پاورپوینت کامل در نشستی با «العَمراوی» (عَمْرویّ) ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در نشستی با «العَمراوی» (عَمْرویّ) ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در نشستی با «العَمراوی» (عَمْرویّ) ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در نشستی با «العَمراوی» (عَمْرویّ) ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

۱۸۲

روز جمعه ۲۴/۱/۱۳۷۵ هـ. ش. = ۲۳ذیالقعده ۱۴۱۶ هـ. ق. به منظور دیدار; با شیخ
محمد، علی عمراوی امام جماعت و روحانی معروف شیعیان مدینه و نشست و گفتگو با ایشان،
به منزلشان رفتیم.

وی که اهل مدینه و یادگاری از تبار شیعیانِ صدر اسلام است به خاطر انتساب به شاخه و
دستهای از قبیله اوس یا خزرج به «العمروی» نامبردار گشته و گویا این شاخه به
«عمرو…» منسوب است که خود آقای عمروی اطلاعی روشن در این باره ارائه نکرد.

وی سالخورده مردی است که چهره و سیمایی مَدَنی دارد و به سان اکثر اهل مدینه و چون
رنگینپوستان مینماید. او حدود هشتاد و شش سال قمری را پشت سر نهاده و بر حسب
روایت یکی از آقایان موثق ـکه اخیراً حشر و نشری با ایشان داشتهـ در این سن و سال
دارای فرزندی چهارساله است.

برای نشست و گفتگو با ایشان، پیشتر حضرت حجهالاسلام والمسلمین جناب آقای قریشی
ـحفظهالله تعالیـ زمینه را فراهم آورد و به اتفاق ایشان و محقق ارجمند جناب آقای
رسول جعفریان حدود ساعت ده، به منزل ایشان درآمدیم و با استقبال گرم و صمیمانه وی
روبه رو شدیم و با میوه و چای به اضافه دوغِ بسیار مطبوعی از ما پذیرایی کردند.
جناب آقای قریشی ـبه علت کارهای ضروری که به
عهده داشتندـ پس از معرفیِ ما به آقای «العمراوی» به محل کارشان بازگشتند.

ایشان از پی پرسشهایی که پیاپی مطرح میساختیم مطالبی را، که از این پس میخوانید،
در جواب سؤالاتِ ما خاطرنشان ساختند و در پاسخ این پرسش که:

* «مجموع شیعیان مقیم در مدینه به چند هزار تن میرسد؟» گفت: جمعیت شیعیان حدود
بیست و پنج نفر است. ولی از لحن بیانش استفاده میشد که تشکّلی ندارند و نمیتوانند
به عللی از تشکیلاتی که آنان را هماهنگ ساخته و میانشان همبستگی و همسویی در
اهدافشان به هم رساند برخوردار باشند.

* درباره حوزه علمیه در مدینه پرسیدیم در جواب ما گفت: حوزه علمیّه وجود ندارد و
چنین حوزهای در اَحساء و قطیف دایر است که طلابی را در حد درسهای سطح تربیت
میکنند. البته حدود هیجده تن از طلاب علوم دینی که از اهل مدینهاند در خارج کشور
عربستان از قبیل سوریه و جمهوری اسلامی ایران (حوزه علمیه قم) و احیاناً احساء و
قطیف سرگرم تحصیل علوم دینی هستند. در سوریه که بیشترین طلاب مدینه در آن تحصیل
میکنند، زیر نظر علامه سید محمد حسین فضلالله هستند که هفتهای دو روز از لبنان
به این کشور در آمدوشد است.

* از وی درباره کلمه «نخاوله» که درباره شیعیانی از مدینه به کار میرفت و فعلا از
آنان و محل اقامتشان اثری به چشم نمیخورد، سؤال شد که: این کلمه ریشه در چه
واژهای دارد و چه مفهومی را ارائه میکند؟

پاسخ آقای العمروی چندان مشخص و روشن نمینمود; گویا بر آن بودند که این اصطلاح، با
واژه «نخل» دارای پیوندی است و «نخاوله» کشاورزانی هستند که با «نخل» سر و کار
داشته و به امر کشاورزی نخل میپرداختند. از بیان ایشان چنین استفاده میشد که این
اصطلاح سابقهای چند قرنی و بس طولانی دارد و ضمناً عاری از شائبه تحقیر هم نیست.

* مرحوم طالقانی (برادر جلال آلاحمد) در زمان مرحوم آقا سید ابوالحسن اصفهانی
نماینده ایشان بوده و در مدینه زندگانی میکردند، و در قبرستان بقیع مدفوناند. از
ایشان پرسیدیم که آیا وی را شهید کردند و آیا با ایشان ارتباطی داشتید؟ پاسخ دادند:
با ایشان مربوط بودهام و نزد من میآمدند; ولی شهادت ایشان، واقعیتی ندارد; بلکه
با مرگ طبیعی از دنیا رفتند.

* پرسیدم شما در کجا تحصیل کردهاید؟ گفتند: در سن پانزده یا شانزده سالگی همزمان
با حیات و مرجعیت آیات عظام مرحوم حاج سید ابوالحسن اصفهانی و میرزای نایینی و حاج
آقا ضیاء عراقی برای تحصیل به نجف اشرف کوچیدم و بیست سال را در تحصیلِ علوم دینی
در آنجا پشت سر نهادم.

* از ایشان سؤال کردیم پس از این مدت اقامت در نجف، بلافاصله به مدینه باز گشتید؟
پاسخ دادند: گزارش این جریان، بازگویی داستانی را بدین قرار درخواست میکند:

«سال ۱۳۴۹ یا ۱۳۵۰ هـ.ق. پدرم برای زیارتِ امام رضا(علیه السلام) از طریق دریا و
کشتی از مسیر بمبئی در هندوستان به مشهد رفت که این سفر مجموعاً یکسال به طول
انجامید، و در محرم سال بعد، از راه دریایی به عراق رفت; و در آنجا تصمیم گرفت مرا
از مدینه برای تحصیل به نجف اشرف گسیل دارد; چرا که دو نفر به نام شیخ مبارک و شیخ
عطیه به پدرم پیشنهاد کرده بودند فرزندت را برای تحصیل علم به نجف بفرست. پدرم که
وکیل و نماینده مرحوم آیهالله سید محمد کاظم طباطبایی و نیز مرحوم حاج سید
ابوالحسن اصفهانی بود مرا با شیخ عطیه به نجف فرستاد. [بنابراین، وی هنگام رفتن به
نجف بیست ساله بوده!]

ماه صفر بود که به نجف یا کربلا رفتم و در محرم سال بعد ـکه در مدرسه مهدیه نجف
مقیم بودم. امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) را در عالم رؤیا دیدم. خواب دیدم برای
استماع روضه به بیت مرحوم سید بحرالعلوم عازم گشتهام، (معمولا قبل از ظهرِ ایامِ
عزا در بیوتِ آیاتِ عظام و اساتیدِ برجسته، مجالس روضه و عزاداری حضرت ابیعبدالله
الحسین(علیه السلام) دایر بود و آقایان علما و طلاب و توده مردم در این مجالس شرکت
میکردند) وقتی میخواستم واردِ بیت مرحوم بحرالعلوم شوم، دمِ در ایشان شخصی را
دیدم نشسته با این اوصاف: «عالی الصدر، بعید المنکبین، عَلَیهِ عمّامه زیتونیه»;
«مردی سینه فراز و چهارشانه که عمامهای زیتونی رنگ بر سر داشت» عمامهای با
تحتالحنکِ آویخته.

فرمود: شیخ محمد علی؟! پاسخ دادم: نعم، یعنی آری، من شیخ محمد علی هستم. فرمودند:
تعال: جلو بیا. وقتی نزد او رفتم فرمود:

«أنا علی بن أبیطالب، أتیت لزیاره زائر ولدیالحسین; الشیخ رجب»

«من علی بن ابیطالب هستم و برای زیارت و دیدارِ زائرِ فرزندم حسین; یعنی شیخ رجب
به نجف آمدهام.»

شیخ رجب اهل تبّت بود و در مدرسه به سر میبرد و به بیت مرحوم حاج سید ابوالحسن
اصفهانی رفت و آمد داشت [و به اصطلاح از خواصّ آن مرحوم به شمار میرفت.]

امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) به من فرمود: آیا بنا است به مدینه برگردی؟ عرض کردم
ممکن است به مدینه بروم. فرمود اگر به مدینه رفتی فوراً و ضربالأجل به نجف باز گرد
[شاید منظور آن حضرت چنان بود که تحصیلاتم را ادامه دهم و با سرمایهای علمی و
معلوماتی در خورِ وظائفم، به مدینه روم] پرسیدم چرا به سرعت از مدینه به نجف باید
باز گردم؟ فرمود: «لأنّه فیما بعد یصیح الویل»; «زیرا بعدها عذاب بر مردم مدینه
بانگ بر میآورد.»(۱)

بعد از آن از خواب بیدار شدم، دیدم خبری نیست و کسی را هم ندیدم. وضو گرفتم و به
زیارت بارگاه امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) رفتم.

این رؤیا در سوم و یا چهارم محرم الحرام برای من دست داد. بعد از آن سه نفر نزد من
آمدند به نامهای سید عبدالحمید حبوبی، و شیخ سعید صراف و شخص دیگری که شغل او
عبافروشی در نجف بود. گفتنی است که وقتی پدرم به نجف رفته بود به اینان سفارش کرده
بود که هزینه زندگانی مرا در نجف تأمین کنند و من از آنها پولِ خرجیِ خود را دریافت
میکردم و پدرم نیز طلبِ آنها را به نجف میفرستاد. پدرم از دنیا رفته بود و من
دچار عسرت گشته و زندگانی را به سختی میگذراندم.

پس از گزارش درگذشت پدرم راهی بیتِ مرحومِ حاج سید ابوالحسن اصفهانی شدم. ایشان به
سید عبدالغفار و شخص دیگری دستور داد برای مرحوم شیخ علی عمروی; یعنی پدرم مجلس
ترحیمی دایر کنند. این مجلس را تشکیل دادند که خود مرحوم حاج سید ابوالحسن اصفهانی
نیز در آن شرکت کرد.

با این که چندان علاقهای برای بازگشت به مدینه در خود احساس نمیکردم خود را
ناگزیر دیدم به مدینه باز گردم. پس از بازگشت به مدینه، دیدم چیزی از ماتَرَکَ
مرحوم پدرمـجز زمینی که آنچنان ارزش نداشتـ وجود ندارد. الحمدلله که به مدینه
بازگشتم و یکسال در آنجا ماندم، و پس از آن با مادرم رهسپار نجف اشرف شدم. باید
یادآوری کنم پدرم مُعَمَّر بوده و در سنِ

۱ ـ نگارنده نتوانست هدف و منظور آقای عمروی را در این گفتار به درستی باز یابد.

هشتاد و پنج یا هشتاد و شش سالگی از دنیا رفت و خودِ من در سال ۱۳۳۰هـ.ق. به
دنیا آمدم.»

آقای عمروی چنانکه اشاره شد هم اکنون ـ که این گزارش مرقوم میافتد ـ یعنی ۱۴۱۶
هـ.ق. = ۱۳۷۵ هـ.ش. هشتاد و شش سال قمری را پشت سر نهاده و دارای فرزند چهارساله
نیز میباشد.

* از ایشان سؤال شد: یکی از فرزندان آقا نجفی اصفهانی ـبه نام حاج آقا کمال
شریعتمدارـ در سال ۱۳۳۹ یا ۱۳۴۰هـ.ق. یعنی همان زمانی که شما ده یازده ساله
بودید همراه شریف مکه و دیگران به مدینه آمد، و پیشنهاد کرد قبور ائمه بقیع(علیهم
السلام)بازسازی شود. به همین جهت