پاورپوینت کامل ویژگیهای عباد الرحمن (۱۱) بهره برداری صحیح از قرآن ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ویژگیهای عباد الرحمن (۱۱) بهره برداری صحیح از قرآن ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ویژگیهای عباد الرحمن (۱۱) بهره برداری صحیح از قرآن ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ویژگیهای عباد الرحمن (۱۱) بهره برداری صحیح از قرآن ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۱۷

قرآن در مورد یازدهمین ویژگی ممتاز بندگان برجسته خداوند، چنین می فرماید: «والذین اذا ذکروا بآیات ربهم لم یخروا علیها صما
و عمیانا» (۱) از ویژگی های خاص بندگان ممتاز خدا این است که هرگاه آیات پروردگارشان (یعنی آیات قرآن) به آنها گوشزد شود،
کر و کور روی آن نمی افتند .

این ویژگی از مهمترین ویژگی و عمیق ترین شاخصه برای بنده ممتاز خدا است که رابطه نظری و عملی خود را با قرآن، بزرگترین
کتاب آسمانی، و یگانه معجزه جاویدان پیامبر اسلام (ص) به طور عمیق و استوار برقرار سازند آن گونه که روح پرطراوت قرآن در
زندگیشان آشکار گردد . چنان که امام باقر (ع) براساس این آیه و آیات دیگر قرآن فرمود:

قاریان قرآن سه گونه اند: ۱ – کسی که قرآن را تلاوت می کند، ولی آن را وسیله کسب امور مادی و دوشیدن شاهان (و صله گرفتن
از آنها) قرار داده، و به وسیله آن بزرگی به مردم بفروشد و خودنمایی کند ۲ – کسی که هدفش از قرائت قرآن، حفظ حروف (و
تجوید) آن است، اما حدود و قوانین آن را تباه می سازد، خداوند افراد این گروه را زیاد نکند ۳ – کسی که قرآن را تلاوت می کند، و
دوای قرآن را بر روی درد قلبش می نهد (و قرآن را وسیله درمان بیماری های معنوی قرار می دهد) با آن شب زنده داری کند، و
روزش را به تشنگی (روزه) به سر آورد . . . «فوالله لهولاء فی قراء القرآن اعز من الکبریت الاحمر» سوگند به خدا این گروه در میان
قاریان قرآن از کبریت احمر ، کمیاب تر هستند . (۲)

ما وقتی که به آیات قرآن در رابطه با قرآن مراجعه می کنیم در مجموع – جز در موارد نادر – نتیجه می گیریم که ما نسبت به قرآن
دو مسؤولیت بزرگ داریم; ۱ – شناخت محتوای قرآن ۲ – عمل به مفاهیم قرآن .

توضیح آن که: در قرآن مجید، واژه قرآن با همین لفظ ۶۵ بار آمده ، و تحت عنوان کتاب ، ده ها بار ذکر شده است . و با توجه به
آیاتی که در آن از قرآن سخن به میان آمده، غالبا منظور شناخت قرآن و دریافت محتوای سازنده آن، سپس عمل به دستورهای
قرآن است . چنان که در آیه مورد بحث (۷۳ فرقان) با تعبیر هشدار دهنده به این مطلب تصریح شده که نباید رابطه شما با قرآن
کورانه و کرانه باشد، بلکه باید با چشمی بینا و گوشی شنوا به قرآن توجه کرد، آن را به خوبی شناخت، و مزرعه روح و روان را با آب
قرآن آبیاری کرد . چنان که در روایت آمده ابوبصیر یکی از شاگردان امام صادق (ع) از آن حضرت پیرامون این آیه توضیح خواست،
امام صادق (ع) فرمود: «مستبصرین لیسوا بشکاک » (۳) از روی بصیرت و شناخت به قرآن روی کنند، و در آن هیچ گونه شک و
تردید نداشته باشند .

بنابراین قرآن را از جهت نظری باید شناخت و یقین به مطالب آن پیدا کرد و این از ویژگی های بندگان ممتاز خدا است . در آیات
دیگر قرآن نیز پیرامون دو مسؤولیت یاد شده سخن به میان آمده، برای روشن شدن بیشتر، نظر شما را به چند آیه دیگر جلب
می کنیم . در مورد مسؤولیت نخست (شناخت قرآن) قرآن می فرماید: «افلا یتدبرون القرآن ام علی قلوب اقفالها; (۴) آیا آنها در قرآن
تدبر نمی کنند، یا بر دلهایشان قفل نهاده شده است؟

این آیه ما را با تاکید به تدبر و تعقل و شناخت دستورها و مفاهیم قرآن دعوت می نماید .

نیز می فرماید: «و لقد یسرنا القرآن للذکر فهل من مدکر» (۵) ما قرآن را برای تذکر ، آسان ساختیم، آیا کسی هست که متذکر شود؟
این آیه حاکی است که خداوند قرآن را آسان و روان برای عموم نازل کرده، تا همه آن را بشناسند، و هدف از شناخت آن، تذکر و
تنبه و آموختن و عمل است . نیز می فرماید: «و اذا قری القرآن فاستمعوا له و انصتوا لعلکم ترحمون » (۶) هنگامی که قرآن خوانده
شود، گوش فرا دهید، و خاموش باشید، شاید مشمول رحمت خدا شوید . این آیه بیانگر آن است که سکوت در هنگام تلاوت آیات
قرآن و دل بستن به آن، کلید فهم قرآن است، و بهترین ادب در برابر قرآن آن است که در برابرش سراپا گوش شنوا باشیم، و روح و
روان خود را با عطر ظاهر و باطن قرآن خوشبو و با طراوت سازیم .

و در مورد مسؤولیت دوم (عمل به قرآن) نیز نظر شما را به چند آیه دیگر قرآن جلب می کنیم، قرآن می فرماید: «انما المؤمنون
الذین اذا ذکر الله وجلت قلوبهم واذا تلیت علیهم آیاته زادتهم ایمانا و علی ربهم یتوکلون » (۷) مؤمنان تنها کسانی هستند که هرگاه
نام خدا برده شود، دلهایشان ترسان می گردد، و هنگامی که آیات او بر آنها خوانده می شود، ایمانشان فزونتر می گردد و تنها بر
پروردگارشان توکل دارند .

آری قلب مؤمنان در برابر قرآن، این گونه خاشع و ترسان است، به گونه ای که شنیدن آیات قرآن موجب افزایش ایمان قلبی شده،
و موجب رابطه استوار و تنگاتنگ مؤمن با خدا می گردد .

نیز می فرماید: «یا ایها الناس قد جائتکم موعظه من ربکم و شفاء لما فی الصدور و هدی ورحمه للمؤمنین » (۸) ای مردم! کتابی از
سوی صاحب شما (خدا) برای (نجات) شما آمد که مایه پند و شفای دل های شما، و هدایت و رحمت برای مؤمنان است .

نیز می فرماید: «کتاب انزلناه الیک لتخرج الناس من الظلمات الی النور» (۹) قرآن کتابی است که آن را به سوی تو (ای پیامبر)
فرستادیم، تا به وسیله آن مردم را از تاریکی ها (ی شرک و جهل) به سوی روشنی نور (ایمان و عدل و آگاهی) درآورد .

تدبر در قرآن و عمل به آن از نظر علی (ع)

در نهج البلاغه مطالب بسیار پیرامون شناخت قرآن و اجرای دستورهای آن آمده و به آن تاکید شده، به عنوان نمونه نظر شما را
به چند فراز از آن جلب می کنیم:

«و تعلموا القرآن فانه احسن الحدیث، و تفقهوا فیه فانه ربیع القلوب و استشفوا بنوره فانه شفاء الصدور» (۱۰) قرآن را فراگیرید که
بهترین گفته ها است، و در آن بیندیشید که بهار دل ها است، و از نورش شفا جویید که شفای قلب ها است .»

«تالین لاجزاء القرآن یرتلوا ترتیلا یحزنون به انفسهم، و یستشیرون به دواء دائهم، فاذا مروا بآیه تشویق رکنوا الیها طمعا و تطلعت
نفوسهم الیها شوقا و ظنوا انها نصب اعینهم، و اذا مروا بآیه فیها تخویف اصغوا الیها مسامع قلوبهم، و ظنوا ان زفیر جهنم و شهیقها
فی اصول آذانهم » (۱۱) پرهیزکاران کسانی هستند که قرآن را شمرده با تدبر قرائت می کنند، با آن جان خود را محزون می سازند، و
داروی درد خود را از آن می گیرند، هرگاه به آیه ای برسند که در آن تشویق باشد، با علاقه فراوان به آن روی می آورند، و روح و
جانشان با شوق بسیار در آن خیره شود، و آن را همواره نصب العین خود می سازند، و هرگاه به آیه ای برخورد کنند که در آن بیم
باشد، گوش های دل خویش را برای شنیدن آن باز می کنند، و صدای ناله و به هم خوردن زبانه های آتش دوزخ با آن وضع
ترس آورش در درون گوششان طنین انداز است .

این عبارات با بیان بسیار روشن دو مسؤولیت ما (یعنی شناخت قرآن و عمل به دستورهای آن) را دعوت می کند، و بیانگر آن است
که آیات قرآن باید همواره در قلوب مؤمنان اثر بگذارد، و باعث تحول فکری و عملی شده و موجب رشد و ارتقاء گردد . در غیر این
صورت، برای ما کتابی بی خاصیت خواهد بود، بلکه گاهی موجب خسران ما است، چنانکه در قرآن می خوانیم: «ولا یزید الظالمین
الا خسارا» (۱۲) و ستمگران را جز خسران و زیان نمی افزاید . چرا که به قول شاعر:

باران که در لطافت طبعش خلاف نیست

در باغ لاله روید و در شوره زار خس

آن کسانی می توانند از انوار قرآن بهره برداری صحیح کنند که تصمیم بر پرهیزکاری داشته باشند، و خمیر مایه وجودشان آمیخته
با جهل، شرک، ظلم و نفاق نشده باشد، وگرنه همین صفات رذیله موجب می شود که نه تنها مجذوب نور قرآن نمی شوند، بلکه
مثل شب پره به ستیز با نور می پردازند به عنوان مثال یک غذای نیروبخش را اگر به عالم مجاهد و دانشمند مبارزی بدهیم، از آن
نیروی کافی برای تعلیم و تربیت و جهاد در راه حق می گیرد، ولی همین غذای نیروبخش را اگر به ظالم بیدادگری بدهیم، از
نیروی آن برای ظلم بیشتر استفاده می کند . تفاوت در غذا نیست، تفاوت در مزاج ها و طرز تفکرها است .

نتیجه این که قرآن نه تنها یک نسخه شفابخش دائمی برای افراد آماده است، بلکه یک داروی اثربخش برای همه دردهای فردی،
اجتماعی، اخلاقی و . . . است ، داروی شفابخشی که هرگونه نابسامانی ها و ناهنجاری های گوناگون را به جهانی پر از طراوت،
اعتدال ، و زیبایی و سلامتی می سازد . به قول شاعر:

عروس حضرت قرآن نقاب آنگه براندازد

که دار الملک ایمان را مجرد بینداز غوغا

عجب نبود گر از قرآن نصیبت نیست جز حرفی

که از خورشید جز گرمی نبیند مرد نابینا

امیرمؤمنان علی (ع) روزی بعضی از یارانش را که بهره برداری صحیح و استوار از قرآن کرده بودند، و به شهادت رسیده بودند
مانند: عمار یاسر، ابن تیهان و ذوالشهادتین را به عنوان برادر یاد کرد، آنگاه بر اثر غم جانکاه