پاورپوینت کامل تحقیقی در مسأله رمی جمرات ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تحقیقی در مسأله رمی جمرات ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تحقیقی در مسأله رمی جمرات ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل تحقیقی در مسأله رمی جمرات ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint :

۴۸

در شماره ۳۹ فصلنامه «میقات حج»، مقاله ای با عنوان «تحقیقی جدید درباره
رمی جمرات» به چاپ رسید که تحقیقی جدید و نگاهی نو به مسأله رمی
جمرات بود. مقاله حاضر نقدی بر آن مقاله است که توجّه خوانندگان محترم
را به آن جلب نموده، محقّقان و عالمان و پژوهشگران حوزه فقه و دین
انتظار می رود با ارائه دیدگاه ها و نظریات عالمانه خود ما را در دستیابی به
حقایق یاری دهند.

چندی پیش نوشته ای تحقیقی توسط یکی از علمای برجسته حوزه علمیه قم
منتشر گردیدکه درآن، نسبت به رمی جمره، که یکی از مناسک ضروری حج است،
تجدیدنظر کرده و دراین مورد توسعه بیشتری قائل شده اند. خلاصه و فشرده این نظریه
آن است که:

«در رمی جمرات، لازم نیست سنگ ریزه ها حتما به ستون ها اصابت کند، بلکه
اگر به اطراف ستون ها هم برسد کافی است.»

برای توضیح مطلب، ابتدا اشاه ای به محل جمرات کرده، مطالبی درباره آن
می آوریم: جمرات سه گانه ای که در منا واقع شده، عبارت است از «جمره اولی»، «جمره
وسطی» و «جمره عقبه».(۱)

رمی جمرات، از روز عید قربان، دهم ذیحجّه الحرام آغاز می شود و تا روز
دوازدهم ادامه می یابد و هر یک از این جمرات، ستونی دارد که حجاج سنگ ریزه ها را
به آن ها پرتاب می کنند.

اکنون به بررسی و نقد نوشته پیشگفته می پردازیم:

نویسنده بزرگوار بحث را چنین مطرح کرده اند:

«…جمره چیست که باید سنگ ها را به سوی آن پرتاب کرد؟ آیا جمره همین
ستون هاست که امروز به آن سنگ می زنند؟ یا آن قطعه زمینی است که اطراف
ستون ها قرار دارد؟ یا هر دو ؟ یعنی سنگ به سوی هر کدام پرتاب شود
کافی است»

چنین به نظر می رسد که طرح بحث باید این گونه باشد:

آیا جمره ای که باید به آن سنگ ریزه پرتاب شود، «همین ستون ها» است یا
«ستون ها و اطراف آن ها»؟ و «اطراف ستون ها» به تنهایی، از بحث خارج است؛
زیرا تا این زمان کسی ادعا نکرده که اطراف ستون ها به تنهایی محلّ رمی و
زدن سنگریزه است.

اکنون موارد را، یکی پس از دیگری، بحث و بررسی می کنیم:

در بخشی از نوشته پیشگفته اینگونه آمده است:

…«جمره» همان زمین اطراف ستون هاست؛ همان قطعه زمینی که سنگریزه ها به
هنگام رمی در آن جمع می شود.

درکتب ارباب لغت وروایات معصومین علیهم السلام نیز اشارات گویایی بر این امر وجود
دارد.

بلکه قراین نشان می دهد که در عصر رسول اللّه صلی الله علیه و آله و در ایّام امامان معصوم:
ستونی در محلّ جمرات وجود نداشته و حاجیان سنگ های خود را بر آن قطعه
زمین می انداختند و…

در پاسخ این نظریه، می گوییم: اوّلاً : همانگونه که پیشتر اشاره شد، جمره
و محل رمی فقط اطراف ستون ها و محلّ جمع ریگ ها نیست؛ زیرا اگر کسی
سنگ ریزه ها را به ستون زد و از آنجا به خارج و اطراف پرتاب شد و به محل اجتماع
سنگ ریزه ها نرسید، باید کفایت نکند و مجزی نباشد، در صورتی که تمامی فقها فتوی به
کفایت می دهند.

و ثانیا: این موضوع باید بررسی شود که در صورتِ وجود نداشتنِ ستون در زمان
پیامبر گرامی صلی الله علیه و آله و ائمه علیهم السلام ، آیا سنگریزه ها به محل و جایگاهِ ستون ها زده می شد
یا به زمینِ اطراف ستون ها؟ شکی نیست آنچه که می توانیم بگوییم این است: با
نبودنِ ستون ها، محل و جای آن ها؛ یعنی زیرِ بنای ستون ها حتما مجزی بوده است، لیکن
از کجا و چگونه می توانیم ادعا کنیم که در زمان رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و ائمه علیهم السلام
سنگ ریزه ها را به اطراف ستون ها می زدند، تا بتوانیم فتوی به مجزی بودن اطراف
ستون ها بدهیم؟!

به عبارت دیگر، فرض می کنیم که در زمان پیامبر صلی الله علیه و آله و ائمه علیهم السلام ستونی وجود
نداشته تا سنگریزه را به آن بزنند، آیا این فرض برای ما دلیل و شاهد می شود که در آن
زمان سنگ ها را به محوّطه ستون ها و زمین اطراف آن ها می زدند؟

با توجه به این که می توان احتمال قوی داد که در آن زمان، به محل و جای ستون ها
سنگ می زدند و این شبهه بسیار قوی و استوار است.

خلاصه این که با نبودنِ ستون در زمان نبی گرامی صلی الله علیه و آله و ائمه علیهم السلام ، ذهن ها بیشتر
متوجه مکان و محلّ بنای ستون ها می شود، نه زمین اطراف ستون ها.

و اگر در لسان روایات و کلمات فقها ـ رضوان اللّه تعالی علیهم ـ تعبیر به «الأرض»
شده باشد، نمی توانیم آن را دلیل و مأخذ برای کافی بودنِ زمینِ اطراف ستون ها قرار
دهیم. بنابراین، ناگزیریم کلمات فقها را، که در متون فقهی آمده است، نقل کنیم و
همچنین در لسان روایات و تعبیرات صادر شده از ائمه علیهم السلام دقت و تأمل داشته باشیم:

* امّافقها، باید گفت هیچکدام از آنان، در متون فقهی، در اصل مسأله وجوب
رمی جمره، تعبیر «الأرض» به کار نبرده اند، ولیکن دربرخی از فروع مسأله این تعبیر به
«الارض» شده و در برخی دیگر، در همان فروع مسأله، تعبیر «مرمی» یا «جمره»
آمده است.

البته روشن است که «الارض» دارای الف و لام است و الف و لام آن عهدی است،
اشاره به آن قطعه زمین خاص که در اصل مسأله از آن تعبیر به جمره شده است.

در اینجا شایسته است بررسی و تفحصی در باره «جمره» داشته باشیم و اگر اثبات
کردیم که متبادر از جمره، همان ستون است در صورتِ وجود داشتن، و با فرضِ نبودن
ستون، متبادر به ذهن از لفظِ جمره، محل و مکان ستون می باشد. بنابراین، دیگر مجالی
باقی نمی ماند که بتوانیم از کلمه «الأرض» استفاده زمین اطراف را بکنیم و فتوا به کفایت
زمین اطراف ستون ها بدهیم.

* و به همین مقیاس، در لسان روایات می گوییم: اگر در فروع مسأله، تعبیر به
«الأرض» شده باشد، اشاره به زمین معهود؛ یعنی جمره به معنای ستون یا محل و جای
آن است.

تعابیر و کلمات فقها در متون فقهی

۱ ـ قدمای از فقها

شیخ صدوق رحمه الله (متوفای ۳۸۱ ه . ق.):

«وَ اقْصد اِلیَ الجَمْرهِ القُصْوی وَ هِیَ جَمَرَهُ العَقَبَهِ، فَارْمِها سَبْعَ حَصَیاتٍ».

در این عبارت سخنی از «ارض» به میان نیامده وتنها تعبیر «جمره» به کار رفته است.(۲)

صاحب کتاب الهدایه:

«و اقْصد اِلی الْجَمْرَهِ الْقصْوی و هِیَ الْجَمْرهُ الْعَقَبَهِ فَارْمِها سَبْعَ حَصَیاتٍ»
(الی آخر کلامه قدس سره ) ».(۳)

شیخ مفید (متوفّای ۴۱۷ ه . ق.):

«ثمّ فأتِی الجَمرَه القُصْوی عِنْدَ العَقَبَه فَلْیَقُمْ مِنْ وَجْهِها وَ لایَقُمْ مِنْ أَعْلاها»(۴)

در این عبارت نیز تعبیر «ارض» نیامده است.

شیخ طوسی:

«وَ یَنْبَغی أَنْ یَرْمِیَ یَوْمَ النَّحْرِ الْعَقَبَه بِسَبْعِ حَصَیاتٍ».(۵)

و نیز در کتاب الخلاف می فرماید:

«وَ یَنْبَغی أَنْ یَبْتَدِی ءَ بِرَمْیِ جَمْرَهِ العَقَبهِ».(۶)

ابوالصلاح الحلبی (متوفای ۴۴۷ ه . ق.):

«یَرْمی مِنْها (أی الحصاه) یَوْمَ النَّحْر جَمْرَه الْعَقَبَه وَ هِیَ الْقُصْوی»

یحیی بن سعید (متوفای ۶۹۰ ه . ق.):

«فَاِذا نَزَلَ مِنی یَومَ النّحْرِ رَمی جَمْرَهَ الْعَقَبَهَ بِسَبْعِ حَصَیاتٍ».(۷)

محقق در المختصر النافع:

«الْقَوْلُ فی مناسَکِ مِنی یوْمَ النَّحْرِ وَ هِیَ رَمْیُ جَمْرَهِ الْعَقَبَهِ».

همانگونه که ملاحظه شد، در هیچ یک از این کلمات، نامی از «ارض» یا
«الأرض» به میان نیامده است.

۲ ـ متأخرین از فقها

علامه حلّی:

«وَ یَقْضی مَناسِکَهُ بِمِنی یَوْمَ النّحْرِ وَ هِیَ بِثَلثَه: الأَوَّلُ رَمْیُ جمَرَهِ العقَبَهَ…»

و در تعبیر دیگر دارد:

«وَ اِیصالُ کُلِّ حَصاهٍ اِلی الْجَمَرَهِ».

و در کلمات دیگر از فقها، در اصلِ وجوب رمی جمره، تعبیره به «جمره» شده و با
تعبیر «ارض» نیامده است.

روی این حساب، چنانچه در فروع این مسأله تعبیر به «الأرض» شده، منظور
همان جمره است و جمره همان ستونی است که سنگریزه ها به آن زده می شود،
که با فرض نبودنِ ستون، علی القاعده باید به جایگاه و زیربنای ستون زده شود.
بنابراین، از تعبیر به «ارض» چگونه می توانیم استفاده کنیم که مقصود، ارض اطراف
ستون ها است.(۸)

جمرات در روایات

۱ ـ عَنْ سَعِیدٍ الاْءَعْرَجِ قَالَ: قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام جُعِلْتُ فِدَاکَ مَعَنَا نِسَاءٌ فَأُفِیضُ
بِهِنَّ بِلَیْلٍ قَالَ نَعَمْ تُرِیدُ أَنْ تَصْنَعَ کَمَا صَنَعَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله قَالَ: قُلْتُ: نَعَمْ، فَقَالَ:
أَفِضْ بِهِنَّ بِلَیْلٍ وَ لا تُفِضْ بِهِنَّ حَتَّی تَقِفَ بِهِنَّ بِجَمْعٍ… ثُمَّ أَفِضْ بِهِنَّ حَتَّی تَأْتِیَ
بِهِنَّ الْجَمْرَهَ الْعُظْمَی فَیَرْمِینَ الْجَمْرَهَ».(۹)

در این روایت امام علیه السلام می فرماید: … زنان را (در شب عید قربان) کوچ ده تا برسی
به جمره عظمی (یعنی جمره عقبه) تا آن که آنان جمره را (با سنگریزه) بزنند.

و از «جمره» تعبیر به «جمره عظمی» شده و نامی از ارض به میان نیامده است.

۲ ـ عَنْ مُعَاوِیَهَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام «خُذْ حَصَی الْجِمَارِ ثُمَّ ائْتِ
الْجَمْرَهَ الْقُصْوَی الَّتِی عِنْدَ الْعَقَبَهِ».(۱۰)

در این روایت نیز ملاحظه می کنید که از آخرین جمرات، تعبیر به «جمره قصوی»
شده و نامی از «الأرض» به میان نیامده است.

۳ ـ عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ شُعَیْبٍ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام عَنِ الْجِمَارِ فَقَالَ: «قُمْ عِنْدَ
الْجَمْرَتَیْنِ وَ لا تَقُمْ عِنْدَ جَمْرَهِ الْعَقَبَهِ».(۱۱)

در این روایت، از جمره به «جمره عقبه» تعبیر شده.

۴ ـ عَنْ سَعِیدٍ الرُّومِیِّ قَالَ: «رَمَی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام الْجَمْرَهَ الْعُظْمَی».(۱۲)

در این روایات، از جمره عقبه به «جمره عظمی»، «جمره قصوی»، «جمره عقبه» یا
«الجمره» تعبیر شد و از این گونه تعبیرها، همان ستون، که سنگریزه ها به آن زده می شود،
به ذهن می آید.

و به عبارت دیگر، از این الفاظ چنین استفاده می شود که جمرات سه گانه دارای
علامت هستند و زمین مسطح و بی علامت نبوده اند؛ علامتی که به ذهن متشرعه می آید،
همان ستون هاست و به فرض نبودنِ ستون، جایگاه و محلّ خاص زیربنای ستون ها
می باشد و اصلاً زمین اطراف ستون ها به ذهن نمی آید.

از مسائل دیگر که ضروری است بررسی شود، زمین اطراف ستون ها است.

در برخی از روایات؛ مانند روایت معاویه بن عمّار می فرماید:

«خُذْ حَصَی الْجِمَارِ، ثُمَّ ائْتِ الْجَمْرَهَ الْقُصْوَی الَّتِی عِنْدَ الْعَقَبَهِ، فَارْمِهَا مِنْ قِبَلِ
وَجْهِهَا وَ لا تَرْمِهَا مِنْ أَعْلاهَا».(۱۳)

«سنگریزه های جمرات رابرگیر وآن گاه به سوی جمره قصوی برو،که آن نزد عقبه
(گردنه) است و سنگریزه ها را از طرف مقابل جمره بینداز و از طرف بالا نزن.»

بعضی از فقها از این تعبیر نتیجه گرفته اند که: جمره حتما زمین است و بر این نظریه
خود چنین استدلال کرده اند:

«این تعبیر و تعبیرات فقها نشان می دهد جمره عقبه قطعه زمینی بوده است که
یک طرف آن بلند و طرف دیگرش پایین بوده و به تعبیر دیگر، یک طرف آن
وادی (درّه) و طرف دیگرش تپّه بوده است. دستور داده شده آن را از طرف
وادی، که در واقع پشت به مکه بوده، رمی کنند، نه از طرف تپّه»

و اگر جمره به معنای ستون باشد، جمله «وَ لا تَرْمِهَا مِنْ أَعْلاهَا» نامفهوم
خواهد بود؛ زیرا کسی برای رمی، بالای ستون نمی رود.(۱۴)

در پاسخ این نظریه می گوییم: همان گونه که در بیان استدلال توضیح داده شد،
جمره عقبه (آخرین جمره) در آن زمان، در گودی قرار داشته و اکنون اطراف آن
مسطح و هموار گردیده، ولیکن از طرف مکه که می آییم، کاملاً سرازیر است و منظور از
نهیِ (رمی از) بالای جمره، آن است که هنگام زدن سنگ ریزه، روبه روی جمره قرار
گیرد و بالای آن نرود؛ «وَ لا تَرْمِ عَلَی الْجَمْرَهِ» یا «لا تَقُمْ عَلَیها» یعنی هنگامی که از مکه
آمدی، از محلی که مشرف بر جمره است رمی نکن، بلکه از پایین و روبه روی جمره
سنگ بزن. در اینجا ناگزیریم از کلمات فقها رحمهم الله شواهدی بیان کنیم:

علامه حلّی در معنای عقبه می فرماید:

«سُمِّیَتْ جَمْرهُ العقَبَه، وَ هیَ فی حَضیضِ الجَبَلِ مُترقِّبَه عنِ الجادَّهِ» یعنی جمره
آخری را جمره العقبه گویند؛ زیرا در پایین کوه، زیر دست جاده قرار گرفته و از جاده
پایین تر است.(۱۵)

و همچنین شهید ثانی در شرح متن لمعه در «وَ اسْتِقْبالُ الْجَمْرَهِ هُنا» آورده است:
«أَی جَمْرَه الْعَقَبَه»، «وَ الْمُراد باستِقبالِها کُوْنُهُ مُقابلاً لَها لا عالیا عَلَیها کما یَظْهَر مِنَ الرّوایه:
«فَارْمِهَا مِنْ قِبَلِ وَجْهِهَا وَ لا تَرْمِهَا مِنْ أَعْلاهَا» وَ اِلاّ فَلَیْسَ لَها وَجْهٌ خاصٌّ یَتَحقَّقُ بِهِ
الإسْتِقْبال»؛ یعنی هنگام زدن سنگریزه روبه روی آن قرار بگیر و بالای سر جمره نرو،
همان گونه که در روایت دارد که جمره را از طرف روبه رو بزن نه از طرف بالای آن(۱۶) و
به طور خلاصه، جای ایستادن، مشرف بر جمره نباشد و مقابل آن بایستد و بزند. بنابراین،
معنای «از بالای جمره نزن» این نیست که بالای آن قرار نگیر، تا بتوانیم بگوییم اگر ستون
باشد، این جمله نامفهوم است و جمله «وَ لا تَرْمِهَا مِنْ أَعْلاهَا» شاهد باشد بر این که مراد
از جمره، زمین است.

و امّا کلام صاحب جواهر رحمه الله در تفسیر و توضیح جمره:

«ثمّ المراد من الجمره البناء المخصوص، أو موضعه إن لم یکن، کما فی کشف
اللثام، و سمّی بذلک لرمیه بالحجار الصغار المسمّاه بالجمار، أو من الجمره
بمعنی اجتماع القبیله لاجتماع الحصی عندها… و فی الدروس: إنّها اسم
لموضع الرمی و هو البناء، أو موضعه، ممّا یجتمع من الحصی، و قیل: هی
مجتمع الحصی لا السائل منه و صرح علیّ بن بابویه بأنّه الأرض، و لایخفی
علیک ما فیه من الإجمال، و فی المدارک بعد حکایه ذلک عنها قال: «و ینبغی
القطع باعتبار إصابه البناء مع وجوده، لأنّه المعروف الآن من لفظ الجمره، و
لعدم تیقّن الخروج من العهده بدونه، امّا مع زواله فالظاهر الاکتفاء بإصابه
موضعه»

و إلیه یرجع ما سمعته من الدروس و کشف اللثام إلاّ أنّه لا تقیید فی الأوّل
بالزوال، و لعلّه الوجه لاستبعاد توقّف الصدق علیه.

«منظور از جمره، بنای مخصوص (ستون)، یا محلّ آن است، در صورتی که آن
بنای مخصوص وجود نداشته باشد، همان گونه که در کشف اللثام آمده است. و
از این جهت جمره نامیده شده که با سنگ های کوچک، که نامش «جمار» است
رمی می شود، یا از جمره به معنای اجتماع قبیله گرفته شده، چون محلّ اجتماع
سنگ هاست… و در کتاب «دروس» آمده است که «جمره» اسم است برای محلّ
رمی، که همان بنای مخصوص یا محلّ آن است؛ یعنی همان جایی که
سنگ ریزه ها جمع می شود. و بعضی گفته اند: «جمره» به معنای محلّ اجتماع
سنگریزه است، نه محلّی که سنگریزه ها جریان پیدا می کند. و مرحوم «صدوق»
تصریح کرده که جمره همان زمین است و کلام او خالی از اجمال نیست. و در
کتاب «مدارک» بعد از نقلِ این مطلب از صدوق، می گوید: سزاوار است یقین
داشته باشیم به لزوم اصابت سنگ به آن بنای مخصوص، در صورتی که بنا
وجود داشته باشد؛ زیرا آنچه امروز به عنوان جمره معروف است، همان بنا
است، به علاوه یقین به ادای تکلیف بدون آن حاصل نمی شود، امّا اگر این بنا از
بین برود ظاهر این است که اصابت سنگ به محلّ آن کافی است.»

سپس مرحوم صاحب جواهر می فرماید:

«آنچه از دروس و کشف اللثام نقل شد، به همان مطلبی که مدارک گفته
برمی گردد ولی شهید در دروس مقید به زوال (یعنی نبودن ستون) نکرده و
صحیح هم همین است؛ زیرا صدق جمره مشروط به وجود ستون ها نیست.»

از جمله اخیر صاحب جواهر چنین استفاده می شود که اگر ستون وجود داشته
باشد، باید سنگریزه ها به ستون زده شود و در صورت نبودن ستون ها، به محل و
جایگاه آن ها؛ زیرا رمی جمره توقّفی بر ستون ندارد و با نبودن ستون هم رمی جمره
صدق می کند و شهید در دروس و فاضل اصفهانی در کشف اللثام همین نظریه را
برگزیده اند.

از کلام صاحب مدارک نیز به خوبی استفاده می شودکه او معتقد است بی تردید
با بودن بنا (ستون)، باید همان ستون را رمی کرد؛ زیرا از لفظ جمره همان بنا
و ستون فهمیده می شود و معروف هم همین است. و در صورتی که بنا موجود
نباشد، باید به موضع و محل آن بزنند و شاید در کعبه معظمه هم بتوانیم چنین
بگوییم.

و در نتیجه، نظریه صاحب جواهر هم همین است و ما برای تأیید این قسمت ذیل
عبارت صاحب جواهر را نقل می کنیم که می نویسد:

«وَ یُمْکِن کُوْنُ الْمُرادِ بِها المَحَلَّ بِأحْوالِهِ الّتی مِنْها الإرتِفاعُ بِبَناءِ أوْ غیْرِه أوْ
الإنخِفاض».

یعنی امکان دارد مراد از جمره، همان جایگاه (زیر بنای) ستون باشد، با تمام
خصوصیات و حالاتی که