که چرا یک بار دیگر تیره او در رقابت از بنی هاشم عقب افتاده است و بنی هاشم ـ به گمان او ـ دست به ابتکاری زده است که عشیره او دیگر نمی تواند با آن به رقابت برخیزد.

ابوجهل در این کین توزی کورکورانه، کمتر سود و زیان خود را می سنجید؛ بلکه بیشتر به اصل و نسب خو