پاورپوینت کامل غذیر و اکمال دین ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل غذیر و اکمال دین ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل غذیر و اکمال دین ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل غذیر و اکمال دین ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

۲۲

غدیر در یک نگاه

غدیر در لغت به تالاب و آبگیر گفته می شود که آب باران و سیل در آن جمع می شود(۱) و غدیر خم آبگیری است بین مکه و مدینه در ناحیه جُحفه واقع در دو میلی جحفه که چشمه ای در آن می ریخته و ماجرای ابلاغ ولایت علی(ع) در آنجا واقع شده است.(۲)

در آخرین سال عمر پیامبراکرم(ص) مراسم حجه الوداع با شکوه هرچه تمام تر با حضور پیامبر(ص) به پایان رسید. قلبها در هاله ای از نور و معنویت فرو رفته و لذّت معنوی این عبادت بزرگ هنوز در ذائقه جانها انعکاس داشت.

یاران پیامبر(ص) که عدد آنها را ۹۰ تا ۱۲۴ هزار نوشته اند، از خوشحالی درک این فیض و سعادت بزرگ، در پوست نمی گنجیدند. این مجموعه تنها از مردم مدینه نبود، بلکه مسلمانان نقاط مختلف جریره عربستان برای کسب این افتخار تاریخی بزرگ، حضرت را همراهی می کردند.

بعد از پایان مراسم، در روز پنج شنبه سال دهم هجرت کاروان به سرزمین جحفه و بیابان خشک و سوزان غدیر خم رسید. این نقطه در واقع چهار راهی است که مردم سرزمین حجاز را از هم جدا می کند، راهی به سوی مدینه در شمال، راهی به سوی عراق در شرق، راهی به سوی غرب و سرزمین مصر و راهی به سوی سرزمین یمن در جنوب پیش می رود و در همین جا بود که می بایست آخرین خاطره و مهم ترین فصل این سفر بزرگ انجام پذیرد.

خورشید از نصف النهار گذشت و مؤذّن پیامبراکرم(ص) با صدای اللّه اکبر، مردم را به نماز ظهر دعوت کرد و مردم به سرعت آماده نماز شدند، ولی داغی هوا به قدری زیاد بود که عدّه ای مجبور شدند که قسمتی از عبای خود را به زیر پا و طرف دیگر آن را به روی خود بیفکنند.

بعد از پایان نماز، پیامبر اکرم(ص) بر فراز منبری از جهاز شتر قرار گرفت تا پیام مهمّ و تازه الهی را به مردم برساند.

آن حضرت بعد از حمد و ثنای الهی و گرفتن اعتراف از مردم بر انجام امر رسالت و تبلیغ آن و بیان حدیث ثقلین و…

غدیر و اکمال دین

دست علی(ع) را بالا برد و فرمود: «من کنت مولاه فعلیٌّ مولاه؛هر کس من مولا(و رهبر) او هستم، علی مولا (و رهبر) اوست.» و این سخن را سه بار و به گفته برخی از راویان حدیث، چهار بار تکرار کرد و به دنبال آن آیه «اکمال» نازل شد و مراسم بیعت با امیر مؤمنان(ع) به عنوان ولی و جانشین پیامبر اکرم(ص) انجام گرفت.(۳)

آیه اکمال

«الیوم یئس الّذین کفروا من دینکم فلا تخشوهم و اخشون الیوم أکملت لکم دینکم و أتممت علیکم نعمتی و رضیت لکم الاسلام دیناً؛(۴) امروز کافران از دین شما ناامید شده اند. بنابراین، از آنها نترسید و از من بترسید. امروز دین شما را کامل و نعمتم را برای شما تمام کردم و راضی شدم که اسلام برای شما دین و آیین باشد.»

شرح واژه های آیه

یوم در چهار معنا استعمال شده است:

۱. مدّت زمانی که از طلوع فجر آغاز و به غروب خورشید ختم می شود. بنابراین معنای یوم در مقابل لیل است مانند: «یوم سبتهم»(۵) و «فعدّهٌ من أیّام اخر»(۶).

۲. به معنای مجموع شبانه روز، مانند نماز یومیّه.

۳. به معنای عصر، روزگار و برهه ای از زمان، همچون: «تلک الایّام نداولها بین النّاس».(۷)

۴. به معنای مرحله، چنان که درباره خلقت آسمان و زمان فرمود: «فی ستّه أیّام».(۸)

الف و لام الیوم در آیه اکمال، برای عهد است و اشاره به روز معیّن و مشخّصی دارد که نزد گوینده و شنونده معلوم است. بدین ترتیب، واژه الیوم به معنای امروز در مقابل دیروز و فردا می باشد و الیوم دوم تأکید و تکرار آن برای اهمیت آن روز بزرگ است.

تمام شدن یک چیز بدین معنی است که به جایی برسد که تمام اجزای آن بدان ملحق شود و احتیاج به چیز دیگری نداشته باشد، در حالی که ناقص، به اشیای خارج از خودش احتیاج دارد.(۹)

کمال شی ء به این است که به جایی برسد که غرض از آن شی ء حاصل شود.(۱۰)

دین در لغت به معنای خضوع و انقیاد در برابر برنامه و مقررات معین است(۱۱) و در اینجا بر مجموعه احکام و معارفی اطلاق

غدیر و اکمال دین

شده که از جانب خدای سبحان نازل گشته تا برنامه زندگی بندگان او باشد.

اسناد اکمال به دین نشان می دهد که چیزی به این مجموعه اضافه شده است ولیکن از سنخ سایر اضافات نیست، بلکه از اموری است که تغییر اساسی در دین ایجاد کرده و آن را از جهت عمودی پیش برده است.

ذکر کلمه لَکُم برای اشاره به این است که در اکمال دین، منفعت و مصلحت مکلّف ملاحظه شده است.

نعمت مطلق و مشروط

نعمت بیانگر نوع خاصی از برخورداری و خوشگواری است که گاهی مشروط است، مانند تمام موجودات هستی که در خدمت انسان اند تا در مسیر سعادت از آنها استفاده کند و چنانچه در این مسیر قرار گرفت، نعمت است و گرنه نقمت است، ولی ولایت الهی و ولایت اولیای او، نعمت مطلق است که همیشه نعمت است و هرگز نقمت نخواهد شد؛ زیرا اگر این نعمت برای کسی وجود داشته باشد، حتماً مایه تقرّب و بلکه عین تقرّب است.(۱۲)

اضافه نعمت به ضمیر متکلّم ی که به خدا بر می گردد، حکایت از شرافت این نعمت می کند. رضیت از ماده رضی است و آن به معنای موافقت و تمایل داشتن نسبت به چیزی است و مفسّران آن را به معنای اختیار و برگزیدن دانسته اند.(۱۳)

اسلام از ریشه سلم مقابل خصومت و به معنای موافقت شدید ظاهری و باطنی است، به گونه ای که هیچ اختلافی وجود نداشته باشد.(۱۴)

الیوم کدام روز است؟

آنچه از آیه استفاده می شود، این است که در یکی از روزهای صدر اسلام حادثه ای عظیم رخ داد که قرآن کریم ویژگیهای ذیل را برای آن ذکر می کند:

۱. امید تمام دشمنان را که برای نابودی اسلام دندان طمع تیز کرده بودند، به یأس مبدّل کرد: «یئس الّذین کفروا».

۲. افزون بر تبدیل شدن امیدشان به یأس، آن چنان زمینه فعالیت آنها را خنثی کرد که ترس مسلمانان را از آنان بی جهت دانست: «فلاتخشوهم».

۳. امکان داشت که مسلمانان با پشت پا زدن و نادیده گرفتن آن نعمت بزرگ، کفران نعمت کنند و زمینه غضب الهی و بازگشت سلطه کفار را فراهم و امید تازه ای در آنان ایجاد کنند. از این رو، برای پیشگیری از این مسئله فرمود: «واخشون».

۴. پیشرفتی کیفی (کمال) در دین الهی ایجاد کرد و مایه تکامل آن گردید: «اکملت لکم دینکم».

۵. پیشرفت کمّی (تمامیّت) در نعمت مطلق الهی (ولایت) ایجاد کرد و آن را به مراحل پایانی رساند: «اتممت علیکم نعمتی».

۶. در مرحله ابلاغ نیز خدا راضی شد تا اسلام دین ابدی مردم گردد: «رضیت لکم الاسلام دیناً».(۱۵)

پس باید روزی را در تاریخ اسلام پیدا کرد که این خصوصیات شش گانه را داشته باشد.

روزهای برجسته ای که در تاریخ اسلام وجود دارد و ممکن است همان روز معین باشد، عبارت است از:

۱. روز تولد پیغمبر اکرم(ص) که هر چند سر فصل مهمی در تاریخ بشر بود و موجب حوادث مهمّی شد، لیکن هیچ یک از خصوصیات اکمال دین، اتمام نعمت، یأس دشمنان و… در آن وجود نداشت و با تاریخ نزول آیه هم سازگاری ندارد.

۲. روز مبعث، چنان که ممکن است مراد از «والعصر» عصر بعثت باشد. این هم نمی تواند مراد باشد، زیرا بعثت حادثه ای بود که فقط علی(ع) و خدیجه(س) از آن باخبر شدند و کافران از آن حادثه عظیم مطّلع نشدند تا ناامید شوند. افزون بر این، در آن روز دین کامل نشده بود.

۳. «یوم الانذار» و روز اعلام عمومی دعوت از ناحیه پیامبراکرم(ص) در سال سوم هجرت. این هم نمی تواند مقصود باشد، زیرا اعلان عمومی، نه تنها موجبات یأس سران شرک را فراهم نکرد، بلکه طمع آنان را به نابودی اسلام برانگیخت، گذشته از این، بخش ناچیزی از دین تا آن روز ابلاغ شده بود و تا رسیدن به مرحله کمال فاصله فراوانی داشت.

۴. روز هجرت از مکه و نجات از آزار مشرکان. این روز نیز مدّ نظر نیست، چرا که اوّلاً هجرت بر اثر هراس از آزار و اذیت مشرکان مکه صورت گرفت. پس موجب ناامیدی کافران نشده بود و ثانیاً روز هجرت روز کمال دین نبود.

۵. روز ورود به مدینه و تشکیل حکومت اسلامی. این هم نمی تواند مقصود باشد، چرا که این روز مایه یأس مشرکان نشد. نشانه اش جنگ بدر و احد و خندق است که مشرکان خودشان را به مدینه رساندند. افزون بر این، بسیاری از آیات پس از آن روز نازل شده است.

۶. روز فتح مکه، این هم نمی تواند مدّ نظر باشد، زیرا اوّلاً بسیاری از احکام و آیات پس از فتح ـ که در سال هشتم هجری اتفاق افتاد ـ نازل شد. پس دین در این روز کامل نشده بود، ثانیاً فتح مکه نیز مایه یأس کامل نشده بود؛ به دلیل اینکه به پیمانهای عدم تعرّض پایبند بودند و به سنت جاهلی خود نیز ـ مانند برهنه حج کردن زنها ـ عمل می کردند. به قول امیرمؤمنان (ع) «اسلام نیاورده اند، بلکه (اظهار اسلام کرده اند و) اجباراً تسلیم شده بودند و کفرشان را پنهان می داشتند. پس آن گاه که یاران(وعِدّه و عُدّه) فراهم شد، علیه اسلام آشکار کردند.(۱۶)

و ثالثاً تاریخ نزول این سوره مدّتها بعد از فتح مکّه بوده است.

۷. روز نزول آیات اوّل سوره برائت و اعلام آن در سال نهم هجرت.

این هم نمی تواند مراد باشد؛ زیرا اگرچه اعلام برائت، مشرکان مکه و حتی مشرکان و بت پرستان حجاز را تحت فشار قرار داد، ولی در آیه