پاورپوینت کامل مدیریت مدیون یا مدیون مدیریت؟ ۸۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مدیریت مدیون یا مدیون مدیریت؟ ۸۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مدیریت مدیون یا مدیون مدیریت؟ ۸۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مدیریت مدیون یا مدیون مدیریت؟ ۸۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۶

ساختمان دبیرخانه شورای عالی انقلاب فرهنگی جای چندان بیگانه ای برای انجام مصاحبه نیست هم آدمهایش آشنایندو هم حرفهایی که
می زنند، برایت غریب نیست؛ گویی این شورا، تریبونی برای تشریح عملکرد ۲۵ ساله انقلاب در حوزه فرهنگ است که البته باید هم باشد.

با دکتر «علیرضا علی احمدی» هم در همین ساختمان به گفت وگو نشستیم. وی علاوه بر عضویت در هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت ایران، در
هیئت نظارت و بازرسی شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز عضویت دارد. او دکترای خود را در رشته مدیریت تولید در سال ۱۳۷۳ دریافت کرده و
مجری پروژه های بسیاری در عرصه مدیریت ملی و صنعتی بوده است.

با وی درباره وضعیت کشورمان در عرصه مدیریت، آن هم در سطح کلان کشور و به ویژه در دوران پرفراز و نشیب پس از انقلاب، سخن گفتیم.

با هم این مصاحبه را می خوانیم:

پرسمان: بسیاری معتقدند که تاکنون مدیریت در کشور ما ناکارآمد بوده است؛ آیا شما این خصیصه را برای مدیریت کشور قبول دارید و در این

صورت، دلایل این ناکارآمدی را چگونه تحلیل می کنید؟

علی احمدی: سؤالی که شما مطرح کردید، هم ابعاد حقیقی و درستی را در بردارد و هم شبهه ای را القا می کند. برای این که
بتوانیم این موضوع را بررسی کرده، شفاف تر در مورد آن صحبت کنیم، لازم است بدانیم که جمهوری اسلامی، به عنوان یک
نظام حکومتی در عصر حاضر، چه رسالت و مسئولیت هایی را بر عهده دارد و آن گاه در صورتی که نارسایی هایی در تحقق
این مسئولیت وجود داشته باشد، بحث ناکارآمدی، عدم اثربخشی، کمبود کارآیی و مباحثی از این قبیل باید مطرح شود. ما اگر
به قانون اساسی، آموزه های دینی و اندیشه های مسئولان نظام مراجعه کنیم، در می یابیم که نظام اسلامی به دنبال عمران و
آبادانی کشور، برقراری امنیت در جامعه، توسعه و اعتلای فرهنگی اعضای جامعه، تامین رفاه و آسایش نسبی برای مردم،
ارتقای سطح بهداشت و درمان و مبارزه با عواملی است که مخل سلامت عمومی است؛ یعنی امور خدمت رسانی، مأموریت ها
و رسالت هایی از این قبیل را بر عهده دارد. اگر ما به تاریخ بیست و چند ساله جمهوری نو پای اسلامی ایران مراجعه کنیم،
دربرگیرنده فعالیت های بسیار گسترده، قوی و متنوعی در حوزه هایی است که اشاره کردم؛ برای مثال، در حوزه امنیت و
اقتدار نظام، ما الان در بین کشورهای منطقه، امن ترین کشور هستیم و این تنها ادعای ما نیست؛ بلکه دشمنانمان هم اعتراف
می کنند. فرض کنید که نظام سلطه جهانی خودسرانه افغانستان و عراق را اشغال می کند؛ حالا این سوال پیش می آید که
آمریکا ضدیتش با ما بیشتر است یا با آنها؟ آمریکا آن چنان اقتداری در نظام جمهوری اسلامی می بیند و آن چنان امنیتی در
جامعه اسلامی ما حس می کند که به خودش اجازه نمی دهد به ایران تجاوز کند و تجاوزی هم که در جنگ تحمیلی به مرزهای
ما شده، غیرمستقیم بوده است.
ما حکومت وظیفه مندی داریم؛ البته نارسایی هایی هم وجود دارد. در عین حال، ما در بین کشورهای منطقه و کشورهایی که
می توانیم خودمان را با آنها مقایسه کنیم، بهترین موقعیت را داریم؛ اما در جاهایی هم عدم امنیت حس می شود که باید در
موردشان چاره اندیشی کنیم. در مورد عمران و آبادانی کشور هم نه تنها توانسته ایم عمده خرابی های ناشی از جنگ تحمیلی
را جبران کنیم، بلکه موفق شده ایم قدم های جدی تری برداریم.

پرسمان: خرابی های جنگ هشت ساله ما بسیاری از منابع ملی ما را از بین برده است؛ ما ده سال اول انقلاب را با اشرار، ضد انقلاب و رژیم صدام

و نظام سلطه مبارزه کردیم و عمده منابع را صرف بازسازی کردیم و در عین حال از باقی مانده سرمایه مان، طی این چند سال اخیر توانستیم به
آبادانی روستاها، شهرها، تأسیس کارخانه ها و….بپردازیم؛ نظر شما چیست؟

علی احمدی: نه، من با نتیجه گیری شما موافق نیستم. ما دیدگاه مان صفر یا بیست نیست و نمی توانیم بگوییم به طور مطلق،
کارآمد یا ناکارآمد بوده ایم. ما در بسیاری از زمینه ها نسبت به پتانسیلی که داشتیم، در مقایسه با پیشینه تاریخی و با توجه
به توان جمعی که داشتیم، موفق عمل کردیم؛ ولی انتظار ما، موفقیت بیشتری بوده است. در یک سری از زمینه ها هم واقعاً
مشکل داریم و باید بسیار بهتر از این عمل می کردیم؛ ولی به دلایلی که به آن خواهم پرداخت، خوب عمل نکردیم که این بخش
از عملکرد مدیران نیز قابل دفاع نیست. این که آیا انتظارات مردم ما واقع بینانه است یا نه و آیا این انتظارات، مبتنی بر
محدودیت ها و منابع هست یا خیر، باید بررسی شود. ما در عصر ارتباطات زندگی می کنیم و الان هر اتفاقی که در دنیا روی
دهد، از آن مطلع می شویم و هر پیشرفتی در هر گوشه دنیا در زمینه های علمی یا تکنولوژیک، رفتارهای اجتماعی مردم و
موهبت هایی که در جوامع پیشرفته روی می دهد، همه را می بینیم؛ در نتیجه، چون انسان هم طبعاً خوبی ها را می خواهد، هر
چیزی که خوب باشد، ما هم دنبال آن می گردیم. از این رو، خواسته های ما، با توجه به شرایطی که در دنیا وجود دارد،
خواسته هایی عالی است؛ اما پیشینه تمدن و عملکرد نسل های گذشته مان، مانع دست یابی به این انتظارات است. منابع طبیعی
کشور خوب است؛ وسعت سرزمین و موقعیت جغرافیایی مان قابل دفاع است؛ مسئولان ما روی هم رفته مسئولان خوبی
هستند و اغلب دل سوزند؛ اما درجه تمدنی مان در گذشته تاریخی، ضعیف است. آن زمانی که غرب روی علوم و فن آوری
سرمایه گذاری کرد و به پیشرفت های بسیاری رسیده، ما در خواب غفلت بودیم. اجداد ما، تحت یوغ استعمار و استبداد زندگی
می کردند. آن بلوغی که باید در جامعه ما در نسل های گذشته اتفاق می افتاد، اتفاق نیفتاد و ما وارث یک شرایط تاریخی و
اجتماعی ویژه ای هستیم. ما نمی توانیم هر پیشرفتی را که در یک کشور دیگر اتفاق می افتد، بدون این که شرایطش را مهیا کنیم
و بدون این که درجه تکامل آن را در نظر بگیریم، آن را وارد کشور کنیم.

پرسمان: این مدیریتی که من مطرح کردم، یک مدیریت عام است؛ یعنی مدیریتی در ابعاد مختلف سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و… است و وقتی تمام

این ابعاد را در نظر بگیریم، زمینه سازی برای آینده بهتر را هم شامل می شود. ما انتظاراتی را قبل از انقلاب در مردم ایجاد کردیم که مدیریت
کشور، باید پاسخ گو باشد. با توجه به همه اینها، آیا مدیریت ما همچنان قابل دفاع است؛ یعنی آیا در ۲۵ سال گذشته، با توجه به همه شرایط،
خوب عمل کرده است؟

علی احمدی: من با این که جزء منتقدترین افراد دانشگاهی نسبت به دولت و مسئولان هستم، اما نمی توانم جانب حق را نادیده
بگیرم. ما یک مملکت جهان سومی هستیم و با همه ویژگی های خوبی که داریم، در زمینه هایی، محدودیت های جدی داشته ایم
و نمی توانیم از آنها غفلت کنیم. آن توقعات و انتظاراتی هم که ایجاد شده، به نظام آرمانی و مطلوب ما برمی گردد. اسلام
می خواهد همه خوبی ها را پیاده کند و انقلابیون و کسانی که آمده اند و علیه رژیم شاهنشاهی شعار دادند، گفتند اگر اسلام
حاکم شود، جامعه به جایگاه مطلوب می رسد؛ اما پیاده کردن اسلام، نیاز به زمان دارد. مگر پیغمبر اسلام، داعیه این را داشت
که بیاید در جامعه و خودش به یک باره ارزش های اسلامی و احکام اسلامی را پیاده کند؟ نه، فرهنگ، باید تغییر کند؛
زیرساخت ها باید اصلاح شود؛ فضا باید به وجود آید و بلوغ لازم در جامعه باید ایجاد شود. ما ارزش و دستاوردی بالاتر از
قرآن نداریم؛ اما وقتی که فهم عمومی و بلوغ اجتماعی ما هنوز به آن حد کمال نرسیده که بتوانیم معنای آموزه های وحیانی را
آن طور که هست، درک کنیم، چگونه انتظار داریم که بتوانیم در اجرا، حق مطلب را به اصطلاح، یک باره بیان کنیم؟ ما در
مجموع، یک حرکت رو به رشدی را با افت و خیزهایی آغاز کردیم و نباید ناامید باشیم. نارسایی های جدی هم داریم؛ اما هنر ما
باید این باشد که از گذشته عبرت بگیریم و ضعف های گذشته را به قوت تبدیل کنیم و کشورمان را در این دوره، با این توقعات
– که یک علت آن، نظام ارزشی ماست و علت دیگر آن، پیشرفت هایی است که در دنیا اتفاق می افتد – به سمت کمال، رشد دهیم.

پرسمان: به نظر شما این توقعات، تا چه حد منطقی است و آیا مردم ما حق ندارند که از مدیران کشور، توقع امکانات داشته باشند؟

علی احمدی: بخشی از این توقعات و انتظارات، ناشی گری هایی است که در تبلیغات انتخاباتی دیده می شود. یک داوطلب
نمایندگی مجلس یا ریاست جمهوری و یا شورای شهر، وقتی که بخواهد آرای مردم را جمع کند، مطالبی را مطرح می کند که
توقعات را دامن می زند. حرف های خوبی زده می شود؛ بدون توجه به این که آیا ظرفیت ها و قابلیت های بالفعل، می تواند
پاسخ گوی این انتظارات ایجاد شده باشد یا نه. من در مجموع، عملکرد وزیران را قابل دفاع می دانم.

پرسمان: یعنی به این مدیریت، نمره ۵۰ به بالا می دهید؟

علی احمدی: قطعا؛ آن هم با توجه به موقعیت و شرایط دشمنانمان.

پرسمان: به نظر شما اگر کشور دیگری به جای ما بود، بدتر عمل می کرد یا بهتر؟

علی احمدی: در بعضی از ابعاد می توانست بهتر عمل کند و در بعضی از ابعاد، مطمئنا نه؛ اما در مجموع، مسئولان ما، جزء
دل سوزترین مسئولان و مردم ما، جزء بهترین مردم هستند و با توجه به توانشان، عملکردشان قابل دفاع است؛ اما انتقاد من
باقی است. تخصص من، مدیریت است و مطالعات اسلامی هم دارم و در این حوزه کار کرده ام. ما یک جاهایی اجحاف های
بزرگی کردیم و یک جاهایی باید زودتر به چاره اندیشی اساسی می پرداختیم که نپرداختیم. قانون اساسی ما، جزء جامع ترین
و مترقی ترین قانون های اساسی در بین کشورهای جهان است. ما طراحی کلانی که برای نظام جمهوری اسلامی کردیم،
طراحی خوبی است؛ البته مفهومش این نیست که بهتر از این، نمی شود طراحی کرد؛ اما متناسب با این طراحی کلان، ما باید
نظام اداری، اقتصادی، اجتماعی، نظامی، فرهنگی و سیاسی مان را تجزیه و طراحی می کردیم. مگر می شود که همان نظام
اداری که برای تحقق خواسته های یک حکومت طاغوتی تعیین می شود، جواب گوی یک نظام ارزشی باشد؛ آن هم نظامی که به
دنبال حاکمیت بهترین ارزش هاست؟ ما چقدر اهتمام و جدیت داشتیم در این که نظام اداری مان را در راستای ارزش ها و
اصول دینی و انقلابی مان متحول بکنیم؟ ما یک سری نهادهای جدید تأسیس کردیم و یک سری تغییر در بافت اداری مان
ایجاد نمودیم؛ ولی تحولات اساسی و اصولی ایجاد نکرده ایم. تحقق چشم اندازی که برای آینده مملکت ترسیم می کنیم،
نیازمند الزاماتی است. ما باید نظام های اداری، فرآیندها و مناسبات اداری مان را در حوزه های مختلف سیاسی، فرهنگی،
اجتماعی و اقتصادی تغییر بدهیم که نداده ایم. از این رو، در این بعد، عملکردمان قابل دفاع نیست. وقتی که می خواهیم
چشم اندازی را که در قانون اساسی و در نظر مسئولان وجود داشته است و رسانه ها هم به آن دامن می زدند، مطرح کنیم، باید
برنامه های متنوعی را با افق های وسیع و در سطوح مختلف جامعه طراحی کنیم. این برنامه ها از یک جهت باید مایل به
ارزش ها، اصول و انتظارات به حقی باشد که ایجاد شده است و از جهت دیگر، باید بتواند پاسخ گوی مشکلات و موانعی باشد
که در جامعه، مانع حرکت و باعث نارضایتی مردم شده است. این امر، با این نظام و مدیریت برنامه ریزی که در کشور هست،
نمی تواند به سرانجام مطلوب برسد. نظام برنامه ریزی ما اکنون مبتنی بر ارزش هایمان نیست؛ ممکن است مغایرت نداشته
باشد؛ ولی منطبق بر آنها هم نیست. نظام برنامه ریزی ما مبتنی بر رفع مشکلات مردم نیست؛ گر چه یک جاهایی هم توانسته
مشکلات مردم را حل کند. ما در کشور، یک مکانیسم علمی طراحی نکردیم تا همواره نیازهای جامعه را بسنجیم، اولویت بندی
کنیم و به مطالبات بر حقی که وجود دارد، پاسخ دهیم. متأسفانه مدیران میانی و مسئولان برنامه ریز ما، بر اساس یک روش
تقلیدی مبتنی بر یک نظام فکری که بخشی از آن غربی، بخشی اسلامی و بخشی التقاطی است، تصمیم می گیرند و این اصلاً
خوب نیست.

پرسمان: مدیریت اسلامی، مدیریت شخص محور است یا برنامه محور و یا هر دو و کشور ما بر اساس کدام شیوه مدیریت، اداره می شود؟

علی احمدی: سوءال شما خودش محدودیت دارد؛ مگر اداره کردن یک کشور، فقط از زاویه شخص یا برنامه قابل تقسیم است؟
ما رویکردهای متنوعی برای مدیریت، حتی با نگرش اسلامی داریم. ما دنبال این هستیم که جامعه خودمان را اسلامی اداره
کنیم. تکلیف ما، اسلامی کردن جامعه است و مدیریت اسلامی هم رویکردهای مختلفی دارد. ما در اسلام، برای اجرای مدیریت
علمی، رویکردهای متفاوتی داریم؛ پس نمی توانیم فقط با یک رویکرد بحث کنیم. ما از مجموعه رویکردهایی که دستاوردهای
مدیریت اسلامی و علمی است، باید بتوانیم به تناسب، بهره ببریم.

پرسمان: ما در حال حاضر، به چه شیوه ای کار می کنیم؟

علی احمدی: نظر من این است که ما باید رویکرد ارزش محور داشته باشیم؛ البته مدیریت بر اساس ارزش های اسلامی، در
بخش هایی مغفول واقع شده که مقام معظم رهبری، حضرت امام و بزرگان دیگر آن را مورد توجه قرار داده، به مدیران بخش
میانی جامعه هم یادآوری کردند؛ ولی آنها نتوانستند حق مطلب را درست ادا کنند. در حال حاضر دانشگاه ها در صدد توسعه
رشته های علوم انسانی و اجتماعی هستند و از پول بیت المال هم استفاده می کنند؛ حزب اللهی ها