پاورپوینت کامل از تزکیه درون تا تصفیه برون (با تأکید بر سیره و اندیشه امام خمینی قدس سره) قسمت اول ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از تزکیه درون تا تصفیه برون (با تأکید بر سیره و اندیشه امام خمینی قدس سره) قسمت اول ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از تزکیه درون تا تصفیه برون (با تأکید بر سیره و اندیشه امام خمینی قدس سره) قسمت اول ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از تزکیه درون تا تصفیه برون (با تأکید بر سیره و اندیشه امام خمینی قدس سره) قسمت اول ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint :

تنفس صبح

لبخند تو خلاصه خوبی هاست

لختی بخند، خنده گل زیباست

پیشانی ات تنفس یک صبح است

صبحی که انتهای شب یلداست

تو امتداد کوثر جوشانی

سرچشمه تو سوره اعطیناست

فریاد تو تلاطم یک طوفان

آرامشت تلاوت یک دریاست(۱)

امام خمینی طلایه معاریف و مشاهیری است که توانستند راه رسول اکرم(ص) و اهل بیت آن سرور عالمیان را استمرار بخشند و با تأسّی به سیره و سنت خاتم رسولان و ستارگان آسمان امامت در مسیر حق گام بردارند و اسوه تشنگان حقیقت و جویندگان زلال حکمت گردند.

آن بارقه ملکوتی به پیروی از اجداد طاهرینش نخست فضیلت ها و ارزش های معنوی را در روح و روان و خلق و خوی خویش متبلور ساخت آن گاه با فروزندگی، فیض انفاس قدسی و به مدد دم جانبخش خود بر دل های انسان ها حیات، پویایی و تحرّک بخشید. خدامحوری و خداجویی به همراه انقطاع کامل از امور فناپذیر و نیز رستن از تمامی حجاب ها والاترین و برجسته ترین خصلت آن عبد صالح به شمار می رفت که پرتو پرتابش این بُعد معنوی و ملکوتی همگان را نورانی و پرحرارت ساخت، این گونه هویت ایمانی و تقوایی محصول نگرش قرآنی و روایی امام خمینی است که پس از طی مراحل تزکیه و پالایش درونی در جامعه، نمود پیدا کرد و امّت اسلامی را برای درهم پیچیدن بساط استکبار و استبداد و پایه ریزی تشکیلاتی بر بنیان دیانت و معرفتی قرآنی و روایی مهیا ساخت.

از منظر امام کسی که از محسوسات و حتی معقولات عبور کرده و به حقیقت ناب رسیده است در این حرکت صعودی ضمن آن که خویشتن را با پویایی و تحرّک، مجاهدتی پیوسته و کوششی مستمر از اسارت نفس رها کرده است، مبارز نستوهی است که نمی تواند ستم، پلیدی، منکرات و ناگواری های جامعه را تحمل کند و از تحمیل فرهنگ زورگویی و خودمداری بر انسان ها بر می آشوبد و آتش بر خرمن خصم می زند تا رذالت ها و خباثت ها را محو کند. از دیدگاه امام کسی که مسیر سیر و سلوک را طی می کند و به عرفان روی می آورد با هر گونه ذلت و خواری، تن پروری، انزواگزینی مخالف است و با بی بند و باری و فاصله گرفتن از آداب و فریضه های مذهبی، سازگاری ندارد.

از تصفیه باطن تا پالایش جامعه از باطل

امام خمینی با احاطه ای جامع به منابع عرفانی و آگاهی دقیق از دیدگاههای اهل تصوّف، به مدد نقّادی و ارزیابی دقیق، به اندیشه های عارفان پویایی بخشید در واقع امام نخست آموزه های عرفان سنتی را مورد ملاحظه قرار داد و پس از پالایش، تفکری این گونه را در مجموعه ای دیگر که اجزای آن را فقه، فلسفه، اخلاق، تفسیر و دیگر ملاحظات تشکیل می داد، به کار گرفت. این تلاش ابتکاری و خلاقیت ویژه بزرگترین حرکت علمی برای حل تناقض آشکار میان عرفان و مسایل اجتماعی و سیاسی به شمار می آید زیرا به دو دلیل ماهیتی و تاریخی فاصله زیادی بین آموزش های عرفانی و جامعه پدید آمده و پرداختن به یکی، انسان را نسبت به دیگری بیگانه ساخته و موجب دوگانگی در حیات اجتماعی گردیده بود. امام خمینی با آن توانایی های فوق العاده و جنبه های ژرفی که در عرفان علمی و عملی داشت نوعی اتحاد، همگونی و تفاهم بین سلوک عرفانی و مسایل امت اسلامی، پس از مدت ها نزاع و تخاصم، ایجاد نمود و یکی از اسرار اقبال مردم و اقشار گوناگون اجتماع به سوی ایشان در این ویژگی نهفته بود.

در همان دورانی که امام به مراقبه، تهذیب نفس و تصفیه باطن اشتغال داشت و در کسب کمالات معنوی می کوشید متذکر گردید: «یکی از مقاصد بزرگ شرایع و انبیای عظام که علاوه بر آن که خود مقصود مستقل است و وسیله پیشرفت مقاصد بزرگ و دخیل تمام در تشکیل مدینه فاضله می باشد توحید کلمه و توحید عقیده و اجتماع در امور مهم و جلوگیری از تعدّیات ظالمانه ارباب تعدّی است که مستلزم فساد بنی الانسان و خراب مدینه فاضله است و این مقصد بزرگ که مصلح اجتماعی و فردی است انجام نگیرد مگر در سایه وحدت نفوس و اتحاد هِمَمْ و الفت و اخوّت و صداقت قلبی و صفای باطنی و ظاهری که افراد جامعه به طوری شوند که بنی آدم تشکیل یک شخص دهند و تمام کوشش ها حول یک مقصد بزرگ الهی چرخ زند و اگر چنین مودّت و اخوتی در یک نوع یا یک طایفه پیدا شد غلبه کنند بر تمامی طوایف و ملکی که در این طریقه نباشند.»(۲)

حماسه و عرفان

از دیدگاه اسلام کسی که درون را از آلودگی ها دور می کند و خود را از باتلاق شهوات و رذائل می رهاند به باوری متکی بر ایمان و تقوا مسلّح می شود که نیروهای عاشق را نه به کنج دیرها و صومعه ها که برای دفاع از حریم حق و مبارزه با باطل و نفاق به میادین ایثار و فداکاری رهسپار می نماید و اذکار و اورادی که به سالکان کوی دوست آموخته می شود نه یاهو در خانقاه است و نه وردهای متکی بر موهومات و تخیلات بلکه فریاد الله اکبر و لا اله الاّ الله بر فرازین قله های شرف و انسانیت است. این شیوه شایسته مصداق کلام نورانی رسول اکرم(ص) است که فرموده اند: رهبانیه امّتی الجهاد، لباسی که بر تن این سلحشوران می کنند خرقه و پشمینه صوفیان نمی باشد بلکه کسوت رزم، دفاع و مقاومت است. ندایی که برای ترنّم به یاران یاد می دهد نه شعار دروغین عارف نمایان برای جلب مشتری است بلکه رمز یا محمد، یا علی، یا زهرا و یا حسین برای حماسه آفرینی در عرصه نبرد با استکبار و اهل باطل است. امام خمینی نیز ارزش فداکاری، شهادت و ایثار را این گونه ترسیم می نماید:

«در آینده ممکن است افرادی آگاهانه یا از روی ناآگاهی در میان مردم این مسئله را مطرح نمایند که ثمره خون ها و شهادت ها و ایثارها چه شد؟

اینها یقیناً از عوالم غیب و از فلسفه شهادت بی خبرند و نمی دانند کسی که فقط برای رضای خدا به جهاد رفته است، و سر در طَبَق اخلاص و بندگی نهاده است حوادث زمان به جاودانگی و بقا و جایگاه رفیع آن لطمه ای وارد نمی سازد. خدا می داند که راه و رسم شهادت کور شدنی نیست و این قلب ها و آیندگان هستند که به راه شهیدان اقتداء خواهند نمود و همین تربت پاک شهیدان است که تا قیامت مزار عاشقان و عارفان و دلسوختگان و دارالشفای آزادگان خواهد بود. خداوندا! این دفتر و کتاب شهادت را هم چنان به روی مشتاقانت باز و ما را هم از وصول به آن محروم مکن»(۳)

امام خمینی دل ها را با نیروی معنویت و کشف و شهود به حرکت و تحول واداشت و اهداف و مقاصد مردم را جهت آسمانی و قدسی داد و همگام با این راهنمایی ها و رهنمودها در قلوب دشمنان رعب و هراس افکند و فکر و اندیشه آنان را در هاله ای از نگرانی و ناگواری قرار داد و به تمامی مخالفانی که در برابر دین و ایمان صف کشیده بودند هشدار داد که اگر بخواهید به این روند ادامه دهید ما نیز قادریم به قوّت تقوا و به صلابت ایمانی، در مقابل دنیای شما بایستیم و اجازه ندهیم از جلوه های آن با آرامش بهره ببرید. امام پس از پژوهش های توأم با پارسایی از عرفان مصطلح و تصوّف متداول و متعارف فراتر رفت و عرفان و حماسه را با یکدیگر توأم نمود، سپس تأکید نمود باید از رهگذر عشق و در تحت توجّهات ولایت، به خداوند رسید:

در جرگه عُشّاق رَوَم بلکه بیابم

از گلشن دلدار نسیمی، ردّ پایی

میزانِ مُنوّر

امام خمینی به این حقیقت مسلّم واقف بود که انسان عارف به میزانی نیاز دارد که به وسیله آن حق را از باطل تشخیص دهد و آن قرآن و عترت می باشد زیرا گرایش های عرفانی به دلیل تأثیرپذیری از برخی مسایل مصون از خطا و اشتباه نمی باشد، پس طی این طریق بدون بهره مندی و استمداد از کلام وحی و ستارگان درخشان آسمان امامت امکان پذیر نخواهد بود و آن فردی که معارف و حقایق را از چشمه جوشان خاندان پیامبر دریافت دارد و از زلال کوثر آن وجودهای پاک استفاده کند هیچ گاه دچار ضلالت نمی شود به همین دلیل امیرمؤمنان(ع) تأکید فرموده اند: این دو ستون – خدامحوری و سنت رسول الله(ص) – را برپای دارید و این دو چراغ را فروزان نگاه دارید(۴) و در جای دیگر آن امام مؤمنان(ع) فرموده اند: آنان (اهل بیت (ع)) زیربنای دین و ستون یقین هستند، تندروها (غالیان) باید به سوی آنان بازگردند و کندرُوها و عقب مانده ها لازم است خود را به این وجودها برسانند.(۵)

این اصل استوار، اساسی و تأثیرگذار در فرهنگ عرفانی امام خمینی جایگاهی حسّاس و نقشی محوری دارد و سیره نظری و عملی آن روح قُدسی بر آن مُهر تأیید زده است. به باور امام خمینی قرآن مظهر رحمت الهی است که تمامی کمالات در آن مندرج است و نازله ای غیبی می باشد که در کسوت الفاظ و مضامین در آمده است تا بشریت را با حقایق ملکوتی مأنوس سازد. البته نشستن بر سر سفره ای آسمانی و بهره وری از چنین مائده ای معنوی شروطی دارد، پاکی درون، رفع حجاب ها و موانع و شاگردی نزد مفسّران و معلمان واقعی قرآن که ائمه هدی(ع) هستند در زمره شرایط بهره مندی از بارقه قرآنی می باشد. آن حکیم عارف بعد از آن که عظمت کلام الهی را از جمیع جهات مورد بررسی قرار داد و راه استفاده از حقایق آن را گوشزد نمود از فراگیران خواست تا برای آن که نورانیت قرآن بیشتر و بهتر بر صفحه دلشان پرتو افشانی کند خود را از تعلّقات اسارت آور، منجمد و متصلّب نجات دهند و با نوعی وارستگی، آزادگی و بلند همتی در این وادی نورانی گام نهند.(۶) امام به موازات این فراخوانی معنوی و رشددهنده، یادآور گردید: کلام وحی بیدار کننده آدمیان و موجب پرخاش علیه ستمگران و متجاوزان می شود و اضافه نمود: حیات و مجد مسلمانان در گذشته به دلیل عمل به قرآن و درماندگی و سستی آنان در جدایی از قرآن است و اگر تجدید حیات معنوی و سرافرازی می خواهند باید به این صحیفه آسمانی اقبال نشان دهند. ایشان می فرمایند:

«مسؤولیت پاسداری قوانین الهی و عمل به قرآن کریم تنها راه بازیابی عظمت و عزت و شکوه پیشین اسلام و مسلمین، مسؤولیت پاسداری وحدت و برادری دینی تنها ضامن استقلال سرزمین های اسلامی و زداینده هرگونه نفوذ استعماری»(۷) از دیدگاه امام سعادت دنیوی و اخروی در پرتو عمل به قرآن به دست می آید:

«… هان ای قطره های جدا از اقیانوس قرآن و اسلام به خود آئید و به این اقیانوس الهی متصل شوید و به این نور مطلق استناره کنید تا چشم طمع جهانخواران از شما ببُرد و دست تطاول و تجاوز آنان قطع شود و به زندگی شرافتمندانه و ارزش های انسانی برسید…»(۸)

امام خمینی پیروزی امت اسلامی ایران را بر استبداد و استکبار به دلیل اتکای به قرآن می دانست و به تمامی ملتها توصیه فرمود که این رمز را به کار ببرند تا پیروزی را در آغوش بگیرند.(۹)

آن مرد میدان فضیلت و تقوا سالیان متمادی معتکف آستان قرآن بود و با تهذیب نفس وخروج از قفس تنگ و تاریک نفس امّاره، انسی مقدّس با این صحیفه مبارک داشت و از خرمن آن اثر جاویدان خوشه های فراوانی فراهم آورد و از چشمه باطراوتش بهره ها بُرد. اُنس امام با قرآن توأم با رعایت آداب ظاهر و باطنی بود. هر جا که می نشست آن را بالاتر از خویش می گذاشت و هیچ چیزی را بر روی آن نمی نهاد. در حال تلاوت قرآن به گونه ای بود که گویی در محضر حق نشسته است، درهنگام قرائت آن با وضو و نیز حالتی آمیخته به ادب، سکون و وقار چهار زانو می نشست و به جایی تکیه نمی نمود، درست مانند کسی که می خواهد محضر بزرگی را درک کند.(۱۰)

آن پارسای پایدار از رهگذر اُنس با قرآن به مراتب و مقاماتی نایل گردید که خود آن را توضیح داده است:

«… معلوم است کسی که تفکر و تدبّر در معانی قرآن کرد در قلب آن اثر کند و کم کم به مقام متقین رسد و اگر توفیق الهی شامل حالش شود از آن مقام نیز بگذرد و هر یک از اعضاء و جوارح و قوای آن آیه ای از آیات الهیه شود و شاید جذوات و جذبات و خطابات الهی او را از خود بی خود کند و حقیقت «اقرأ واصعد» را در همین عالم دریابد تا آن که کلام را بی واسطه از متکلّمش بشنود و آن چه را در وَهْم تو و من ناید آن شود.»(۱۱)

از بررسی های فوق دو نکته به دست می آید: یکی آن که رسیدن به مقامات معنوی و عرفانی و درک درجات ملکوتی بدون ارتباط با قرآن میسّر نمی باشد.

دیگر آن که با تمسّک به قرآن می توان در عرصه های سیاسی و اجتماعی حماسه ای باشکوه را ترتیب داد و در واقع فائق آمدن بر خصم برون و درون در پرتو قرآن به دست می آید.

محبّت و معرفت

امام خمینی از سنین صباوت و دوران نوجوانی دل به محبت خاندان عصمت و طهارت سپرد اما به تدریج این عشق مقدس با معرفتی ژرف، بصیرتی جامع و اطاعت از فرامین و دستورات ائمه که در واقع قوانین و موازین الهی است توأم گردید و ایشان هرچه در عمل به تعلیمات خاندان پیامبر اهتمام می ورزید به همان اندازه اشتیاقش نسبت به آن فروغ فروزان رو به فزونی می رفت. امام می کوشید تا تبلوری از سیره اهل بیت را در زندگی خویش به نمایش بگذارد و به عنوان اسوه ای برجسته قوی ترین تأثیر را در عرصه های اخلاقی، سیاسی و اجتماعی بروز دهد. او نه تنها از طریق زبان و بیان و نوشته هایش تعالیم و ارزش های دینی را تبلیغ و ارشاد می نمود بلکه به آن درجه از تزکیه و تهذیب رسیده بود که اعمال و کردارش برای مردم سرمشق و مشحون از اندرزهای آموزنده به شمار می آمد و این ویژگی مصداق فرمایش امام صادق(ع) است که فرموده اند: کونوا دعاه النّاس بغیر السنتکم (به غیر زبانتان دعوت گر مردم باشید). امام طی بیاناتی متذکر گردیده اند: «… ما تابع حضرت رسول (ص) و ائمّه هستیم که همه امور دست آنها بود، حکومت تشکیل دادند و مردم را هدایت نمودند»(۱۲) امام خمینی در محورهای ذیل از سیره و سنّت اهل بیت(ع) الهام گرفته بود:

۱ – امام هم چون حضرت علی(ع) در ستیز با دشمنان برخوردی قاطع و سازش ناپذیر داشت بدون آن که هراسی به دل راه دهد اما در ضمن این صلابت و اقتدار در مواجهه با بینوایان، محرومان، کودکان و مظلومان عطوفت و مهربانی و همدردی خاصی بروز می داد.(۱۳)

۲ – امام خمینی در انجام فرائض دینی و حتی نوافل و مستحبات در بین زاهدان و عارفان می درخشید ضمن آن که در مسایل علمی و احاطه بر معارف بر همگنان خویش برتری داشت. در ضمن آن که به جهت اخلاقی، شرعی، ریزه کاری های ادب اسلامی، امور مستحبی و مانند آن تقید ویژه ای نشان می داد در عرصه های سیاسی چون سیاستمداری مجرّب و مسلّط اعلام موضع می نمود. پیروان خویش را به نبرد با کفر، شرک و الحاد فرا می خواند و استکبار را به استیصال وا می داشت در واقع هم چون جد بزرگوارش حضرت علی(ع) که درباره اش گفته اند: جمعت فی صفاتک الاضداد، امام خمینی شخصیتی با ابعاد گوناگون و حالات به ظاهر مختلف به شمار می رفت.(۱۴)

۳ – در وصف ائمه هدی(ع) نقل نموده اند: آن وجودهای بزرگوار در ضمن فروتنی دارای هیبتی معنوی بودند و این ویژگی موجب می گردید که همواره مردم در مقابل آن فروغ های فروزان احترام و تکریم نشان دهند و حتی دشمنان و مخالفان تحت تأثیر مهابت ائمه(ع) قرار گیرند. امام خمینی نیز وقتی در جلساتی حضور می یافت با وجود سادگی، تواضع و خاکساری، ابهتش همه افراد را تحت تأثیر قرار می داد.(۱۵)

۴ – جاه و مقام و درجات دنیایی نتوانست بر حالات معنوی امام اثر منفی بگذارد. او از تشریفات و تجملات رنج می برد و همواره در زندگی به ساده پوشی و ساده زیستی اکتفا می نمود و از غذاهای رنگارنگ اجتناب می نمود، می کوشید در شرایطی مشابه محرومان و رنج دیدگان جامعه زندگی نماید. با وجود آن که مبالغ زیادی از وجوهات شرعی در اختیار ایشان بود ولی از آنها برای تدارک امکانات شخصی استفاده نکرد. با نهایت دقت، مراقب بود که حتی اطرافیان و بستگانش به روش او تأسّی جویند. این شیوه ساده زیستی، قناعت و اکتفا به حداقل امکانات که عامل هماهنگی با مستضعفین جامعه است و زندگی امام بر آن استوار بود سیره رسول اکرم(ص) و امامان را در اذهان تداعی می نمود.(۱۶)

۵ – امام خمینی همچون اجداد طاهرینش در راه احیای حق و بر افراشتن پرچم فضیلت و تقوا رنج های فراوانی دید و سختی های فرساینده ای را متحمّل گردید و آن گاه که عده ای، و بیش از همه مقدس نمایان و اهل تحجّ