پاورپوینت کامل فتنه جمل ۸۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فتنه جمل ۸۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فتنه جمل ۸۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فتنه جمل ۸۹ اسلاید در PowerPoint :

۳۸

نظر به وقوع جنگ جمل در نخستین سال حکومت و خلافت ظاهری امام علی بن ابی طالب(ع) در جمادی الاولی سال ۳۶ هجری قمری و ایجاد چالش سترگ در برابر حکومت حق طلبانه و عدالت جویانه آن حضرت، از سوی عده ای از معاریف و سرشناسان قوم و تأثیر منفی و نامطلوب آن در روند خلافت اسلامی و عقاید و باورهای مسلمانان، برآن شدیم این پدیده شوم و نامیمون را از بعد تاریخی مورد بررسی قرار داده و داوری صحت و سقم رفتار و کردار عاملان و عناصر اصلی آن را بر عهده خوانندگان ارجمند گذاریم، شاید عبرتی باشد برای فتنه جویان عصر ما.

آغاز خلافت و حکومت امیرمؤمنان(ع)

عثمان بن عفان، سوّمین خلیفه مسلمانان، پس از قریب به دوازده سال خلافت و حکومت، به خاطر رویکرد به اشرافی گری و دوری از سیره و سنّت نبوی توسط او و درباریانش و رفتار ظالمانه و اجحاف آمیز عاملان و استانداران او در مناطق مختلف اسلامی با مردم، روز به روز مقبولیت خود را از دست داده و با نارضایتی و نفرت عمومی روبرو گردید و سرانجام با قیام یکپارچه مسلمین از مناطق مختلف مصر، عراق، یمن و حجاز و تحصن بسیاری از آنان در مدینه منوره مواجه شد و در این میان بحث خلع و استعفای او از خلافت مطرح و از سوی انقلابیون به طور جد درخواست گردید و چون او از این کار خودداری می کرد، انقلابیون خشمگین حلقه محاصره را تنگ تر کرده و به خانه اش نزدیکتر شدند.

از آن سو، افرادی چون مروان بن حکم ، سعید بن عاص، مغیره بن أخنس، عبداللّه بن ربیعه، عبدالرحمن بن عوام و جمعی از خویشان و اطرافیان عثمان، بر خلاف نظر او که معتقد به آرامش و عدم خشونت بود، با انقلابیون، معترضان و محاصره کنندگان رفتار ناپسندی داشته و با آنان به شدت برخورد کرده و حتّی قصد درگیری نظامی با آنان داشتند که عثمان بن عفان، آنان را از این عمل بازداشت.

ولی این گونه عکس العمل های اطرافیان او تأثیرات منفی بر جای گذاشته و سرانجام تعدادی از محاصره کنندگان، شکیبایی و خویشتن داری از دست داده و به سراپرده عثمان هجوم و وی را در قصرش به قتل رساندند.(۱)

این واقعه، در هیجدهم ذی حجّه سال ۳۵ هجری قمری در مدینه منوّره روی داد. پس از قتل وی، تا سه روز اجازه دفنش را نمی دادند تا این که حضرت علی (ع) میانجیگری کرده و زمینه دفنش را فراهم نمود.(۲)

پس از قتل عثمان، افرادی چون طلحه بن عبیداللّه و زبیربن عوام به خاطر عضویت در شورای شش نفره منتخب عمر بن خطاب، در مظنّه خلافت قرار داشتند ولیکن با وجود شخصیت عظیم و گرانسنگی چون امیرمؤمنان، امام علی بن ابی طالب(ع) در میان امت اسلام، تمام توجّهات و أنظار توده های مردمی متوجه آن حضرت بود. از میان صحابه پیامبر خدا(ص) و افراد مؤثر و سرشناس امّت، شخصیت هایی چون عمّار بن یاسر، ابوهیثم بن تیهان، رفاعه بن رافع، مالک بن عجلان، ابوایّوب خالد بن زید، خزیمه بن ثابت، مالک بن اشتر نخعی، محمد بن ابی بکر و صدها تن از معتمدین و متعهدین دینی دیگر، پیش گام دعوت از

۳۹

امیرمؤمنان(ع) برای پذیرش خلافت اسلامی شدند. امام علی بن ابی طالب(ع) در آغاز از پذیرفتن آن امتناع می نمود و قصد درگیر شدن در این ماجرای بزرگ را نداشت ولی چون در برابر اصرار فراوان سران و ریش سفیدان امت قرار گرفت، آنان را فرمان داد که در مسجد النبی(ص) اجتماع نمایند تا با شنیدن سخنان و شرایط وی بطور رسمی و عمومی با او بیعت کنند، مردم با اشتیاق فراوان در مسجد النّبی (ص) تجمّع نموده و پس از استماع خطبه امیرمؤمنان(ع)، با رغبت تمام، با آن حضرت به عنوان خلیفه و جانشین واقعی رسول خدا(ص) بیعت کردند.(۳)

نخستین کسی که دست بیعت به دست آن حضرت داد، طلحه بن عبیداللّه بود و پس از او مهاجران، انصار، اشراف، افاضل و بزرگان و تمامی اهالی مدینه و انقلابیونی که از شهرهای مختلف اسلامی در مدینه به سر می بردند. با امام علی(ع) بیعت کردند.

گویند دست طلحه در جنگ احد زخمی شدو از آن زمان از کار افتاده و شل بود و چون با همان دست با امام علی(ع) بیعت کرد، برخی از حاضران، آن را به فال بد گرفتند.

قبیصه بن جابر اسدی که یکی از حاضران آن جمع بود، در این باره گفت: عجب حالتی! اوّل دستی که بر دست امیرالمؤمنین علی(ع) به بیعت در آمد، دست شل بود. به خدا سوگند که بیعت طلحه ناپاپدار و ناقص خواهد ماند.(۴)

پس از بیعت اهالی مدینه و انقلابیون مستقر در آن، اهالی شهرها و مناطق مختلف اسلامی نیز از طریق دوستداران و یاران امام علی(ع)، با آن حضرت بیعت کردند و اهالی کوفه، مصر و یمن در این امر پیش تاز بودند.

امام علی بن ابی طالب(ع) به محض انتخاب شدن به حکومت و تحویل گرفتن زمام خلافت، آن چه که عثمان و درباریان او از مال و منال و وجوهات و نقدینگی را که در قصر او گرد آورده بودند، همه را به بیت المال برگردانید. مگر اموال و دارایی های شخصی عثمان را که به ورثه وی تسلیم کرد و شتران صدقه را به نگهبان و حافظی سپرد و تمامی نقدینگی موجود را میان مهاجر و انصار به طور مساوی تقسیم کرد که به هر نفری سی دینار رسید.(۵)

مخالفت عده ای معدود از بیعت با امام علی(ع)

پس از آن که بیعت اهالی مدینه با امام علی(ع) به پایان رسید، معلوم شد عده ای اندک از سرشناسان مدینه با آن حضرت بیعت نکردند و آنان عبارت بودند از عبدالله بن عمر، سعد بن ابی وقّاص، محمد بن مسلمه، حسّان بن ثابت، اسامه بن زید و وهب بن صیفی انصاری.(۶)

این عده از مخالفان، با آن حضرت نه بیعت کرده و نه دشمنی و هیچ گاه در واقعه ای با وی به نبرد و جنگی نپرداختند و تنها علت عدم بیعتشان، تردید و دو دلی آن ها بود، که نمی توانستند میان کشته شدن عثمان و انتخاب امام علی(ع) یکی را برگزیده و دیگری را محکوم کنند. مثلاً

سعد بن ابی وقاص درباره عدم بیعت خود می گفت: یا أبا الحسن، اذالم یبق غیری بایعتک؛ هرگاه کسی غیر از من باقی نمانده باشد (و همگان با تو بیعت کرده باشند) آن گاه با تو بیعت خواهم کرد.(۷) هم چنین عبداللّه بن عمر بن خطاب می گفت: لاابایع حتی یجتمع الناس علیک،(۸) اسامه بن زید نیز می گفت: «أنت احبّ النّاس الیّ و آثرهم عندی، و لو کنت بین لحیی أسد لأحببت أن أکون معک، ولکنی عاهدت اللّه أن لااقاتل رجلاً یقول: لا اله الّا اللّه؛ تو (ای علی بن ابی طالب(ع)) محبوب ترین شخص و با احترام ترین افراد در پیش من می باشی و اگر من در میان دهان و دندان شیر درّنده نیز قرار گیرم، دوست دارم با تو باشم و تو را رها نکنم. ولیکن (چه کنم) که با خدا پیمان بستم هیچ گاه با مردی که شهادتین را بر زبان جاری می کند، مقاتله و مبارزه نکنم.(۹)

امام علی بن ابی طالب(ع) در سخنانی، بهانه جویی و دغدغه های این عده معدود را پاسخ داد و در فرازی از خطبه اش فرمود: «أیّها النّاس انّکم بایعتمونی علی ما بویع علیه من کان قبلی، و انّما الخیار للنّاس قبل أن یبایعوا، فاذا بایعوا فلاخیار لهم، و انّ علی الامام الاستقامه و علی الرعیه التّسلیم و هذه بیعه عامه من رغب عنها رغب عن دین الاسلام و اتّبع غیر سبیله أهله و…؛ یعنی ای مردم، شما همان طوری که با افراد پیش از من بیعت کردید، با من نیز بیعت نمودید. بدانید تا هنگامی که بیعت نکردید، اختیار دارید که با کسی بیعت کنید و یا بیعت نکنید (و در این راه آزادید) امّا همین که بیعت کردید، دیگر اختیار نقض آن را ندارید و در این موقعیت، بر امام و پیشوا است که به وظایفش عمل کرده و استقامت و پایداری به خرج دهد و بر مردم است که تسلیم أوامر او باشند و این بیعت، بیعت عمومی است و کسی که از آن اعراض نماید، از دین اسلام اعراض کرده است و به راه غیر مسلمانان رفته است و…»(۱۰)

۴۰

به هر روی تمامی انقلابیون مهاجر و اهالی مدینه منوره با امام علی بن ابی طالب(ع) بیعت کرده و وی را به عنوان جانشین پیامبر خدا(ص) و خلیفه مسلمانان به رسمیت شناختند.

نزدیکترین شهر معروف جزیره العرب به مدینه منوّره، شهر مکه معظمه بود که به خاطر وجود خانه خدا و مسجد الحرام در آن و منتسب بودن به زادگاه پیامبر خدا(ص)، از اهمیت و اعتبار ویژه ای برخوردار بود. حضرت علی(ع) در آغاز، خالد بن عاص بن هشام را به عنوان والی مکه معظمه برگزید و وی را مأمور اخذ بیعت از اهالی این منطقه نمود. ولی اهالی مکه در این أمر چندان استقبالی نکرده و نماینده امام علی(ع) را یاری ندادند و حتی یکی از جوانان فتنه جوی قریش، به نام عبداللّه بن ولید بن زید نامه امام علی(ع) را از دست نماینده اش گرفت و پاره کرد و به زمین انداخت و از این راه، دشمنی خود را ابراز کرد. البته به سزای رفتار ناشایست خویش در معرکه جمل نایل آمد و در آن واقعه به هلاکت رسید.(۱۱)

مردم مکه و اطراف آن، پس از آن که از اصل ماجرای مدینه با خبر شده و از بیعت مهاجر و ا نصار و تمامی انقلابیون و حق طلبان مسلمان با امام علی(ع) آگاهی یافتند، در بیعت با امام علی(ع) راغب شده و با نماینده آن حضرت بیعت کردند و از آن پس، تمامی شهرها و مناطق اسلامی، از این واقعه استقبال و با نمایندگان و والیان آن حضرت، بیعت نمودند. تنها اهالی شام به خاطر شیطنت های معاویه بن ابی سفیان و جوّ سازی های کاذب او بر ضد امام علی(ع) از بیعت آن حضرت، محروم ماندند. بلاذری (مورّخ نامور قرن سوم هجری) در این باره گفت: فبایع علیّاً أهل الأمصار الّا ما کان من معاویه و اهل الشّام و خواص من النّاس.(۱۲)

عکس العمل عایشه دختر ابی بکر

هنگامی که مدینه را آشوب فرا گرفته و مسلمانان از هر سو به آن مهاجرت کرده و خواستار خلع عثمان از خلافت شده بودند و این شهر بزرگ اسلامی روزگار سختی را سپری می کرد، بسیاری از همسران رسول خدا(ص) که در آن زمان هنوز در قید حیات بودند، به خاطر کناره گیری از این آشوب ها و ناامنی ها، به مکه معظمه هجرت کردند و پس از به جا آوردن أعمال حج در ذی حجّه سال ۳۵ قمری، در همین شهر مدتی ماندنی شدند. عایشه بنت ابی بکر، که یکی از این بانوان بود، در خلافت عثمان بن عفان، دل خوشی از وی نداشت و دایم بین آن دو، سخنان درشت و نامطلوبی رد و بدل می گردید و چه بسا عایشه مردم را بر ضد عثمان تحریک می کرد و حتّی در واقعه شورش مسلمانان که به قتل عثمان منجر شد، عایشه طرف مردم را گرفته و آنان را بر ضد عثمان تشویق و ترغیب می کرد.

ابن اعثم کوفی( متوفای ۳۱۴ هجری) در این باره چنین بیان کرد: از این معنی خاطر عایشه به غایت رنجیده بود، او (عثمان) را بد می گفت و دشنام می داد، بلکه مردمان را بر کشتن عثمان تحریص می کرد و می گفت: بکشید این پیر کفتار را که هنوز پیراهن مصطفی(ص) کهنه نشده، سنّت او را کهنه گردانید. بکشید این پیر کفتار را و زنده مگذارید.(۱۳)

ابن اعثم در جای دیگر، شدت خشم و نارضایتی عایشه نسبت به عثمان را بدین گونه شرح داد: امّ المؤمنین، عایشه صدیقه، چنانکه بدان اشاره شد چندانکه توانست و دانست مردم را در قتل عثمان تحریص می کرد تا گاهی که سفر مکّه پیش داشت. در مکّه او را آگاهی دادند که عثمان به دست صنادید اصحاب مقتول گشت، نیک شاد شد فقالت: أبعده اللّه بما قدّمت یداه، الحمد للّه الّذی قتله. عایشه در قتل عثمان خدای را شکرها بگزاشت و بر او لعن و نفرین فرستاد.(۱۴)

عایشه پس از آگاهی از قتل عثمان، راهی مدینه منوره شد و در میان راه، ابتدائاً به او خبر دادند که طلحه بن عبیداللّه به خلافت رسید، وی از این خبر استقبال کرد و با تمسخر و تحقیر نسبت به طلحه، گفت: إیه ذاالاصبع للّه أنت، لقد وجدوک لها محشاً. سپس به راهش ادامه داد تا به «سرف» (مکانی در شش یا هفت مایلی مکه) رسید و با شخصی به نام عبید بن ابی سلمه لیثی روبه رو گردید، که از مدینه می آمد، از او پرسید: از مدینه چه خبر؟ عبید گفت: مردم، عثمان را به قتل رساندند. عایشه گفت: آری، این را می دانم، بگو پس از آن، چه کردند؟ عبید گفت: دشواری و سختی های مردم توسط خودشان و به بهترین شیوه حل و فصل گردید و با پسر عموی پیامبرشان علی(ع) بیعت کردند.

عایشه با تعجب پرسید: آیا آنان چنین کاری کردند؟ دوست دارم که آسمان بر زمین افتاد، اگر این خبری را که دادی، برای پیشوایت (علی(ع)) درست باشد. عبید گفت: برای چه چنین می گویی؟ به خدای سبحان سوگند در روی زمین کسی را مانند او نمی بینم. چرا تو از خلافت و حکومت او ناراحتی؟

عایشه به وی پاسخی نداد و از همان مکان، به مکه برگشت(۱۵) و از رفتن به مدینه منصرف شد.

امّا بنا به نقل ابن اعثم کوفی: عبید بن ابی سلمه به عایشه گفت: چرا چنین می گویی؟ نه تو در حق علی (ع) ثناها می فرمودی و می گفتی که امروز در روی زمین هیچ کس در نزد خدای سبحان از علی(ع) گرامی تر نیست؟ اکنون چرا او را دشمن می داری و خلافت او را نمی پسندی؟ نه هم تو مردمان را بر کشتن عثمان تحریص می کردی که این پیر کفتار را بکشید؟ اکنون چه افتاده که چنین می گویی؟

عایشه در پاسخش گفت: در آن وقت این سخن می گفتم، اکنون چون خبر آن یافتم از آن بازگشتم، عثمان از شما توبه خواسته بود. چون توبه کرده و از گناهان پاک شد، او را بکشتید. به خدای که خون او بازخواهم و در این کار خاموشی نگیرم.

عبید گفت: ای امّ المؤمنین، و اللّه که نیک نمی کنی و میان امّت مصطفی(ص) غوغا و تفرقه می افکنی، بسا فتنه ها که انگیخته شود و بس خون ها که ریخته گردد. عایشه، سخن عبید را وقعی نگذاشت و از نیمه راه بازگشت و جانب مکه گرفت.(۱۶)

بدین گونه، پس از معاویه و امویان حاکم شام، نطفه دوّمین جناح و جبهه مخالفان حضرت علی(ع) به سردمداری عایشه بنت ابی بکر، بسته شد و این بار مکه معظمه، خانه امن الهی هدف مخالفان امام علی(ع) قرار گرفت.

۴۱

تشکیل هسته اصلی سپاه جمل

به غیر از عایشه، افراد سرشناس دیگری نیز به تدریج راهی مکه معظمه شدند. چند تن از آنان، از استانداران عثمان بودند که توسط مردم از شهرها رانده شده و به م