پاورپوینت کامل رمضان; ماه خودسازی ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رمضان; ماه خودسازی ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رمضان; ماه خودسازی ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رمضان; ماه خودسازی ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

۳۴

خودسازی از خودشناسی آغاز می شود. نخست باید خود را شناخت تا بتوان خود را ساخت; چرا که با خودشناسی،
خداشناسی تحقق می یابد و اگر خدا را شناختیم، خود را ساخته ایم.

در آغاز باید دید چرا پدید آمده ایم؟ و هدف از پیدایش و خلقت ما چیست؟خداوند در قرآن کریم تصریح کرده است که:«و
ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون; من جن و انس را نیافریدم، جز برای این که عبادت کنند».

در تفاسیر زیادی «لیعبدون » به معنای «لیعرفون » آمده است; یعنی هدف از خلقت شناخت است و گرنه عبادت فقط نماز و
روزه و در سجاده نشستن و خدا را نیایش کردن نیست. نماز و روزه و …، شعبه ای از عبادت است که شاید از عبادت
اجتماعی اهمیتش کم تر باشد، زیرا در آن جا انسان فقط به خود می اندیشد، و عبادت در معنای گسترده تر با دیگران و به
دیگران اندیشیدن است. عبادت، دردشناسی و دردزدایی است.

عبادت، در جمع زیستن و برای جمع زیستن است.این که عبادت بیش تر به صورت جمعی مطرح می شود و بر مسجد و
جمعه و جماعت تاکیدمی شود، برای این است که شناخت انسان به خویش منحصر نشود و به دیگران نیز سرایت کند. ما
آفریده نشده ایم که تنها گلیم خود را از آب بیرون بکشیم بلکه باید درمتن قرار بگیریم نه در حاشیه. در جمع زندگی کنیم
نه در دیر. به فکر چاره جویی ازدیگران باشیم نه تنها چاره جویی از خویشتن. به هرحال، بحث ما درباره شناخت نیست که
بحثی است طولانی و از آن می گذریم. اما آن چه گفتنی است، این است که انسان چگونه باید خود را بسازد و چگونه باید
خود را آماده کند تا انسانی الهی گردد;تا قابلیت خلیفه الله شدن پیدا کند. خودسازی به این است که منش خود را
به گونه ای تغییر دهیم که پروردگار می خواهد، و به عبارت دیگر: اگر هم طبیعت ما مایل به تکبر و خودخواهی است، باید
نفس خویشتن را چنان ریاضت دهیم که از فراز کبر ونخوت فرودآید و به تواضع و فروتنی گراید. اگر طبیعت ما، به بخل
تمایل بیش تری دارد، چون این صفت مورد نکوهش خداوند و تمام پیامبران و اولیا و خردمندان می باشد، پس باید از آن
دست برداشت و سخاوت مند شد. خلاصه باید صفات سلبیه (منفی)

را از قلب زدود، چنان که صفات ثبوتیه را چون جامه ای تمیز و زیبا در بر کرد.

باید قلب را از آن چه در نظر مولا و پروردگارمان ناخوشایند و مکروه است، پاک کرد و باید تمام اعضا و جوارح را در راه
رضایش به کار گرفت.

خویشتن را باید با حلم و بردباری عادت داد که درجه و مقام آدمی را والا کند ودر میان مردم مایه شرف و عزت باشد و با
نیکان و بزرگان هم صحبت شود و از هرچه مایه پستی و تن پروری و تنبلی است دور سازد و آن چه که انسان را به خدایش
نزدیک و مقرب می کند، به آن سوی سوق دهد و عاقبت خیر و نیک فرجامی، ثمره و نتیجه اش باشد.

باید به عفت و پاکدامنی روی آورد و از آن چه مایه نفرت و خجلت باشد و شخصیت انسان را لکه دار و ننگ بار سازد، دوری
جست. باید صبر را پیشه خود ساخت تا به یقین و رضا برسد و تسلیم در برابر اوامر حق باشد و تنگناها و محنت ها و رنج ها
وسختی ها و تنگدستی ها و رویدادهای تلخ روزگار، او را از پای درنیاورد.

باید به سوی تکامل عقل و روح گام برداشت و با تکیه بر دو بال تقوا و عمل، به اوج عزت و عظمت و خداخواهی رسید. باید
در مقابل لذات زودگذر دنیایی به سلاح تقوا، ورع، پارسایی و زهد مسلح شد تا رستگار شویم و به بهشت رضوان نایل آییم
که:

«و رضوان من الله اکبر».

باید آن چنان بر خویشتن مسلط بود و نفس سرکش را مهار کرد که نه مدح و دروددیگران و نه فحش و ناسزای آنها در
روحیه فولادین و باصلابتش تاثیر گذارد.

باید خود نگهدار بود از آن چه نارضایتی حق در بردارد، نه آن چه خویشتن بخواهدیا نخواهد که در برابر امر مولا خودی
نیست که مطرح باشد. باید از شر و بدی ورذایل اخلاقی و عادت های ناپسند و منش های زشت و کارهای قبیح، دور شد
چنان که به خیرخواهی و راست گویی و امانت و فضیلت و اخلاق نیکو و خصال پسندیده، متخلق شد.

باید به فکر امروز و فردای خود بود و برای فردا که دیرهم نیست آماده شد وبرای جهان جاویدان و ابدی، توشه برداشت.

باید با استقامت و پایداری، نه از حوادث و رویدادهای تلخ ترسید و نه از ملامت ملامت کنندگان و سرزنش نادانان، خم به
ابرو آورد، بلکه فقط خدا را در نظر داشت وراه خدا را دنبال کرد و پیوسته از او خواست که توفیق هدایت در صراط
مستقیمش به وی بخشد: «اهدنا الصراط المستقیم ».

باید محبت، دوستی، همکاری، غم خواری، ایثار، گذشت، بخشش و نرمش را جای گزین نفرت، خشم، کینه، خودپسندی،
خودمحوری، آز و تندخویی نمود.

باید از زندگی دیگران عبرت گرفت، نه خود عبرت دیگران شد. و ده ها باید و نبایددر این جا خودنمایی می کند که اگر
انسان به فطرت و سرشت خویش بنگرد، به آنها پی خواهدبرد، و ماه رمضان، هنگام آن است که انسان را متوجه خویشتن
کند و فطرت خفته اش را بیدار سازد و از راه تفکر و اندیشیدن که برترین عبادت است او رابه خودسازی وادارد. برادران !
خواهران ! ماه خدا فرا رسیده است; جا دارد که بیش ترین استفاده را از آن بنماییم. نگذارید ساعتی، بلکه لحظه ای از این
ماه مبارک به هدر رود. در این ماه سرنوشت یک ساله، بلکه سرنوشت تمام عمر تعیین می شود.

هشیار باشیم، مبادا ساعتی بی انگیزه، بی توجه و بی هدف بگذرد و از عیدی و جایزه الهی در روز عید فطر خدای نخواسته
بی بهره و محروم بمانیم که هیچ زیانی از آن سخت تر و زیان بارتر نیست! در روایت آمده است که رسول خدا صلی الله علیه و
آله وسلم قبل از ماه رمضان خطبه ای خواند و در آن خطبه فرمود:

«ای مردم! جبر