پاورپوینت کامل عرفان امامت ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عرفان امامت ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عرفان امامت ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عرفان امامت ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

در حدیث امام رضا علیه السّلام

حارث بن مُغِیره می گوید: به امام صادق علیه السّلام عرض کردم: پیغمبر خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمود: «هر کس بمیرد در حالی که امامش را نشناسد، به مرگ جاهلیت مرده است». فرمود: آری. عرض کردم: آیا جاهلیت کامل یا جاهلیتی که صرفا امامش را نشناسد؟ فرمود: جاهلیت کفر و نفاق و گمراهی.

در باب «معرفت امامت و امام علیه السّلام»، گنج عرشی «زیارت جامعه کبیره»، عیان و مشهود است؛ اما گنج عرشی «حدیث امام رضا علیه آلاف التحیه و الثناء» – با این که در کتاب شریف اصول کافی قرار دارد و به وضوح و روشنی و به تصریح اهل معرفت، همتای زیارت جامعه کبیره است – همچنان مهجور و ناشناخته است؛ مگر برای گروهی خاص.

در بازنویسی این صحیفه آسمانی، نسخه های مختلف متن حدیث و ترجمه های گوناگون و تحقیقات دیگر، مقابله و مقایسه شد و در تصحیح و ترجمه دقیق و شیوا، دقّت بسیار، صورت پذیرفت؛ در ترجمه این حدیث حیاتی نیز از ترجمه آزاد پرهیز شد و ترجمه ای تقریباً تحت اللّفظی ـ البتّه با حفظ دستور زبان فارسی ـ ارائه شد؛ تا امانت داری در نقل قول، رعایت شده باشد.

عبدالعزیز بن مسلم می گوید: در خدمت حضرت رضاعلیه السّلام در مرو بودیم. در آغاز ورود، روز جمعه در مسجد جامع اجتماع کردیم. حاضران در مسجد، موضوع «امامت» را مورد بحث قرار داده، از اختلاف بسیار مردم در آن زمینه، یاد کردند. من خدمت آقایم علیه السّلام رفتم و گفت وگوی مردم را در بحث «امامت»، به عرضشان رساندم. حضرتعلیه السّلام لبخندی زد و فرمود:

ای عبدالعزیز! این مردم نفهمیدند و از آرای صحیح خود، فریب خورده، غافل گشتند. به راستی، خداوند عزّتمند و صاحب جلال، پیغمبر خویشصلّی الله علیه وآله وسلّم را قبض روح نکرد؛ مگر این که دین را برایش کامل نمود و قرآن را بر او نازل کرد که بیان هر چیز در آن است و حلال و حرام و حدود و احکام و تمام احتیاجات مردم را در قرآن بیان کرد. پس خداوند عزّتمند و صاحب جلال فرمود: «چیزی در این کتاب، فرو نگذاردیم» و در حجّه الوداع ـ که سال آخر عمر پیغمبرصلّی الله علیه وآله وسلّم بود ـ این آیه را نازل کرد: «امروز، دین شما را کامل کردم و نعمتم را بر شما تمام نمودم و دین اسلام را برای شما پسندیدم.» و موضوع «امامت»، از تمامیت و کمال دین است و پیغمبرصلّی الله علیه وآله وسلّم از دنیا نرفت؛ مگر این که نشانه های دین را برای امّتش بیان کرد و راه ایشان را روشن ساخت و آنها را بر تعهّد پیمودن راه حقّ، ترک کرد و علیعلیه السّلام را برای امّت، به عنوان پرچم و پیشوا، برافراشت و برای آنها، هیچ چیزی را که مورد احتیاج امّت بود وانگذاشت؛ مگر این که آن را بیان کرد.

پس هر کس گمان کند خدای عزّتمند و صاحب جلال، دینش را کامل نکرده، بی شکّ کتاب خدا را ردّ کرده است و هر کس کتاب خدا را ردّ کند، به آن کافر است! آیا منزلت «امامت» و جایگاه آن را در میان امّت می دانند؛ تا روا باشد که به اختیار و انتخاب ایشان واگذار شود؟

به راستی، «امامت»، قدرش والاتر و شأنش عظیم تر و منزلتش عالی تر و موقعیتش منیع تر و ژرفایش عمیق تر از آن است که مردم با عقل های خود به آن رسند یا به آرایشان آن را دریابند یا به اختیار و انتخاب خود، امامی را نصب کنند؛ زیرا به راستی، «امامت»، مقامی است که خداوند عزّتمند و صاحب جلال، بعد از رتبه نبوّت و خُلّت (خلیل الله و دوست خالص خدا بودن)، در مرتبه سوم، به ابراهیمعلیه السّلام اختصاص داد و به آن فضیلت، مشرّفش ساخت و نامش را بلند و استوار نمود؛ پس فرمود: «همانا من تو را امام مردم قرار دادم». ابراهیم خلیلعلیه السّلام از ابتهاج و شادی اش به آن مقام، عرض کرد: «آیا از فرزندان من هم»؟ خداوند دائم الخیر و بلند مرتبه فرمود: «پیمان من، به ظالمان نمی رسد». پس این آیه تا روز قیامت، «امامت» هر ظالمی را باطل ساخت و این مقام، مخصوص برگزیدگان گردید.

آن گاه خدای بلند مرتبه، ابراهیم را اکرام نمود و «امامت» را در فرزندان او ـ اهل برگزیدگی و پاکی ـ قرار داد و فرمود:

«و اسحاق و یعقوب را [به عنوان نعمتی] افزون به وی بخشیدیم و همه را شایسته قرار دادیم و آنان را امامانی قرار دادیم که به فرمان ما رهنمون می شوند و انجام نیکی ها و برپا داشتن نماز و پرداخت زکات را به آنان وحی کردیم و فقط پرستش گر ما بودند».

پس «امامت»، پیوسته در دوران های متوالی در فرزندان او بود و آن را از یکدیگر ارث می بردند؛ تا خدای بلند مرتبه آن را به پیغمبرصلّی الله علیه وآله وسلّم به ارث داد. پس او ـ که جلیل و بلند مرتبه است ـ فرمود: «به راستی، سزاوارترین مردم به ابراهیم، پیروان او و این پیغمبر و اهل ایمان می باشند و خدا، ولی مؤمنان است».

پس «امامت»، مخصوص آن حضرت گشت و او به فرمان خدای بلند مرتبه و طبق آن چه خدا واجب ساخته بود، آن را به گردن علیعلیه السّلام نهاد؛ سپس در میان فرزندان برگزیده او جاری گشت؛ همان کسانی که خدا به آنان علم و ایمان عطا کرد؛ بر اساس فرموده خدای بلند مرتبه؛ «و کسانی که علم و ایمان به آنان عطا شد، گفتند: به خدا سوگند! [بر اساس آن چه] در کتاب خدا [مبنی بر اثبات عالم برزخ هست] تا روز رستاخیز، درنگ کردید».

پس «امامت»، اختصاصاً در میان فرزندان علیعلیه السّلام است؛ تا روز قیامت؛ زیرا بعد از محمّدصلّی الله علیه وآله وسلّم پیغمبری نیست؛ پس این جاهلان از کجا و به چه دلیل برای خود «امام» برمی گزینند؟

به راستی، «امامت»، مقام پیغمبران و میراث اوصیاست.

به راستی «امامت»، خلافت خدا و خلافت رسول خداصلّی الله علیه وآله وسلّم و مقام امیرالمؤمنینعلیه السّلام و میراث حسن و حسین علیهما السّلام است.

به راستی «امامت»، زمام و مهار دین و مایه نظام و سامان مسلمانان و خیر و صلاح دنیا و عزّت و غلبه مؤمنان است.

به راستی، «امامت»، ریشه بالنده اسلام و شاخه بلند آن است.

تنها به واسطه «امام»، نماز و زکات و روزه و حجّ و جهاد، کمال می یابند و غنائم و صدقات، فراوان می شوند و حدود و احکام، اجرا و مرزها و نواحی، حفظ و نگه داری می شوند.

«امام»، حلال خدا را حلال و حرام خدا را حرام می کند و حدود خدا را برپا می دارد و از دین خدا دفاع می نماید و با حکمت و اندرز نیکو و حجّت رسا، به راه پروردگارش دعوت می نماید.

«امام»، مانند خورشید طالع است که نورش عالم را فرا گیرد؛ در حالی که در افق قرار دارد؛ به نحوی که دست ها و چشم ها به آن نمی رسند.

«امام»، ماه کامل نورافشان و چراغ فروزان و نور درخشان و ستاره راهنما در شدّت تاریکی ها و رهگذر سرزمین ها و کویرها و گرداب دریاها می باشد.

«امام»، آب گوارا بر تشنگی و راهنما بر هدایت و نجات بخش از هلاکت است.

«امام»، آتش روی بلندی، گرما بخش سرما زدگان و رهنمای نجات از هلاکت می باشد و هر کس از او جدا شود، هلاک می گردد.

«امام»، ابر بارنده و باران سیل آسای درشت قطره و خورشید فروزنده و آسمان سایه افکن و زمین گسترده و چشمه جوشان و برکه و گلستان است.

«امام»، همدم رفیق و پدر مهربان و دل سوز و برادر واقعی و مادر بسیار احسان کننده نسبت به طفل صغیر و پناه بندگان، در گرفتاری های سخت است.

«امام»، امین خدا در میان خلقش و حجّت او بر بندگانش و خلیفه و جانشین او در سرزمین هایش و فراخواننده به سوی خدا و دفاع کننده از حقوق و حرمت های او می باشد.

«امام»، از تمام گناهان پاک و از تمام عیب ها، برکنار است؛ به علم، اختصاص یافته است؛ به حلم و بردباری، نشانه دار است؛ نظام و سامان دین است. و عزّت و غلبه مسلمانان و خشم منافقان و نابودگر کافران است.

«امام»، یگانه روزگارش می باشد و احدی نمی تواند به [مقام] او نزدیک شود و هیچ دانشمندی با او برابری نمی کند و هیچ جایگزینی برای او یافت نمی شود و مانند و نظیر ندارد. او به تمام فضیلت، اختصاص یافته است؛ بدون آن که خود او در طلبش رفته و به دست آورده باشد؛ بلکه اختصاصی است از سوی خداوند احسان کننده و بسیار عطابخش.

پس کیست که به معرفت و شناخت «امام»، نائل شود یا اختیار و انتخاب «امام»، برایش ممکن باشد؟

دور است؛ دور است!

تمام عقل ها، گم گشت و تمام خردها، راه را گم کرد و تمام مغزها، سرگردان شد و تمام چشم ها، بی نور گشت و تمام بزرگان، کوچک شدند و تمام حکما و فرز