پاورپوینت کامل هزار نکته باریک تر ز مو این جاست ; حتماً قبل از امتحانات پایان ترم مصرف نمایید! ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هزار نکته باریک تر ز مو این جاست ; حتماً قبل از امتحانات پایان ترم مصرف نمایید! ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هزار نکته باریک تر ز مو این جاست ; حتماً قبل از امتحانات پایان ترم مصرف نمایید! ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هزار نکته باریک تر ز مو این جاست ; حتماً قبل از امتحانات پایان ترم مصرف نمایید! ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

۲۱

پس از امتحان درس مردم شناسی فرهنگی (انسان شناسی فرهنگی) در بهمن ماه ۱۳۶۵، بر آن شدم که به بهانه تحلیل محتوایی ورقه های امتحانی،
نکته ها و ملاحظاتی پیرامون مسائل مختلف دانشجویی که برخاسته از سال ها تدریس، تجربه و مشاهده است، عرضه بدارم. بدیهی است در این
مقوله، منظور، مقصر جلوه دادن یا تبرئه کردن استاد و دانشجو نیست؛ بلکه مراد، بیان واقعیاتی است که در یک روند تدریجی آموزشی برای
خود جایی باز کرده است و متأسفانه در مواردی ممکن است که به ضابطه ای نهادین مستقر شود.

بحث پیرامون پرسش ها و پاسخ های امتحانی را نمی توان از شناخت شرایط و مقتضیات دانشجویان در دوره دبیرستان،
نحوه انتخاب دانشجو، اعتبار و ارزش مدرک تحصیلی در جامعه، وضعیت اقتصادی استاد و دانشجو و عوامل فراوان دیگر
جدا دانست و این شرایط و عوامل، مطمئناً از نظر نگارنده دور نیست و خود موضوعی دیگر است که در این مختصر
نمی گنجد.

در این مقوله، توجه به بعضی از امور جنبی امتحان که در عین حال اساسی و بنیانی است، ضروری به نظر می رسد:

رابطه استاد و دانشجو

تحولات مختلف اجتماعی، بهره برداری های منزلتی، اقتصادی و سیاسی که سالیان متمادی از دانشگاه و مقام «استادی»
دانشگاه صورت گرفته است، اعتبار و حرمت علمی و منزلت اجتماعی استاد را تضعیف کرده است و به دلایل فراوانی که بر
ارباب نظر پوشیده نیست، دانشجو به ندرت اعتماد علمی و اخلاقی به درس استاد دارد و غالباً درس و استاد را قسمتی از
برنامه دانشگاهی می داند که به او «تحمیل» شده است و خواه و ناخواه باید «واحدش را پاس کرد».

تعداد زیاد دانشجو در هر کلاس، پراکندگی و تراکم ساعات درس در روش معروف به ۱۴۰ واحدی (که ناگزیر جایی برای
خود باز کرده است)، روابط استاد و دانشجو را به کمترین مقدار و به حد رفع تکلیف، تنزل داده است و شاید تعداد
دانشجویانی که یک استاد می شناسد و با کار و درسشان آشناست، از شمار انگشتان دست تجاوز نمی کند.

در کلاس درس نیز گفت وگوها و پرسش و پاسخ ها غالباً از آرامش و تفاهم لازم فضای تحصیلی تهی است. گاهی به حالت
اعتراض، پرسشی شعارگونه عنوان می شود و پرسش کننده، معمولاً از پاسخ داده شده قانع نمی شود (و در مواردی هم حق
دارد که قانع نشود).

معمولاً دانشجو معتقد نیست که استاد ورقه اش را می خواند. گاهی بالای ورقه امتحانی، با خط قرمز می نویسد: «خواهشمند
است ورقه مرا بخوانید»؛ یا این که «این قسمت را حتماً بخوانید» و یا در مواردی، مطالب پراکنده و سرسری نشان می دهد که
نویسنده خواسته است ورقه اش از نظر کمیت چشمگیر جلوه نماید و به قول معروف، ورقه اش را «پر» کند که اگرنمره «وجبی»
داده شد، سرش بی کلاه نماند.

در لطیفه ها، ریزبینی ها و شوخی های دانشجویان که آنها را باید قسمتی از فرهنگ دانشجویی دانست، داستان های فراوانی
درباره نحوه نمره دادن استادان گفته می شود؛ مثلاً این که فلان استاد زبان انگلیسی یا فرانسوی، اشتباهاً اوراق امتحانی زبان
عربی را به خانه برده و نمره داده است؛ بدون توجه به این که این اوراق مربوط به درس خودش نیست و یا این که فلان استاد
بیست سال است که یک جزوه سی صفحه ای را بدون کم و زیاد کردن کلمه ای درس می دهد و از این قبیل.

در هر حال، این تصور که گذراندن درس ها اجباری است، دانشجو را وا می دارد که مواظب باشد تا مبادا خاطره ناخوشایندی
از او در ذهن استاد باقی بماند و باعث کم کردن نمره گردد و سعی می کند «جزوه» هر درس را حتی اگر مغایر با جزوه درس
استاد دیگر باشد، برای استاد همان درس یاد بگیرد و بعد از جلسه امتحان، آن را دور بیندازد. اظهار نظر دانشجویان معمولاً
این است: «نمره خوب گرفتم» یا «نمره بد داد». بعد از امتحان، تعداد کسانی که به گروه مراجعه می کنند و اعتراض دارند، کم
نیست. این اعتراض داشتن ها به قدری متداول شده است که بعضی از استادان خود اعلام می کنند: «کسانی که به نمره
اعتراض دارند، فلان روز مراجعه کنند».

در مواردی که این جانب، شاهد جلسه های اعتراض دانشجو به نمره اش و ارائه ورقه و توضیح استاد مربوط بوده ام، جلسه
بی شباهت به گفت وگوی طرفین دعوا در یک دادگاه نبود و هرگز دیده نشد که اعتراض کننده ای از توضیحات استاد قانع شود
و یا لااقل، موقع رفتن تشکر کند.

مسئله حضور و غیاب

بدیهی است که حضور در کلاس و توجه به درس و شرکت در بحث، شرط لازم و اساسی آموختن است و طبعاً کسانی که در
کلاس شرکت نکرده، با خواندن کتاب یا جزوه سعی می کنند درسی را یاد بگیرند، گذشته از این که زحمت چند برابر می کشند
(معلوم نیست آخر هم خوب یاد بگیرند)، مقدار زیادی از مطالب و بحث ها را که چه بسا گفتنی، شنیدنی و فهمیدنی است، ولی
یادداشت کردنی نیست، از دست می دهند و درست بدین منظور است که مقررات و ضوابط دانشگاهی، دانشجو را ملزم به
شرکت در کلاس می نماید.

الزام به حضور در کلاس و حضور و غیاب کردن که معمولاً اداره آموزش و استادان بر آن تأکید می کنند، گاه چنین جلوه
می کند که گویا منظور از آمدن به کلاس فقط برای شرکت در حضور و غیاب است. دانشجویی که با تأخیر به کلاس می آید،
کمتر از رفیق کناری اش می پرسد که چه مطلبی قبلاً گفته شده، ولی حتماً می پرسد که آیا حضور و غیاب کرده؟ دانشجویانی
که در کلاس غیبت دارند، اگر به استاد مراجعه کنند، برای این است که خود را موجه سازند و نه برای رفع اشکال.

بدون این که اهمیت و سودمندی حضور منظم دانشجو در کلاس نادیده انگاشته شود، باید یادآور شد که نمونه هایی نه چندان
کم سراغ داریم که دانشجویی نتوانسته مرتب در درس حاضر شود و با این همه، ورقه امتحانی او خوب و رضایت بخش باشد
و برعکس، ورقه های ضعیف یا مردودی که صاحبان آن به سبب حاضر بودن در کلاس به نمره خود اعتراض یا تقاضای
ارفاق دارند، کم نیست.

ای کاش این شعر که ملهم از تجربه و باریک اندیشی های کهن ادب فارسی است و کمتر کسی – از استاد و دانشجو – است که
آن را نداند، مصداق می یافت.

درس معلم ار بود زمزمه محبتی

جمعه به مکتب آورد، طفل گریزپای را

جزوه نویسی

یادداشت برداشتن سر کلاس یا به اصطلاح جزوه نویسی، در سنت تحصیلی آموزشگاه های ما به صورت خلاصه برداری از
مطالب نیست؛ بلکه عده زیادی از دانشجویان با زحمت و گاهی با مهارت و سرعت می کوشند که گفته های استاد را تمام و
کمال یادداشت کنند؛ به طوری که به قول معروف، حتی یک واو پیش و پس نشود و در نتیجه، کلاس به دیکته نویسی و
تندنویسی خسته کننده ای مبدل می شود.