پاورپوینت کامل در حریم کبریایی ۲۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در حریم کبریایی ۲۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در حریم کبریایی ۲۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل در حریم کبریایی ۲۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۳۴

دمی با مولانا

در یکی از سفرهای پژوهشی به مدینه، دیوان شمس، همرهم بود، هر
فرصتی که حاصل می شد، لحظاتی به خواندن می گذراندم… با مولوی
بودم و لفظ ها و معانی شعر پرسوزش، اما من در این وادی حب مدینه،
جز: یحبنا و نحبه نمی یافتم، که کلامی دگر بخوانم… مولوی را
می خواندم ولی در آن حالی که بودم، مکانی که بودم و به زمانی که
افتاده بودم…

نمی دانم، کجا معنای مدینه بود و کجا لفظ مولانا؟… کجا زبان دلم بود،
کجا معانی شعر عارفانه اش؟ کجا همدم مدینه بودم، کجا دمی با دیوان
عشقش؟…

به هم گره خورده بودیم، گاهی لفظ حمال معنی بود و گاه معنی مزرعه
لفظ را درو می کرد، از این پیوستگی، کلامی رویید که هر چه بود مدینه
بود، او بود… طیبه و طابه در نور نبی بود.

مست بودم و کوی لفظ را نمی دیدم، افتاده بودم و میدان قافیه را
نمی دیدم. گریان و لرزان بودم و باغ وزن را نمی دیدم… عاشقی به
شهری دگر افتاده بود، حالی دگر، کلام و شعری دگر… زمزمه ای دگر… !

می خواندم و می گریستم، می سرودم و می نوشتم… می دویدم،
می نشستم، می افتادم و باز می گریستم… گریه من غم نبود، شادی دیدار
بود.

نمی دانم !… بدون آن حال، این لفظ های عاریتی چیند؟ این لفظ ها
بی آن حب پرسوز، چیست؟… نمی دانم !… نه در قالب اوزانست، نه بر
سیاق نثر، آه دلی است که معشوقش را می خواند…

عارفی نبودم که وصف لقا گفته باشم، عاقلی نبودم که از فصل لقا نالیده
باشم، هر چه بود و هست، چند لفظ نبود و نیست، تکه پاره های دلم
بود که بر خاک رهش می افتاد…

چند تایی را برای خود به یادگار نهادم، تا هر بار که لشکر غم بی خبران،
هجوم برد، به یاد آن مسرت شوق، بخوانم و علیه غم بتازم، بجوشم که
من، دل با یکی دارم در آن بوم !…

به باب السلام رسیده ام

ایستاده ام بر در، می ترسم از سلام

می لرزم از قرائت اذن دخول

می گریم و می گریم از شوق دخول

تویی آن کعبه قلبم!

نه از هجری و در حجری، غمین باشم!

تویی زمزم!

کجا چاهی طلب دارم

نه آبی آرزو دارم،

نه بر لب تشنگی دارم

تا شهر تو را دیدم !

من خانه رها کردم، من شهر رها کردم

امروز به شهر تو

در عشق سلیمانم

می افتم و می خیزم، من خانه نمی خواهم

من شهر نمی خواهم !

فریاد، کزین حالت !

فریاد نمی دانم، من آه نمی بارم

یا احمدا، یا احمدا !

جز تو نسب ندارم

جز قرب تو نخواهم، جز روی تو نجویم

ای عشق بی پناهی

ای مظهر الهی

چون تو عجب ندیدم !

واندر عجم ندیدم، وندر عرب نیامد

هم پشت و هم پناهی

بی تو نوا ندارم

چیست

که هر دمی چنین

می کشدم به شهر تو

مشرق و مغرب ار روم

ور سوی آسمان شوم

نیست

نشان زندگی

تا نرسد نشان تو

تا به کجا کشد مرا

بوی شراب حب تو

از هوس وصال تو

وز طلب جهان تو

تا به کجا؟! تا به کجا؟!

کشد مرا

از مکّه برون گشتم

احرام دگر بستم

تا در حرمش، سر بنهم

سعی کنم به روضه اش

سجده کنم به صفّه اش

داد کشم ز منبرش

سر بنهم به حجره اش

گریه کنم، گریه کنم

آه زنم، آه زنم

سر مست توام ای یار

در خانه چه می بینم؟

من خاک نمی خواهم

خود را به فنا دیدم

از جام خیال او،

نوشیدم ونوشیدم

من آب نمی خواهم، صد چشمه خروشانم

هم اثربی، هم یثربی

هم مدخلی، هم مضجعی،

هم شافیه هم ناجیه،

هم طیب و هم طابه تویی

غرا تویی، عذرا تویی

خاک حرم، دارت سنن

محبوب من، محفوظه ای

ای دار ایمان ! ره گشا

بیت الرسول،

ای عاصمه ای قاصمه درمانده ام، درمانده ام

بی خانه ام

ای دار ابرار در گشا

بار گناه بر دوش من، درد و فغان در جان من

راهی بده، داخل شوم

افتاده ام،

گمگشته ام، گم کرده ام

جایی بده

ای قلب ایمان ! رحم کن،

جز شهر تو

شهری نماند،

جز نام تو

عشقی ن