پاورپوینت کامل برائت از مشرکین از دیدگاه امام خمینی قدس سره ۹۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل برائت از مشرکین از دیدگاه امام خمینی قدس سره ۹۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل برائت از مشرکین از دیدگاه امام خمینی قدس سره ۹۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل برائت از مشرکین از دیدگاه امام خمینی قدس سره ۹۲ اسلاید در PowerPoint :

۲۱۶

همه ساله با فریاد وَأَذِّنْ فِی النَّاسِ بِالْحَجِّ یَأْتُوکَ رِجَالاً…(۱) میهمانانی گرانقدر از
گوشه گوشه دنیا و از هر فجٍّ عمیق، در کنگره ای که به دعوت ابراهیم و محمد برپا
می شود اجتماع می کنند؛ اینان کسانی هستند که از همه هستی و مال خویش برائت
جسته، قدم در راهی گذاشته اند که انتها و عاقبتش رسیدن به توحید ناب است.

درواقع اینان آنگونه که پروردگارشان فرموده؛ مال و فرزندان (المال و البنون) را
زینت زندگی دنیوی یافته اند(۲) و از آن برائت جسته، با پشت کردن به همه مظاهر دنیوی، با
دستی تهی به وعده گاه یار می روند.

آری! زائر بیت اللّه الحرام پس از طی راه ها، با پا و سرِ برهنه، می رود تا ابراهیم را
خوشحال کند. می رود تا در میهمانی خدا شرکت جوید، تا با آب زمزم گرد و غبار سفر از
چهره بزداید و عطش خویش را در زلال مناسک حج برطرف نماید و با توانی بیشتر
مسؤولیت پذیر گردد و در سیر و صیرورت ابدیِ خود نه تنها در میقات حج، که در میقات
عمل نیز لباس و حجاب پیوستگی و دلبستگی به دنیا را از تن به درآورد.(۳)

زائر بیت اللّه می رود تا دلش را که خانه خدا و امانت اوست؛ به او بسپرد و از شرک و
زَیْغ و زنگار تطهیر کند.(۴)

او می رود تا به ندای ابراهیم و محمد پاسخ دهد و از هرچه شیطان و شرک و کفر
است برائت جوید و شعار ابراهیم را تکرار نماید که: اِنّی بَری ءٌ مِمّا تُشْرِکُون(۵)

زائر بیت عتیق می رود تا بر گرد محور توحید و با برائت از مشرکین و نفی و طرد
همه بت ها، ابراهیمی شود تا به خیل امت محمد بپیوندد و ید واحده گردد.

کوتاه سخن آنکه حاجی باید برگرد محور توحید بگردد و از تمام مشرکین و بت ها
و استکبار برائت جوید و زیر بار هیچ کس جز خدا نرود و نشان دهد که از مبارزه خسته
نشده است.

حج عرصه نمایش و آیینه سنجش استعدادها و توان مادی و معنوی مسلمانان
است.(۶)

حاجی همچنین باید بداند که ابوجهل و ابولهب و ابوسفیان در کمین نشسته اند و با
خود می گویند: مگر هنوز لات و هبل در کعبه اند؟ آری، خطرناک تر از آن بت ها، اما در
چهره و فریبی نو.(۷)

بت هرآن چیزی است که به جای خدا قرار گیرد و ولایت الهی را به ولایت خود
تبدیل کند و نیرو و اراده افراد بشر را در اختیار بگیرد. حال چه سنگ و چوب و چه
قدرت های شیطانی سلطه گر و جبار و چه عصبیت های جاهلی ناحق که: فَمَاذَا بَعْدَ
الْحَقِّ إِلاَّ الضَّلاَلُ…(۸)

پس بدین ترتیب حج باید دارای روح و تحرّک باشد و در حج باید حاجی برائت
خویش را از مشرکین و بت های نوین اعلام نماید که: «حج بی روح و بی تحرّک و قیام، حج
بی برائت، حج بی وحدت و حجی که از آن هدم کفر و شرک برنیاید، حج نیست.»(۹)

حال که دانسته شد حج بی برائت حج نیست، این پرسش وجود دارد که: «فلسفه
حج چیست و آیا سیاست نیز در این فلسفه می گنجد؟

حج گرچه عبادت است و ذکر و دعا و استغفار؛ اما عبادت و ذکر و استغفاری است
درجهت ایجاد حیات طیّبه امت اسلامی و نجات آن از زنجیرها و غل های استعباد و
استبداد و خداوندان زر و زور، و تزریق روح عزّت و عظمت به آن و زدودن کسالت و
ملالت از آن.(۱۰)

درواقع حج، کانون معارف الهی است که از آن، محتوای سیاست اسلام، در تمامی
زوایای زندگی را باید جستجو کرد.(۱۱) به دیگر سخن، حج کانون معارف اسلام و
بیان کننده سیاست کلّی آن برای اداره زندگی انسان است.(۱۲)

بنابراین، باید گفت: «یکی از فلسفه های بزرگ حج ـ قضیه ـ بُعد سیاسی اوست که
دست های جنایتکار از همه اطراف برای کوبیدن این بعد در کار هستند و تبلیغات
دامنه دار آنها مع الأسف در مسلمین هم تأثیر کرده است که مسلمین سفر حج را
بسیاریشان یک عبادت خشک، بدون توجه به مصالح مسلمین می دانند. حج از آن روزی
که تولد پیدا کرده است، اهمیت بعد سیاسی اش کمتر از بعد عبادی اش نیست، بعد
سیاسی علاوه بر سیاستش، خودش عبادت است.(۱۳) پس به راستی، اگر این کنگره عظیم
دارای چنین فلسفه ای نبود یا اصلاً فلسفه ای نداشت، دیگر لازم نبود که مردم از هرگوشه
دنیا و از هر فجّ عمیق در آن اجتماع کنند که همانگونه که این کنگره سراپا سیاست به
دعوت ابراهیم و محمد برپا می شود پس در ادامه بت شکنی های ابراهیم و محمد است و
دارای فلسفه ای سیاسی است.(۱۴)

و بالأخره ما که بر حج ابراهیمی و محمدی تأکید نموده، برای احیای آن تلاش
می کنیم باید بدانیم که حج ابراهیمی و محمدی و حج علوی و حسینی، آن است که در آن
توجه به خدا و پناه بردن به حکومت و قدرت او با پشت کردن به قدرت طواغیت و
جباران همراه باشد.(۱۵)

پس حاجی باید همانگونه که برای رسیدن به توحید ناب از زینت حیات دنیا
گذشته و برائت جسته است، باید از هر شرک و کفری هم برائت جوید و آن را هم اعلام
نماید.

برائت در قرآن

برائت تعبیری قرآنی است به مفهوم بیزاری و اجتناب از مشرکین و دشمنان
مسلمانان و قطع پیوند با آنها. در قرآن گذشته از نکوهش و مذمّت شرک و مشرکان، بر
ضرورت گسستن پیوند از مشرکان و توصیه جدّی به مقابله با آنان در آیات مختلف(۱۶)
تصریح شده و آیاتی در برائت انبیا از مشرکان و اعلام بیزاری آنها از شرک در
سوره های(۱۷) متعدد آمده است.

برائت در لغت

راغب در «مفردات» گوید:

اصل واژه «برء» و «براء» و «تبرّی»
به معنای کناره گیری و بیزاری از هر چیزی است که مجاورت با آن مورد کراهت باشد. لذا
گفته می شود «بَرئْتُ مِنْ المَرض»؛ «از بیماری بهبودی یافتم» و «بَرئْتُ مِنْ فُلان»؛ «از
دست فلانی نجات یافتم» و «تَبَرّأتُ أو أَبْرَأتُه
مِنْ کذا و برِئْتُهُ»؛ «از فلان عمل
بیزاری جستم و یا فلانی را از آن عمل بری ء ساختم». و در مفرد گفته می شود: «رجل
بَری ءٌ» و در جمع گفته می شود: «قومٌ بُرآءٌ» و یا «قوم بریئون».

و خداوند متعال در قرآن می فرماید: أَنَّ اللّهَ بری ءٌ مِنْ المُشرِکینَ و رسولُهُ(۱۸) در
ترجمه های فارسی «برائت» به واژه «بیزاری» تعبیر شده است و شاید این واژه به خاطر
بُعد احساسی و عاطفی آن، برای بیان معنا و مفهوم اصل برائت رسا و کافی نباشد.

برائت به معنای دوری جستن و کناره گیری کردن و منزوی ساختنِ دشمن
است واین درزمان صلح،به منظور بازداشتن دشمن از سوء استفاده از روابط صلح آمیز،
برضد اسلام و امّت اسلامی، به شیوه ای مناسب وبا مقتضای زمان، انجام می گیرد.(۱۹)

و بالأخره برائت از مشرکین، تعبیری است قرآنی به مفهوم بیزاری و اجتناب از
مشرکین و دشمنان مسلمانان و قطع پیوند با آنها. این تعریف، توسعا، به فعالیت هایی که
در بُعد سیاسی حج به صورت اجتماعی انجام می گیرد نیز اطلاق می شود.(۲۰)

برائت در اصطلاح

برائت به این معنا، با معنای لغوی آن بی تناسب نیست و در واقع، مفهوم برائت، از
بیزاری که یک امر قلبی و عاطفی باشد، فراتر رفته و مستلزم کناره گیری، منزوی ساختن
و طرد عمل مشرکان و توطئه گران است و همانگونه که مفسران گفته اند: به معنای رفع
امان و سلب مصونیت و عدم تعهد در برابر مشرکان و حتی جنگ با آنان می باشد، چه،
آنان آغازگر توطئه بوده و نقض عهد کرده و مهلت و مدت پیمانشان به پایان رسیده
است.(۲۱)

مفهوم برائت از نظر امام

برائت از نظر امام یعنی: توطئه های جهانخواران راست وچپ،به ویژه آمریکای
چپاولگر و متجاوز و اسرائیل جنایتکار را به گوش جهانیان رساندن و یا با برشماریِ
جنایات این جانیان، از جهانیان استمداد جستن و برای قطع ایادی آنان و اصلاح حال
مسلمانان به خدا ملتجی شدن.(۲۲)

پیشینه تاریخی برائت

الف) در امت های پیشین

به گواهی قرآن، برائت از مشرکان در امت های پیشین نیز بوده و پیامبران آن امت ها
اعلام برائت نموده اند، که نمونه بارز اعلام برائت از مشرکان در امت های پیشین، طبق
فرموده قرآن، آنجا است که می فرماید: قَدْ کَانَتْ لَکُمْ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ فِی إِبْرَاهِیمَ وَالَّذِینَ
مَعَهُ إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآءُ مِنْکُمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللّه ِ کَفَرْنَا بِکُمْ…(۲۳)

حضرت ابراهیم علیه السلام و یارانش بودند که قاطعانه برائت خود را از مشرکان و بتهای
آنها اعلام داشتند.(۲۴)

ب) در دوره اسلامی

گرچه اعلام برائت از مشرکان، در امت های پیشین بوده است ولی با ظهور اسلام و
بعثت پیامبر، این امر در دین اسلام به اوج خود رسید؛ به طوری که اعلان عمومی «برائت
از مشرکین» و احکام الحاقی آن، در تاریخ اسلام برای نخستین بار، پس از نقض عهد
مشرکینی بود که پس از فتح مکه (۸ ه .ق.) با پیامبر اسلام پیمان عدم تهاجم و دشمنی
بسته بودند. در ابلاغ «برائت از مشرکین»، حضرت علی علیه السلام ، در بعد از ظهر دهم ذیحجه
در منا، با شمشیر برهنه، به خطبه ایستاد و پس از تلاوت آیات نخست سوره برائت،
چهار حکم الحاقی رسول خدا را ابلاغ کرد.(۲۵)

در هر حال، اعلام برائت یکی از وقایع مهم تاریخ عصر رسالت، در اواخر عمر
پیامبر بود که بدین وسیله دولت اسلامی تثبیت شد و دعوت جهانی اسلام نیز آغاز
گردید و پیام ها و پیک های آن حضرت به سران دول و ملل گسیل شدند.

پس، بدین ترتیب در دوره پس از اسلام، بنیانگذار اعلام برائت از مشرکین شخص
رسول خداست.(۲۶)

آری! پیامبر صلی الله علیه و آله با این عمل خود، راهی را به مسلمانان نشان دادند تا روی پای خود
بایستند و سلطه کافران را بر خود نفی کنند، همانگونه که قرآن نفی کرده است: لَنْ
یَجْعَلَ اللّه َ لِلْکافِرِین عَلَی الْمُؤْمِنِین سَبِیلاً(۲۷)

زمان اعلان برائت از مشرکین

از آنجایی که نخستین اعلام برائت توسط پیامبر نسبت به مشرکان، در ایام حج
انجام گرفت و از آنجایی که سنت و سیره نبوی جاوید است؛ لذا این سنت نبوی در ایام
حج به اجرا در می آید. گرچه اعلام برائت از مشرکین مقطعی و موسمی نبوده که هر
مسلمانی باید همواره در سراسر حیات خویش از مشرکان برائت جوید و تنفر خویش را
نسبت به آنان اظهار کند. با این همه، لازم است به این پرسش پاسخ داد: چرا برائت در
زمان حج مورد تأکید بوده
و هست؟

به گفته نویسنده کتاب «در راه برپایی حج ابراهیمی» اولاً:

مناسب ترین موقعیت از نظر وضعیت زمانی و مکانی، برای رسیدن به اهداف و
نتایج پربار اعلام برائت، سرزمین مقدس حرم و ایام نورانی حج است و اولویت سرزمین
حرم بدان جهت است که نخستین اعلام برائت توسط پیامبر نسبت به مشرکان، به منظور
پاکسازی دو حرم شریف از لوث مشرکان، در حرم انجام گرفت و مناسبت برائت با ایام
حج نیز بدان جهت از اولویت زمانی برخوردار است که حج مظهر تجلّی وحدت و
حضور اقشار زبده و کارآمد مسلمانان از اقصا نقاط جهان و بالأخره ایام نمایش باشکوه
اسلام می باشد.(۲۸)

و ثانیا: تأکید آیه ۳ از سوره توبه؛ برائت را به خصوص در ایام حج و سرزمین حرم
مورد تأکید قرار داده است.

در دانشنامه جهان اسلام نیز آمده است:

«مضمون «اذان برائت» ـ با توجه به تعبیر أنَّ اللّه َ بَری ء مِنَ الْمُشْرِکینَ وَ رَسُولُهُ و مفاد
آیات تفصیلی بعدی سوره توبه درباره مشرکان (۱۱ـ۲۸)، ذمّیان مشرک و کافر (۲۹ـ۳۲)،
زراندوزان (۳۴ـ۳۵) و منافقان (۵۰ـ۵۷) ـ اشاره به آن دارد که این اعلامیه را نباید مقابله
مقطعیِ رسول اللّه صلی الله علیه و آله با رفتار مشرکان پیمان شکن دانست، بلکه این مضمون و نحوه ابلاغ،
بیان کننده یک اصل همیشگی و جاودانه است که خداوند آن را مقرّر کرده تا روش سیاسی
اسلام و مسلمانان را در مقابل مخالفانِ توحید و ناقضان حقوق انسانی و مشروع
مسلمانان، روشن سازد.»(۲۹)

از نظر امام خمینی قدس سره فریاد برائت از مشرکان، مخصوص به زمانی خاص نیست و
در هر سال باید تکرار شود. امام اعلام برائت را خاطره مهم ترین و بزرگترین حرکت
سیاسی پیامبر می دانند که «کهنه شدنی» نیست و حتی آن را منحصر به ایام حج و مراسم
حج نمی دانند:

«… سنت پیامبر و اعلام برائت، کهنه شدنی نیست و نه تنها اعلام برائت به ایام و مراسم حج
منحصر نمی شود که باید مسلمانان، فضای سراسر عالم را از محبت و عشق نسبت به ذات
حق و نفرت و بغض های عملی نسبت به دشمنان خدا لبریز کنند و به وسوسه خناسان و
شبهات تردید آفرینان و متحجّرین و منحرفین گوش فراندهند و لحظه ای از این آهنگ
مقدس توحیدی و جهان شمولی اسلام غفلت نکنند…»(۳۰)

و باز می فرمایند: «فریاد برائت از مشرکان مخصوص به زمان خاص نیست. این
دستوری است جاوید، درصورتی که مشرکان حجاز منقرض شده اند. و «قیام ناس» مختص به
زمانی نیست و دستور هر زمان و مکان است و در هر سال در این مجمع عمومی بشری از جمله
عبادات مهم است الی الأبد.»(۳۱)

آری! اگرچه مشرکان حجاز منقرض شده اند و بت هایشان هم شکسته شد ولی
بت های بزرگی پیدا شده اند که باید برای شکستن آنها مجهّز شد؛ «مجهز شوید از مرکز
بت شکنی برای شکستن بت های بزرگ که به صورت قدرت های شیطانی و چپاولگران آدمخوار
درآمده اند.»(۳۲)

خاستگاه اصلی برائت

برخی از مفسّران هدف از اعلام برائت را «رسیدن به توحید ناب» می دانند و از نظر
آنان خاستگاه اصلی برائت همان اصل «تولّی و تبرّی» است:

«هدف نهایی ساختن بیت اللّه ، رسیدن به توحید است و نیل به توحید ناب، بدون تبرّیِ تام از
هر مشرک و ملحد میسر نخواهد بود، لذا اعلام این هدف نهایی به صورت اعلام تبری خدا و
رسول اکرم از مشرکان متبلور شده است و تا انسان در روی زمین زندگی می کند وظیفه
حج و زیارت به عهده اوست و تا مشرک در جهان هست اعلام تبری از او نیز جزو مهمترین
وظیفه حج به شمار می رود و هیچ جایی برای تبرّی از ملحدان مناسب تر از حرم خدا نخواهد
بود.»(۳۳)

یکی دیگر از محققان در این زمینه می نویسد: «برائت از ملحدان و مشرکان، یکی از دو
رکن اساسی توحید است. نظری به اصول بنیادین ادیان توحیدی نشان می دهد که «اعلام برائت
از مشرکان» جزء لاینفک توحید است. توحید، به عنوان اولین اصل و پایه در مکتب انبیای الهی،
مرکب از دو جزء، «نفی غیر خدا» و «اثبات خدای سبحان» می باشد. (مفاد کریمه لا اله الاّ اللّه )…
حقیقت آن است که این جوهره یکسانی در مکتب همه پیامبران داشته است، چیزی جز «ابراز
محبت و ارادت» به حق تعالی و جبهه حق و «اعلان بغض و انزجار و برائت» از باطل و دشمنان
حق نیست. کلمات پیشوایان دینی ما مملو از این واقعیت است که سنت اعلان برائت از مشرکان
همچنان که تاریخچه ای به درازای عمر ادیان توحیدی دارد، یکی از ارکان «توحید و
یکتاپرستی» است.»(۳۴)

خاستگاه اصلی دیدگاه امام خمینی قدس سره در برائت از مشرکان، همان «اصل تولّی و
تبرّی» است و ایشان هم اعلام برائت از مشرکان را از «ارکان توحیدی» می دانند و
می فرمایند: «مگر تحقّق دیانت، جز اعلام محبت و وفاداری نسبت به حق و اظهار خشم و برائت
نسبت به باطل است؟ حاشا که خلوص عشق موح