پاورپوینت کامل همنشینی مرگ و معماری ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل همنشینی مرگ و معماری ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل همنشینی مرگ و معماری ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل همنشینی مرگ و معماری ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

۲۶

مقدمه

ژان لویی کومولی ده سال از ۱۹۶۲ سردبیر کایه دو سینما بود و عاشق موسیقی «جاز» است . این هردو، در اثری که به نام «پیدایش
یک بیمارستان » از او در چشم انداز سینمای مستند فرانسه به نمایش درآمد، حاضرند: ریتم، موسیقی و معماری به انضمام نوشتن .
خاطرات روزانه مهندس پی یرایبوله که از ماه مه تا اکتبر ۱۹۸۰ فکرش معطوف طراحی مدیریت درمانگاه های دولتی پاریس، بود،
نشان دهنده آن است که یک کتاب (پیدایش یک بیمارستان) چگونه می تواند با فروتنی و سادگی به اتفاق نادری به نام یک فیلم
مستند، تن دهد و موسیقی و ادبیات و معماری سینما، جادویی را پدیدار کند و ما را با سادگی و آرامی در اعماق یک جهان ذهنی
شریک سازد .

من در هیچ جشنواره به تمام عمرم این همه آثار پر از لذت بخشی و زیبایی و زندگی با هم ندیده ام، و در میان آنها یکی
فراموشی ناپذیر . «پیدایش یک بیمارستان » فیلمی است خودمختار که هر چند کاملا مستند است، اما از آن دسته آثاری است که از
جایگاه فیلمیک طبیعی خود تغییر مکان می دهد و تعمدا در سینتاگمای بیگانه ای جایگزین می شود; آنجا که ما با گفتمان هایی
روبه رو می شویم غافلگیر کننده; گفتمان هایی که زنجیره ترکیبی آن به مؤلفه های معنایی فراتر نقل مکان می کند، و در اندازه
فراتری از تصوری که طبیعتا فراهم می آورند، قرار می گیرند، و آکسیفون بیرونی فیلم نه لحظه های حاضر، بلکه لحظه غایبی است
که در واقع تماما حکم یک اینسرت سوبژکتیو را بازی می کند، یک اینسرت دیجتیک جا به جا شده . در حالی که فیلم به سادگی و
تماما عینی است! و در همان حال عمیقا پر از سازه های پنهان نگاه داشته شده که از درون ما را بر می آشوبد و میخکوب می کند و با
خود شریک می سازد . فیلم ماجرایی ساده دارد: پیدایش یک بیمارستان! در واقع تصمیم گرفته شده طرح بیمارستان تازه ای را
برای کودکان به شش مهندسی بدهند که تاکنون بیمارستانی نساخته اند . روایت فیلم، روایت این مهندس/راوی است که
خاطراتش را طی کارش در حین طراحی بیمارستانی برای زاده شدن انسان و نجات کودکان از مرگ، بر روی تصاویری مکرر،
بدون هیچ پیچیدگی باز می گوید . فیلم در آغاز ممکن است یکسر نومید کننده باشد . و در یک جشنواره پر از شاهکارهایی که
همگان مایلند درباره آنها بنویسند، با گمنامی و مهجوریت خود توجهی جلب نکند، و حتی در دقایق نخست ممکن است به خود
بگویی باز یک گزارش دیگر از اتفاقی که هزار بار می افتد، بدون هیچ ابتکار و بداعت . وقتی «گزارش/فیلم هایی » نظیر مارپیچ و
«انسانی زیادی انسانی » از کارگردان های استخواندار یک حباب بزرگ از آب در می آید و ژورنالیسم و اغتشاش در کلکته لویی مال
تابش گزارشی از هند را کدر می کند، و وقتی در مستندات تاورنیه (جنگ بدون نام، می سی سی پی بلور) دلمردگی و کسالت موج
می زند، و یا «اورژانس » ۱۰۵ دقیقه پر از آشفتگی به تو پیشکش می کند، اگر کم تحمل باشی حق داری بپنداری ژان لویی کومولی
هم با این موضوع و این شروع راه به جاهای بهتری نمی برد . اما اندکی بردباری نتیجه حیرت آوری ببار می آورد; به طوری که نقشه
تو برای نوشتن درباره فیلم هایی اثری مستند، درست در آنجا که مستند و عینی است، به اثری فلسفی یا به اثری با عمق فلسفی
بدل می شود . حال ما دریافتن راه حل برای جلوگیری از تاثیر سیاه ساختمان کلیسا بر حس آزادی دویدن کودکان در بیمارستان،
شریک می شویم . خواندن کتاب «کودک و مرگ » از ژنیت رمبو در این لحظه ها ما را از پرتوهای مخفی تصاویری که با ساخته نشدن،
ساخته می شوند، لبریز می کند . او در حالی که در پیچ و تاب دغدغه پاسخ به پرسش معمارانه غوطه ور است، ما را با خود به
حساسیت استتیکی آرشیتکت و سیالیت انسانی پرسش کودک و مرگ می کشاند . او مانده است که چگونه فضای آرشیتکتی
می تواند با این تراژدی، یعنی واقعیت سیال همنشینی کودک و مرگ در یک بیمارستان، روبرو شود، و راه حلی برای آن بیابد . او
می خواهد از این همنشینی جلوگیری کند . حال فیلم، ما را چون پدیداری سینتاگمای بیگانه (قطعه خودمختار) در درون یک
فیلم در درونش به مؤلفه های ناآ