پاورپوینت کامل شیوه های اصلاحات از دیدگاه امیرمؤمنان علی علیه السلام ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شیوه های اصلاحات از دیدگاه امیرمؤمنان علی علیه السلام ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شیوه های اصلاحات از دیدگاه امیرمؤمنان علی علیه السلام ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شیوه های اصلاحات از دیدگاه امیرمؤمنان علی علیه السلام ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

۲۰

در هر جامعه پایه های حکومت بواسطه عدالت اجتماعی مستحکم
می گردد. در این راستا رهبری مدبّرانه در اجرای عدالت نقش بسزایی دارد.
بنابراین نخستین گام برای ایجاد و گسترش عدالت اجتماعی در زمان رسولخدا(ص) پایه
گذاری شد تا اینکه زمینه هدایت همگان فراهم گردد، اما به جهت رخ دادهای بعد از
رحلت پیامبر عظیم الشأن اسلام، جامعه اسلامی دچار دگرگونیهای فرهنگی، اجتماعی و
سیاسی گردیده و اجرای عدالت نیز دستخوش سیاستهای گوناگون گردید و آنچه در حال
حیات پیامبر اسلام پایه ریزی شده بود از مسیر اصلی منحرف شده و به سوی سیاستهای
قبیله گرائی، قومیت و….سوق داده شد.

هر چند امیرمؤمنان علی (ع) در مواقع حساس مانع بروز برخی از
حوادث ناگوار می شد اما به جهت تکرار سیاستهای نسنجیده و غیر اسلامی، جهان
اسلام دچار فساد، تبعیض، تشتت و انحراف گردید. و ضربه مهلکی بر پیکر عدالت وارد
شد.

مردم که از بی عدالتی به ستوه آمده بودند پس از به قتل
رساندن خلیفه سوم به سوی علی بن ابی طالب(ع) روی آوردند و با اصرار از ایشان
خواستند که زمام امور مسلمین را به عهده بگیرند. آن حضرت با توجه به نابه
سامانی های موجود، ابتدا از پذیرش این مسؤولیت بزرگ امتناع می کردند و معتقد
بودند که اگر مانند فردی از اعضا و امت اسلامی باشند بهتر است، تا اینکه امیر
این قافله از هم گسیخته و حیران باشند. اما بر اثر ازدحام و اصرار مردم ایشان
با شرط، اصلاحات زیر بنایی، خلافت را قبول کردند:

«سوگند به خدایی که پیامبر را به حق مبعوث کرد. سخت آزمایش
می شوید، چون دانه هایی که در غربال می ریزند یا غذایی که در دیگ گذارند! بهم
خواهید ریخت و زیر و رو خواهید شد تا آنکه پایین به بالا و بالا به پایین رود؛
آنان که در اسلام سابقه ای داشتند، و تا کنون منزوی بودند، بر سر کار می آیند،
و آنها که به ناحق پیشی گرفتند عقب زده خواهند شد».(۱)

از دیدگاه آ ن امام همام یکی از زمینه های هدایت و بازگشت
به سوی خدا ایجاد عدالت بین تمام اقشار مردم، اعم از مسلمان و غیر مسلمان بود.
بنابراین ایشان با شیوه های منحصر به فرد و خداپسندانه خود به همراه کارگزاران
لایق و پرهیزکار، نظام نوپای اسلام را که رو به انحطاط و فساد پیش می رفت،
دوباره سر و سامان داده و حیات دوباره بخشیدند.

برای ایجاد یک جامعه اسلامی مقتدر و نمونه، علاوه بر مدیریت
شایسته و ایثارگرانه، برنامه ریزی منسجم و منظم همراه با مجریان سخت کوش و
متعهد از ضروریات اصلاحات بشمار می رود. با توجه به دوران ویژه خلافت مولای
متقیان که یک دگرگونی فاحش معنوی، فرهنگی و… در جریان بود، و از طرفی زمینه
سازی برای هدایت و بازگشت و تقویت ارکان هدایت، انتخاب افراد لایق و متعهّد را
ضرورت می بخشید بنابراین امیرمؤمنان اولین گام اصلاحات را با انتخاب افراد صالح
و صادق برای اجرای عدالت اجتماعی برداشتند. غالب این افراد تربیت شده مکتب علوی
بودند، این کارگزاران شایسته با اراده آهنین خود ابتکار عمل را بدست گرفتند. و
با خلّاقیّت و صداقت در کردار و رفتار، مردم را به حکومت دینی خوشبین و امیدوار
کردند.

کارگزاران مجریان عدالت

مولای متقیان بخوبی می دانستند که هرگاه در رأس امور افراد
صالح قرار بگیرند به طبع آنان، زیردستان نیز انسانهای متعهدی خواهند بود، که
لازمه یک جامعه دینی است.

افرادی که امام به عنوان والی یا حاکم به مناطق مختلف
سرزمین اسلامی می فرستادند تخصص کافی و علم و آگاهی لازم را داشتند و با
اختیارات کافی که در اختیار داشتند توانستند در مدت نسبتاً کوتاهی جامعه را به
سوی صلاح و فلاح سوق دهند و با رهنمودهای الهی مولای متقیان مشکلات را پشت سر
می گذاشتند. در این راستا رهنمودهای روشنگرانه امام، مدام قوت قلب و چراغ راه
کارگزاران بود و پیوسته موقعیت و مقام آنها را به ایشان یادآور می شد. تا مبادا
کوتاهی رخ بدهد.

از جمله توصیه های حکیمانه امیرمؤمنان که جامعیت ویژه ای در
میان خطابه ها و نامه های آن حضرت دارد نامه معروف خطاب به مالک اشتر می باشد
که در آن نامه آن حضرت همه ابعاد و زوایای ابزار و عوامل عدالت اجتماعی را لحاظ
کرده اند. در فرازی از این نامه چنین آمده است: «پس ای مالک بدان! من تو را به
سوی شهرهایی فرستادم که پیش از تو دولتهای عادل یا ستمگری بر آن حکم راندند. پس
نیکوترین اندوخته تو باید اعمال صالح و درست باشد، هوای نفس را در اختیار گیر و
از آنچه حلال نیست خویشتن داری کن…» «مهربانی با مردم را پوشش دل خویش قرار
ده، و با همه دوست و مهربان باش. مبادا هرگز چنان حیوان شکاری باشی که خوردن
آنان را غنیمت دانی، زیرا مردم دو دسته اند، دسته ای برادر دینی تو و دسته دیگر
همانند تو در آفرینش می باشند. اگر گناهی از آنان سر زد یا علت هایی بر آنان
عارض شود….آنان را ببخشای و بر آنان آسان گیر آن گونه که دوست داری خدا ترا
ببخشاید و بر تو آسان گیرد.»(۲)

با توجه به فرازهای نامه مالک اشتر می توان به این مطلب
توجه داشت که برای اداره امور علاوه بر تدبیر و کاردانی با اقتدار می بایست به
ابزارهای عاطفی و انسانی نیز تمسک جست.

در نامه ای دیگر امام علی (ع) خطاب به کارگزار خود
می فرمایند: «به ریسمان قرآن چنگ بزن و از آن نصیحت پذیر، حلالش را حلال و
حرامش را حرام بشمار….مرگ و جهان پس از مرگ را فراوان به یاد آور…از کاری
که ترا خشنود و عموم مسلمانان را ناخوشایند است بپرهیز…خشم خود را فرو نشان و
به هنگام قدرت ببخش و به هنگام خشم فروتن باش و در حکومت مدارا کن تا آینده
خوبی داشته باشی.»(۳)

رهنمودهای امام علیه السلام نشانگر تأثیر ایمان و اعتقاد
صحیح در هدایت و اصلاح جامعه دارد که ایشان توجه کارگزاران را به آن سمت و سو
جلب می کردند. در فراز دیگری از نامه مالک اشتر فرمودند: «به مردم نگو به من
فرمان دادند و من نیز فرمان می دهم، پس باید اطاعت شود، این گونه خود بزرگ بینی
دل را فاسد می کند و دین را پژمرده و موجب زوال نعمت هاست.»

«دوست داشتنی ترین چیزها در نزد تو، در حق، میانه ترین و در
عدل فراگیرترین، و در جلب خشنودی مردم گسترده ترین باشد، هرگز نیکوکار و بد کار
در نظرت یکسان نباشد. زیرا نیکوکاران در نیکوکاری بی رغبت و بدکاران در بدکاری
تشویق می گردند، پس هر کدام از آنان را بر اساس کردارشان پاداش ده.»

«بدان ای مالک! هیچ وسیله ای برای جلب اعتماد والی به رعیت
بهتر از نیکوکاری به مردم و تخفیف مالیات و عدم اجبار مردم به کاری که دوست
ندارند، نمی باشد.» امیر مؤمنان در این نامه به حقوق تمام اقشار مردم اعم از
نظامی، تاجر، ادیب، کارگر و….دستور العمل هایی داده و رهنمودهای لازم را
مبذول داشته و یادآور شدند که با رعایت حقوق هر یک از اقشار، جامعه منجر به
شکوفایی عدالت در جامعه اسلامی می گردد. که حاکم دین نباید از آن ها غفلت
نماید.

مولای متقیان در نامه ای دیگر خطاب به والی خود چنین
می فرمایند: «در بامداد و شامگاه در یک مجلس عمومی به امر اطلاع رسانی و آموزش
(که از ابزارهای اصلاح یک جامعه است) با مردم بنشین، آنهایی که پرسش های دینی
دارند با فتواها آشنا گردان و ناآگاه را آموزش ده و با دانشمندان به گفتگو
بپرداز، جز زبانت چیز دیگری پیام رسانت با مردم، جز چهره ات دربانی وجود نداشته
باشد.»(۴)

در یک رهنمود دیگر امام علیه السلام خطاب به «عبداللّه بن
عباس» فرماندار بصره چنین فرمودند: «با مردم به هنگام دیدار در مجالس رسمی و در
مقام داوری، گشاده رو باش و ازخشم بپرهیز که سبک مغزی، به تحریک شیطان است.»(۵)

رهبر فرزانه اسلام با توجه به روان شناختی جامعه اسلامی، که
در آن مردم غیر مسلمان نیز زندگی می کنند و حق و حقوقی دارند، علاوه بر
توصیه های دینی، رفتار انسانی را به حاکمان خود توصیه می کردند، و در برخی
موارد آنها را مورد عتاب قرار می دادند و حقوق غیر مسلمان ها را یادآوری
می کردند. در نامه خطاب به حاکم فارس چنین فرمودند: «پس از نام خدا و درود،
همانا دهقانان مرکز فرمانداریت از خشونت و قضاوت و تحقیر کردن مردم و سنگدلی تو
شکایت کردند، من درباره آنها اندیشیدم، نه آنان را شایسته نزدیک شدن یافتم،
زیرا که مشرکند و نه سزاوار قساوت و سنگدلی و بدرفتاری هستند زیرا با ما هم
پیمانند. پس در رفتار با آنان، نرمی و درشتی را به هم آمیز، رفتار توأم با شدت
و نرمش داشته باش، اعتدال میانه روی را در نزدیک یا دور کردن رعایت کن.»(۶)

بدین گونه بود که حکومت عدل علوی در جامعه اسلامی از چشمه
زلال سعادت ابدی کام مسلمانان را شیرین نمود و آنها را به حکومت دینی امیدوار
ساخت.

اصلاحات اقتصادی

از آنجا که لازمه هر جامعه با ثبات و مقتدر حفظ و داشتن یک
سیستم منظم و کارآمد اقتصادی است و به منزله رگهای حیاتی عمل می کند. می بایست
امیرمؤمنان از این بُعد نیز به اصلاح جامعه می پرداختند. آن حضرت می فرمودند:
«با فقر در هر جبهه از هر سو می جنگم تا بر او پیروز شوم.»

اصلاح امر معیشت اثر بسزائی در اصلاح مردم و آبادانی جامعه
دارد و به عنوان یکی از زمینه های هدایت نمود پیدا می کند. امیرمؤمنان برای
جلوگیری از فساد اقتصادی و اجرای عدالت اجتماعی همواره در تقسیم رفاه و اموال
بیت المال دقت ویژه ای داشتند و در این رابطه به جزئیات نیز توجه می کردند به
عنوان مثال در یک مورد هنگامی که اموال بیت المال را بین نمایندگان قبائل تقسیم
می کردند ـ تکه نانی باقی ماند آن حضرت همان نان را هم به نسبت مساوی بین
نمایندگان قبائل تقسیم کردند.»(۷)

رهبر عدالت گستر اسلام برای جلوگیری از حیف و میل اموال
عمومی، که در دوران خلیفه سوم به اوج خود رسیده بود و موجب خشم و نفرت مردم
قرار گرفته بود، روز دوم خلافت خود چنین فرمودند: «به خدا سوگند بیت المال
تاراج شده را هر کجا یابم به صاحبان اصلی آن باز می گردانم، گرچه با آن ازدواج
کرده یا کنیزانی خریده باشند، زیرا در عدالت گشایش برای عموم (مردم) است و آن
کسی که عدالت بر او گران آید تحمّل ستم بر او سخت تر است.»(۸)

مولای متقیان در مورد امور اقتصادی علاوه بر رعایت تقسیم
اموال عمومی به مردم و کارگزاران توصیه می کردند که از اسراف بپرهیزند چرا که
اسراف یکی از عوامل رکود اقتصادی و عمران و آبادانی است در نامه جانشین
فرماندار بصره چنین آمده است: «ای زیاد از اسراف بپرهیز و میانه روی را برگزین
از امروز به فکر فردا باش و از اموال دنیا به اندازه کفایت خویش نگهدار…»(۹)

از آنجا که از دیدگاه امام علی علیه السلام اقتصاد شریان
حیات زندگی دنیایی است و اصلاح آن موجب آرامش خاطر مردم شده و زمینه درستی و
صداقت را نیز فراهم می نماید. ایشان ضمن دریافت مالیات(زکات و غیره) توصیه های
اخلاقی و سازنده را نیز مد نظر داشتند و خطاب به مالیات بگیران می فرمودند: «در
سر راه هیچ مسلمان را نترسان و یا بازور از زمین او (مالیات دهنده) نگذر
افزونتر از حقوق الهی از او مگیر، هرگاه به آبادی رسیدی در کنار آب فرود آی، و
وارد خانه کسی مشو، سپس با آرامش و وقار به سوی آنان حرکت کن تا در میانشان
قرارگیری، به آنها سلام کن و در سلام و تعاریف و مهربانی کوتاهی نکن، سپس
می گویی:ای بندگان خدا مرا ولیّ خدا و جانشین او به سوی شما فرستاده، تا حق خدا
را که در اموال شماست تحویل بگیرم، آیا در اموال شما حقی است که به نماینده او
بپردازید؟ اگر کسی گفت:نه، دیگر به او مراجعه مکن و اگر کسی پاسخ داد: آری،
همراهش برو، بدون آنکه او را بترسانی، یا تهدید کنی یا