پاورپوینت کامل احکام اختصاصی «مکه مکرمه» ۱۰۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل احکام اختصاصی «مکه مکرمه» ۱۰۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل احکام اختصاصی «مکه مکرمه» ۱۰۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل احکام اختصاصی «مکه مکرمه» ۱۰۱ اسلاید در PowerPoint :

۳۸

«نوشتاری که در پیش روی دارید ترجمه بخشی از فصل دوم کتاب «تاریخ العرب فی الاسلام»
تألیف محقق شهیر و گرانقدر، دکتر جواد علی است.

کتاب یاد شده تکلمه موجزی بر تألیف
مفصل و مشهور او در تاریخ عرب قبل از اسلام که در سال ۱۹۸۸ میلادی در بغداد بوسیله
دارالحداثه به دومین چاپ سپرده شده است.

«تاریخ العرب فی الاسلام» مشتمل بر چهار
فصل و یک مقدمه است.

در فصل اول پیرامون کیفیت تدوین تاریخ اسلام به بحث نشسته و در
فصل دوم به بررسی اوضاع تاریخی و مذهبی مکه مکرمه و بیت الحرام پرداخته است.

فصل
سوم و چهارم این کتاب نیز به میلاد و بعثت رسول خدا(ص) و حوادث صدر اسلام اختصاص
دارد».

فصل دوم از: «المختصر فی تاریخ العرب فی الإسلام» تألیف: دکتر جواد علیترجمه و
تحقیق: اصغر قائدان سیره رسول – ص – و تاریخ اسلام را باید ابتدا از مکه و با
بررسی وضعیت و احوال ساکنین آن در این زمان یعنی عصر تولد رسول – ص – آغاز کنیم؛
زیرا در غیر این صورت بحث ما بحثی ناقص بوده و نخواهد توانست امور و وقایعی که در
اسلام می یابیم را مورد تفسیر قرار دهد.

ما در عصر حاضر برای آگاهی از اوضاع و
احوال مکه، جز قرآن کریم، حدیث، کتب تفسیر و سیره منبعی در دست نداریم و از منابع
مکتوب و مدوّن دوران پیامبر – ص – نیز تاکنون چیزی بدست ما نرسیده و در منابع قبل
از آن؛ یعنی نوشته های دوران جاهلی سخنی به میان نیامده است و لذا چیزی که در منابع
مکتوب ایام جاهلیت در مورد این شهر روایت شده باشد نمی دانیم.

اما منابع یونانی،
لاتین، سریانی و غیره، جز بطلمیوس )Ptolemy( به نامی که مترادف و متشابه با نام
«مکّه» باشد اشاره ای نکرده اند.

(بطلمیوس) از علمای نجوم و جغرافی دان (مشهور) در
قرن دوم میلادی بود که به نام این شهر با عنوا اما آنچه که بعضی از محققین در مباحث
خود به آن پرداخته و گفته اند: معبد مشهوری که دودورس الصقلی )Diodorus( آن را در
سرزمین قبیله ای از عرب بنام بیزومنی )Bizomeni( دانسته آن اشاره کرده اند.

اینن
معابد تاکنون باقی بوده و جهانگردانی که این اماکن و معابد را دیده اند به توصیف آن
پرداخته اند.

اگر این نظر یعنی این که مکان )Macoraba( همان مکه است را صحیح بدانیم
دالّ بر این است که آنجا بین اعراب در قرن دوم بعد از میلاد مشهور و شهری مقدس بوده
که مردم از مکانهای دور و از شهر و بیابان به سوی آن حرکت می کردند و بخاطر این
قداست و مکانت بوده است که (بطلمیوس) این عالم جغرافی دان یونانی نام آن را از
مسافتی دور شنیده است؛ و همچنین دلیلی است بر این که این مکان قبل از روزگار
بطلمیوس نیز موجود و معروف بوده است؛ زیرا معقول به نظر نمی رسد که نام این مکان و
اشتهار آن بطور ناگهانی (و بی مقدمه) به گوش این عالم (جغرافیدان یونانی) که در
مکانی ساکن بوده و ذهنیتی از گذشته (این مکان) نداشته، رسیده باشد.

(مکربه =
Macorba) لفظی عربی است که برای تطابق با زبان یونانی تحریفاتی در آن صورت گرفته
است.

ریشه (مکربه) یا (مقربه) از تقریب است.

نظر ما در هنگام بحث پیرامون حکومت
قدیمی سبا این بد که حکام یا بزرگان مذهب (این کشور) کاهن و جادوگر بوده و بنام
خدای خود در میان مردم حکم می رانده اند.

یکی از این حکمرانان خود را به (مُکَّرَب)
یا (مُقَّرَبْ) در زبان ما (عربی) ملقب ساخته بود؛ زیرا وی نزدیک ترینِ مردم به
الهه و مقربترین آنها نزد وی بوده و بخاطر نامیده شدن او به اسم الهه (نزد مردم) از
تقدس و احترام برخوردار و بهمین علت لفظ «مکربه» را برای خود بکار گرفته است.

پس
این لفظ برای مکه «عَلَمْ» نیست بلکه صفت آن است؛ همانگونه که در «بیت المقدس»،
«المقدس» در اصل صفتی برای آن (خانه و بیت) بوده و سپس نزد ما برای شهر (بیت
المقدس) عَلَمْ گشته است.

ما در این مبحث از ذکر تاریخ مکه جز آنچه که به تاریخ
اسلام در روزگار ولادت رسول خدا – ص – مرتبط است مقصودی نداریم و مسائل قبل از آن
مورد نظر ما نیست و لذا برای کسانی که می خواهند نسبت به آن دوران، آگاهی بیشتری
یابند لازم است که به کتب دیگری مراجعه کنند.

در قر لهجه ای از لهجه های قبایل عرب
است که باء بجای میم قرار داده شده و در عوضِ آن تلفظ می شود.

در لهجه های عرب،
نمونه های فراوانی از این قبیل؛ از جمله در بین لهجه های اعراب جنوبی، وجود دارد که
در عصر حاضر آن لهجه ها را شناخته و در نقاط مختلف کشورهای عربی می بینیم.

در قرآن
کریم مکّه «ام القری»ک و «قریه» نیز خوانده شده است و هم گویند که منظور از «قرتین»
در این آیه مکه و طائف است.

ساکنین مکه هنگام ظهور اسلام نسب خود را به قریش
بازمی گرداندند، این امر بدان معنا است که اکثر ساکنین مکه به این نسب منسوب بودند؛
بطوری که مردم این دوران در انتساب خود به جدّ اعلایشان افتخار و مباهات می کردند و
در این مسأله «اهل وبر» و «اهل مدر» مساوی بودند.

– وَبر به معنی پشم و پوست است و
اهل وَبَرْ را می توان صحرانشینان، دامداران و در حقیقت ب در قرن ششم میلادی حکومت
مکه در دست قریش بود که آن را از افرادی که قبل از خود بر آن مسلط و به نام خزاعه
معروف بودند، خارج ساخته بودند،۴ کسی که قریش را نسبت به خزاعه – جرهمیان اولین
قبایلی بودند که در کنار بیت سکنی گزیدند و حکومت این شهر را در دست گرفتند.

حضرت
اسماعیل – ع – در میان آنان رشد یافت و با این قبایل وصلت نمود.

جرهمیان غالباً از
فساد و بت پرستی دور بودند تا این که گروهی بنام خزاعه قدرت را از دست آنان خارج
حکومت و سلطه داده و مکه را تسلیم آنان (قریش) ساخت رهبری از بزرگان آنان یعنی
«قصیّ بن کلاب») بود که به زیرکی، سیاست و احتیاط معروف گردیده بود.

قصی رهبر و
تاجری با اموال فراوان – قصی بن کلاب کنیه اش ابوالمغیره و نامش زید و لقب دومش
مُجَّمَعْ [به علت در دست داشت بسیاری از مناصب کعبه] بود.

مادر قصی پس از وفات
شوهرش کلاب، به ازدواج ربیعه بن حرام عذری درآمد و ربیعه وی را به سرزمین خود برد.

فاطمه فرزند خردسال خویش، زید را با خود برد و چون از سرزمین پدرانش دور گشت او را
«قُصَیْ» نامید.

چون قصی در خانه ربیعه به جوانی رسید به هنگام ماه حرام با حاجیان
قضاعه به مکه آمد تا آنکه بزرگ و بزر بود که نسبت به «بیت الحرام» عنایت و توجه
داشت.

وی حکومت قریش در این شهر را تثبیت کرد و حتی قوم خویش را بر سایر قبایل نفوذ
و سلطه داد.

پس قصی را باید اوّلین کسی دانست که حکومت قریش را در مکّه برپا نمود.

چنانچه گفته «مینگانا» )A.Mingana( را در مورد آنچه که نرسی )Narsai( سریانی
لاهوتی متوفی سال ۴۸۵ میلادی از هجومی که «فرزندان هاجر» بر مکّه و بیت الله کردند،
گزارشی صحیح بدانیم این اوّلین خبری است که در یکی از کتب قدیم درباره (قریش) وارد
شده و بدین علت اهمیت خاص تاریخی دارد؛ زیرا به وجود قریش در شمال جزیره العرب در
قرن پنجم قبل این مطلب با روایات اخباری ها و نسابین از بازگرداندن نسب قریش به
اسماعیل – ع – منطبق و بر این امر دلالت می کند که قریش مهاجرت و سفر خویش را در
قرن پنجم میلادی آغا Mingana, Narai Homiliae et carmina 5091, vol.

۱.pp.11.ز
کرده و در بادیه الشام با قبایل دیگر زندگی نمودند و سپس به سرزمینهای وسیع بین
مرزهای روم و ساسانیان منتقل شدند.

این خبر در ارتباط دادن میان جابجایی و تحرک
قریش در این زمان به سرزمین مذکور و میان سکونت و استقرار آنها در مکه و خارج ساختن
سلطه وحکومت از دست خزاعه بوسیله رهبر آنان قصی مفید و سودمند است.

اگر آنچه که
اخباریون از خزاعه و قصی و از تسلط قریش در مکه نقل کرده اند، صحت داشته باشد این
امر بدین معنا است که روزگار قصی چندان از دوران اسلام دور نبوده و قریش در زمانی
که با ایام ولادت رسول خدا – ص – فاصله ای نداشته بر این سرزمین سلطه یافته اند و
از طرف دیگر این که وی برجسته ترین و اوّلین رهبر آنان بوده است؛ زیرا اخباریون در
مورد رهبری از قریش که به کارهای منسوب به قصی قیام کرده باشد یاد نکرده اند.

قصی
از اسامی ذکر شده در نوشته های اعراب شمالی است.

در بعضی از این نوشته ها آمده است
که کاهنی بنام «ملکو بن قصیو»؛ (مالک بن قصی) داخل و بازماندگان او – که مثل قصی از
بزرگان دین قریش بودند – نبطی است.

آنها پرستنده «لات» بوده و معبد و خانه ای برای
آن برپا کردند.

لات از خدایان اعراب شمالی بود و پرستش آن در مناطق بالای حجاز و
میان اعرابِ سرزمین شام، از دوران طولانی قبل از اسلام شناخته شده و چه بسا که از
این منطقه به جنوب رفته و میان سرزمین حجاز و مناطق جنوبی داخل شده باشد که در آن
زمان یکی از مهمترین بتهای مورد پرستش در مکه و طائف در قبل از اسلام گردیده است.

در یک منبع شمالی دیگر نام مردی آمده است که به او «قصی تعجلت» (تعجله) بن کعمت
(قعمه) بن ربوبن اودو بن ردیف بن نظرو بن عبدو گفته می شد و این نام در (ذکر
چگونگی) ساختن قبری برای همسر و محبوبه وفات یافته اش در سال ۳۰۸ در تقویم نبطی
آمده استع و اسم مرد همچنین ملاحظه می شود که اسامی ساکنین مکه و حجاز نامهایی
هستند که به وفور در منابع اعراب شمالی، نبطی، اسلام در مکه، طائف و مکانهای دیگر
حجاز بودند همان اسامی بتهای معروف قبل از اسلام و بلکه قبل از میلاد بوده اند که
مورد پرستش اعراب شمالی یا اعراب ساکن در عراق و بادیه الشام و قسمت علیای حجاز و
اعراب سرزمین شام و عراق بوده و مؤید آن است که اتحاد و پیوند ساکنین حجاز با اعراب
شمالی قوی تر و متین تر از اعراب جنوبی بوده است؛ زیرا آنها فرهنگ مخصوص خود بویژه
در دوران قبل از اسلام را داشته اند که (این فرهنگ) ایشان را از اعراب شمالی و
ساکنان حجاز و نجد متمایز می ساخته است.

قصی مرد سیاست و زعامتِ صرف نبوده است بلکه
به همین اندازه نیز مرد د چنانکه در گذشته گفته شد قصی از جمل رؤسایی بوده که سیاست
دینی را با سیاست دنیوی جمع نموده و لذا برای قریش دو رهبر بحساب می آمده است.

اخباری ها برای تعدادی از «قریش» مسائلی از بت پرستی ذکر کرده اند که آنان بتهای
جدیدی را ساخته و یا از خارج بویژه از بازارهای شام می آوردند.

این امر بخاطر وجود
شکلهای زیبای ساخته شده از مرمر در این (مجسمه ها) بود.

البته بعضی از آنها ساخت
پیش از او بوده اند تا این که به تاریخ این شهر قدیم که با پیدایش قصی آغاز
می گردد، نزدیک می شود.

تعدادی از مستشرقین در شخصیت و وجود قصی شک کرده و گفته اند
که وی اسطوره ای از اساطیری است که ساخته و پرداخته ذهن اخباریون بوده و اساطیر اهل
اخبار در این مورد فراوان و بی شمار است.

اگر ما در آنچه که از او روایت کرده و
گفته اند، بیندیشیم خواهیم یافت که او بدینگونه که گفته می شود نیست و در این امر
تردید فراوان و مبالغه بعیدی نیست، لذا در مورد او هرچه گفته شده است اگر به روش
اخباریون باشد دالّ بر این است که قصی مردی حقیقی بوده و بر امور شهر آنان سلطه
داشته و کیان خاندان قریش را در مکه و اطراف آن در زمانی که چندان از عصر اسلام دور
نبوده حفظ کرده است.

(در حقیقت) آنچه که اصحاب و معاصرین رسول – ص – در مورد او ذکر
کرده اند باقی مانده و چیزهایی نیز از او بفراموشی سپرده شده و این امر بوسیله
روایات اخباریون؛ یعنی کسانی که به شناسایی او پرداخته اند به شکل مدون و مکتوب به
ما رسیده است.

در تاریخ مکه و تواریخ دیگر، اسامی بزرگان، اقویاز اصحاب و شخصیتهای
قوی چون قصی را می یابیم که (پیروی) از اراده و تصمیم آنان بر مردم واجب بوده و دست
به اقدامات مفیدی زده اند که بعضی از آنها را از سازمان مستحکم امپراطوری روم و
ساسانیان برگرفته اند (با این تفاوت) که نسبت به امور، نگرشی عمیق و وسیع که فراتر
از حدود و مرزهای قبیله و عواطف و منافع شخصی باشد نداشته و بر اساس بررسی دقیقِ
طبیعتِ مشکلات و علل اساسی آن استوار نبوده است و همینطور فاقد این عزم و اندیشه
اجتماعی بوده که هعرب شبه جزیره را به علت جنس، زبان و میهن مشترک بعنوان امتی واحد
قرار دهد.

بدین لحاظ تأثیر (این اشخاص) عمدتاً محلی و مقطعی بوده و شنیده نشده است
که کسی از آنها به امری قیام کرده و از آن پیروز و سربلند بیرون آمده باشد چنانکه
رسول خدا – ص – چنین کردند.

مکه در سرزمینی خشک و لم یزرع واقع است و موقعیت آن
بگونه ای است که کسی به رفتن آن بدون شک راغب نیست.

دامنه های کوهها بر آن مشرف و
مسلط است و لذا در آن گیاه و نبات و درختان بزرگ که آن (دامنه ها) را احاطه کنند و
در آن آبشارهایی که از صخره های آن جاری شود ندارد و همه آنچه که در آن هست دلالت
بر سختی و خشکی و بی رحمی آن است.

به خاطر واقع شدن (مکه) در این سرزمین خشک، درجه
حرارت آن در تابستان بقدری بالا می رود که کسی را که به آن عادت نداشته دچار سختی
می نماید و جز ساکنین، مردم دیگری را به سوی خود نمی کشاند.

قصی و پس از وی
عبدالمطلب در خدمت «کعبه» و بیت الحرام و در خدمت کسانی که به سوی این خانه
می آمدند بودند.

در این بیت تعداد زیادی از بتان را در خود جای داده بود بطوری که
به علت جمع شدن تمامی بتهای قبایل آن زمان، (بیت الحرام) به انبار و مخزن بتها با
جنسها و حجمهای مختلف تبدیل شده بود.

در کنار این بتهای (ساده) و ابتدایی، اشکال و
تصاویری مثل تمثال قدیسین، اولیاء، انبیاء و ملائکه را که از سرزمینها شام و
مسیحیان آن آورده بودند در خود داشت و آنها این اشکال و تصاویر را در مکه به صورت
بتهای مورد پرستش تغییر داده و هریک یا همه آنها در مجموع به قبیله ای اختصاص
می یافت؛ هنگامی که افراد آن قبیله به سوی مکه می آمدند، برای عبادت و توجه و کسب
رحمت و عطوفت به این بتها متوسل می شدند تا برای آنها نزد خداوند شفیع گردند.

تعداد
بتهای مکه در سال فتح، ۳۶۰ عدد بود که از سنگ مرمر ساخته شده و اطراف کعبه قرار
گرفته بود.

بت هبل بزرگترین آنها بود که مقابل باب کعبه قرار داشت و اساف و نائله
نیز در جایی که شتران را قربانی و ذبح می کردند تعبیه شده بودند.

این تعداد غیر از
تصاویر اخباریون این مسأله را به دیگران نیز نسبت داده اند.

آنها اخبار خویش را در
این مورد از منابع مکتوب جاهلی یا از اسناد تاریخی مدوّن نگرفته اند بلکه عمده
اخبارشان روایاتی است که بر شنیده ها و مطالب شفاهی مبتنی است.

ما در کتب اخباریون
متأسفانه توصیف دقیق و روشن و صحیحی از بیت الحرام در عصر جاهلی و حتی عصر رسول – ص
– نمی یابیم.

خلاصه آنچه که از منابع آنها برداشت می شود این که قصی اولین کسی بود
که بنای کعبه را پس از ابراهیم تجدید بنا نمود.

در توصیفی که این کتب برای بیت الله
الحرام در قبل از اسلام و عصر پیامبر – ص – بدست می دهند غفلت ها و تشویقهایی است.

خلاصه آنچه که در آن کتب آمده این است که بنیان کعبه قبل از آن که قریش آن را بنا
کنند، از سنگ خشک – و نه از گِل – بود و پوششی بر دیوار آن قرار دادند سپس از خارج
دیوار آن را آویختند که از بالای دیوار به داخل آن مرتبط می شد.

درب آن بر زمین بود
و سقف نداشت در داخل آن در سمت راست، چاهی بود که اموال و لوازمی که به کعبه هدیه
می شد را مثل یک انبار در آن می گذاشتند.

آنان شاخهای قوچی را میان دیوار آن آویزان
کرده بودند و هنگامی که خانه را تمیز می کردند، آن دو شاخ را معطر و تمیز
می نمودند.

بعضی از اموالی که به کعبه هدیه می شد را در داخل می آویختند مثل افسار
چهارپایان و کسانی که می ترسیدند دست خویش را در آن قرار داده و لذا از احدی
نمی ترسی