پاورپوینت کامل من همه علم نیستم ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل من همه علم نیستم ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل من همه علم نیستم ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل من همه علم نیستم ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

گفت وگو با دکتر بانکی، رئیس دانشکده اهل بیت علیهم السلام دانشگاه اصفهان

دکتر امیر حسین بانکی، یکی از استادان برجسته دانشگاه اصفهان است. او لیسانس الکترونیک و دکترای فلسفه دارد و علاوه بر این، گذراندن دروس حوزوی، به وی، دید عمیقی در مسائل دینی داده است. دکتر بانکی با دغدغه های فراوان درباره مسائل مختلف حوزه و دانشگاه، دانشکده اهل بیت علیهم السلام را در دانشگاه اصفهان راه اندازی کرده است. متن زیر، گفت وگوی صمیمانه پرسمان با اوست:

پرسمان: تعریف شما از وحدت حوزه و دانشگاه چیست؟

بسم الله الرحمن الرحیم. منظور از وحدت، گاهی وحدت اجتماعی است؛ مثلاً در جامعه می گوییم همه مردم باید وحدت داشته باشند؛ یعنی در جامعه، آرمان مشترکی وجود دارد که باید همه ما نسبت به آن آرمان مشترک، هم سو و هم جهت باشیم. این آرمان مشترک، خارج از حوزه فردی آنهاست. در این معنا، هیچ فرقی بین وحدت حوزه و دانشگاه، وحدت حوزه و بازار یا وحدت دانشگاه و بازار نیست و اختصاص به حوزه و دانشگاه ندارد. در این وحدت، منظور، همدلی است و ارتباط داخلی این دو مجموعه، مطرح نیست؛ اما آن چه که تحت عنوان وحدت حوزه و دانشگاه مطرح می شود، اضافه تر از این وحدت اجتماعی است؛ یعنی وحدت به این معناست که از اختلاف ها، کدورت ها و پیش داوری ها، دست برداریم. حالت سوم وحدت در حوزه مأموریت اختصاصی حوزه و دانشگاه، وحدت دو مجموعه علمی است. وحدت این دو مجموعه علمی، یعنی ارتباط علمی و ارتباط فکری این دو مجموعه با هم و داد و ستد سرمایه های غنی انسانی و منابع علمی. این وحدت، از جنس رفع کدورت نیست و وحدت درون مجموعه ای است. این مورد سوم با مورد اول و دوم، فرق می کند. مورد اول و دوم، بیشتر یک ارتباط خارج از مجموعه است و لزومی ندارد که مسائل داخل مجموعه حل شود؛ اما اگر بخواهید دو مجموعه را به هم وصل کنید و بین آنها اتصال برقرار کنید، باید به لحاظ درونی با یکدیگر سازگار باشند که این، اتصال حوزه و دانشگاه و غیر از وحدت حوزه و دانشگاه است.

پرسمان: آیا این اتصال حوزه و دانشگاه، یک ضرورت اجتماعی است و امام خمینی چنین منظوری داشته است؟

ظاهر قضیه، بیشتر بحث اتصال حوزه و دانشگاه بوده است. بنابراین، بهتر بود که واژه وحدت را به کار نمی بردیم و از واژه اتصال، استفاده می کردیم؛ تا به طور خاص معلوم می کردیم که به دنبال چه هستیم؛ چون از ارتباط بین این دو مجموعه، می خواستیم به یک زبان مشترک برسیم؛ زیرا ما با دو مجموعه متفاوت مواجه هستیم. این ارتباط، وقتی شدنی است که اینها زبان مشترک و روش های مشترک داشته باشند. اتصال، وقتی ممکن است که ما به موضوع مشترک، روش مشترک، هدف مشترک و زبان مشترک برسیم. در یک سری از بخش ها، این اتصال، خیلی راحت است؛ مثل این که بخواهیم از منابع عملی یکدیگر استفاده کنیم؛ اما اگر خواهان موضوع علمی مشترکی بودیم، باید به احساس نیاز مشترک و زبان مشترک برسیم. ما این ضعف را داشتیم که دانشگاه، هیچ گاه احساس نیاز به حوزه نکرده، حوزه نیز هیچ گاه احساس نیاز به دانشگاه نمی کرد و در این حالت، وحدت به معنای اتصال، شدنی نبود.

پرسمان: این احساس نیاز مشترک، چگونه به وجود می آید؟

این احساس نیاز، وقتی به وجود می آید که قائل باشم که همه چیز در اختیار من نیست. اگر من دانشگاه را مساوی با علم دانستم و حوزه را مساوی با دین، هر کدام در جهان بینی، خودشان را بی نیاز از دیگری می دانند؛ ولی باید هم حوزه و هم دانشگاه بدانند که هر کدام بی نیاز از دیگری نیست؛ یعنی نه حوزه مساوی دین است و نه دانشگاه مساوی علم و اینها دو مرکزی هستند که دارای اطلاعات علمی اند و می توانند در حوزه هایی، نیاز های یکدیگر را برطرف کنند. پس احساس نیاز، خیلی به این اتصال کمک می کند.

پرسمان: به نظر شما، چه موانعی بر سر راه وحدت حوزه و دانشگاه است؟

آفتی که در بین حوزویان و دانشگاهیان وجود دارد، این است که در مجموعه خودشان، احساس بی نیازی می کنند و هر یک، روش دیگری را برنمی تابد و روش دیگری را روش درستی نمی داند. بنابراین، هنگامی که فرد خودش را کامل بداند و دیگری را ناقص، مطمئناً چنین احساس نیازی به وجود نمی آید. به نظر می رسد اگر انسان ها این تواضع علمی را داشته باشند و به این امر قائل باشند که پاورپوینت کامل من همه علم نیستم ۳۳ اسلاید در PowerPoint و لزوماً چون جهت گیری من درست است، معلوم نیست که همه روش های من کامل باشد، این احساس نیاز، به وجود خواهد آمد؛ اما تا زمانی که این احساس نیاز بین دو گروه نباشد، این اتصال به وجود نمی آید؛ مثلاً ما در دانشگاه می گوییم که لازم است در بعضی درس ها از عالمان حوزوی استفاده کنید؛ اما این دانشگاهی، روش های حوزوی را اصلاً روش علمی به حساب نمی آورد؛ پس هیچ گاه نمی تواند حضور یک حوزوی را قبول کند و برعکس، اگر به یک حوزوی بگوییم که باید در برخی از درس ها از استادان دانشگاهی استفاده کنید، ممکن است او جهت گیری یک استاد دانشگاه را جهت گیری سالمی نداند و علم او را نیز علم سالمی به حساب نیاورد. بنابراین، حاضر نمی شود که در درس او حاضر شود. برخی از حوزوی ها هم با یک پیش زمینه که ای