پاورپوینت کامل توحید فتوا )۳( ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل توحید فتوا )۳( ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل توحید فتوا )۳( ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل توحید فتوا )۳( ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

۳۶

در بخش نخست این بحث گفتیم که یکی از مراجع عظام تقلید با نشر فتوایی درباره­ی
رؤیت هلال به اعتبار اکثریت و استنباط حکم شرعی ـ هرچند به واسطه­ی تشخیص موضوع
ـ صحه گذاشته است و گفتیم که این ایده، پدیده­ای نویدبخش و مبارک است.([۱]) در بخش
دوم هم گفتیم: پشتوانه­ی مشروعیت تقلید و دلیل بر حجیت فتوای مجتهد برای غیر مجتهد
بنای عقل است.([۲]) در این شماره در پنج بند سخن را پی می­گیریم:

۱. در علم اصول، بنای عقلا ـ و هر دلیل غیر لفظی دیگر مانند: تواتر معنوی، تواتر
اجمالی، اجماع، شهرت فتوای، سیره­ی متشرّعه و … ـ را “دلیل لبّی” می­نامند و گویا
همه­ی علما بر این عقیده­اند که محدوده­ی دلالت دلیل لبّی “قدر متیقن” است.

مثلاً چنانچه شهرت فتوایی حاکی از این بود که زن می­تواند دست­ها تا مچ و روی خود
را ـ با شرایطی ـ در برابر نامحرم باز بگذارد و آن­ها را نپوشاند و دلیل ما بر این
مطلب تنها همین شهرت که دلیل لبّی است یا چیزی مانند آن ـ مثلاً اجماع ـ بود و دلیل
لفظی بر آن نداشتیم و سپس ندانستیم که آیا زن در باز گذاشتن صورت باید به همان
اندازه که در وضو شسته می­شود، بسنده کند یا تا اندازه­ای بیش از آن را هم می­تواند
باز بگذارد؟ پاسخ این است که در چنین جایی باید به همان اندازه­ای که در وضو شسته
می­شود که قدر متیقّن است بسنده کند و بیشتر از آن را باز نگذارد، زیرا دلیل ـ بنا
به فرض ـ لبّی است. اطلاق یا عموم که با استناد به آن، حکم را می­توان بر همه­ی
افراد و اجزاء متعلَّق جاری نمود، ویژه­ی دلیل لفظی است و دلیل لبّی از این ویژگی
بی­بهره است.

شهید آیهالله سیدمحمدباقر صدر۱ می­فرماید: هذه الدّلالات انما تتحقق فی اثبات حکم
للمکلّف عند افتراض وحده الظّروف المحتمل دخلها فی الحکم الشرعی، فإن الفعل لمّا
کان دالاً صامتاً ولیس له اطلاق، فلایعین ما هی الظروف التی لها دخل فی اثبات ذلک
الحکم للمعصوم. فما لم نحرز وحده الظروف المحتمل دخلها، لایمکن أن نثبت الحکم؛([۳])
این­ گونه دلالت­ها )دلالت شرعی غیر لفظی( تنها در جایی کارساز است که همه­ی
ویژگی­هایی که احتمال می­دهیم در حکم شرعی دخالت دارد وجود داشته باشد؛ زیرا فعل
)فعل پیشوای معصوم که دلیل شرعی غیر لفظی است( از آن­جا که لفظ ندارد و از این­رو
نمی­تواند اطلاق [یا عموم] داشته باشد، نمی­تواند ویژگی­هایی را که از دیدگاه
پیشوای معصوم۷ در اثبات حکم دخالت داشته­اند، بازگو کند. پس ما، تا به یگانگی کاری
که در نظر داریم، با کاری که امام۷ کرده است پی نبریم، نمی­توانیم حکم را بر موضوع
بار نماییم.

امام خمینی۱ نیز می­فرمایند: إنّ الدّلیل علی جواز رجوع الجاهل إلی العالم لیس
الاّ بناء العقلاء … و هو دلیل لبّی لااطلاق له حتی یتمسک بإطلاقه؛([۴]) دلیل بر
تقلید غیر مجتهد از مجتهد چیزی جز بنای عقلا نیست … و آن دلیلی لبی است که اطلاق
ندارد تا به اطلاق آن استناد شود.

۲. موضوع حکم شرعی آن­گاه که دست­خوش دگرگونی شود، حکم نیز دگرگون می­شود. مثلاً آب
مطلق، چنانچه براثر افزودنی­هایی به آن، مضاف شود، دیگر پاک کننده نیست و خود نیز
بر اثر برخورد با چیز نجس یا متنجس، پاکی خود را از دست می­دهد. مثال دیگر این­که
خون چنانچه در آب کر مستهلک شود دیگر نجس نیست یعنی ـ از دیدگاه عرف ـ خونی درمیان
نیست تا نجس باشد. مثال دیگر شطرنج است. بازی با شطرنج ـ بنابر نظر برخی ازفقها ـ
چنانچه برای برد و باخت نباشد و به شطرنج به عنوان ابزار برد و باخت نگاه نشود، و
این بازی گونه­ای ورزش فکری یا سرگرمی دانسته شود، حرام نیست.([۵])

زمان و مکان نیز در حکم اثرگذار می­باشند. مثلاً می­دانیم در رکعت اول و دوم نماز
در وسعت وقت، خواندن یک سوره­ی کامل پس از سوره­ی حمد، واجب است. اما اگر وقت تنگ
بود به گونه­ای که هرگاه جز سوره­ی حمد سوره­ی دیگری بخوانیم نماز قضا می­شود و حتی
یک رکعت آن هم در وقت قرار نمی­گیرد، به سوره­ی حمد باید بسنده کرد و سوره­یی دیگر
نباید خواند.

مثال دیگر: می­دانیم عقلا درمان بیماری را لازم می­دانند و شرع هم این حکم عقلایی
را تأیید می­کند. درمان یک بیماری در مکان و زمانی که به پزشک درس خوانده­ای دسترسی
نیست به این است که نزد کسی که می­گویند چیزی از درمان سر در می­آورد برویم؛ و
آن­جا و آن­گاه که به پزشک عمومی دسترسی داریم باید نزد او برویم و چنانچه پزشک
متخصص در دسترس است باید به او مراجعه کرد. هم­چنین، چنانچه بیمار، بسیار عزیز و
بیماری او بسیار مهم است و می­توان برای درمان او شورای پزشکی تشکیل داد، همین کار
را باید کرد و این یک وظیفه و یک تکلیف است.

محقق )مقدس( اردبیلی۱ درباره­ی این­که احکام شرعی با دگرگون شدن موضوعات، دگرگون
می­شوند می­فرماید: إن الأمر صعب ولایمکن القول بکلیّه شیء بل تختلف الأحکام
باعتبار الخصوصیات و الأحوال و الأزمان والأمکنه والأشخاص و هو ظاهر. و باستخراج
هذه الأختلافات والأنطباق علی الجزئیات المأخوذه من الشرع الشریف امتیاز أهل العلم
والفقهاء شکرالله سعیهم و رفع درجاتهم؛([۶]) کار ـ فقاهت ـ دشوار است و نمی­توان
یکسره چیزی گفت. احکام شرعی با توجه به خصوصیات و حالات و زمان­ها و مکان­ها و
اشخاص، دگرگون می­شوند و این روشن است )و در آن جای سخنی نیست(. برجستگی علما و
فقهای بزرگ ـ که خدا تلاش­های آنان را ارج گذارد و جایگاهشان را بالا برد ـ از
همین­جا آشکار می­شود که بتوانند ویژگی­هایی را که در حکم اثر گذارند، بشناسند و به
دیدگاه شرع شریف اسلام پی ببرند و آن را بر موارد و مصادیق مورد ابتلا جاری سازند.

کلینی۱ حدیثی را از امام صادق۷ نقل می­کند که آن حضرت به مخاطب خود می­فرماید:
أرأیتک لوحدثتک بحدیثٍ العام ثم جئتنی من قابل فحدثتک بخلافه بأیّهما کنت تأخذ؟
قال کنت آخذ بالأخیر، قال رحمک الله؛([۷]) بگو ببینم چنانچه امسال نزد من بیایی و
من چیزی به تو بگویم و سال آینده بیایی و من ـ در همان باره ـ جور دیگری سخن بگویم
کدام را می­گیری [و به کار می­بندی]؟ او گفت: سخن تازه­ی شما را. حضرت فرمود: رحمک
الله [یعنی آفرین].

۳. هم­اندیشی و رایزنی در میان انسان­ها، هرکس و در هر جایگاهی که باشند؛ معجز­آسا،
کارساز و سودمند است. آن­گاه که می­بینیم شخصیت بی­نظیری چونان پیامبر اکرم۹ از سوی
خداوند متعال مأمور به مشورت شده است و او در انجام این فرمان در کارها با این و آن
و با مردم مشورت می­کند، و امامان معصوم: نیز چنین بوده­اند، تکلیف دیگران در هر
پایه از دانش و سن و تجربه­ای که باشند، معلوم است.

مراجع عظام تقلید ـ بنابر این ـ هرگاه مستقیم یا غیر مستقیم در شناسایی حکم خدا در
هر موضوع و هر رخدادی و در چگونگی بازگو کردن آن، با هم گفتگو کنند و به رایزنی
بپردازند، بی­شک ارج و ارزش و اعتبار رأی مشترک میان آنان، بارها و بارها بیشتر از
نظر هر یک از آن­ها به صورت تکی و انفرادی است، هرچند صاحب یک نظر، اعلم علی
الإطلاق باشد. شما خواننده­ی گرامی آیا نیازموده­اید که در ساده­ترین کارها هرگاه
با کسی مشورت کنید چیزی تازه یا چیزهای تازه­ای بر شما پدیدار می­گردد؟ کار هرچه
مهم­تر باشد نیاز آدمی در آن به مشورت، بیشتر است؛ و چه کاری مهم­تر از استنباط حکم
خدا در موضوعات؟!

اگر گفته شود: رویه­ی فقها و فتوا دهندگان این است که دیدگاه­های خود را اولاً در
مجلس درس بر فضلا عرضه می­کنند و این، خود گونه­ای از مشورت است. ثانیاً هر مرجع
تقلیدی جلسه­ی استفتاء دار