پاورپوینت کامل بررسی های تاریخی و داوری های اخلاقی ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بررسی های تاریخی و داوری های اخلاقی ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بررسی های تاریخی و داوری های اخلاقی ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بررسی های تاریخی و داوری های اخلاقی ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۶

(قسمت دوم)

در نوشته قبلی (منتشر در ش ۱۵۲ پگاه)، هر چند به کوتاهی، از
پیامدهای نه چندان خوشایند نگاه اخلاقی مورخ به پدیدآورندگان وقایع
تاریخی سخن به میان آمد و بیان شد که مورخ در تاریخ انسانی، در
تعلیل و تحلیل رویدادها و واقعه ها، نباید وارد زندگی خصوصی اشخاص
گردیده و آنان را به جرم ناشایستگی های اخلاق خصوصی و پنهانی، با
اتهام انحراف در زندگی عمومی و اجتماعی، جریمه کند چنان که نیک
نفسان و پارسایان در حوزه خلوت را با تبرئه در کوتاهی فعالیت های
جمعی و جلوت پاداش دهد. تبعات منفی نگاه اخلاقی یا داوری های
اخلاقی در تاریخ، هم چنان، جای نقد و گفت وگو دارد چنان که شهید
مطهری، به دیده انکار به آن نگریسته و به ویژه این ادعا را که دادگاه های
امروزی صلاحیت داوری درباره پیشینیان را ندارند، غلط می داند و
می گوید که چنین فلسفه ای، فلسفه معاویه ای است “که هر جانی ای
بیاید در دنیا جنایت کند همینکه رفت بگوییم پرونده اش بسته شد. چرا
بسته شد؟ اتفاقا باید پرونده آنها باز باشد، لیست افرادی که در سرنوشت
آینده موثرند باید جامعه، پرونده آنها را بازنگهدارد، خوبان را تحسین کند
و بدها را مشمول ملعنت و نفرت و قضاوت قرار دهد.(۱) این سخن با
همه ارجمندی گوینده، به گمان نویسنده، اندکی نابراه است چرا که
ادعای “عدم جواز داوری” به معنای نادیده انگاشتن بخشی از
واقعیت های تاریخی و یا نفی آنچه رخ داده نیست بلکه مراد آن است که
مورخ صرفا به توصیف و گزارش آنچه رخ داده می پردازد و هر چه بیشتر
می کوشد تا واقعیت ها را بنماید بی آن که به ارزش داوری یا داوری
اخلاقی کشیده شود، اما چنین “داده های تاریخی” در چه دانش ها یا
آزمایشگاه های دانشی تجزیه و تحلیل خواهند شد سخن دیگری است.
مورخ چنین وظیفه ای را به عهده ندارد که به ارزش داوری اخلاقی دست
زند، او موظف و متعهد است، هم چون دیگر دانشمندان حوزه های
علمی، تا به ارائه واقعیات بپردازد و آن چه در صحنه حیات انسانی پدید
آمده را به تصویر بکشد چنان که یک پاتولوژیست در لابراتوار، به تجزیه
و بررسی چیزی دست می زند و عناصر و اجزاء آن را نشان می دهد بی آن
که سلایق و باورهای خویش را در آن نقش دهد؛ برای او انگل، نه
پدیده ای زشت و دور ریختنی، بلکه موضوعی قابل مطالعه و از این منظر
(از منظرعلمی) ارزشمند است و هرگز انتظار آن نیست که او به بدگویی از
انگل ها سخن بگوید و چنین سکوتی به معنای نادیده گرفتن بدی انگل
و یا تایید آن نیست. مورخ نیز چنین وظیفه ای به دوش دارد.

بنابراین مورخ به حکم تعهد و مأموریت علمی خویش، به تصویر واقعه
دست می زند و بی گمان تصویر کامل آن است که همه زوایا و جغرافیای
تحقق و وقوع آن واکاویده شود و تا حد امکان هیچ نقطه پنهانی در آن
باقی نماند. چنین تصویری واقعی، به آسانی به دست نمی آید اما راه کار
ویژه خود را دارد که اخلاق داوری را نه تنها به آن راهی نیست بلکه خود
موجب داده افکنی بر روی واقعیات می شود. البته بر این نکته باید پافشرد
که چنین سخنی به معنای دوری جستن مورخ از اخلاق نیست؛ اخلاق
صدق و راستی، کوشایی در مقدمات، پای بندی به نتایج، رعایت حقوق
علمی دیگران و… از موازین اخلاقی مورخ در دست یابی به واقعیت های
تاریخی است اما هموکه به سختی به اخلاق پای بندی دارد در تصویر
رویدادها نبایستی به اخلاق داوری روی کند و با معیارهای اخلاقی به
نقد و سنجش آنها روی کند.

در سخن شهید مطهری، این وجهه نیز برجستگی داشته که گویی با
نفی داوری اخلاقی تاریخ، زمینه عبرت گیری و پندآموزی از بین می رود،
در حالی که چنین ملازمه ای را در رابطه با اصل تاریخ باید جستجو کرد
به این معنا که عبرت گیری و به تعبیر قرآنی، اعتبار، مولود نگاه اخلاقی
مورخ به آدمیان تاریخ ساز و تحسین و تقبیح او نیست بلکه نفس تصویر
گذشته، با بازیگری انسان های گوناگون، الگویی برای زندگی افراد کنونی
می شود و از این طریق راه زیستی نمایان می گردد که انسان هوشمند،
عواقب پیمودن آن را ـ که به کجا یا نا کجا خواهد انجامید ـ جلوی خویش
می بیند و این همان اعتبار و پندگیری است تا راه طی شده را دوباره
نپیماید. روشن است که تاریخ زمانی می تواند مایه اعتبار گردد که آن چه
رخ داد به درستی عرضه گردد عبرت پذیر با نگاه به آن، بتواند پیامد
گزینش خود را، چه خوب یا بد، ببیند و به تعبیر دیگر جایگاه مورخ
جایگاهی علمی و بی طرفانه است و مأموریتی که به او واگذار شده با آنچه
بر دوش مبلّغ اخلاق نهاده شده متفاوت است؛ معلم اخلاق از داده های
او، به خوبی بهره گرفته و از دل واقعیت هایی که او به تصویر کشیده نکات
ارزنده ای را استخراج می کند تا آدمیان را به سمت وسوی زندگی برین
بکشاند اما مورخ چنین وظیفه ای ندارد. خلط جایگاه مورخ و مبلغ، خلط
مقام دانش و ارزش است که خود جای بحث و گفت وگو د