پاورپوینت کامل جای خالی صاحبان سبک در تحول بزرگ ادبی; بررسی حرکت فکری در ادبیات معاصر ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جای خالی صاحبان سبک در تحول بزرگ ادبی; بررسی حرکت فکری در ادبیات معاصر ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جای خالی صاحبان سبک در تحول بزرگ ادبی; بررسی حرکت فکری در ادبیات معاصر ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جای خالی صاحبان سبک در تحول بزرگ ادبی; بررسی حرکت فکری در ادبیات معاصر ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

۳۰

می گویند بحث ادبیات را از کجا شروع کنیم و بعد جواب می دهند از مشروطیت. شاید چون
گمان می کنند که هر اتفاق، در دل یک انقلاب رخ می دهد؛ اما من فکر می کنم این
اتفاق ها هستند که انقلاب ها را شکل می دهند و اتفاق های ایران از زمانی شروع شد که
مردم فهمیدند با نشستن بر لب جوی و دیدن گذر عمر، نمی شود کاری کرد و اگر نگاهی از
پشت سر به علاقه و اراده شان بیندازند، می توانند حرف مهمی برای گفتن داشته باشند و
این، وظیفه آنهاست که سرنوشتشان را از دست روس و انگلیس و شاهان خوار و خفیف و
بیمار بیرون بکشند. شاعران و نویسندگان، از «غرور ملی» سخن گفتند و ناصرالدین شاه
هم از همه جا بی خبر، به پیشرفت روزنامه های رسمی و آموزش مدارس عالی با مدرسین
اروپایی، کمک کرد. عباس میرزا به فراست افتاد؛ تا عده ای را برای تحصیل به اروپا
بفرستد و از قضا نخبگانی را انتخاب کرد که از طبقه متوسط جامعه بودند. آنها رفتند
که بخوانند و یاد بگیرند و امیرکبیر هم برای آن که دانشجویان وطنی بی خانمان
نمانند، دارالفنون را تأسیس کرد و جوانان، دانشگاهی شدند. همان سید جمال الدین
اسدآبادی که سردمدار نویسندگان و مصلحان زمان می شود، روزی می نویسد: «نسیم نوازش
از مشرق وزیدن گرفته و حکومت استبدادی رو به سقوط است؛ پس تمام نیروهای خود را یک
کاسه کنید و بنیادهای این خودکامگی را از بیخ برکنید» و این جمله، مسلماًٌ در حد یک
نثر ادبی زیبا، باقی نمی ماند و یکی از شاگردان میرزا، شاه را به عنوان مهم ترین
بنیاد خودکامگی، در پنجاهمین سالگرد سلطنتش به گلوله می بندد.

تاریخ می نشیند؛ قلم در دست می گیرد و مرور ملال آور خود را می نویسد و فکر می کند
که مصلحت بود روزی مظفر الدین شاه ترسو بر عرصه بیاید و امتیازاتی کمرشکن به
دولت های خارجی بدهد؛ تا هم مردم کمی بیدار شوند و بفهمند که نسیم نوروزی از کجا
وزیده است و هم شاعران به فکر بیفتند که چطوری می شود در قالبی غیر از نثر، انتقاد
کرد و طوری حرف زد که موجب درد سر نشود و این می شود آغاز طنز فکاهی و شکل جدیدی در
ادبیات و اشعار هم می شوند همایش های سیاسی؛ تا شاعران، تمام مسائل ریز و درشت
مملکت را در مطبوعات ملی گرا، مطرح و اشعار و سرود های طنز را به شکلی انتقادی،
تجزیه و تحلیل کنند.

ادبیات که تازه از خواب سنگین خود بیدار شده بود، اندامش را به هر طرف می کشید تا
خواب هزار ساله گل و بلبل از سرش بپرد و خیر لحظه ای در اوضاع سیاسی کشور، رجز
بخواند.

ایران، دو بار از روسیه شکست خورد و مردم آن قدر از این استبداد زدگی خسته شده
بودند که خود به فکر یک تحول، تجدد و یک اتفاق تازه افتادند. میرزا حسین خان
سپه سالار در اندیشه ایجاد ادارات و وزارت خانه ها بود؛ تا فرهنگ جدید را به رخ
دیگران بکشد؛ اما هر اداره ای، نظامنامه می خواهد و قانون و این، موجب می شود که
روشنفکران، قانونی دست و پا کنند و بعد کم کم آوازشان بلند تر می شود و مردم و
مذهبی ها هم حمایت می کنند؛ تا مشروطه شکل بگیرد. ادبیات، جای خوبی برای تاختن پیدا
کرده است و نویسندگان، با آن زبان های سرخ و سرهای سبز که تا به حال فقط به دنبال
آزادی می گشتند، این بار در برابر فساد و بی عدالتی دستگاه حکومت، تقاضای قانون
می کنند.

ادبیات، شکل دیگری به خود می گیرد و سیاست، در تمام شریان های آن جریان می یابد.
طنزهای فکاهی، به اوج می رسند و نویسندگان، به جرگه های سیاسی می پیوندند و ادبیات
مقاومت را شکل می دهند.

از سال ۱۳۰۰ تا ۱۳۱۵؛ تب تند سیاست در ادبیات، رفته رفته فرو می نشیند و ادبیات، سر
در خانه های مردم کرده، به دنبال سوژه ای برای خرده گیری از آنان می گردد و
احساسات، پندارها و اخلاق گرایی، کم کم جای سیاست را پر می کنند و یک ناسیونالیسم
گذشته نگر و غیرسیاسی، بر آثار ادبی، سایه می اندازد و نویسندگان با نام ملی گرایی
به استخوان های پوسیده کوروش، اردشیر و هخامنش ها، تمسک می جویند و آریازدگی به اوج
خود می رسد. واژه «وطن و ملت»، بتی می شود که به وسیله آن، ایران به دوران پیش از
اسلام ببالد و انگار نه انگار که مردم، سیاست، شعر و ادبیات، ۱۳۰۰ سال دیگر هم
زندگی کرده اند. خاک گورستان های تاریخ – در این دوران- مقدس می شود و کوروش بر صدر
ادبیات کشور می نشیند.

نتیجه ای