پاورپوینت کامل بدون دست، بدون پازندگی با خدا ۲۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بدون دست، بدون پازندگی با خدا ۲۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بدون دست، بدون پازندگی با خدا ۲۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بدون دست، بدون پازندگی با خدا ۲۵ اسلاید در PowerPoint :

۶۷

اشاره:

به راستی که پی بردن به عظمت ذات حق آسان است و مشکل. آسان از این­رو که لازم نیست
راه­های دور آسمانی و زمینی و دریایی پیموده شود؛ بلکه از دنیای عظیم و دست نیافتنی
جسم خویش که مجموعه­ای از نعمت­های بی­شمار است می­توان پی به این­ مسأله برد. مشکل
از آن رو که لایه­های سخت طغیان و خودپرستی و غرور و غفلت و بیگانگی و دوری از خدا
را باید با تلاش و همت پی­گیر فرو ریخت و در مسیر حق گام برداشت. شکر او را به جا
آورد و از فرصت باقی مانده بهره گرفت.

امام صادق(علیه السلام) در بیان شکرگزاری و میزان آن می­فرماید: کم­ترین شکر این
است که نعمت را از خدا بدانی، بی­آن­که قلب تو مشغول به آن نعمت شود و خدا را
فراموش کنی، و هم­چنین راضی بودن به نعمت او و این­که نعمت خدا را وسیله عصیان او
قرار ندهی، و اوامر و نواهی او را با استفاده از نعمت­هایش زیر پا نگذاری.([۱])

برخورد با انسان­هایی که شاید از نظر ما محروم نعمت خدادادی باشند پندآموز است و
سؤال برانگیز. پندش در این است که اعتماد بر توانایی و ظرفیت­های موجود و استفاده
از آن­ها طالب اراده­ای قوی و ایمانی راسخ است؛ سؤال از آن جهت که چگونه خود را در
برابر این انسان­ها شاکر خدا بدانیم.

آنچه در ذیل می­آید درس و پند و سؤال یاد شده را به همراه دارد.

من نیک ووجی کیک هستم. در اولین ساعات روز چهارم دسامبر سال ۱۹۸۲ در ملبورن
استرالیا، در حالی که از نعمت دو دست و دو پا بی­بهره بودم، چشم به جهان گشودم.
می­گویند: در آن لحظه تنها کلماتی که بر لب­های پدر و مادرم جاری بود، تسبیح و سپاس
خدا بود که آنان را به چنین آزمونی بزرگ فراخواند. تولد این گونه من، بدون هیچ
هشدار یا آگاهی قبلی بود و در نتیجه وقت و فرصت برای آمادگی روحی نبود. پزشکان شگفت
زده هیچ پاسخی برای مسأله نداشتند و هنوز هم علت پزشکی آن معلوم نیست. برادر و
خواهرم که پس از من متولد شدند هر دو سالم و بدون مشکل هستند.

پدر و مادرم بسیار مؤمن بودند. پدر من در خدمت کلیسا بود، اعضای کلیسا از وضعیّت من
به شدت متأسف و متأثر شدند. پرسش بی­پاسخی که بر زبان همه جاری بود این که: چرا
چنین اتفاق ناگواری آن هم برای دین­داران وفادار و واقعی پیش می­آید؟

پدرم ابتدا فکر می­کرد که من زنده نخواهم ماند، اما معاینات پزشکی نشان داد که من
نوزادی سالم هستم و فقط چند عضو ناقابلم مفقود شده است. نگرانی و ترس پدر و مادرم
از نوع زندگی من که آیا قادر به ادامه­اش خواهم بود یا نه، قابل درک است، ولی خدا
مهربان­تر از این حرف­ها است. او به آن­ها آگاهی و نیروی لازم را داد تا سال­های
اولیه کودکی،­ مرا با مهربانی بزرگ کنند و برای تحصیل به فکر مدرسه­ام باشند.

براساس قوانین استرالیا ـ به دلیل معلولیت جسمی ـ نمی­توانستم در مدارس عمومی ثبت
نام کنم. این­جا بود که بار دیگر معجزه­ی خدا را دیدم. مادرم برای تغییر این قانون
اقدام کرد و به این ترتیب من جزو اولین دانش آموزان معلولی بودم که در یک مدرسه
عمومی ثبت نام کردم.

علاقه من به مدرسه بیش از حد بود. در مدرسه دوست داشتم مانند کودکان دیگر بازی کنم
و در جمع آن­ها پذیرفته شوم، اما همان ابتدا متوجه شدم که باید با ناملایمات زیادی
دست و پنجه نرم کنم. تنهایی، ضعف و احساس خواری و آزار و اذیت بچه­ها به خاطر ظاهر
متفاوتم موجب ناراحتی و ناخوشایندی من می­شد. سرانجام به یاری پدر و مادر و
خانواده­ام توانستم نگرش­ها و ارزش­هایی را در وجود خود بپرورانم که در مواجهه با
این ناراحتی و نارضایتی بسیار کمکم کند.

مهم­ترین درس زندگی

من به تفاوت ظاهری خود با دیگران آگاه بودم، اما درونم مانند هر کودک دیگری بود.
بعضی وقت­ها چنان احساس ضعف و خواری از نگاه­ها و برخورد هم­کلاسی­ها وجودم را فرا
می­گرفت که دوست نداشتم به مدرسه بروم و آن همه نگاه­ها و اشاره­های تحقیرآمیز و
منفی را تحمل کنم. پدر و مادر مرا تشویق می­کردند تا به این مسایل