پاورپوینت کامل رابط? ادب با حَسب و نَسب در روایات ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رابط? ادب با حَسب و نَسب در روایات ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رابط? ادب با حَسب و نَسب در روایات ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رابط? ادب با حَسب و نَسب در روایات ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

در روایات بسیاری معیار ارزشی انسان، ادب اوست. این روایات هم معیارهای اعتباری، ظاهری و پیوندهای نژادی و خانوادگی را کنار ‎می گذارند و می‎فرمایند ادب که یک پیوند روحانی است، موجب ارزش انسان می‎شود و بر جمیع این معیارها تقدّم دارد.

حُسن ادب، موجب زیبایی پیوندهای خانوادگی می گردد

حتّی پیوندهای نژادی و خانوادگی که از امور واقعی و شریف محسوب می شوند، آن گاه بروز، ظهور، برجستگی و زینت پیدا می کنند که همراه با معیار ارزشی ادب باشند، لذا در روایات آمده است که ادب، موجب زیبایی حسب و نسب می گردد: «عَلَیک بِالْأَدَبِ فَإِنَّهُ زَینُ الْحَسَبِ »؛() یا «طَلَبُ الْأَدَبِ جَمَالُ الْحَسَبِ»؛() کسی که به دنبال ادب می رود و آن را به دست می آورد، به پیوند شرافتمند خانوادگی‎اش چهره ای زیبا می‎بخشد.

امّا پیوند خانوادگی در صورت نبود ادب، هر چقدر هم شریف باشد، بالآخره فاسد می گردد: «فَسَدَ حَسَبُ مَنْ لَیسَ لَهُ أَدَب»؛() یعنی پیوند خانوادگیِ کسی که ادب ندارد فاسد و پوچ است. «مَنْ وَضَعَتهُ دَنَائهُ أَدَبِهِ لَمْ یرْفَعْهُ شَرَفُ حَسَبِهِ »؛() کسی که زشتی ادبش او را زمین بزند، هیچ‎گاه شرافت خانوادگی‎اش نمی‎تواند او را بلند کند و سرافراز نماید.

حُسن ادب، زشتی پیوندهای خانوادگی را می پوشاند

امّا اگر کسی ادب داشته باشد، این پیوند روحانی، پیوند جسمانیِ به ظاهر زشت او را پوشش می‎دهد؛ یعنی اگر انسان از نظر روحی دارای پیوندی زیبا بود، ولی از نظر جسمانی پیوندی زشت داشت، این زیباییِ پیوند روحانی، زشتیِ پیوند جسمانی او را می‎پوشاند. در روایتی آمده است که: «حُسْنُ الْأَدَبِ یسْتُرُ قُبْحَ النَّسَبِ »؛() یعنی ادبی که زیبا باشد، زشتی نسَب را می‎پوشاند.()

در روایات، تعبیرات گوناگونی در این باره وجود دارند. پیغمبر اکرم«ص» می‎فرمایند: «کسی که از نظر روحی به من نزدیک باشد، به من انتساب دارد». در این انتساب به هیچ وجه مسئل جسمانی یعنی پیوند خانوادگی مطرح نیست، بلکه قرب به پیغمبراکرم، یک قرب روحانی است. معیار تنها این است که شخص از نظر روحانی به آن حضرت نزدیک باشد، لذا ایشان روی این پیوند تأکید می کنند. نسب و حسب شریفی که در کنارش حسن ادب قرار دارد، نورانی و درخشان می شود.

زشتی‎هایی که از یک شخص شریف صادر می شود، از زشتی‎هایی که از شخص غیرشریف صادر می شود، زشت‎تر است. یعنی اگر شخصی که شرافت حسب و نسب دارد، سوء ادب داشته باشد، افعال زشتی که از او صادر می شود بسیار زشت تر از ارتکاب همان کارها توسط غیر اوست.

بزرگی می فرمود: «خطای مرد بزرگ، بزرگ است. به بزرگی و کوچکی خطا نگاه نکن، ببین این خطا از چه کسی صادر شده است». در روایات هم آمده است که: «أَفْضَلُ الشَّرَفِ الْأَدَبُ»؛() با فضیلت ترین شرافت‎ها ادب است. «لَا زِینَه کالْأَدَبِ »؛() هیچ زیوری مانند ادب، انسان را نمی‎آراید.

در روایات ادب به عنوان یکی از بزرگ ترین معیارهای ارزشی انسان مطرح شده است. اگر بخواهیم ارزش و بهای انسان را بسنجیم، باید بر اساس میزان ادبش او را ارزیابی کنیم. ارزش هرکس، از ادب او شناخته می شود.

معنای لغوی ادب

ادب یعنی «روش رفتاری»

در علم لغت، معانی مختلفی برای ادب مطرح شده اند. برخی می گویند: ادب به معنای «حُسن خلق» است. عده‎ای هم آن را به معنای «تربیت» گرفته اند. ولی به اعتقاد من ادب مفهوم عامی است که می تواند جمیع این معانی و قالب هایی را که در آنها ریخته شده است در بر بگیرد. اگر ما ادب را به «روش رفتاری» معنا کنیم، شامل تمام این موارد خواهد شد.()

با توجه به این معنا، تأدّب به معنی آموختن روش رفتاری و تأدیب به معنای آموزش دادن روش رفتاری است. رعایت یک سری از قواعد هنگام سخن گفتن، یک نوع روش گفتاری است و یا رعایت قوانینی خاص به هنگام نوشتن، یک نوع روش نوشتاری محسوب است که به آن «ادبیات» می گویند. ادب به این معنا نیز یک نوع روش رفتاری به شمار می آید.()

البته تأدیب در برخی از موارد به معنای «اصلاح شدن» نیز هست و در جایی که کسی را عقوبت و کیفر می کنند، می‎گویند: او تأدیب شد. این معنا هم بی ارتباط با معنایی که گفتیم نیست، یعنی شخصی که روش رفتاری ناصحیحی داشته و براساس آن تخلفی را انجام داده است، عقوبت می شود تا روش رفتاری صحیح رفتاری را بیاموزد، لذا این معنای از تأدیب هم با روش رفتاری ارتباط دارد.

ادب به معنای «علم» نیست

ادب به معنای علم نیست و علم و ادب هرکدام مفهوم خاص خود را دارند. در کتاب روض کافی روایتی از مسعده بن ‎صدقه از قول امام صادق«ع» نقل شده است: «إِنَّ خَیرَ مَا وَرَّثَ الْآبَاءُ لِأَبْنَائِهِمُ الْأَدَبُ لَاالْمَالُ فَإِنَّ الْمَالَ یذْهَبُ وَ الْأَدَبَ یبْقی »: بهترین چیزی که پدران برای فرزندانشان به میراث می‎گذارند، ادب است نه مال، چون مال از بین رفتنی است ولی ادب، باقی و جاودانه است. «قَالَ مَسْعَدَه: یعْنِی بِالْأَدَبِ الْعِلْمِ»؛() مسعده در ادام روایت می گوید: منظور حضرت از ادب، همان علم است. البته ممکن است در این روایت، مفهوم پدر، یک مفهوم عام باشد. مطلبی که امام«ع» می‎فرمایند یک مطلب کلی است که شامل هر پدر و فرزندی می شود. یعنی هر جا که پدر و فرزندی وجود دارد، بهترین میراث ادب