پاورپوینت کامل مسجد نبوی در گذر تاریخ (۲) ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مسجد نبوی در گذر تاریخ (۲) ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مسجد نبوی در گذر تاریخ (۲) ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مسجد نبوی در گذر تاریخ (۲) ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۴۸

اما مسجد نبوی از بعد عبادی

باید گفت: همه ما می دانیم که هز نماز در این مسجد، معادل با هزار نماز است و در این
جهت اکثر برآنند که نمازهای فریضه و نافله، فرقی با هم ندارند.

روضه و رابطه آن با مسجد نبوی:

روضه از جوانب مهم و با ارزش مسجد نبوی و از ویژگی های آن و یا از خصائص کل
مدینه است. اما بایدد دید «روضه» چیست؟

در حدیث آمده است: «ما بَیْنَ بَیْتی وَ مَنْبَری رَوْضَهٌ مِنْ رِیاض الجَنّهِ» رسول خدا صلی الله علیه و آله
فرمود: «ما بَیْنَ قَبری وَ مَنْبَری رَوْضَه مِنْ ریاضِ الجَنّه». اگر آن حضرت فرموده باشد «ما
بین قبری …»، در حالی که زنده بوده، از باب اشاره است که خانه او به صورت قبر او در می آید؛
چنانکه عملاً این امر روی داده است:

وقتی رسول خدا صلی الله علیه و آله رحلت فرمود ـ چنانکه ابی بکر می گفت ـ میان اصحاب اختلاف
پدید آمد که آیا جسد آن حضرت را به مکه باز گردانند و یا به بیت المقدس در کنار ابراهیم
خلیل جا به جا کنند و یا در گورستانهای عادی مسلمین به خاک بسپارند. در این کار چنانکه
اهل سنت می گویند ـ دچار تحیّر شدند؛ همانگونه که از غسل دادن و برهنه ساختن بدن آن
حضرت گرفتار تردید و تحیر بوده اند.

اهل سنت گویند: حالتی خواب آلود به آنها دست داد و از درون خانه این سخن به
گوششان رسید که رسول خدا صلی الله علیه و آله را غسل دهید و پیکر مبارک او را برهنه نسازید. سرانجام به
توافق رسیدند که بدن مبارکش را در خانه عایشه به خاک سپارند.

مفهوم و مدلول «روضه من ریاض الجنه» چیست؟

اگر کسی خواهان بحث گسترده تری باشد می تواند به کتاب «التمهید» عبدالبرّ مراجعه
کند؛ چرا که اقوال و آراء متعددی را در این باره آورده است. چنانچه قائل باشیم واقعا «باغی از
بوستانهای بهشت است» اگر کسی برآن در آید دچار تشنگی و گرسنگی نمی گردد، ولی اگر
طی دو ساعت در حرارت آن باقی بماند به عطش و گرسنگی گرفتار آید. و می گویند: «کافر و
منافق وارد بهشت نمی گردند».

در مدینه منافقانی به سر می بردند، و بر این روضه در می آمدند. و گفته اند: «اگر کسی در
«روضه» به کاری توفیق یابد موجب نیل او به بهشت می گردد» و نیز گفته اند: «مجالس ذکر
سراسر آنها از بوستانهای بهشتی است». یا آمده است: «إذا مررْتُم بِرِیاضِ الجنَّهِ فارتعوا»
مردم پرسیدند «ریاض الجنه» چیست؟ فرمود: «حُلَق الذّکر»؛ «حلقه های مذاکره علمی است»

بنابراین نتیجه می گیریم عمل، ویژه چنین جایگاهی نیست، به نظر می رسد معنای
«روضه من ریاض الجنه» چنان باشد که چنین جایگاه فرخنده ذاتا در روح برخوردار از ایمان
تو ـ آنگاه که بدان درمی آیی ـ آرامش و آسایش را پدید می آورد، تو را که بار سنگین همّ و غم
دنیا و اندیشه های گرفتار درگیری و پرتنش و دست به گریبان تردید و یا هر حالتی از حالات
ناخوش آیند مادی یا روانی و یا خانوادگی، فرسوده و شکننده می ساخت، در چنین پایگاهی که
همه مشکلات به دست فراموشی سپرده می شود و انسان کاملا احساس آرامش می نماید،
گویا عملاً در بهشت به سر می بری.

محوطه این مسجد قبل از آن، گورستان یهودیان بود و زمینی عادی، از آن پس چنان
فضیلتی نصیب آن گشت و مانعی وجود ندارد که خداوند ویژگی بخشی از بهشت را به این
جایگاه ارمغان کرده باشد.

در اینجا این پرسش مطرح است که آیا نماز در صف اول شایسته است انجام گیرد یا در
روضه؟ در پاسخ می توان گفت: اگر زمان رسول خدا صلی الله علیه و آله را در نظر بگیریم روضه و صف اول
در یک رده بوده و مشترک می نمود؛ زیرا در آن زمان، زیادات و اضافاتی در سوی قبله یا
جنوب پدید نیامده بود؛ اما پس از اضافات و توسعه ای که عمر ونیز عثمان در مسجد نبوی به
وجود آوردند میان صف اول و روضه، پنج صف فاصله پدید آمد؛ حال آیا باید انسان سعی کند
نماز را در روضه برگزار کند (چرا که «روضه من ریاض الجنه» است) و یا تلاش کند تا در صف
اول نماز بخواند؛ زیرا که رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود:

«ألا تَصُفّون کما تَصفُّ المَلائکهُ عِنْد ربّها یتمون الصّفّ الأوّل فألأوّل. لَوْ تَعْلمون ما
فی الصّفِّ الأوّل لاستَهَمْتُمْ علیهِ»

«آیا برای اقامه نماز در صف اول رده نمی شوید، همانگونه که فرشتگان در پیشگاه
خداوندگارشان رده می شوند، و صف اول را کامل می کنند. اگر آن مزایایی را که در صف اول
وجود دارد می شناختید، به قرعه کشی روی می آوردید، (و یا باهم با شمشیر درگیر شده و با
هم ستیز می کردید).»

به هر صورت، نماز در صف اول ـ که به جماعت برگزار می شود ـ از صفهای بعدی
سزاوارتر است؛ هرچند که در روضه انجام گیرد. فضیلت نماز دو قسم است:

الف: فضلیت ذاتی

ب: فضیلت نسبی.

فضیلت ذاتی نماز را باید در خشوع و توجه، طولانی ساختن قرائت آن و اقامه آن به
جماعت جستجو کرد.

و فضیلت نسبی نماز را باید در برگزار کردن آن در مسجد نبوی (فی المثل) سراغ کرد که
یک رکعت نماز در آن از نظر ثواب، معادل با هزار رکعت و در مسجدالحرام معادل صد هزار
رکعت می باشد. و این ثواب و فضیلت به خاطر خود نماز نیست؛ بلکه به خاطر جایگاه و محلی
است که از قداست ویژه ای برخوردار است. البته اهتمام و عنایت به فضیلت ذاتی بر فضیلت
اضافی و نسبی از اولویت و اوّلیت برخوردار است؛ زیرا این فضیلت ریشه در خود نماز دارد.

اینک سزا است راجع به فضیلت نماز در مسجد نبوی ـ با توجه به توسعه ای که به مرور
در آن پدید آمد ـ بحث و کاوشی به عمل آید:

ـ مالکیها ـ به ویژه ـ عنایت دارند نماز را در محوطه مسجدی که همزمان با
رسول خدا صلی الله علیه و آله به وجود آمد برگزار نمایند. و مأخذ آنها در این امر، حدیث «صَلوهٌ فی
مَسجدی هذا…» است. آنها می گویند: اسم اشاره: «هذا»، مسمای خود را مرزبندی و
مشخص می کند؛ لذا سخت اصرار می ورزند که در محدوده مسجد بنا شده در زمان آن حضرت
نماز بخوانند.

این بحث و گفتگو دارای پیشینه دیرینه ای تا زمان عمر است. وقتی که او به توسعه
مسجد پرداخت، گروهی برای اقامه نماز در بخش توسعه یافته عمر احساس دشواری
می کردند. عمر سوگند یاد کرد: اینجا مسجد رسول الله صلی الله علیه و آله است، هرچند تا «ذی الحلیفه»
توسعه و امتداد یابد.

اگر منطوق حدیث «صلوه فی مسجدی هذا…» را در نظر گیریم، مالکیها با اسم اشاره ـ
که اشاره حسی است استدلال می کنند و می گویند با چنین اشاره ای حدود مسجد، مرزبندی و
مشخص شده است. همانگونه که وقتی مثلا می گوییم «هذا الکتاب» این تعبیر از مرز کتابی
بدان اشاره شده فراتر نمی رود. لیکن در سبک و اسلوب زبان عربی می بینیم که اضافه برای
تملیک و تخصیص است؛ وقتی رسول خدا صلی الله علیه و آله می فرماید: «صلوه فی مسجدی هذا» تعبیر
«مسجدی»، مضاف و مضاف الیه را تشکیل می دهد. اگر این سؤال را مطرح سازیم که: مسجد
رسول خدا صلی الله علیه و آله ـ مسجد مدینه ـ پس از توسعه عمر و بعد از توسعه عثمان و بعد از هر
توسعه هایی که از پس توسعه آن دو صورت گرفته، مسجد کیست؟ پاسخ ما قهرا چنین است
که مسجد رسول اللّه صلی الله علیه و آله است و اضافه در «مسجدی» در جای خود باقی است. اضافه یا
مشخص کننده تملیک و یا تخصیص می باشد. بنا بر این هرقدر که این مسجد توسعه یابد
باید «مسجدالنبی» تلقّی شود.

اگر فرض کنیم شما دو نفر دوست یکدیگر، روز جمعه در موسم حج، یکی به مسجد
«قبا» برود و در آنجا نماز بخواند و دیگری به سوی مسجدالنبی روی آورد و نماز خود را در
آنجا برگزار سازد، آنهم در آخرین صف که در کنار «مسجد غمامه» است، و شما دو تن از
مسجد باز گردید و از هریک از شما بپرسند کجا نماز خواندی؟ یکی از شما می گوید در «مسجد
قبا» و دیگری اظهار می دارد در مسجدالنبی! آیا نماز در آخرین صف، نماز گزار را از اینکه در
مسجد نبوی اقامه نماز کرده است بیرون می سازد؟ معلوم است که پاسخ این پرسش منفی
است؛ زیرا اضافاتی که در مسجد پدید آمد نماز گزاردن در آن ها دارای همان فضیلت و ثواب
است مبنی بر اینکه یک رکعت نماز در آن از نظر فضیلت معادل با هزار رکعت می باشد.

حادثه و رویداد دیگری که مسجد در آغاز اسلام با آن مواجه شد، ایجاد تحول در قبله
است. به نظر می رسد «تحویل قبله» مبحث دراز دامنی را درخواست می کند؛ لیکن آنچه برای
ما مهم می نماید مسأله آغاز خوش دعوت است و اسلوبی است که رسول اکرم صلی الله علیه و آله آن را در
پیش گرفت. وقتی بر مدینه در آمد به سوی «بیت المقدس» رویاروی با صخره ـ حدود شانزده
ماه نماز گزارد تا آنجا که یهودیان زبان به طعنه گشودند و می گفتند: محمد صلی الله علیه و آله بر دین ما
خرده می گیرد؛ ولی در سوی قبله ما نماز می گزارد! مشرکین نیز در مقام طعن بر آن حضرت
بدین مقال گویا بودند که: مردم را به ملت ابراهیم فرا می خواند؛ لیکن به قبله او نماز
نمی گزارد.

مشرکان و یهودیان این امر را دستاویز خود قرار دادند؛ یهودیان رسول و فرستاده
جدیدی را سراغ می گرفتند و پیامبری را یافتند که در جهت مخالف آنها راه نمی سپرد. نگران
بودند که آیا پیامبری تازه از راه رسیده است و برخوردار از استقلال می باشد، یا تابع آنها و با
آنها همگام است. بنا بر این دیدند پیامبری نیست که جدیدا و از نو، نبوت را فتح باب کرده
باشد: «قل ما کنت بدعا من الرسل…».

وقتی رسول اکرم صلی الله علیه و آله دید که یهودیان روز عاشورا را روزه می گیرند، از آنها پرسید: چرا در
چنین روزی در روزه به سر می برید؟ پاسخ دادند: در این روز خداوند موسی را از فرعون رهایی
بخشید. حضرت فرمود: ما به موسی از شما سزاوارتریم.

ولی باید گفت: بر یهودیان قلوبی آکنده از عناد به اسلام حاکم بود. اگر آن حضرت در امر
روزه عاشورا با آنان همگام می شد سودی برای جلب آنان به اسلام عاید نمی ساخت.

قریش نیز قبل از اسلام در روز عاشورا روزه می گرفتند.

عاشورا روز معروف و شناخته شده ای بود تا آنجا که می گویند:

کشتی نوح در چنین روزی بر کوه جودی لنگر انداخت.

روزی است که ابراهیم علیه السلام از آتش نمرود نجات یافت.

و تواریخ دیگری که در باره روز عاشورا یاد کرده اند؛ چنانکه می گویند: مشرکان در
دوران جاهلیت، در چنین روزی روزه دار بوده اند. بنا بر این، پرسش رسول خدا صلی الله علیه و آله از یهودیان
راجع به روزه در روز عاشورا به منظور تشریع روزه نبوده، بلکه می خواست از علّت آن جویا
گردد و به این نتیجه رسید که علت و انگیزه آنها در روزه روز عاشورا متفاوت از علت و سببی
بود که مشرکین را به روزه داری در این روز بر می انگیخت.

رسول خدا صلی الله علیه و آله طی شانزده ماه مأمور گشت به گاهِ اقامه نماز، به سوی بیت المقدس؛
یعنی قبله یهودیان روی آورد. استمرار استقبال قبله یهودیان و همگامی با آنها فایده ای را
عاید نمی ساخت؛ بلکه چون ملاحظه فرمود یهودیان این همسویی را دستاویزی برای دشمنی
با اسلام و طعنه زدن و بهانه ای بر ضد اسلام اتخاذ کردند، به درگاه الهی روی آورد:

قَدْ نَرَی تَقَلُّبَ وَجْهِکَ فِی السَّمَاءِ فَلَنُوَلِّیَنَّکَ قِبْلَهً تَرْضَاهَا…؛ «ما تحقیقاً آنگاه که
چهره در سوی آسمان گرفتی، می بینم و حتما روی تو را در سوی قبله ای که آن را می پسندی بر
می گردانیم.»

اعتکاف در مسجد نبوی

یکی از عبادات در مسجد نبوی عبادت از اعتکاف است و رسول خدا صلی الله علیه و آله جز در این
مسجد، حتی مسجدالحرام و هیچ مسجد دیگری به اعتکاف نپرداخت. آن حضرت در دهه
میانه ماهها در آن معتکف می شد، و نیز می فرمود: به من گزارش رسید آنچه را که بدان چشم
امید می دوزم در دهه اواخر است، چنانکه در حد