پاورپوینت کامل دعا در حریم یار ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دعا در حریم یار ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دعا در حریم یار ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دعا در حریم یار ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

۲۰۶

قدم در حریم دوست نهادن و در محاذات عرش خداوندی به گردش در آمدن،
گذشته از این که روح و روان آدمی را جلا می دهد، خود نعمتی است از نعمت های قابل
ستایش و بر بنده است در این عبودیت بر خود ببالد که توانسته است به چنان عظمت و
روح بلندی راه یابد که پای در آن حرم بی بدیل نهد و در سلک سالکان معبود بی منتها
در آید.

روح زمانی به اوج می رسد که پرده ها کنار رود «وَتَخرق أبْصارُ القُلُوبِ حُجُبَ
النُّورِ» هویدا گردد و بُعد مسافت به قرب حبل الورید مبدّل شود و در پایان، فنای عبد
زائر در مولای مزور را به دنبال داشته باشد.

نیل به این قلّه، نسبی است و ره یافتگان، به اندازه توان و فعالیت خویش بدان راه
می یابند. از ره توشه های این راه که می تواند کمک شایانی در راه رسیدن به این نقطه
وصل بنماید، «دعا» است.

به گفته بعضی اهل عرفان، دعا واسطه اسم اعظم، معراج نفس، وسیله قرب الی اللّه ،
حیات روح، توشه سالکان حرم کبریای لایزال و شعار عاشقان قبله جمال و دثار عارفان
کعبه ذی الجلال است.

دعا، یادِ دوست در دل راندن و نام او به زبان آوردن و در خلوت با او جشن گرفتن
و در وحدت با او نجوا ساختن و شیرین زبانی کردن است و بالأخره به فرموده اولیای
دین، مغزِ تمامی عبادت ها است؛ دعایی که رهروانِ این طریق به سالکان آموختند و راه
را بر آنان آسان و هموار کردند. (که در جای خود سپاسی در خور تحسین به آستان آن
معلمان بشریت را می طلبد).

آنان، هم خواستن را آموختند و هم چگونه خواستن را و بر ما است که طریق
سلوک بیاموزیم و آن گونه که تعلیم یافته ایم به کار گیریم (ره چنان رو که رهروان رفتند)
چرا که، «چه خواستن» و «چگونه خواستن» از ارکان رسیدن به هدف است و به گفته اهل
معرفت، ره پویانِ این راه برای رسیدن به نقطه مطلوب، بدون راه دان، راه به جایی
نمی برند که خود راه دانان نیز از طریق وحی بدان راه یافته و در سبیل آن قدم نهاده اند و
اگر وحی و دانش آموختگان طریق وحی نبودند شاید هرگز بشریت نمی توانست
دریچه ای به آن نقطه مطلوب بگشاید. ما نیز به عنوان یکی از این قافله، عزم بر این
نهاده ایم که از همین آبش خور جرعه ای نوشیده، صفای روح و جلای باطنی پیدا کنیم،
لذا قافله سالاران را پیش قراول خود قرار داده بدانان اقتدا می کنیم.

بدین روال، در این نوشته ابتدا از وحی خداوندی و به دنبال آن، از شاگردان آن
مکتب برای بررسی و سپس راهیابی به آداب درخواست و دعا، گلچین هایی ارائه و به
توضیح و شرح آن می پردازیم:

۱ ـ آیات الهی

خداوند متعال از طریق وحی به خاتم انبیا صلی الله علیه و آله ، در آیات فراوانی از دعاهای
ملائکه، انبیا، مؤمنان، جنّیان و… سخن به میان آورده است. برخی از این آیات از زبان
نامبردگان دعاهایی را بیان داشته و تحسین کرده، یا بر آنها صحّه گذاشته و برخی را نیز
خود به امت های گذشته و یا امت اسلامی و پیامبرانِ این امت ها آموخته است. نگاهی
اجمالی در قرآن، آن ودیعه الهی، آدمی را به بیش از صد مورد از این نمونه رهنمون
می کند که هر کدام از آنها در بردارنده ادبی از آداب دعا و نکته ها و ظرافت هایی در این
زمینه است؛ گرچه در این نوشته کوتاه، مجالی برای ذکر همه آنها نیست.

اما آب دریا را اگر نتوان کشید

هم به قدر تشنگی باید چشید

یکی از آداب دعا «جهر و اخفات» (بلند و آهسته خواندن) آن است که در این
نوشته دنبال شده است. اهل فن در زمینه فوق فراوان قلم زده و سخن به میان آورده اند
که در میان کلام از آنها خوشه بر چیده استفاده می کنیم:

الف: ذِکْرُ رَحْمتِ رَبِّکَ عَبْدَهُ زَکَرِیّآ إِذْ نَادَی رَبَّهُ نِدَآءً خَفِیّا.(۱)

«این یادی است از رحمت پروردگار تو نسبت به بنده اش زکریا، هنگامی که
پروردگارش را به صورت آرام و آهسته خواند.»

در این آیه خداوند دعای زکریای پیامبر علیه السلام را متذکر شده که آن پیامبر الهی به
صورت آرام و آهسته از خداوند طلب فرزندکرد. دو کلمه «نداءً» و «خفیا»
درکناریکدیگردرحالی است که به گمان بعضی این دو متضاد می باشند.«ندا» به معنای
دعای بلند و «خفیا» به معنای آرام و آهسته است وهمین موضوع باعث شده دست به
توجیهات غیر معقولی بزنند؛ اما مرحوم شیخ طوسی در تفسیر تبیان به صورت منطقی این
آیه را تفسیر کرده است.

وی «نداء» را به دعا و «خفیّا» را به آرام معنا می کند، نداءً خفیا؛ یعنی «دعاءً خفیا»،
سپس به تفسیر آن پرداخته می نویسد:

«وأصل النّداءِ مقصور من ندَی الصّوتَ بِنَدی الحلق».(۲) بنابراین،
تفسیر، «خفیا» صفت برای «نداء» می شود که در فارسی از آن به دعای آرام و آهسته یاد
شده است. در این صورت دیگر چه احتیاجی به آن توجیه ها نیست. مرحوم امین الاسلام
طبرسی نیز همین معنا را برگزیده و در پی آن نوشته است: این خود دلیلی است بر اینکه
مستحب است دعا به صورت آهسته و آرام خوانده شود وبه اجابت نیز نزدیک تر است،
سپس روایت «خیر الدعاء الخفیّ» یعنی بهترین دعاها دعای سری، آهسته و آرام است.(۳)
را برای تأیید خود آورده است که در بخش روایت ها به شرح آن خواهیم پرداخت.

پس همان گونه که از تفسیر این آیه معلوم شد خداوند دعای آرام و مخفیانه را
توصیه و سفارش کرده و به اجابت نزدیک تر دانسته است و از آیه هفت به بعد همین
سوره بر می آید خداوند این دعای خالصانه زکریای پیامبر را اجابت کرده و خواسته او
را بر آورده است.

ب: وَإِن تَجْهَرْ بِالْقَوْلِ فَإِنَّهُ یَعْلَمُ السِّرَّ أَخْفَی .(۴)

«و اگر سخنت را آشکار کنی [یا پوشیده داری] بدان که او هر راز و هر نهفته ای را
می داند.»

در این آیه خداوند خطاب به پیامبر اسلام می فرماید: اگر سخنت را آشکار کنی او
(پروردگار تو) سرّ و اَخفی را می داند و قابل توجه اینکه سرّ و اخفی با هم ذکرشده است.
سرّ آن است که شخص مطلبی را از دیگران مخفی بدارد و به طور سرّی به فرد خاصی
بگوید و اخفی آن است که آن مطلب را در نفس خویش مخفی داشته و کسی را از آن
آگاه نسازد.

صاحب مجمع البیان از امام باقر و امام صادق علیهماالسلام نقل می کند: سرّ چیزی است که
در نفس خویش آن را مخفی کنی و اخفی آن است که چیزی به ذهنت خطور کند و آن
را از یاد ببری و به فراموشی بسپاری. وی پس از بیان این روایت می گوید: کوشش نکن
صدای خود را [برای خواندن خدا] بالا ببری چرا که خداوند سرّ و اخفی را می داند.(۵)

واینکه گفته شد خداوند سرّ و اخفی رامی داند کنایه از این است که لازم نیست
هنگام دعا صدای خود را بلند کنی و داد و فریاد به راه اندازی، این آیه نیز آهسته و آرام
خواندن دعا را سفارش می کند.

ج: قُلْ مَنْ یُنَجِّیکُمْ مِنْ ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ تَدْعُونَهُ تَضَرُّعا وَخُفْیَهً لَئِنْ أَنجَانَا مِنْ
هَذِهِ لَنَکُونَنَّ مِنْ الشَّاکِرِینَ .(۶)

«بگو چه کسی شما را از تاریکی های خشکی و دریا نجات میدهد، هنگامی که او را به
صورت آشکار و نهان خوانده، می گویید: اگر خدا ما را نجات دهد از شاکران خواهیم بود.»

این دعا زبان حال کسانی است که در تاریکی دریا (به طوفان و امواج سهمگین آن)
گرفتار شده اند، آنان در این حالت بحرانی تنها امید خود را خدا دانسته، دست به دعا بر
می دارند و از آن قدرت بی منتها می خواهند که از این گرفتاری نجاتشان دهد.گر چه این
خواسته از زبان گروهی گرفتار به امواج دریا و حتی مشرک بیان شده است اما همان گونه
که از آیه بعد بر می آید، خداوند به این خواهشِ آنان جواب مثبت داد و چون
اشکال وردّی نیزبرکیفیت بیان درخواست آنان نشده، معلوم می شود این گونه خواستن
مورد قبول نیز واقع شده است. نکته قابل توجه ذکرِ دو واژه «تَضَرّعا» و «خُفْیَهً» در کنار
یکدیگر است.

راغب اصفهانی تضرع را به اظهار ضراعت، ذلت و خشوع به درگاه خدا دانسته
است. مرحوم علامه طباطبایی پس از ذکر کلام راغب می گوید: «ولذلک قوبل بالْخُفیه و
هو الخفاء والاستتار فالتضرّع والْخُفْیه فی الدعاء هما الإعلان والإسرار فیه».(۷)

خضوع و خشوع به درگاه خدا، بیشتر با سرّی بودن سازگار است نه با دعای بلند و
سر و صدا.

مرحوم طبرسی در تفسیر این آیه نوشته است. «هذا یَدُلُّ عَلی أنّ السّنّه فی الدعاء
التَّضرّع والإخفاء»؛ سنت در دعا، تضرع وآهسته ومخفیانه دعا کردن است.»

وی سپس روایت پیامبر صلی الله علیه و آله را که فرمود:بهترین دعاها دعای مخفی است… ذکر
کرده است.(۸) از تفسیر این آیه نیز همچون آیه های سابق معلوم می شود، مطلوب در دعا
آهسته و آرام بودن آن است.

د: ادْعُوا رَبَّکُمْ تَضَرُّعا وَخُفْیَهً… .(۹)

«پروردگار خویش را با خضوع و خشوع و مخفیانه بخوانید…»

این آیه، هم افق با آیه پیش است، لذا سخنانی که در اطراف آن آیه مطرح شد در
این جا نیز می تواند مطرح شود. علاوه بر آنها، صاحب مجمع البیان از حسن بصری،
یکی از مفسّران معروف نقل می کند: «بین دعوه السرّ و دعوه العلانیه سبعون ضعفا» بین
دعای سرّی و علنی هفتاد فاصله است. ذکر عدد بزرگ در کلام عرب در این گونه موارد
معمولاً برای شمارش نیست بلکه برای بیان فرق زیاد است. لذا این مفسر خواسته فاصله
زیاد بین دعای سرّی و دعای علنی را بیان کرده باشد.(۱۰) (در قسمت روایت ها، این
روایت ازائمه هدی ذکر و به بحث گذاشته خواهد شد) مرحوم علامه طباطبایی در تفسیر
این آیه می گوید خفیه به معنای پنهانی و پوشیده داشتن است و بعید نیست کنایه از همان
تضرع بوده و غرض از ذکرش تأکید همان اظهار ذلت باشد چون شخص متذلل همواره
در اثر ذلت و خواری در صدد پنهان ساختن خویش است… خداوند دستور داده این
عبارت با تضرع و زاری انجام پذیرد و با صدای بلند که منافی با ادب عبودیت است
نباشد (این معنا در صورتی است که واو بین «تضرعا» و «خفیه» واو جمع باشد).(۱۱)

همان گونه که ملاحظه شد علامه طباطبایی دعای بلند همراه با سر و صدا را نه تنها
مطلوب و مفید ندانسته بلکه آن را مخالف با ادب عبودیت می دانند و به پرهیز از آن
سفارش می کنند.

ه : وَاذْکُرْ رَبَّکَ فِی نَفْسِکَ تَضَرُّعا وَخِیفَهً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنْ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالاْآصَالِ
وَلاَ تَکُنْ مِنْ الْغَافِلِینَ .

خداوند در این آیه، یاد پروردگار را به دو قسم تقسیم کرده: یکی در دل، بدون
هرگونه لفظ و به زبان آوردن و دیگری با زبان اما آرام و آهسته و به هر دو قسم آن، امر
و توصیه کرده اما به ذکرهای با صدای بلند نه اینکه امر نکرده بلکه از آن نهی
نموده است.

صاحب المیزان در تفسیر این دو آیه فرموده: اینکه خداوند به ذکر با صدای بلند
فرمان نداده نه به خاطر این است که ذکر نیست بلکه به این خاطر است که با ادب عبودیت
منافات دارد و روایتی از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله (به صورت نقل به معنا) ذکر می کند که آن
حضرت وقتی یکی از اصحابش با صدای بلند تکبیر می گفت فرمود: آن کسی که شما آن
را می خوانید نه دور است و نه غایب.(۱۲)

و : وَلاَ تَجْهَرْ بِصَلاَتِکَ وَلاَ تُخَافِتْ بِهَا وَابْتَغِ بَیْنَ ذَلِکَ سَبِیلاً .(۱۳)

نمازت را نه زیاد بلند و یا خیلی آهسته نخوان و از میان آن دو راهی (میانه)
انتخاب کن.

این آیه گر چه به نظر بیش تر مفسران در مورد قرائت نماز نازل شده، اما ابن عباس
آن را به دعا تفسیر کرده است.(۱۴) هر کدام از این دو تفسیر را برگزینیم به هدف ما که بلند
نکردن صدا در عبادت است کمک می کند.

خدا در این آیه پیامبرش را از عبادت با صدای بلند نهی کرده، انتخاب راه میانه را
به وی پیشنهاد می کند و اگر نظر اکثریت مفسران را پذیرفته بگوییم در مورد نماز است
آن گاه بر قوت بحث افزوده می شود که خداوند نخواسته و رضایت نمی دهد بهترین
عبادت بندگانش با صدای بلند انجام گیر