پاورپوینت کامل برکات تفرّج در بوستان فضیلت ۶۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل برکات تفرّج در بوستان فضیلت ۶۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل برکات تفرّج در بوستان فضیلت ۶۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل برکات تفرّج در بوستان فضیلت ۶۵ اسلاید در PowerPoint :

احساسات فردی و مصالح اجتماعی

جامعه ای که در آن زندگی می کنیم، اگر از سرچشمه الهی و ارزش های معنوی سیراب گردد، می تواند بر آفات و سموم و آلامی که آن را تهدید می کند فائق آید و آنها را از میان بردارد و یا به چنان مقاومت و قدرت دفاعی ای برسد که چنین ضایعاتی حیات آن را به مخاطره نیفکند. در این صورت آحاد اجتماع به زندگی نوینی گام می نهند که با تابش نور سعادت و فضیلت درخشان، پویا و سرشار از تکاپو گردیده است. رسیدن به چنین ساحل نجاتی، رسالتی است که بر دوش تمامی انسان های متعهد و مسئول، آگاه و دردشناس و شناسنده نیازهای اجتماعی گذاشته شده است.

نگرش ژرف دینی به مسلمان واقعی و راستین چنان بینشی اعطا می کند و چنان او را معتقد می سازد که اولاً به این معرفت می رسد که حیات پایدار و انسان ساز از مبدأ کمالات ملکوتی منشأ می گیرد و ثانیاً او نمی تواند در مسیر رشد و سازندگی صرفاً به تهذیب و تزکیه خویش فکر کند و شایسته است خود را برای یاری رساندن به ساخت جامعه ای صالح بسیج کند.

معیارهای اخلاقی ای که آیین جاودانی اسلام وضع کرده، دستورالعمل هایی هستند که انسان می تواند در روابط اجتماعی و مناسبات با دیگران به کار بندد و از این رهگذر خشنودی خداوند را جلب کند. با رعایت این موازین، دیگر در پی منفعت شخصی بودن جایز نیست و هرگونه سودی که به زیان دیگران منجر شود، خلاف و غیرقانونی است.

انسان راستین کسی است که در تمام قصدها، نیت ها و برنامه های خود به همنو عش هم بیندیشد، خیر و خوبی دیگران را بخواهد و بداند ایجاد روابط متقابل درست و صمیمی با آنان در واقع به صلاح خود اوست و خطرهایی که هستی او را تهدید می کنند، با تحکیم شبکه روابط اجتماعی دفع می شوند. دین به انسان می فهماند که به تنهایی قادر نیست بار سنگین مسئولیتی را که به عهده گرفته به سر منزل مقصود برساند و شایسته است بین غریزه حب ذات و سعادت و سلامتی محیط پیرامون یک هماهنگی خردمندانه و منطقی را برقرار سازد.

معیارهای غریزی به انسان حکم می کنند که منافع شخصی را بر مصالح جامعه و بنیادهای همبستگی اجتماعی مقدم بدارد، ولی موازینی شایسته توجه و اعتبارند که میان ارزش های انفرادی و جمعی توازن برقرار کنند که اگر چنین نشود، فجایع ناشی از خودخواهی، برتری طلبی ها و غرور افراد به مثابه یک طوفان، امنیت حیاتی انسان ها را از بین می برد و خلاف ها و فسادها روی هم انباشته و به صورت سیلابی مهیب به سوی خانواده ها سرازیر می شوند و آرامش، آسایش و بهزیستی همگان را با خود می برد. واقعییت امر این است که زندگی دنیوی مقدمه ای است برای زیستی جاوید و توأم با سعادت در سرای آخرت و انسان به میزان تلاش صادقانه ای که برای جلب رضای الهی در این دنیا انجام می دهد، به همان اندازه در زندگی واپسین بهره مند می گردد. بدین سان تعالیم حیات بخش اسلام، پیروان خود را برای برپا ساختن جامعه ای سالم آماده می سازد.

دیندار واقعی، پهنه اندیشه خود را گسترش می دهد، به مصالح خود نظر ژرف می افکند، برخی از زیان های سطحی و زودگذر فردی را نادیده می گیرد، به بازیافت آنها می پردازد و از پس پرده آن، گنج های پایداری را بیرون می آورد.

البته انسانی که می خواهد میان انگیزه های فردی و خیر و صلاح جامعه رابطه مناسبی را برقرار سازد و گرایش های فردی را در حاشیه قرار دهد، باید در پرتو تربیت های معنوی و فضیلت های آسمانی عواطف و احساسات اخلاقی خود را شکوفا سازد. در اعماق وجود آدمی گوهرهایی نهفته اند که اگر به درستی شناسایی شوند، می توانند خصال عالی پدید آورند.

بر اثر یک تربیت اساسی تحول آفرین، ارزش های اخلاقی که دایره بسیار وسیع تری از غرایز دارند، حب ذات و منفعت طلبی شخصی را از ضمیر آدمی محو می کنند و ارزش های والا و نمونه های معنوی به جای اعمال ناشی از خواسته های غریزی می نشینند و با پرورش های پرمایه، این خصال نزد فرد محبوب شده و تحقق آنها موجب لذت شخصی فرد می شود. این روند هیچ گاه به انسان مسلمان اجازه نمی دهد گوشه نشینی را برگزیند و در برابر ناروایی ها، جفاها و خلاف ها بی تفاوت بنشیند. چنین معیاری می تواند کشتی بشریت را به ساحل حق، خیر و عدالت برساند.

وابستگی اجتماعی، ضرورتی اجتناب ناپذیر

انسان موجودی اجتماعی است. حتی آدلر[۱] که در ابتدا به روان شناسی فردی[۲] تکیه می کرد، سرانجام به اصل علاقه اجتماعی اعلام کرد آدمی اجتماعی به دنیا می آید و شوق به زیستن در میان جمع، به صورت یک ماده اولیه و خام در نهادش وجود دارد، اما این ویژگی نیز مانند بسیاری از غرایز، نیاز به هدایت، تربیت و شکوفایی دارد. مجموعه تماس های کودک با عالم بیرون از طریق والدین و بعد مدرسه و همکلاسی ها و سرانجام ارتباط با دیگران، حس اجتماعی و احساس مسئولیت و همکاری را در او احیا می کند، البته به شرطی که این روابط درست و اصولی باشند، در غیر این صورت احساس تفوق طلبی و غرورهای کاذب در وجودش پرورش می یابند و چنین می آموزد که تمام امکانات و توانایی های جامعه را برای تأمین غرایزش به کار می گیرد و به فردی خودکامه و جفاکار تبدیل می شود. ولی وقتی ارتباط ها سالم باشند، فرد به مصالح اجتماعی، دوستی، خدمت به همنوع و احسان فکر می کند و کمال خود را در این زمینه ها می جوید.[۳]

دستورات مؤکد اسلام بر سلام کردن، احوال پرسی، مصافحه، همکاری و رعایت رسم اخوت به روشنی از مفهوم نیاز وابستگی به اجتماع حکایت دارد. امام صادق«ع» فرموده اند: « مَنْ اَصْبَحَ لا یَهْتَمُّ بِاُمورِ الْمُسْلِمینَ فَلَیْسَ مِنْهُمْ؛ هر کس صبح کند و اهتمامی به امور مسلمانان نداشته باشد، مسلمان نیست.»[۴]

آن امام همام فرموده اند از رسول خدا«ص» درباره محبوب ترین افراد نزد خداوند پرسیدند، فرمودند: «سودمندترین افراد برای مردم.»[۵] نیز آن حضرت تأکید کرده اند: «مؤمن برادر مؤمن است، آنان یک تن اند، اگر یکی را دردی رسد، دیگر اعضا آن درد را احساس می کنند، روح شان از یک روح است و به راستی روح مؤمن به روح خدا پیوسته تر است از پیوستن پرتو آفتاب بدان.[۶] مسلمان برادر مسلمان است، او چشم و آیینه اوست، خیانت نکند و فریبش ندهد و ستم به او نکند، او را دروغگو نشمارد، پشت سرش بد نگوید.»[۷]

امام صادق فرمودند: «الْمُؤْمِنُونَ خَدَمٌ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ؛ مؤمنان خدمتگزار یکدیگرند.[۸] یک بار حضرت امام باقر«ع» از فردی شنیدند که می گفت؛ خدایا مرا از دیگران بی نیاز ساز. حضرت به وی توصیه فرمودند بگو: «اللهم اغننی عن شرار خلقک؛ خدایا مرا از شرارت های خلقت بی نیاز ساز.»[۹]

نیاز به روابط اجتماعی بسیار قوی و ضرورت آن تردیدناپذیر است، همان گونه که مفهوم تطابق و هماهنگی اجتماعی که شارع اسلام بر آن تأکید دارد، قطعی است.

در اسلام دستوراتی هم بر نهی پیروان از تنها سفر کردن، تنها خوابیدن، تنها غذا خوردن و تنها مسافرت کردن وجود دارند. روابط اجتماعی بعضی از اشکال حمایت را برای انسان فراهم می آورند، مخصوصاً توصیه به معارفه و آشنا کردن، کمک و همکاری و دستورات مربوط به پرورش اجتماعی در مراحل کودکی، نوجوانی و بزرگسالی از این واقعیت حکایت دارند، اما این نگرش با نگرش وارداتی غربی و مادی تفاوت آشکاری دارد.

در جهان بینی اسلامی تنها مصدر حمایت انسان، خدا و اولیای او هستند و در منابع روایی تأکید گردیده است اگر کسی از شما بخواهد چنان باشد که هر چه از خدا بخواهد به او عطا نماید، باید از همه مأیوس گردد و امید و رجاء به کسی نداشته باشد مگر به خداوند متعال.[۱۰]

یأس از آنچه نزد مردم است و امیدواری به خداوند به معنای نفی تعلقات اجتماعی نیست، بلکه بدین مفهوم است که انسان امکانات مستقلی برای حمایت دیگران دراختیار ندارد، بلکه این خداوند است که به انسان مدد می رساند و شرایط حمایت های متقابل و خدمات افراد به یکدیگر را فراهم می سازد و انسانی که می خواهد مشمول الطاف الهی قرار گیرد، شایسته است افراد جامعه را از خیری که به او می رسد و عنایت هایی که خداوند در حق او کرده است، برخوردار سازد و آنچه را برای خود می خواهد، برای دیگران هم بخواهد. حضرت علی«ع» فرموده اند: « رضَ لِلنّاسِ بِما تَرضاهُ لِنَفسِکَ تَکُن مُسلِما »؛ خشنود باش از برای مردم به آنچه خشنود باشی به آن برای نفس خود، تا اینکه مسلمان باشی.[۱۱] یعنی کسی که راضی شود از برای دیگری به اموری که راضی نباشد به آن از برای خود، مسلمان کاملی نیست.

در فرهنگ اسلامی به رفع نیاز و گره گشایی از زندگی دیگران، سخاوت و بخشش، دید و بازدید از خویشاوندان، دوستان و آشنایان، عیادت از بیماران، دفاع از مظلوم، دستگیری از بینوایان و پرداخت بدهی و دیون مسلمانان توصیه شده است.

اسلام از پیروان خود می خواهد بر حسب توانایی و ظرفیتی که دارند به دیگران یاری رسانند، اما خود از دیگران توقع حمایت نداشته باشند و نیز خدمتی را به مسلمانی تحمیل نکنند. حتی تأکید گردیده از اموری که موجب حقارت و استهزا و نزول کرامت انسانی کسی می گردد پرهیز شود، زیرا مخدوش شدن عزت یک مسلمان برای جامعه اسلامی مطلوب و پسندیده نیست و بر دیگران آثار منفی می گذارد.

اسلام، مسلمان عزیز و برخوردار از کرامت انسانی می خواهد و کسی که به دنبال این ویژگی نباشد، دریچه های ذلت را به روی خود می گشاید و به امور پست و رذیلانه تن می دهد. در حالی که آدمی می کوشد که زمینه های حمایت از دیگران و امور خیر و حسنات را فراهم کند، سلامت روانی دارد. احساس استقلال می کند. اعتماد قوی دارد و با توکل به خداوند پیش می رود و تنها از خداوند می خواهد تا مشکلات او را برطرف سازد. در حالت عکس، فرد احساس زبونی می کند، روانی پریشان دارد، مدام به دیگران وابسته است و خصالی بیمارگونه دارد.[۱۲]

همگامی با کدام جامعه

در منابع دینی و دستورات اسلامی آمده است که انسجام و اتحاد افراد جامعه، در افزایش صلابت و اقتدار جامعه اسلامی مؤثر است و تفرقه و پراکندگی، این ابهت را زایل می سازد. رسول اکرم«ص» فرموده اند: « یَدُاللَّهِ عَلَی الجَماعَهِ و الش