پاورپوینت کامل در سیره امام خمینی -قدس سره- طراوت عبادت ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در سیره امام خمینی -قدس سره- طراوت عبادت ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در سیره امام خمینی -قدس سره- طراوت عبادت ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در سیره امام خمینی -قدس سره- طراوت عبادت ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint :

۳۳

باطن نماز

عزت اندر طاعت آمد ای فهیم
شو معزز نزد خلاق کریم

نماز ارتباطی صمیمانه و عاشقانه بین عبد و معبود است که رایحه روان بخش آن دل های نگران را سرشار از آرامش و صفا
می کندو جان های خسته را طراواتی دیگر می بخشد.

حکیمان عارف و سالکان راستین طریق حق به رازها و رمزهای نمازتوجه داشته اند، از جمله حضرت امام خمینی در
برخی نوشته های خودو از جمله کتاب «آداب الصلوه » بر این نکته تصریح و تاکیدنموده که نماز غیر از این ظاهری که دارد
و آداب مخصوص خودش راباید رعایت کرد معنایی ژرف و باطنی شگفت دارد. و می افزاید:

همان گونه که وقتی موازین شرعی را در خصوص ظاهر نماز رعایت نکنیم به آن خلل وارد ساخته ایم مراعات نکردن آداب
باطنی نیزحالت معنوی این عبادت را که برترین و مهمترین واجبات است وپایه و ستون دین شمرده می شود و بدون آن
اعمال دیگر پذیرفته نمی باشد، زایل خواهد ساخت.

امام به خواننده شیفته عبادت چنین آگاهی می دهد که به صورت وحالات ظاهری نماز اکتفا نکند و خود را از کمالات
باطنی و برکت عمقی آن، که سعادت ابدی او را تضمین می کند، بی نصیب ننماید.

انسانی که جوهر عبودیت را دریافت و به عزت مقام ربوبیت پی بردخودبینی، خودخواهی و گردن کشی را به کناری
می نهد و خاکساری وفروتنی و خوش خویی را پیشه خویش می سازد.

از حضرت امام صادق(علیه السلام)روایت شده که آن حضرت فرموده اند اگر کسی نماز را سبک بشمارد از شفاعتشان
محروم می شود.

روزی خدمت ایشان(امام خمینی)عرض شد: سبک شمردن نمازشاید به این معنا باشد که شخص یک وقت نمازش را
بخواند و وقتی دیگر در خواندن آن اهمال ورزد. امام در جواب فرمود: این که خلاف شرع است، منظور امام صادق(علیه
السلام)این بوده است که وقتی ظهرمی شود و فرد در اول وقت نماز نمی خواند در واقع به چیز دیگری رجحان داده است.

اگر در معنای فتواهای امام دقیق شویم، مشاهده خواهیم کرد که به تمام دستورهای دینی یک بعد معنوی داده اند نه این
که ظاهر راکنار بگذارند و تنها به معنا توجه کنند هر دو را مهم و اساسی می دانستند، نظرشان این بود که شرع ظواهری
برای نماز دارد که اجرای آن لازم می باشد و در عین حال عبادتی چون نماز دارای عمق وروحی است که باید به آن نیز
پرداخت.

در باره عبادت امام می فرماید:

بابی است که خداوند از روی رحمتش باز کرده است یعنی مثلا در مورد نماز نمی توانیم شکر او را که تعلیم و اجازه
خواندن به ما داده است به جای آوریم. امام بر این باور بودند که بانماز انسان می تواند به خدا نزدیک شود و می فرمود:
همین سوره حمدرا ببینید مگر ما عقلمان نمی رسد که چنین یا دنباله اش را بگوئیم ولی خود خداست که این ها را به زبان
ما آورده و القا کرده وگفته که وقتی می خواهید با من حرف بزنید این چنین حرف بزنید.

امام به صراحت بیان کرده اند که عبادت ابزار رسیدن به عشق الهی است و در وادی عشق نباید به عبادتی چون نماز به
چشم وسیله ای برای رسیدن به بهشت نگاه کرد، می فرماینداگر تمام شروط عبادت را که شرع مقرر کرده رعایت کنیم تازه
کاسبی کرده ایم وکار می کنیم تا جزایش را بگیریم اما انسانی که به باطن و مغزنماز پی برده برای عبادت جزا نمی خواهد
بلکه از این کار لذت می برد. وقتی برخی اطرافیان نیمه های شب آهسته وارد اتاق امام می شدند معاشقه او را با خدا
احساس می کردند و با چنان خضوع وخشوعی نماز می خواندند و قیام و رکوع و سجود می کردند که حقاوصف ناپذیر است.
قیافه امام در دل شب و هنگام نماز کاملابرافروخته می شد و چنان اشک از دیده ها بر گونه هایش سرازیرمی گردید که
گاهی دستمال، کفاف اشکشان را نمی داد و کنار دستشان حوله می گذاشتند و این واقعا گریه شوق و نوعی معاشقه بود،
درنامه هایشان به عبادت خیلی تکیه می کردند و می فرمودند: عبادت یک سکوی پرش است در واقع معاشقه است بین
عاشق و معشوق.

در عبادت از یک سو همه ناز است و از سوی دیگر همه نیاز; یعنی یک کسی که در نهایت فقر به سر می برد می ایستد در
مقابل کسی که همه چیز وکمال مطلق است، می فرمودند: انسان عابد و عاشق کسی است که شب درمقابل خدا می ایستد
و می گوید ای همه ناز پاسخ بده به این همه نیاز. عبادت مسلمان عارفانه است، چنین کسی از همه چیز
خودش می گذرد(به خاطر محبت) نهایتا از نام خود و جان خویش فراترمی رود و هستی خود را در راه معشوق فنا می داند.

در دیدگاه امام انسان هنگام نماز در وادی امن پروردگار قدم می نهد پس باید روح و نفس خویش را برای چنین جایگاهی
مهیا کند،حصول ایمان به حقایق، ادراک عظمت و هیبت جمال و جلال الهی واحساس خوف و خشوع بر اثر این حالت،
اطمینان قلبی می تواند برای گام نهادن در این مسیر به آدمی کمک کند.

امام خاطر نشان ساخته اند که زمانی برای عبادت انتخاب شود که نفس اقبال دارد و خستگی و فرسودگی به آن راه ندارد،
نبایداجازه داد عبادت بر روح تحمیل شود و در هنگام کسالت و کدر بودن روح و روان باید از این برنامه عبادی احتراز
جست. فزون از طاقت بر نفس نباید فشار آورده شود، زیرا نشاط و بهجت و انبساط خاطرناشی از آن را به تحلیل می برد.

امام می افزاید باید راز ورمزهای عبادت را به قلب تفهیم کرد و تکرار اذکار و ادعیه ومداومت بر این امور معنوی برای آن
است که زبان قلب گشوده شود ودل ذاکر گردد.

به فرمایش حضرت امام خمینی آن گاه نماز جایگاه حقیقی خویش راخواهد یافت که دل در گرو یاد خدا و مشحون از حب
به الله باشد وشخص نمازگزار اگر دلی غافل و ساهی داشته باشد عبادتش از صحنه حقیقی و معنوی عاری بوده و چون
حالت لقلقه زبان دارد عبادتش بی تاثیر می شود و وقتی هوای نفس بر باطن و ملکوت نماز غلبه یافت گاهی چندین دهه
نماز خواندن هم نه تنها ثمراتی روحانی ندارد بلکه غرور ناشی از چنین عباداتی خود پرونده قلب پاک راتیره و تار می نماید.
امام خمینی در آثاری که پیرامون بعدملکوتی و باطن نماز به نگارش درآورده اند به خواننده تاکیدمی فرمایند که
نمازگزار باید پلیدی هایی را که مانع از حضور قلب و قرارگرفتن در وادی قرب می شود از خود دور کند. گناهان اعم
ازکوچک و بزرگ و نافرمانی خداوند و بعضی از خوی های پلید، ما رااز این فیوضات آسمانی محروم می نماید پس باید با
توبه نصوح به تطهیر درون پرداخت و باطن را از خلق های پست خالی کرد و به صفات نیک آراسته نمود و همان گونه که
طبق موازین شرعی ظاهر بدن ولباس را از نجاسات و آلودگی دور می کنیم و خود را برای اقامه نماز پاک می نمائیم درون
را نیز باید مطهر و مهذب ساخت تا نورحق بر صحیفه دل بتابد و زنگارها را بزداید.

مهیای میهمانی الهی

حضرت امام خمینی هر وقت وضو می گرفتند تمام جزئیات آن را روبه قبله انجام می دادند حتی اگر دست شویی رو به
قبله نبود در هرمورد پس از این که یک کف دست آب برمی داشتند، شیر را می بستند ورو به قبله آب را به صورت یا به
دست می زدند. آیه الله قدیری می گوید: من تا حدودی شاهد برخی از عبادت های حضرت امام بوده ام چیزی که برایم قابل
توجه بود یکی مداومت در عمل و دیگری دقت درانجام عبادت ها مطابق دستورهای وارده بدون کم و زیاد. من دومرتبه
وضو گرفتن امام عزیز را دیده ام درست مثل وضوی پیغمبراکرم(صلی الله علیه و آله)که در روایات ذکر شده است
تنهابرای هر یک از صورت و دست ها به یک مشت آب اکتفا می کردند و با یک مرتبه شستن وضو می گرفتند.

در واقع حضرت امام بر مبنای تعهد و بنا به اعتقاد عمیق به موازین شرعی و اسلامی می کوشیدند همان را عمل کنند که
می فرمودنداگر وقت وضو گرفتن به یکی از اعضای خانواده تذکر می دادند که آب را بیش از حد مصرف نکنید این عمل را
خودشان نیز دقیقا انجام می دادند. دکتر بروجردی می گوید یک روز شیشه کوچک قرص را دست پسرم دیدم که مایعی
داخل آن بود پرسیدم این چیست؟ گفت: دوستان مدرسه ام از من خواسته بودند قدری از آب وضوی امام را به
عنوان تبرک برایشان ببرم من هم هنگام وضو طشتی بردم و زیر دست پدربزرگ گذاشتم اما آبی که از وضوی ایشان توی
ظرف ریخت آن قدر کم بود که ناچار شدم سرنگ بیاورم و به وسیله آن این شیشه را پرکنم تازه پر هم نشد گفتم آقا آب
وضوی شما همین است لبخندی تحویلم دادند و گفتند این باقی مانده آب واجبات وضو بوده است.

حضرت امام برای نماز تمیزترین جامه ها را برتن می کردند و بعداز تطهیر و گرفتن وضو ریش مبارک را شانه می کردند،
عطر می زدند وبعد از گذاشتن عمامه بر سرشان به نماز می ایستادند. حتی درهنگام بیماری و درحال خونریزی و با وجود
زخم بزرگ در ناحیه شکم موقع نماز تمیزترین جامه ها را که از آلودگی دور بود بر تن می کردند.

وقتی امام به نوفل لوشاتو وارد شدند رعایت دقیق موازین شرعی را برای انجام امور عبادی در اولویت قرار دادند و
نخستین سوالی که کردند این بود که قبله کجاست؟ خوب آنهایی که مسیحی بودند ازاین موضوع اطلاع نداشتند.
مسلمانی هم در آن منطقه سکونت نداشت که جهت قبله را بداند چون نمی خواستند نماز را به تاخیربیندازند جهت قبله
را پیدا کردند و به سوی آن نماز خواندند،یکی از یاران ایشان که در آنجا حضور داشته می گوید: عصر بود که حضرت امام
مرا فرا خواندند و فرمودند: این قبله نما را بگیریدو به مسجد پاریس ببرید و ببینید که در آنجا قبله را چگونه
نشان می دهد همان جهت را حفظ کنید و بیائید در اینجا نیز قبله رامشخص کنید. در هر صورت قبله نما را گرفتم و به
همراه یکی ازبرادران به مسجد جامع پاریس رفتم و جهت قبله را که قبله نمانشان می داد با قبله آن جا تطبیق کردم پس
از آن نیز به نوفل لوشاتو برگشتم و قبله منزل امام را مشخص نمودم.

امام قبل از فرا رسیدن وقت نماز به تلاوت قرآن کریم می پرداختند و پس از برگذارکردن نماز مغرب و عشاء به داخل
حیاطخانه می رفتند و رو به قبله می ایستادند و در حالی که با انگشت به سوی قبله اشاره می نمودند حدود پنج دقیقه
دعایی را زیر لب زمزمه می کردند.

حجه الاسلام والمسلمین احمد احمدی خاطر نشان ساخته است: هنگام نماز مغرب در حیاط منزل قدیمی امام در
یخچال قاضی برای نمازمغرب حاضر شدیم امام به اقامه نماز مبادرت نمودند و آن چنان باحضور تام نماز خواندند که
پس از نماز به یکی از دوستان نگریستم و گفتم نماز یعنی این.

امام همیشه قبل از اذان ظهر روز جمعه غسل جمعه می کردند و هیچ وقت غسل جمعه ایشان ترک نمی شد در پاریس
فردی آمد و گفت:

امریکایی ها آمده اند با امام مصاحبه ای انجام دهند و این برنامه هنگامی که پخش شود و صورت پذیرد سایر کشورهای
اروپایی هم چنین کاری را انجام می دهند واین برنامه می تواند برای نشان دادن موضع و حرکت انقلاب مؤثر باشد، خواهر
دباغ می گوید: بر حسب اتفاق روزجمعه بود بنده که خدمت امام این موضوع را مطرح کردم، فرمودند:

حالا وقت انجام مستحبات و غسل جمعه است، نه وقت مصاحبه. بعدوقتی این مستحبات را به جای آوردند فرمودند: من
برای مصاحبه آماده ام.

محافظت از اوقات اقامه

قرآن کریم یکی از شرایط افراد باایمان را محافظت و پاسداری آنها از اوقات نمازهای واجب خود می داند و می فرماید
والذین هم علی صلواتهم یحافظون. پس باید سعی کرد موقع نماز هرکاری را که پیش می آید رها کرده و به نماز پرداخت که
این امر بر حسب روایت جزء بهترین اعمال خیر انسان است.

و از معصومین روایت شده که شیعیان را در دو مسئله امتحان کنید: مراقبت آنها از اوقات نمازو انصافشان با مردم. در
اهمیت آن همین بس که حضرت امام حسین(ع)در ظهر عاشورا با آن وضع اطفال و اهل بیت و خطرات ودشواری هایی
که اقامه نماز در میدان نبرد دربرداشت با فرا رسیدن وقت نماز با اصحاب فداکارش به اقامه این فریضه الهی پرداخت
تاجایی که در حین ادای نماز اول وقت برخی از یارانش به شهادت رسیدند و یا مجروح شدند.

در زیارت نامه اولیای الهی و شهیدان هم می خوانیم: «اشهد انک قد اقمت الصلوه » .

در رساله احکام امام می فرمایند: سزاوار است انسان نماز را در اول وقت بخواند وکسی که نماز را سبک بشمارد همچون
کسی است که نماز نمی خواند.

حضرت امام مقید بودند که حتما نماز را اول وقت بخوانند و ازتاخیر نماز در وقت خود بسیار ناراحت می شدند.

حتی قبل از این که موذن بانگ دلنواز اذان را از ماذنه سردهدامام به مقدمات نماز مشغول شده و با داخل شدن وقت،
قامت به نماز می بستند.

نقل کرده اند که: روزی در حضور امام بودیم، صدای اذان شنیده شد. امام برخاستند و پس از جست و جوی مختصری
مهرخود را نیافتند چون نوه کوچکش، علی، آن را جا به جا کرده بود،تکه کاغذی برداشته ونمازشان را مثل همیشه اول
وقت به جای آوردند، آری ایشان خود را مقید به برپایی نماز در سجاده ای باتشریفات و مانند آن نمی کردند و وقت فضیلت
نماز را به خاطررعایت امور مزبور از دست نداده و محل سجده خود را تکه کاغذی قرار دادند. در واقع امام به روح نماز
اندیشیده و به باطن آن بیشتر توجه داشتند.

شهید صیاد شیرازی گفته است: در اوایل جنگ تحمیلی عراق علیه ایران جلسه ای داشتیم که در آن یکی از فرماندهان
نظامی داشتندگزارش خود را به فرمانده کل قوا امام خمینی ارائه می دادند،گزارش نخست که به عرض ایشان رسید، وی
درصدد بود تا گزارش دیگری را به استحضار آقا برساند در همین حین، آقا از جای خویش برخاستند، برخی که در آن
جلسه بودند نگران شدند و پرسیدند: آیامشکلی پیش آمد؟ امام خیلی عادی فرمودند: نه ولی وقت نماز است.همه از این
سخن وحرکت شگفت زده شدیم، برخاستیم وضو گرفتیم و باشرمندگی به ایشان اقتدا نمودیم و راستی که عجب نماز با
نشاطی بود.

در قرآن خوانده ایم که نماز انسان رااز کارهای ناروا بازمی دارد ولی غالبا نتوانسته ایم این پیام های آسمانی را درک کنیم و
با جانمان آمیخته سازیم و نورانیت نماز را در عرصه های گوناگون زندگی منتشر نماییم، به حکم وظیفه این فریضه را به
جای می آوریم ولی به رعایت حدود و حقوق نماز که می تواند در همه ابعاد زندگی تاثیر بگذارد و تمام خواسته های ما را
جهت ملکوتی ومعنوی بخشد، کم توجه می کنیم.

هنگامی که امام به نماز می ایستادند احساس می شد تمام وجودشان نماز می خواند و چون چند نفر از برادران برای
محافظت می ایستادندمی فرمودند نیازی نیست در ساعت نماز باید نماز خواند.

در روز۲۶ دیماه سال ۱۳۵۷ شمسی که شاه از ایران رفت و توماراستبداد در هم پیچیده شد در محل اقامت امام(نوفل
لوشاتو)حدودچهارصد خبرنگار اطراف منزل امام اجتماع نمودند، تختی گذاشتند وایشان بر روی آن ایستادند، تمام
دوربین ها مشغول فیلم برداری ازآن صحنه بود، قرار بر آن شد که خبرنگاران به نوبت از امام سوالاتی بکنند، چند سؤال
که از ایشان شد صدای اذان ظهر شنیده شد، بلافاصله امام آن صحنه را ترک نمودند و فرمودند: وقت فضیلت نماز
می گذرد. حاضرین از این که بر حسب ظاهر امام بدون جهت این صحنه را ترک کردند شگفت زده شدند. کسی از امام
تمنا کرد که چنددقیقه ای صبر کنید تا حداقل چهار پنج سؤال دیگر از شما بکنندفرمودند به هیچ وجه امکان ندارد،
رفتند تا نماز ظهر را اقامه کنند.

ظهر آن روزی که آیه الله سید مصطفی خمینی(فرزند برومندامام)به شهادت رسیده بودند در منزل امام افراد زیادی
برای عرض تسلیت اجتماع کردند، چون حاضران آن جا را ترک نمودند و رفتندتااذان ظهر شد امام برخاستند و تشریف
بردند و وضو گرفتند،فرمودند: من می روم به مسجد، حجه الاسلام والمسلمین فرقانی می گوید:من با ناراحتی گفتم: ای
وای، آقا امروز هم برنامه های همیشگی نماز جماعت خود را ترک نمی کند به یکی از خادم های امام گفتم زودبرو به خادم
مسجد خبر بده. وقتی مردم فهمیدند که امام آن روزهم به مسجد می آیند جمعیت از هر طرف به سوی مسجد آمدند،
وقتی باامام به مسجد رسیدیم مشاهده کردیم افراد حاضر در آن جا گریه می کردند و ضجه می زدند، راه را بازکردند تا آقا
وارد مسجد شوند.

عاطفه اشراقی(نوه امام)می گوید: اوایل جنگ تحمیلی عراق علیه ایران بود که ناگهان صدای ضد هوایی به گوشمان
رسید و چون تا آن روز بااین صدا آشنایی نداشتیم احساس کردیم که هر صدا به منزله انفجار یک بمب است و سراسیمه به
اتاق امام رفتیم ولی ایشان درایوان مشغول اقامه نماز و عبادت بودند، گویی اصلا صدایی نشنیده بود و حتی متوجه ورود
ما به اتاقشان نشدند ما که هیجان زده واز طرفی نگران حال امام بودیم با دیدن آن حالت احساس آرامش کردیم.

شخصی نقل می کرد: ما ابتدا به اشتباه فکر می کردیم حضرت امام نماز اول وقت را خدای ناکرده از روی تظاهر می خوانند
و به همین خاطر سعی داشتیم جلوی آن را بگیریم، مدت زیادی در این فکربودیم و بارها به گونه های مختلف ایشان را
امتحان کردیم به عنوان نمونه سفره غذا را درست اول وقت نماز می انداختیم اما حضرت امام در این مواقع می فرمودند:
شما غذایتان را بخورید و من هم نمازم را می خوانم، هرچه که بماند من می خورم. یا در موقع مسافرت می فرمودند: شما
بروید من هم می آیم و به شما می رسم. مدت ها ازاین ماجرا گذشت و نه تنها نماز اول وقت حضرت امام ترک نشد
بلکه ایشان ما را هم به خواندن نماز اول وقت حساس کردند.

آن روز که امام را به بیمارستان انتقال دادند سفارش فرمودندساعت اقامه نماز را به ایشان اطلاع دهند و در مرحله اول
نمازشان را خواندند