پاورپوینت کامل ماجرای کوره های آدم سوزی ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ماجرای کوره های آدم سوزی ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ماجرای کوره های آدم سوزی ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ماجرای کوره های آدم سوزی ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ به شبهات تاریخی اشغال فلسطین

واقعیت اردوگاه های اسرای یهودی و ماجرای اتاق های گاز و کوره های آدم سوزی

در جنگ جهانی دوم چیست؟

پاسخ: برای تبیین بهتر واقعیت تاریخی ماجرای هولوکاست و ارائه تصویری شفاف و روشن از این مسئله، ضروری است بازداشتگاه ها و اردوگاه های کشتار سازمان یافته یهودیان موسوم به «راه حل نهایی» و اتاق های گاز و کوره های جسدسوزی در آن زمان، بازنگری تاریخی شوند.

بازداشتگاه ها و اردوگاه های اسرای جنگی

نازی ها پس از به قدرت رسیدن در سال ۱۹۳۳ و در راستای تحقق نظرات نژادپرستانه هیتلر، بازداشتگاه هایی را برای نگهداری و توقیف بدون محاکمه کمونیست ها، یهودیان، اقوام اسلاو اروپای شرقی، کولی ها، روشنفکران مستقل و حتی کشیش های مخالف با مرام برتری نژادی قوم ژرمن ایجاد کردند.

اولین بازداشتگاه ها به کمونیست های آلمان اختصاص داشت. هزاران کمونیست و از جمله رهبر آنها ارنست تالمان در این بازداشتگاه ها به قتل رسیدند. با شروع جنگ در سال ۱۹۳۸ و گسترش دامنه آن در اروپا، بازداشتگاه های اولیه جای خود را به اردوگاه های جمعی و اردوگاه های کار اجباری دادند. چنین اردوگاه هایی ابتدا در خاک آلمان و سپس در سرزمین های اشغالی نازی ها در شرق اروپا ایجاد شدند. آمارها نشان می دهند که در مجموع، نازی ها از سال ۱۹۳۳ ـ سالی که در آلمان به قدرت رسیدند ـ تا سال ۱۹۴۵، سال پایان جنگ جهانی دوم، بیش از ده هزار بازداشتگاه و اردوگاه کار اجباری در سرتاسر اروپا ایجاد کردند. از مهم ترین اردوگاه های داخل آلمان، می توان به داخائو، برگن بلسن، برخنوالد، ماتهاوزن، سکس هاوزن و اورانین برگ اشاره کرد.

آشویتس، بیرکناو، تربلینکا، مجدانک، سالی بور، چلمنو در لهستان، دارنسی و اشتر و تهوف در فرانسه و استراشوف در اتریش و… نیز از مشهورترین اردوگاه های کار اجباری در سرزمین های اشغالی بودند. در اردوگاه هایی که در لهستان ساخته شدند، عمدتاً اسرای یهودی نگهداری می شدند. اردوگاه های کار اجباری، سمبل سبعیت نازیسم بودند و در آنها مردم آلمان و گروه های نژادی از جمله یهودیان به بردگی واداشته شدند. در این اردوگاه ها، اسرای یهودی و غیریهودی از بدترین شکنجه ها رنج می بردند. نازی ها با آنها همچون بردگان رفتار می کردند و ارزش های انسانی آنها را نادیده می گرفتند. برخی از اسرا مجبور بودند روزانه ۱۶ ساعت کار با اعمال شاقه انجام دهند و همیشه در معرض شکنجه قرار داشتند. اردوگاه آشویتس ـ فعال ترین مرکز شرکت شیمیایی فاربین ـ کارخانه های تولید تسلیحات و معادن از جمله مراکزی بودند که اسرا به کار اجباری در آنها وادار می شدند.

رفتار وحشیانه نازی ها به همراه شرایط غیرانسانی اردوگاه ها، سوء تغذیه، گرسنگی مفرط و مزمن، محرومیت از امکانات رفاهی، راه پیمایی های طولانی و بغرنج از اردوگاه تا محل کار و برخی از امراض همچون مالاریا، اسهال خونی و به ویژه تیفوس که در سال های آخر جنگ به طور گسترده در اردوگاه ها شیوع یافت، در نهایت به مرگ هزاران نفر در این اردوگاه ها منجر شد.()

مارک وبر در باره وضعیت اردوگاه های اسرا می نویسد:

یهودیان در زمان جنگ، بخش مهم نیروی کار آلمان را تشکیل می دادند، بنابراین زنده نگهداشتن آنها به نفع این کشور بود. رئیس دفتر اجرایی اردوگاه اس. اس. در تاریخ ۲۸ دسامبر ۱۹۴۲ حکمی را صادر کرد که تمام اردوگاه های کار اجباری و از جمله آشویتس را در بر می گرفت. بر اساس این حکم، از میزان بالای مرگ و میر زندانیان در اثر ابتلا به بیماری انتقاد قرار شده بود و پزشکان اردوگاه ها باید تمام امکانات موجود خود را به کار می گرفتند تا این میزان را در اردوگاه های مختلف به طور چشمگیری کاهش دهند. این پزشکان باید در مقایسه با گذشته نظارت خود را بر وضعیت تغذیه زندانیان افزایش و با همکاری مسئولان، پیشنهاداتی را در خصوص بهبود فرماندهی این اردوگاه ها ارائه می دادند و بهبود شرایط کار در مکان های مختلف را بررسی می کردند. در نهایت، این حکم تأکید داشت که: «بنا بر دستور رایشز یشیوا اس. اس هاینریش هیملر() میزان مرگ و میر باید به طور چشمگیری کاهش یابد».()

به رغم انتشار این گزارش مستند در باره وضعیت اردوگاه ها، پس از پایان سال ۱۹۴۵ میلادی، افراد جدیدی به اردوگاه داخو وارد شدند. اینها دیگر یهودی نبودند، بلکه عده ای از سربازان شکست خورده آلمانی و یا به اصطلاح یهودیان متفقین، «جنایتکاران جنگی» بودند. به اینها دستور داده شد تا با حداکثر سرعت ممکن تعدادی از ساختمان های فرعی اضافی را در اردوگاه بنا کنند، اما قبل از هر چیز منظره زیبای سرسبز و بستان گونه اردوگاه باید به کلی تخریب می شد، چون برای سینماروهای آمریکایی پذیرش این امر که یهودیان را در باغ و بستان و بستری از گل و گیاه شکنجه می کردند، کار مشکلی بود. به ویژه وقتی آنها را به سینماها کشانده بودند تا صحنه های مخوف و ترسناک اردوگاه ها را نشان شان بدهند. از این رو به کارگران جدید اردوگاه دستور دادنه شد گه مثلاً یک گودال خون را که لوله ای از آن به خارج از گودال می رفت بسازند تا به نظر آید که خون یهودیان از طریق آن لوله تخلیه می شده است. محوطه استحمام زندانی ها، اتاق رخت کنی آنها و محوطه های ورودی، تماماً باید بازسازی می شدند تا به صورتی درآیند که به «کوره آدم سوزی» مورد ادعای یهودی ها شبیه باشند.

به منظور دستیابی به این قیافه ظاهری، ساختمان بتون آرمه خاص و جداگانه ای ساخته شد که ورودی هایش شبیه سوراخ های تعبیه شده در درهای بزرگ و دروازه بندرهای قدیمی و یا روزنه های کشتی بود و امروز هم هنوز اینها را به خلق خدا نشان می دهند تا این مطلب را در اذهان همگان جا بیندازند که ورودی کوره های آدم سوزی آلمانی ها این چنین بوده است. همچنین به کارگران اسیر آلمانی دستور داده شد جایی را به عنوان «محوطه اعدام» بسازند تا از بیرون چنین تصور شود که آنجا محوطه مخصوص اعدام قربانیانی بوده که از پشت سر به سویشان شلیک می شده است.

فیلیپ آئرباخ() که در حکومت باواریا به عنوان معاون وزیرخارجه کار می کرد و در عین حال رهبر و قائم مقام یهودیان آلمانی ای بود که از اردوگاه ها آزاد شده بودند، این فکر درخشان را عرضه کرد که در هر اردوگاه باید یک درخت هم برای دار زدن وجود داشته باشد و درخت کاج تنومندی در محوطه پارکینگ اردوگاه برای این منظور انتخاب و گریم شد. این درخت از نظر آئرباخ، یک شاخه نسبتاً افقی هم داشت و می توانست به خوبی منظور وی را تأمین کند. برای این کار سر این شاخه تنومند را قطع کردند و بقیه قسمت های آن