پاورپوینت کامل مدل عراقی دولت ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مدل عراقی دولت ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مدل عراقی دولت ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مدل عراقی دولت ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

۵

مقدمه

عراق از گذشته های دور، سرزمینی پرتلاطم و بلاخیز بوده است. این سرزمین از دوران
پرحادثه خلفای اموی، به خصوص از زمان زعامت خلفای عباسی خاطرات حزن انگیزی
در دل دارد. در قرون اخیر نیز عراق چهارراه حوادث بوده است و همواره کشمکش
دولت های عثمانی و ایران در این وادی به وقوع پیوسته است.

در قرن بیستم، پس از جنگ جهانی اول دولتی مستقل در آنجا استقرار یافت، اما… .

در این مقاله بر آنیم تا نخست با سیری گذرا به دوره پیش از حزب بعث و پس از آن،
درباره انتخابات آتی عراق به بحث و بررسی بپردازیم.

جامعه عراق پیش از حزب بعث

جامعه عراق در خاورمیانه ساختار متمایزی دارد؛ این کشور از دیرباز به میزان وسیعی،
تحت تأثیر مؤلفه های ساختاری درونی و فراملی بوده است. کشور عراق حاصل اتصال
سه ایالت سنتی بصره در جنوب، بغداد در مرکز و موصل در غرب بوده است؛ چنین
ساختاری توسط کشور انگلستان، پس از جنگ جهانی اول برای آن طراحی شده است.

این کشور در روزگاران نه چندان دور، بخشی از تمدن بزرگ عثمانی بوده است و
بخش هایی از آن نیز در قلمرو ایران بوده است. عراق کنونی بر پایه منافع قدرت های
بزرگ تشکیل شده است؛ بدون اینکه به تفاوت های فرهنگی، اجتماعی و هویتی آن
وقعی نهاده باشند. از این رو این کشور از آغاز تشکیل تا کنون، کانون شکاف های قومی و
مذهبی بوده است.

عدم تجانس قومی و مذهبی عمده ترین معضل ساختاری جامعه عراق است که این
دیار را به قطعات و بخش های سیاسی و جغرافیایی مختلفی تبدیل نموده است.
دولت های حاکم بر عراق از آغاز تأسیس آن تا زمان سقوط صدام، با توجه به ساختار
قومی و ملی آن با چهار رویکرد مواجه بوده اند:

۱. به کارگیری خشونت سازمانی، در سطح بالا توسط دولت های مختلف بر آحاد جامعه.

۲. استفاده از منابع دولتی در راستای جلب وفاداری بخش های مختلف جامعه.

۳. استفاده از درآمدهای نفتی برای افزایش خودمختاری و استقلال.

۴. تشدید شکاف های قومی و مذهبی به عنوان استراتژی حکومت.

موارد یاد شده عواملی است که هیچ گاه اجازه نداد، بستر مناسبی برای همگرایی ملی در
این کشور به وجود بیاید. بیراه نیست اگر بگوییم، عرق ملّی و غرور ملّی هیچ گاه در میان
مردم عراق به عرصه ظهور نرسیده است. با وجود عدم انسجام ملی، تا کنون دولت های
حاکم بر عراق، هیچکدام دولت های مشروعی نبوده اند که از حمایت های پوپولیستی
برخوردار باشند.

در فاصله پس از جنگ جهانی اول تا اواسط دهه هفتاد قرن بیستم که دولت نظامی
حزب بعث به قدرت رسید، مردم عراق شاهد کودتاهای پی درپی و عدم ثبات سیاسی
بودند. عراق در دوران مذکور، نه مانند سایر کشورهای عربی دارای حاکمیتی سنتی و
پادشاهی بود و نه از دموکراسی برخوردار بود. مردم همواره شاهد کودتاهای خونین بودند
که هیچ یک در راستای منافع ملی نبود.

رژیم بعث و کشور عراق

رژیم بعث، پس از سقوط «حسن البکر» به سرکردگی صدام حسین، کنترل اوضاع عراق
را در دست گرفت و حدود سه دهه در این سرزمین باستانی یکه تازی کرد.

حزب بعث در آغاز سعی می کرد، با تبلیغ برخی از عناصر و پارامترهای وحدت بخش،
نظیر احیای تمدن بین النهرین در عهد باستان، برجسته نمودن شهرت تاریخی بغداد و
نمادهای مربوط به آن در عهد عباسیان و…، جامعه عراق را به سوی هویتی فرهنگی و
اجتماعی سوق دهد تا بتواند به نحوی آسوده تر حکمرانی نماید.

تأکید بر ایدئولوژی ناقص پان عربیستی در راستای دستیابی به چنین مقاصدی انجام
می گرفت. این اقدامات با دستپاچگی آغاز شد، اما دوام چندانی نداشت؛ واقعیت این است
که شاکله اصلی سیاست و حاکمیت حزب بعث، استفاده از خشونت در حد افراطی آن بود.
قساوت ها و خشونت هایی که صدام و حزب بعث در حق ملت مظلوم عراق، به ویژه شیعیان
روا داشتند، بخش عظیمی از تاریخ ذلّت بار عراق را مشحون می کند. ره آورد دولت
توتالیتری صدام برای مردم عراق، علاوه بر سرکوب های شدید داخلی، چند جنگ ویرانگر
بود. جنگ با ایران، تصرف کویت و دوبار رویارویی سنگین با ایالات متحده، مصیبت هایی
بود که جاه طلبی صدام برای مردم عراق به ارمغان آورد.

رژیم بعث به علت در اختیار داشتن عایدات نفتی و اقتصاد تک محصولی کاملاً دولتی،
سعی داشت با ایجاد نهادهایی نظیر حزب بعث، سازمان جوانان، سازمان زنان و… جامعه
را در کنترل خود درآورد. وابستگی جامعه به دولت در دهه ۱۹۹۰ م، به دلیل تحریم
اقتصادی و سیاسی عراق، و اجرای برنامه «نفت در برابر غذا» و در نتیجه ایجاد سیستم
جیره بندی، افزایش بیشتری یافت.

دولت بعث به علت درگیری های داخلی با کردها و شیعیان و جنگ های برون مرزی،
هیچ گاه نتوانست، فرآیند یا برنامه ای اقتصادی را اجرا کند. عایدات نفت، هزینه تجهیز
امور نظامی می شد و یا در حساب های شخصی صدام و نزدیکانش واریز می شد. از آنجا
که شخص صدام نیز کاراکتری عشیره ای و متعصب در امور قومی بود، نتوانست در جهت
کاهش تنش های قومی گام مثبتی بردارد.

جامعه عراق پس از صدام

مشکلات ساختاری و عدم مشروعیت داخلی دولت موجب شد که نیروهای ائتلاف به
رهبری امریکا، در اندک مدتی، نظام حکومتی صدام را ساقط کنند؛ اضمحلال حکومت
بعث، هر چند برای اغلب مردم عراق امری خوشایند بود و سایه شومی پس از سه دهه رنج
و عذاب، از سر آنان برداشته شد، اما به زودی ابر تیره و سهمگینی برایشان سایه افکند.
پرسش اساسی این است که آیا امریکا و متحدانش می توانند به جای حکومت حزب
بعث، حکومت مقتدر و مشروعی ایجاد کنند و یا تسلیم مشکلات ساختاری عراق
می شوند و دولتی سرکوب گر، مانند حکومت سلف به وجود می آورند؟

به نظر می رسد امریکایی ها، برای ایجاد نظام حکومتی در عراق، با دو گزینه متفاوت
روبه رو هستند؛ نخست ایجاد دولتی کثرت گرا، دموکراتیک و آزادی خواه که بتواند اصلاحات
بنیادین در ساختار سیاسی، اقتصادی و اجتماعی جامعه عراق به وجود آورد و دوم ایجاد
دولتی آتورینه و اقتدارگرا و مبتنی بر اجبار و سرکوب مانند دولت صدام یا اندکی ملایم تر از
آن.

دولت نوع اول، هر چند برای عراق دولتی آرمانی است، اما الزاماتی دارد که به سادگی
میسر نیست؛ برای به قدرت رسیدن چنین حکومتی، باید به گروه های مختلف قومی،
سیاسی، اجتماعی و مذهبی اجازه داده شود تا به سادگی نظریات مورد علاقه خود را بروز
ده