پاورپوینت کامل مشترکات قرآن و امام حسین(ع) ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مشترکات قرآن و امام حسین(ع) ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مشترکات قرآن و امام حسین(ع) ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مشترکات قرآن و امام حسین(ع) ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

هدایت گری

شریک در لغت به معنای مشترک بودن دو نفر در مِلک و مال است و شرکت، یعنی اینکه یک چیز، اعم از امور عینی یا معنوی، برای دو نفر یا بیشتر باشد. مانند اینکه در دعا می خوانیم: «ما را شریک دعای خوبان قرار بده».

لفظ «شریک القرآن» در منابع دینی، هم برای کل امامان معصوم(ع) و هم برای برخی از آنها به شکل انفرادی به کار رفته است. در زیارت جامع ائم اطهار(ع) می خوانیم: «السلام علیکم ائمه المؤمنین و ساده المتقین… عبادالرحمان و شرکاء القرآن»(۱) یعنی سلام بر شما پیشوایان اهل ایمان و بزرگان اهل تقوا… و بندگان خدای مهربان و شریک های قرآن.

تا جایی که بررسی شده است شکل انفرادی بیان این موضوع تنها برای دو تن از امامان معصوم به کار رفته است: حضرت مهدی «عج»، چنان که می خوانیم: «السلام علیک یا صاحب الزمان، السلام علیک یا خلیفه الرحمان، السلام علیک یا شریک القرآن…»؛(۲) سلام بر تو ای صاحب زمان! سلام بر تو ای جانشین خدای رحمان! سلام بر تو ای شریک قرآن.

و سرور شهیدان، حسین بن علی(ع) است. در زیارت نام اول رجب -که در نیم شعبان هم خوانده می شود- چنین آمده است: «السلام علیک یا امین الرحمان، السلام علیک یا شریک القرآن»؛(۳) سلام بر تو ای امین [اسرار خدای] رحمان! سلام بر تو ای شریک قرآن. و بیان لفظ شریک قرآن به معنای آن است که در اموری با قرآن شرکت دارد و همکار قرآن و یار و مکمل آن است.

اما اینکه این امامان شریک قرآنند نیز ریش قرآنی دارد. چنان که هم در آی اکمال(۴) به آن اشاره شده است و هم در روایات، ازجمله حدیث معروف و مشهور «ثقلین» از زبان پیامبر اکرم(ص).

آن حضرت در تعبیری دیگر فرمود: «یا ایها الناس! إنی تارک فیکم الثقلین الثقل الأکبر و الثقل الأصغر إن تمسکتم بهما لا تضلوا و لا تبدلوا و إنی سألت اللطیف الخبیر أن لا یتفرقا حتی یردا علی الحوض فأعطیت ذلک قالوا و ما الثقل الأکبر و ما الثقل الأصغر قال الثقل الأکبر کتاب الله سبب طرفه بیدالله و سبب طرفه بأیدیکم و الثقل الأصغر عترتی و أهل بیتی»(۵) ای مردم! من دو شیء وزین و گرانبها بین شما به ارث گذاشتم: یکی بزرگ و دیگری کوچک. اگر به آن دو متمسک شوید گمراه و خوار نخواهید شد و من از خدای لطیف و آگاه خواستم که این دو از هم جدا نشوند تا در کنار حوض (کوثر) بر من وارد شوند که به من عطا شد. پرسیدند که شیء وزین بزرگ و کوچک کدام است؟ فرمود: ثقل اکبر، قرآن است که یک سر آن به دست خداوند و سر دیگرش به دست شما مردم است و ثقل اصغر عترت و اهل بیت من است.

در نتیجه می توان گفت، تمامی امامان معصوم(ع) شرکای قرآنند؛ با این حال در این مقال اهم اشتراکات امام حسین(ع) و قرآن کریم بیان می شود:

الف. هدایتگری

هم قرآن، کتاب هدایت و راهنمایی است و هم حضرت حسین بن علی(ع)، امام هدایت کننده و راهنماست.

دربار هدایتگری قرآن و امام حسین(ع) تعبیرهای گوناگونی آمده است:

۱. هدایت مردم

دربار قرآن کریم می خوانیم: «هدی للناس»؛(۶)هدایتگر مردم است. در جای دیگری فرمود: «ذلک الکتابُ لا ریب فیه هدی للمتقین»؛(۷) این کتاب که شکی در آن نیست هدایتگر متقین است.

هدایت عام و تشریعی برای همگان است، ولی هدایت خاص و رساندن به مقصود، مخصوص اهل تقوا و پرواپیشگان است.

پیامبر اکرم (ص) دربار حسین بن علی(ع) فرمود: «انَّ الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه»(۸) حسین، چراغ هدایت و کشتی نجات است.

امام حسین(ع) نیز دعوت عام داشتند؛ یعنی هم مردم از مدینه گرفته تا مکه و کوفه و بصره را به سوی حق و هدایت دعوت عام کردند و هم دعوت خصوصی. برای مثال وی برای حبیب بن مظاهر، نامه ای خصوصی فرستاد. یا حر بن زید را به صورت خاص مشمول خطاب هدایتی قرار داد.

۲. هدایتگر به رشد

در برخی از آیات می خوانیم که قرآن کریم انسان را به رشد هدایت می کند که یک مرحله بالاتر از هدایت است: «فقالوا انّا سمعنا قرءاناً عجباً * یهدی إلی الرّشد فامنّا بِهِ»؛(۹)پس جنّیان گفتند: قرآن شگفت آوری شنیدیم که به راه رشد هدایت می کند. پس به آن ایمان آوردیم.

راغب اصفهانی می گوید: «رشد خلاف «غی» و گمراهی است و به معنای هدایت به کار رفته است»(۱۰) و علامه مصطفوی می گوید: «رشد به معنای هدایت به خیر و صلاح و رسیدن به صواب و واقع است؛ در مقابل غی، چنان که هدایت در مقابل ضلالت و گمراهی است.»(۱۱)

نشان رشد این است که ایمان، محبوب انسان باشد و دل به آن آراسته شود و انکار و نافرمانی و عصیان منفو