پاورپوینت کامل بحران حیرت در دوره غیبت ۸۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بحران حیرت در دوره غیبت ۸۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بحران حیرت در دوره غیبت ۸۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بحران حیرت در دوره غیبت ۸۳ اسلاید در PowerPoint :

۲۹

مقدّمه

واژه حیرت به معنای سرگردانی از ریشه «ح ی ر» است. از این ریشه، در «قرآن کریم» تنها واژه «حیران» و در «آیه ۷۱ سوره انعام» آمده است. ۱ در روایات، مشتقّات مختلفی از ریشه یادشده و با مفهوم سرگردانی به کار رفته است. در این مجموعه، در برخی روایات، از دوره غیبت امام زمان (عج) با تعبیر حیرت یاد شده است. این روایات از معصومانی است که پیش از تولّد امام زمان (عج)، پا در عرصه حیات گذاشته بودند. با بررسی گزارش های تاریخی، می توان میزان تطبیق این عنوان با ویژگی های آن دوره، ابعاد و علل و بروز بحران یادشده را سنجید.

روایاتی که از این موضوع سخن به میان آورده اند، گاه از تعبیر حیرت استفاده کرده اند، گاه از ابتلائات و آزمون های مردمان این دوره پرده برداشته اند و گاه از نتایج این حیرت و ریزش های افراد خبر داده اند. در ادامه، به مجموعه این روایات در کنار گزارش های تاریخی خواهیم پرداخت.

تألیفات درباره عصر حیرت

در طول قرون مختلف، بزرگان و مؤلّفان شیعه، آثاری را با رویکرد رفع حیرت از شیعیان تألیف کرده اند. آثار متعدّدی با موضوع امامت و به خصوص غیبت ۲ دربرگیرنده این تألیفات، به شمار می آیند؛ امّا در عنوان برخی از کتاب ها نیز عبارت حیرت قید شده است. مهم ترین این دست آثار را می توان «الامامه و التّبصره من الحیره» نوشته پدر شیخ صدوق ۳ دانست. جالب اینکه نام کامل کتاب «کمال الدّین و تمام النّعمه»، اثر معروف شیخ صدوق، «کمال الدّین و تمام النّعمه فی اثبات الغیبه و کشف الحیره» بوده و خود او در پایان جلد اوّل ۴ و نیز برخی دیگر آثار خود، به آن اشاره داشته است؛ ۵ امّا از دید بزرگان تراجم نویس و نه همه نویسندگان ۶ پنهان مانده است.

در میان آثار پژوهشگران معاصر که به نسبت بیش از بقیه به این موضوع پرداخته اند، می توان از این تألیفات نام برد:

– «تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم (ع)»، دکتر جاسم حسین، ترجمه دکتر سیدمحمّدتقی آیت اللّهی؛

– «المهدی المنتظر (ع) عندالشّیعه الإمامیه»، دکتر جواد علی؛

– «اوضاع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی شیعه در غیبت صغری»، حسن حسین زاده شانه چی؛

– «الحیره فی عصر الغیبه الصغری»، سیدیاسین موسوی؛

– «الحیره فی عصر الغیبه الکبری»، سیدیاسین موسوی.

سابقه حیرت نسبت به امامان قبل (ع) و واکنش به آن

موضوع حیرت و سرگردانی در شناخت امام زمان (عج) موضوع تازه ای نیست و در زمان حیات ائمّه (ع) سابقه داشته است. اوج این سرگردانی را در پی شهادت امام کاظم (ع) و ظهور جریان واقفیه می توان دید. ۷ البتّه اختلافات و مشکلاتی را که در تعیین امام بعد، با وفات اسماعیل در زمان امام صادق (ع) و سیدمحمّد در زمان امام هادی (ع) رخ داده بود، نیز می توان به این حیرت ها ضمیمه نمود؛ زیرا پیش فرض افراد مبتلا به سرگردانی این بوده که فرزند ارشد امام، امام بعدی خواهد بود و با وفات این دو، آن قاعده به هم خورده و قائلان به آن، به دنبال توجیه و تفسیر شرایط تازه می افتادند.

امام صادق (ع) برای صیانت از جان امام بعد از خود، به پنج نفر، از جمله منصور، خلیفه وقت عبّاسی، امام کاظم (ع)، مادر و یکی دیگر از فرزندان خود وصیت کرد. علاوه بر آن، در حرکتی آموزشی، نمایشی، بزرگان اصحاب امام (ع)، مانند زراره نسبت به امام بعدی اظهار بی اطّلاعی کردند و سپس با آزمون و بررسی گزینه های محتمل، امامت شیعیان را نهایتاً به امام کاظم (ع) رهنمون شدند. این روش را باید اقتباس از روش قرآنی حضرت ابراهیم (ع) دانست. در «آیات ۷۶ تا ۷۹ سوره انعام» با همین روش، پس از اثبات فناپذیری و غروب ستارگان و ماه و خورشید به آنان فرمود: «إِنِّی وَجَّهْتُ وَجْهِی لِلَّذِی فَطَرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ حَنِیفاً وَ ما أَنَا مِنَ الْمُشْرِکینَ؛ من از روی اخلاص، پاکدلانه روی خود را به سوی کسی گردانیدم که آسمان ها و زمین را پدید آورده است و من از مشرکان نیستم. »

بینه یا شاخصی که امامان برای اثبات امامت خود به پرسشگران نشان می دادند، عبارت بود از پاسخ به سؤالات و خبر از امور پنهانی؛ مانند نیت های افراد، محتویات نامه ها و کیسه های پول بدون باز کردن آنها و مواردی از این دست. معمولًا این گونه گزارش ها، محتوای آثاری را تشکیل می دهد که با عناوینی، مانند معاجز، مدینه المعاجز و. . . نام گذاری شده اند.

با مطالعه گزارش های به خصوص ابتدای دوره غیبت صغرا و ماه های پایانی عمر امام عسکری (ع)، به خوبی می توان دریافت این روش (درخواست اخبار غیبی برای اثبات امامت)، نزد شیعیان روش شناخته شده ای بوده است. آنان تا جایی به این روش پایبند بوده اند که افراد واسطه، به این شرط به امام یا نایب او اجازه داشتند وجوهات را تحویل دهند که تحویل گیرنده قبل از باز کردن، به محتویات آن، با بیان جزییات (مانند میزان تفکیک نقره و طلا، عیار آنها، حلال و حرام بودن اموال داده شده و. . . ) اشاره کند. ۸ از این دست نقل ها در منابع متقدّم و متأخّر، به وفور یافت می شود.

عصر حیرت

پیش از این، بیان شد که برخی روایات، دوره غیبت امام زمان (عج) را دوره حیرت نامیده اند و شدّت و میزان این حیرت، در مقاطع مختلف عصر غیبت، نوسان داشته است. با بررسی گزارش های تاریخی و روایات، می توان اوج حیرت را در آغاز و فرجام غیبت و از همه شدیدتر در آستانه ظهور امام عصر (ع) دانست. به عبارت دیگر، دوره غیبت را باید به سه مقطع تقسیم کرد:

۱- حیرت نخست: آغازین ایام غیبت که باعث ظهور فرق مختلف شیعه شد؛

۲- دوره میانی: افراد به مرور دچار ریزش می شوند و رویش ها، به مراتب بیش از ریزش هاست و از این رو، چندان حیرت به چشم نمی آید؛

۳- حیرت دوم: آستانه ظهور و آخرین ماه ها و سال های غیبت امام زمان (عج)؛ این دوره حیرتی به مراتب شدیدتر از دوره نخست رخ می دهد و بسیاری دچار آسیب های کلّی یا جزیی خواهند شد.

با توجّه به اینکه منشأ حیرت، غیبت امام زمان (عج) است، باید دوره ظهور آن را در طول غیبت ایشان، اعمّ از صغرا و کبرا در نظر بگیریم. البتّه در طول قرون مختلف غیبت امام زمان (عج)، این حیرت شدّت و ضعف هایی داشته است. آن گونه که از روایات و گزارش های تاریخی برمی آید، در مقاطع آغاز و پایان آن، بیشترین شدّت حیرت را شاهد هستیم. مرحوم نعمانی در توصیف شرایط دوره خود می نویسد:

کدام حیرانی از این حیرت بالاتر است که مردم بسیار و گروه فراوانی از زیر بار این امر در رفته و به جز اندکی بر آن باقی نمانده اند؛ زیرا مردم به شک افتاده اند و یقینشان ضعیف گشته و کمتر کسی است که ثابت قدم مانده باشد بر گرفتاری سختی که از برای افراد مخلص و بردبار و ثابت قدم و راسخان در علم آل محمّد (ص) پیش آمده است. آنانی که همین حدیث ها را روایت کرده اند و به مقصود ائمّه در این روایات آشنا هستند و معناهائی را که اشاره فرموده اند، درک می کنند، کسانی که خداوند، نعمت ثبات قدم به آنان ارزانی داشته و آنان را با یقین سرافراز فرموده است و سپاس خدایی را که پروردگار جهانیان است. ۹

انگیزه نگارش کتاب شریف «کمال الدّین» ماجرایی تکان دهنده و توصیف کننده اوج حیرت، حتّی بزرگان شیعه در اوان غیبت امام عصر (ع) است. شیخ صدوق در مقدّمه کتاب، جریان را چنین نقل کرده است: انگیزه من در تألیف این کتاب، آن بود که چون آرزویم در زیارت علی بن موسی الرّضا (ع) برآورده شد، به «نیشابور» برگشتم و در آنجا، اقامت گزیدم و دیدم بیشتر شیعیانی که به نزد من آمد و شد می کردند، در امر غیبت حیرانند و درباره امام قائم (عج) شبهه دارند و از راه راست منحرف گشته و به رأی و قیاس روی آورده اند. پس با استمداد از اخبار وارده از پیامبر اکرم (ص) و ائمّه اطهار (ع) تلاش خود را در ارشاد ایشان، به کار بستم تا آنها را به حقّ و صواب دلالت کنم.

تا اینکه شیخی از اهل فضل و علم و شرف که از دانشمندان «قم» بود، از «بخارا» بر ما وارد شد. من به جهت آنکه وی دین دار و خوش فکر و راست کردار بود، از دیر زمان، آرزوی ملاقات او را داشتم و مشتاق دیدار او بودم و او شیخ نجم الدّین محمّدبن حسن بن محمّدبن احمدبن علی بن صلت رضی اللَّه عنه بود و پدرم از جدّ او، محمّدبن احمدبن علی بن صلت روایت می کرد و علم و عمل و زهد و فضلش را می ستود و احمدبن محمّدبن عیسی با آن فضل و جلالتی که داشت، از ابوطالب عبدالله بن صلت قمی، رضی الله عنه، روایت می کرد و باقی بود تا آنکه محمّدبن حسن صفّار او را دیدار کرد و از او روایت نمود.

پس چون خدای تعالی مرا به این شیخ، که از این خاندان رفیع بود، رسانید، او را سپاس گفتم که دیدارش را نصیبم ساخت و به برادری اش گرامی ام داشت و دوستی و صفایش را به من ارزانی فرمود. یک روز که برایم سخن می گفت، کلامی از یکی از فلاسفه و منطقیان بزرگ بخارا نقل کرد که آن کلام، او را در مورد قائم (ع) حیران ساخته بود و به واسطه طول غیبتش و انقطاع اخبارش، او را به شک و تردید انداخته بود. پس من فصولی در اثبات وجود آن حضرت (ع) بیان کرده و اخباری از پیامبر اکرم (ص) و ائمّه اطهار (ع) در غیبت آن امام، روایت کردم و او بدان اخبار، آرامش یافت و شک و تردید و شبهه را از قلب او زایل ساخت و احادیث صحیحی را که از من فراگرفت، به سمع و طاعت و قبول و تسلیم پذیرفت و از من درخواست کرد که در این موضوع، کتابی برایش تألیف کنم. من نیز درخواست او را پذیرفتم و به او وعده دادم که هرگاه خداوند وسایل مراجعتم را به محلّ استقرار و وطنم، «شهر ری»، فراهم کند، به گردآوری آنچه خواسته است، اقدام نمایم. در این میان، شبی درباره آنچه در شهر ری بازگذاشته بودم، از خانواده و فرزندان و برادران و نعمت ها اندیشه می کردم که ناگاه خواب بر من غلبه کرد و در خواب دیدم گویا در «مکه» هستم و به گرد «بیت الله الحرام» طواف می کنم و در شوط هفتم به «حجر الأسود» رسیدم، آن را استلام کرده و بوسیده و این دعا را می خواندم:

این امانت من است که آن را تأدیه می کنم و پیمان من است که آن را تعاهد می کنم تا به ادای آن، گواهی دهی. آنگاه مولایمان صاحب الزّمان (عج) را دیدم که بر در خانه کعبه ایستاده است و من با دلی مشغول و حالی پریشان به ایشان نزدیک شدم. آن حضرت در چهره من نگریست و راز درونم را دانست. بر او سلام کردم و او پاسخم را داد. سپس فرمودند: «چرا در باب غیبت، کتابی تألیف نمی کنی تا اندوهت را زایل سازد؟» عرض کردم: یا ابن رسول الله! درباره غیبت پیش تر رساله هایی تألیف کرده ام. فرمود: «نه به آن طریق. اکنون تو را امر می کنم که درباره غیبت، کتابی تألیف کنی و غیبت انبیا را در آن بازگویی. » آنگاه آن حضرت (ع) گذشت.

من از خواب برخاستم و تا طلوع فجر، به دعا و گریه و درد دل کردن و شکوه نمودن پرداختم و چون صبح دمید، به تألیف این کتاب آغاز کردم تا امر ولی و حجّت خدا را امتثال کرده باشم؛ درحالی که از خدای تعالی کمک می خواهم و بر او توکل می کنم و از تقصیرات خود آمرزش می خواهم و توفیق من به واسطه اوست. بر او توکل می کنم و به سوی او بازمی گردم. ۱۰

منشأ و گستره حیرت

حیرت بیان شده در روایات، ناشی از غیبت امام زمان (عج) است. افراد به سبب غیبت امام دوازدهم و ندیدن ایشان برای مدّت طولانی، نسبت به اصل وجود امام زمان (عج) دچار تردید می شوند. غیبت امام دوازدهم شیعیان (ع) که در سال ۲۶۰ ه-. ق. پس از شهادت امام عسکری (ع) آغاز شد، تحوّلی جدید در جامعه شیعه بود که آن را با وضعیتی جدید و نه چندان به سامان، روبه روساخت؛ به طوری که تا مدّتی، دست کم بخش عمده ای از جامعه شیعه را دچار حیرت و سردرگمی کرد. برای درک وضعیت دشوار پیش آمده در ابتدای غیبت، تنها توجّه به این نکته کافی است که پس از شهادت امام عسکری (ع) و آغاز غیبت امام دوازدهم (ع)، شیعه امامیه به طور بی سابقه ای، دچار انشعابات فرقه ای گردید؛ به گونه ای که بنا به نقل های گوناگون، به دوازده تا بیست فرقه تقسیم شدند که هریک در موضوع امامت و جانشینی امام عسکری (ع) عقیده خاصّی را ابراز می کردند. ۱۱

این تردید به همین جا خاتمه نمی یابد و فرد با تردید در وجود امام زمان (عج)، در صحّت و صدق روایات بیان شده درباره ایشان دچار تردید می شود. در مرحله بعد از تردید درباره روایات مهدوی، وی به اعتبار باقی روایات مشکوک می شود و با تردید درباره آنها، نهایتاً نسبت به بقیه معصومان (ع) مسیر انکار را در پیش می گیرد. برخی ممکن است در این منزل، به تغییر مذهب اکتفا کنند و برخی پا را فراتر نهاده، دین خود را تغییر می دهند و حتّی به طور کلّی دین داری را ترک می کنند.

آسیب دیدگان حیرت

آسیب پذیران از این حیرت را که در دوره غیبت رخ می دهد، در وهله اوّل باید شیعیان بدانیم؛ زیرا بقیه دچار حیرت ناشی از شناخت امام زمان (ع) خود نمی شوند. البتّه آنها در آخرالزّمان و سال های منتهی به ظهور، به شدّت از گمراهی و پیدا نکردن راه درست زندگی در رنج و عذابند و دچار تحیر و سردرگمی خواهن