پاورپوینت کامل یهودیت و افسون زایی هالیوودی ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یهودیت و افسون زایی هالیوودی ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یهودیت و افسون زایی هالیوودی ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل یهودیت و افسون زایی هالیوودی ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

۹

موضوع روایت هالیوودی و داستان گویی سینمای داستان گوی امریکایی و تفاوت آن با ساختار روایت در قرآن مجید یا روایت در
سنت های نمایشی شرق و به ویژه تعزیه، بحث بسیار تخصصی و شیرین است که به دیگر وجوه زندگی ایرانی ارتباط دارد; مثل تفاوت
جهان مثالی و فاقد پرسپکتیو مینیاتورها (نگارگری ایرانی و شرقی) با نقاشی مبتنی بر پرسپکتیو غربی .

عده ای می کوشند روایت مدرن و یا نقاشی عینیت گرا را برتر از تجربه داستان گویی یا تصویرگری شرقی یا اسلامی معرفی کنند، اما
با بازگشت نقاشی مدرن غرب به فضاهای ضدپرسپکتیوی و یا منطق انتزاعی، مجال تازه ای برای اندیشیدن به وجوه تجریدی کار
هنری در فرهنگ ایرانی پدیدار شده است . نیز بحث های پراکنده درباره فاصله گذاری در تعزیه و نمایش های ایرانی یا تکنیک بیان
قصه های قرآنی و نیز منطق نگارگری، یکی از مباحث چند دهه اخیر ایران بوده است . کارشناسان هنر ایرانی، معتقدند فقدان
پرسپکتیو در نقاشی ایرانی، به معنای آن نبود که ایرانیان قادر نبودند مانند غربیان ابعاد هندسی را با فریب علم توهم افزای
پرسپکتیو به نحوی نمایش دهند که فضای دور و نزدیک در مکان عینی حس شود . مردمی که هندسه را می شناختند و در علم
هندسه و معماری پیشرفت های فراوانی داشتند، ممکن نیست از این راز بی خبر بوده باشند . باید اساس و پایه تمایز را در دو نگاه
متفاوت، نگاه یونانی و نگاه وحیانی دید . در نگاه مبتنی بر جهان باطنی، دوری و نزدیکی، بیانگر اهمیت شی ء نیست، بلکه ارزش و
شان باطنی فهم است که با بزرگی و کوچکی و بالایی و پایینی نشان داده می شود . از سوی دیگر در این نگاه، آنچه اهمیت دارد
صورت غایی و مثالی اشیا است . در این نگاره گری، ترسیم هر شی ء، درخت، اسب و انسان به آن شکل کلی و غایی خود توجه دارد;
شکلی که در آن کمال و سرزدنی تجریدی از روح شی ء ثبت می شود .

در واقع در اینجا عینیت و ماورای عینیت، واقعیت و نمایش، واقعیت و حقیقت، هر یک در جایگاه خاص خود قرار می گیرد و هنر و
نمایش هیچ شگردی برای افسون زایی و فریب به کار نمی رود; بلکه برعکس همواره می کوشد بین کمال و آرمان و موجودیت عینی
و واقعی تمایز موجود را گوشزد کند، و ما را از واقعیت بیگانه نکند . مثلا در تعزیه مدام شگردهایی وجود دارد که بازیگران از نقش
جدا می شوند تا حقیقت اصیل با وضع موجود در هم نیامیزد . شبیه شمر، از نقش خود جدا شده بر شمر لعنت می فرستد و بر
حسین بن علی (ع) می گرید . در این نمایش همه چیز در حالت نمادهایی است که واقعیت را گوشزد می کند . مسلما یک تشت آب،
رود فرات نیست، بلکه نمایه فرات است و تماشاگر بر این امر واقف است تا هر لحظه به اصل ماجرا رجوع کند و فرصت اندیشیدن را
داشته باشد و از واقعیت خود بیگانه نشود . اصرار نمی شود که هنرپیشه جای واقعی را بگیرد و نقش را با مورد حقیقی بیامیزد . این
فاصله بین نمایش و امر واقع امکان تفکر را فراهم می آورد .

همچنین سیستم داستان گویی مدرن غربی مبتنی است بر افزایش توهم و استفاده از جادوی شگردهای روایت برای افسون زایی و
اشتباه گرفتن امر ساخته شده و مصنوع با امر واقعی . در واقع روایت رئالیستی غرب به واقعیت اصابت نمی کند و حاوی غوایه و اغوا
است . داستان به گونه ای نوشته می شود که لحظه به لحظه شما را در بر گیرد، دچار کشمکش کند، با تعلیق شما را تشنه نگاه دارد،
با اوج و فرودهایش گرفتارتان کند و بالاخره با گره گشایی پایانی، داستان را به میل خود و خیال و توهم جهت دهد . در این نوع
روایت هیچ جایی برای شما وجود ندارد . روایت تک خطی، یک زبان داستانی یا سینمایی به وجود می آورد که سراپا جعلی است .
آدم ها را به گونه ای می چیند که دلخواه نویسنده است . برای همین در واقعیت سینمایی، هر چیز می تواند دگرگونه جلوه داده شود .
واقعیت جعلی می تواند سیاه را سپید و سپید را سیاه بنمایاند . همه زمان روایت پر است و جای خالی و لحظه خلوت و سفیدی
برای اندیشیدن شما ندارد . شما در لحظه داستان و نمایش، در آن سالن سیاه و تاریک سینما، از همه واقعیت های پیرامون تان جدا
می شوید تا دیگر نیندیشید، بلکه فقط باور کنید . تجسم و زنده کردن سوژه و موضوع در روایتی که از بحران ها و کشمکش ها و
تعلیق ها و اوج و فرودها و بالاخره رازگشایی تشکیل شده، به نحوی است که راه فراری پیش پای شما نمی گذارد تا آنچه را که
سازنده، بد معرفی می کند بد بدانید، شخصیت منفی کار را منفی ببینید و ماجراها را آن گونه که شرح داده می شود، باور کنید .
حال اگر در رابطه با مکالمه متن و فرامتن، به ویژه در آثار ارجاع گر به واقعیت، همه واقعیت به گونه دیگر باشد، هیچ کس مسئول
نیست . از همین گونه روایت عاطفی و سلطه جو است که – به ویژه – صهیونیست ها در سینما برای تبلیغ دروغین طبق منافع خود
سود جسته و بیشترین استفاده را کرده اند .

اما روایت غیرخطی، روایتی که آواهای متعدد را به گوش می رساند و زمان ساعتی را می شکند تا زمان باطنی را فراچنگ آورد،
همواره می کوشد شما را بیدار نگاه دارد و به فکر بیندازد، تا خود با پژوهش در واقعیت موضوع را دنبال کنید، و علم به دست آورید .
مثلا در روایت های قرآنی ما مدام با اشاره هایی روبرو هستیم که به ما کلیدهایی برای اندیشیدن و تامل و تدبیر درباره مسائل
اساسی می دهد، نه آنکه سرگرم سازد و جزء به جزء قصه را در اختیار بگذارد . هر چقدر که داستان های توراتی و انجیلی خطی و
داستان گویانه است، قصص قرآنی اشاره ای و نشانه شناسی است . قسمتی از داستان، مورد اشاره قرار می گیرد و هربار ما به نکته ای
بنیادین جلب می شویم که باید خارج از داستان به آن بیندیشیم و خود آیه های در پی آیات قصه گو، جابه جا ما را بیدار می کند و به
واقعیت سوق می دهد; مثلا در داستان حضرت یوسف، هر بار ما با پرسش های فراوانی بر می خوریم که آیه ها در پیش پای ما
می نهند، ولی تامل درباره آن را به ما می سپارند; یک کوه یخ، زیر آب در ریشه داستان مخفی است .

ما به رابطه یوسف و رؤیت و رؤیا و قدرت پیشگویی و رابطه اش با عالم ملکوت و رؤیا و تعبیر خواب خواهیم اندیشید و اینها همه
رازگشای مسائلی فراتر از قصه و عبرتی است که برای همگان در این قصه نهفته است . چنین امکانی صرفا به سبب ژرف ساخت های
نوع خاصی روایت است که در ساختار غیرخطی قصه قرآنی نهان است .

اما هالیوود از راه دیگر و با قصه گویی براساس سحر و جادوی تماشاگر، راه خود را هموار کرده است . سینمای داستانی هالیوود، با
خواب کردن تماشاگر، با سحر کردن تماشاگر، با بیگانه کردن او از زندگی، با ایجاد یک جهان توهمی و فریبناک، مردم جهان را به
داوری نادرست می کشاند، به آنها اهداف خود را حقنه می کند، افکارشان را در چنگ می گیرد و آنان را فریب می دهد و الگوی
خیالی از زندگی می سازد که ربطی به واقعیت ندارد . ما می کوشیم در ارتباط با آثار سینمایی مشهور این رفتار را پیگیری کنیم و
نشا