پاورپوینت کامل ایمان و عمل از نگاه شهید مطهری(ره)(قسمت دوم) ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ایمان و عمل از نگاه شهید مطهری(ره)(قسمت دوم) ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ایمان و عمل از نگاه شهید مطهری(ره)(قسمت دوم) ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ایمان و عمل از نگاه شهید مطهری(ره)(قسمت دوم) ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

۴۰

اشاره:

یکی از مباحث مطرح در میان اندیشمندان مسلمان، آسیب شناسی تفکر اسلامی است. استاد شهید آیهالله مطهری(ره) از جمله کسانی است که در این رابطه مطالب فراوان نگاشته است. از نظر معظم له بررسی دقیق عقاید مسلمین، مسأله ی آسیب شناسی و در پی آن اصلاح عقاید را ممکن می سازد. یکی از آسیب های جدّی که حیات و پویایی تفکر اسلامی را دچار خلل و خدشه می سازد؛ مسأله ی خوار شمردن تأثیر عمل در سعادت انسان است.

نوشتار حاضر، پس از ریشه یابی این آسیب دیدگی در تفکر مسلمین به تبیین جایگاه اساسی عمل در تفکر اصیل اسلامی از منظر قرآن و اهل بیت: می پردازد.

پیش از این به نقش و میزان تأثیر عمل در سعادت انسان پرداخته شد، تا به شناسایی آسیب ها و آفات تفکر مسلمین نزدیک شویم. گفته شد که منشأ این آسیب در قرون اولیه، گروهی به نام مرجئه بودند، که با افراط در اعتقادات به اصل جدایی ایمان و عمل و کم رنگ کردن تأثیر عمل در سعادت و نجات انسان دامن زدند و خلفای اموی نیز به ترویج این اعتقاد پرداختند تا مردم را از فساد خود غافل سازند. در مقابل این تلقی، طرز تفکر اصیل اسلامی در پرتو تعالیم ائمه: قرار گرفت و بر مفهوم عالی ایمان تأکید نمود. در این قسمت به لوازم بحث؛ همچون: فرصت انجام عمل، معنای توکل حقیقی و شفاعت خواهیم پرداخت و در پایان دیدگاه استاد شهید آیهالله مطهری(ره) را درباره ی نتیجه ی عمل صالح کافران بیان خواهیم کرد.

فرمان عمل

توجه به این نکته ی مهم که تنها دنیا جایگاه عمل و تلاش انسان و برداشتن توشه است و به محض ورود به عالم دیگر این فرصت تمام می شود؛ به عبارت دیگر دنیا جهان حرکت؛ یعنی آمیختگی استعداد با فعلیت است که انسان می تواند استعدادهای خود را به انجام رساند و بر درجات خود بیفزاید، اما در آخرت هیچ تأثیرگیری و تأثیرپذیری وجود ندارد. در دنیا اگرکسی با نیکوکاران هم نوا شود، از مجالست با آنان نیکی می پذیرد و با هم نشینی بدان، گمراه می گردد، ولی در جهان دیگر تا ابد نیز اگر با نیکوکاران بنشیند، درجه اش بالا نمی رود؛ همچنان که هم نشینی با بدان او را تنزل نمی دهد. دنیا محل تلاش است و آخرت محل برداشت محصولِ تلاش و سعی انسان؛ و از همین رو آخرت، مهلتی برای انجام عمل صالح نیست. به تعبیر امیرالمؤمنین(ع): «إنّ الیَومَ عَمَلٌ وَلاحِسابَ وَ غداً حِسابٌ وَلا عَمَل؛ امروز دوران عمل است و حسابی در کار نیست (حساب محسوسی دیده نمی شود( و فردا موقع حساب است و عملی در کار نیست ».

«عِبَادَالله! الآنَ فَاعْلموا، والألسُنُ مُطلقهٌ، والأبدانُ صَحِیحهٌ، والأعضاءُ لَدنَهٌ، والمُنقَلبُ [المتقلَب فَسِیحٌ؛ ای بندگان خدا، هم اکنون بدانید (یا عمل کنید( (و لحظات عمر را غنیمت بشمارید( در حالی که زبان ها برای گفتن آزاد است و بدن ها برای کوشش تندرست و اعضای بدن نرم و قابل انعطاف (برای حرکت در وصول به مقاصد( و طریق برای بازگشت به خیرات باز و میدان برای تکاپو پهن و وسیع…».

توکل حقیقی

توکل در قرآن مفهومی زنده و حماسی دارد. هرجا که قرآن می خواهد بشر را وادار به عمل کند و ترس و بیم را از او بگیرد، سفارش به توکل و تکیه بر خدا را به عنوان عامل حرکت و پیروزی بیان می فرماید و کثرت دشمن را از موانع راه و ترس از عمل نمی داند. تعبیر استاد شهید آیهالله مطهری(ره) چنین است:

«البته این مسأله تنها در مواردی منحصر نیست که آن کار برای انسان ترس آور باشد، بلکه توکل به خدا همه ی امور مادی و معنوی انسان را در بر می گیرد. برای مثال اسلام می گوید: برای تلاوت قرآن به خدا پناه بر و توکل کن تا خدا در درک مفاهیم آن به تو کمک کند. اگر می خواهید انفاق کنید به خداوند تکیه کنید و …».

تعبیری که قرآن به کار می برد، چنین است: (… نِعْمَ أجْرُ الْعامِلینَ الّذینَ صَبَرُوا وَ عَلی رَبِّهِمْ یَتَوَکّلُونَ(.

این مفهوم توکل، ناشی از ایمان و معرفت انسان به ذات یگانه حق است: ( قُلْ هُوَ الرّحْمنُ آمَنّا بِهِ وَ عَلَیْهِ تَوَکّلْنا…( ؛ (… وَ إِذا تُلِیَتْ عَلَیْهِمْ ءَایاتُهُ زادَتْهُمْ إیمانًا وَ عَلی رَبِّهِمْ یَتَوَکّلُونَ( پس بدون وجود ایمان، توکل معنا ندارد؛ همچنان که بدون عمل نیز معنا ندارد؛ چرا که انسان آن هنگام نیاز به پشتوانه و حمایت دارد، که بخواهد در راهی قدم بگذارد، یا قصد آغاز کاری را داشته باشد و با روحیه ی قوی و امید به یاری خدا نگرانی به قلبش راه نمی دهد. خدا نیز وعده داده است که چنین کسی را یاری نماید: (… وَ مَنْ یَتَوَکّلْ عَلَی اللّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ…(.

توکل به خدا، انسان را زنده می کند و روح و استعداد او را شکوفا می سازد: (… إنْ کُنْتُمْ ءَامَنْتُمْ بِاللّهِ فَعَلَیْهِ تَوَکّلُوا إنْ کُنْتُمْ مُسْلِمینَ(؛ این گونه نیست که انسان بنشیند و سستی کند و توقع داشته باشد که خداوند کار او را پیش برد. همچنان که در قرآن می فرماید: (… إنْ تَنْصُرُوا اللّهَ یَنْصُرْکُمْ وَ یُثَبِّتْ أَقْدامَکُمْ( و (وَ الّذینَ جاهَدُوا فینا لَنَهْدِیَنّهُمْ سُبُلَنا…(؛ بنابراین توکل بدون عمل نمی تواند انسان را به سعادت برساند. امام صادق(ع) فرمود: «لاَتدَع طَلبَ الرِّزق مِن حلِّهِ فإنَّه عَونٌ لکَ علی دینِکَ وَاعقْلَ راحِلَتِکَ و تَوَکَّلْ»؛ طلب رزق و روزی از حلال را رها نکن که آن تو را بر دینت کمک و یاری می کند و شترت را ببند و توکل بر خدا کن».

چنین است که توکل نه تنها موجب سستی در عمل نیست، بلکه عامل تشویق انسان به عمل است.

شفاعت

بحث اصلی در باب شفاعت، پاسخ به این پرسش است که آیا اعتقاد به شفاعت موجب سستی در عمل می گردد؟! گویا در برخی موارد منشأ این فکر در میان ما وجود دارد. برداشت ناصحیح از مفهوم عالی شفاعت که در حقیقت محرک و مشوق انسان به عمل است، باعث تحذیر و گریز برخی از میدان عمل می گردد.

تصور این که انتساب ظاهری به ائمه معصوم:، باعث نجات ما و اطلاقِ اسم و رسم شیعه بودن برای رسیدن به سعادت کافی است، و به تعبیر استاد شهید آیهالله مطهری(ره) خیال کرده ایم همین که جزو حزب خدا باشیم کافی است و در قیامت امام حسین(ع) فقط کسانی را که اسمشان جزو حزب شیعه بوده، یکی یکی وارد بهشت می کند، فراموش کردن اساس فلسفه ی شهادت حسین بن علی(ع) به شمار می آید؛ چرا که آن حضرت می خواست اسلام را در مرحله ی عمل زنده کند و تعالیم قرآن را بر جامعه حکم فرما نماید، اما پندار غلطی را که یهود نیز در مورد نجات و سعادت بنی اسراییل داشت و قرآن آن را منسوخ اعلام کرد، باید کنار گذاشت و شیعه در عمل به تعالیم ناب ائمه طاهرین: تمسک جوید تا روح رخوت و سستی از جامعه دور شود و به سوی سعادت واقعی پیش رود.

برای تأکید بر این مطلب استاد مطهری(ره) در جای دیگر می نویسد: «همان گونه که بیان شد برخی این اشکال را وارد کرده اند که اعتقاد به شفاعت موجب تجرّی نفوس مایل به گناه، بلکه موجب تشویق آن ها به ارتکاب گناه است».

به عقیده ی شیعه کسانی که چنین اشکالی را مطرح کرده اند، یا کسانی که عملاً چنین تصوری از شفاعت دارند، در حقیقت معنا و مفهوم شفاعت را به درستی درک نکرده اند.

پیش از هر چیز باید دانست که شفاعت در دیدگاه قرآن و پیامبر اعظم(ص) و اهل بیت: وجود دارد و آیات قرآن و روایات بسیاری بر وجود آن تأکید می نماید. رسول اعظم(ص) فرمود: «الزَّموا مودَّتنا أهلَ البیتِ فإنَّه مَن لَقیَ الله عزّوجل و هو یُحبُّنا دَخلَ الجنَّهَ بشَفاعتِنا والّذی نفسی بیَده لایَنتفعُ عبدٌ بعَمَلِهِ الاّ بمعرَف