پاورپوینت کامل محدوده های «آزادی» در مکاتب الهی ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل محدوده های «آزادی» در مکاتب الهی ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل محدوده های «آزادی» در مکاتب الهی ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل محدوده های «آزادی» در مکاتب الهی ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه:

هنوز به ۲۵ سالگی نرسیده بود که جمله «مع تذییلات لمجتبی التهرانی» روی جلد اولین آثار حضرت امام در زمینه فقه و علم اصول که درآغازین سالهای دهه چهل به چاپ رسید، نام او را محبوب حوزه های علمیه و دوستان امام ساخت و آیت الله حاج آقا مجتبی تهرانی به عنوان یکی از شاگردان برجسته و ممتاز امام شناخته شد.

امتیاز برجسته او این بود که فراتر از شاگردی در بعد علمی امام، تقوا، اخلاص، اخلاق، وارستگی و مجاهدت خستگی ناپذیر راه خدا را به خوبی از استاد و مراد خویش آموخت و هرگز لحظه ای از راه امام و حمایت از میراث امام یعنی انقلاب، نظام اسلامی و ولایت بازنماند و تا واپسین عمر با برکت خود، جامعه، جوانان و حوزه های علمیه را از چشمه سار هدایت معنویش سیراب ساخت.

پاسدار اسلام که سالها واسطه نشر گوشه ای از برکات علمی این بزرگ مرد الهی بود، ضمن بزرگداشت یاد و نام حضرت آیت الله تهرانی، رحلت جانسوز ایشان را به امت « پاسدار اسلام » تسلیت می گوید.

محدودیت در خواسته ها و توانسته ها

خدا محوری و نگرش توحیدی انبیاء و اولیا که به معنای هدف گیری خدا و وسیل دانستنِ زندگیِ دنیا برای رسیدن به آن هدف است، نسبت به دو چیز محدودیت ایجاد می کند؛ یکی محدودیت در خواسته های نفسانی و دیگری محدودیت در توانایی های فرد؛ یعنی اگر شخصی «خدامحور» باشد، باید ببیند خدا، تا چه حدی خواسته ها و التذاذات او در دنیا را می پذیرد و صرفاً در همان محدوده عمل کند. به همین خاطر خواسته های انسان در اینجا محدود می شود و در اینجا بحث تشریع پیش می آید.

به تعبیر دیگر انسان باید ببیند به چه کیفیت و به چه مقدار مجاز است که از عالم طبیعت استفاده کند. این «محدودیت» در خواسته ها است. در اینجا مثالی ساده می زنم تا مطلب روشن شود؛ در این عالم طبیعت مواد مختلفی وجود دارد که می تواند گرسنگی انسان را برطرف کند. آیا انسان می تواند از هر ماده ای که خواست استفاده کند و هر غذایی را که میلش کشید، بخورد؟ آیا من می توانم از دمبلان گوسفند یا ماهی غیرفلس دار و… استفاده کنم؟ اگر «خدامحور» باشم، خواسته هایم «محدود» می شود و دیگر این مادیات را نمی خواهم.

از طرفی دیگر، انسان معتقد به خدا که دنیا را وسیله ای برای رسیدن به هدف الهی خویش ـ بهشت یا لقاء اله ـ می داند، نمی تواند از تمام توانایی های خود استفاده کند. یعنی کاربرد توانایی ها هم محدود می شود و انسان نمی تواند هر کاری که از دستش برمی آید، انجام دهد؛ بنابراین آزادی در مکتب های الهی با آنچه که در مکاتب بشری گفته می شود تفاوت دارد و از دو جهت محدود می شود؛ خواسته ها و توانایی ها.

«مردم سالاری» مورد قبول در مکتب اسلام

می دانیم که خدا سالاری با مردم سالاری جمع نمی شود و اسلام هم قویاً مردم سالاری را که در واقع، هواپرستی و شرک است، نفی می کند. حال می خواهم مطلب را کمی باز کنم. معنای «خداسالاری» این است که ببینیم خدا چه می گوید و همان را انجام دهیم. اگر ما خداسالاریم، حاکم اوست نه ما؛ از این رو همیشه باید خواست او را بر خواست خود مقدم کنیم. در مقابل معنای «خودسالاری» این است که ما هر چه خواستیم و هر چه توانستم را انجام دهیم، حتی اگر مخالف با خواست الهی باشد. این بحث، یک بحث عقلی است و پیچیدگی هم ندارد.

«نظر مردم در طول حکم خدا» مشکلی ندارد!

معنای «خداسالاری» این نیست که انسان هیچ گاه به خواست خویش عمل نکند، بلکه باید هرجا که دید خواست او با خواست الهی تنافی دارد، خواست خدا را مقدم داشته و دست از هوای خویش بردارد؛ یعنی باید خواست انسان، در محدود خواسته های الهی قرار گیرد.

به تعبیر دیگر اگر «مردم سالاری» در طول «خداسالاری» باشد، اشکالی ندارد و درست است؛ البته اینجا هم مسامحه تعبیر می کنیم و به این نوع از نگرش، مردم سالاری می گوییم. چون متن این «مردم سالاری» عین «خداسالاری» است و کاملاً هم با موازین اسلامی منطبق است.(۱) مردم سالاری جایی ممنوع و مذموم است که در عرضِ خداسالاری باشد؛ به گونه ای که انسان، هم خدا و هم دنیا را هدف بداند. این، درست نیست.

معنای صحیح «میزان رأی ملت است»

شخصی از من سؤال کرد و گفت، مگر امام نفرمودند: «میزان، رأی مردم است»؛ پس چرا شما مردم سالاری را در بحث خود نفی کردید؟! من به او گفتم: همان امامی که گفت: «میزان، رأی مردم است»، وقتی بحث قصاص پیش آمد فرمود: «اگر هم شما در یک طرف جمع شوید و مقابل اسلام بایستید، من تنها در مقابل همه تان می ایستم». آن «مردم سالاری» که امام فرمود، در طول «خداسالاری» است. اصلاً فلسف تأسیس شورای نگهبان از سوی امام، رعایت همین مسئله بود که خواست مردم، در عرض خواست خدا قرار نگیرد و قانونی برخلاف شرع تصویب نشود.

به همین سبب آنچه انبیاء و اولیا فرموده اند، مطابق با حکم عقل است و مبانی محکمی دارد که قابل انکار نیست. نتیج نگرش توحیدی، محدودیت در خواستن ها و توانستن ها است؛ یعنی با چنین نگرشی دیگر از «هر چه خواستم» و «هر چه توانستم» خبری نیست.(۲)

مقایس «دنیا و آخرت» در آیات و روایات

در مجموع معارف ما برای اینکه نگرش انسان، نسبت به دنیا و آخرت اصلاح شود و انسان فریب جلوات مادی و طبیعی را نخورد، مقایساتی بین دنیا و آخرت وارد شده است که همه، گویای برتری آخرت نسبت به دنیا و کم ارزش بودن مادیات است. آیات قرآن زندگی در دنیا را با زندگی در آخرت و التذاذاتی که در آن سرا وجود دارد، مقایسه می کنند و می فرماید: «الْمالُ وَ الْبَنُونَ زینَهُ الْحَیاهِ الدُّنْیا وَ الْباقِیاتُ الصَّالِحاتُ خَیرٌ عِنْدَ رَبِّک ثَواباً وَ خَیرٌ أَمَلاً»؛(۳) دارایی و فرزند، زینت زندگی دنیایی است و باقیات الصالحات که ثوابش در آخرت به انسان می رسد، بهتر است. خداوند مظاهر طبیعت، یعنی مال و فرزند را با مظاهر معنویت، یعنی اعمال صالحه و نتایج آن مقایسه می کند و برتری آخرت بر دنیا را گوشزد می کند.

دنیا ارزش دارد، ولی آخرت، بیشتر!

این آیه نمی خواهد ارزش جهان ماده را از بین ببرد و زندگی و حیات مادی را از ارزش بیندازد، بلکه در مقام مقایسه بوده و صرفاً می خواهد بگوید: ارزش یکی بیش از دیگری است! اینکه کسی به استناد این آیات بگوید: لذات دنیایی اصلاً ارزش نداشته و باید رها شود، حرف اشتباهی است. مثلاً در زیورآلات، هم جنس اصلی دا