پاورپوینت کامل جریان های اسلامی در سودان ۸۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جریان های اسلامی در سودان ۸۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جریان های اسلامی در سودان ۸۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جریان های اسلامی در سودان ۸۷ اسلاید در PowerPoint :

قسمت اول

اشاره:

دکتر عبدالرحیم علی محمد ابراهیم(زاد: ۱۹۴۵ م)، اندیشمند فروتن افریقایی، در روستای کوچکی به نام «خندق» در شمال سودان، دیده به جهان گشود. در آغاز، در مدارس زادگاه خود به تحصیل پرداخت و وارد دانشگاه «خرطوم» شد. و پس از آن، به دانشگاه «ادمبرو» (ادمبرا) در اسکاتلند، عزیمت نمود و نزد مستشرق سرشناسی به نام «مُونت گُمری وات» تلمذ کرد، و در زمینه «پژوهش های عربی – اسلامی»، زیر نظر وی، پایان نامه دکترای خود را ارائه داد. پس از پایان تحصیلات، به دانشگاه «خرطوم» و سپس به «مرکز اسلامی افریقا»، که در آن زمان نهادی برای گسترش فرهنگ اسلامی برای مسلمانان افریقایی به شمار می آمد، رفت. این نهاد، سال ها بعد، به دانشگاه تبدیل شد و نام «دانشگاه افریقا» به خود گرفت. دکتر عبدالرحیم علی، به ریاست آن دانشگاه برگزیده شد و پس از بازنشستگی از آن، و تا به امروز، ریاست «دانشکده بین المللی زبان عربی – خرطوم» را بر عهده دارد.

این دانشکده، به پرورش استادان زبان عربی، برای غیر عرب زبانان می پردازد و هدف اساسی آن «آموزش زبان عربی» است. این اندیش مند مسلمان، در همایش ها و گردهمایی های فراوانی در جهان اسلام و بیرون از مرزهای اسلامی شرکت جسته، و مقاله ها و سخنرانی های بسیاری ارائه نموده است. وی، همچنین، عضو فعال پاره ای از نهادهای علمی و از این شمار «مجمع اللغه العربیه» (انجمن زبان عربی)، و «مجمع الفقه الاسلامی فی السودان» (انجمن فقه اسلامی سودان) می باشد. همچنین نماینده قاره افریقا در «تقریب مذاهب اسلامی» می باشد که در این راستا، بارها به ایران دعوت شده است. تألیفات دکتر عبدالرحیم علی، اگرچه اندک شمار، ولی بسیار ارزشمند است: «منهاج النبوه فی اصلاح الاجتماعی» (شیوه رسالت در اصلاح جامعه)، «الحضاره فی القران» (تمدن در قرآن) به زبان عربی، و «البناء الادبی فی آلایه الکریمه» (Literary structure) of the Quranik verse به زبان انگلیسی، از کتاب های او است. وی، پیش از همه، به پژوهش های قرآنی اهتمام دارد و در زمینه «گفت وگوی» درون دینی، «و گفت وگوی» اسلام – به عنوان یک تمدن سترگ – با تمدن های دیگر جهانی تلاش شایانی دارد.

از دیگر مسئولیت های دکتر عبدالرحیم علی، ریاست «انجمن گفت وگوی دینی سودان» است که به هدف تقریب مذاهب اسلامی، و تنش زدایی میان مسلمانان سودان و مسیحیان آن کشور برپا می شود. آنچه در پی می آید، گفت وشنودی است با وی، پیرامون مسایل جهان اسلام، حضور امریکا در منطقه، و پدیده هایی چون جهانی شدن، سکولاریزم، حقوق زنان و…

به نظر شما، «اندیشه اسلامی» چه مفهومی دارد و آیا شما از پیروان جریان اصلاح طلبی محمد عبده به شمار می آیید و یا از هواداران پروژه احیاگری و سلسله جنبان آن، محمد رشید رضا و یا این که جریان های دیگری وجود دارد که از آنها پیروی می کنید؟

بنده، امام محمد عبده و محمد رشید رضا را بسیار گرامی می دارم اما نمی توان جریان های اندیشه اسلامی را به دو جنبش، و یا دو شخصیت محدود ساخت. من، از نسل آن دسته کسانی هستم که بسیار تحت تأثیر نوشته های اسلامی – چه به زبان عربی و چه انگلیسی و چه نویسندگان مسلمان باشد و چه غیر مسلمان – قرار گرفتم. بی گمان نسل من، به سان نسل های گذشته، از همه جریان های احیاگری و جنبش های فکری اسلامی هم چون محمد عبده و رشید رضا اثر پذیرفت و البته خودِ این بزرگان، بر کسانی چون جمال الدین افغانی، بنا، مودودی در پاکستان، و یا شاید بر نواب صفوی در ایران تأثیرگذار بوده اند. ما، همه وام دار اندیشه های اسلامی احیایی که به اندیشه های انقلابی مشهور بود – می باشیم. پژوهش های اسلامی، از سرتاسر جهان به کشور ما، سودان سرازیر می شد و از آن شمار رییس سابق بوسنی و هرزه گوین زنده یاد دکتر علی عزت بگویچ است. این شخصیت مرا به یاد دکتر علی شریعتی می اندازد که در کشور ما، بر اندیشه اجتماعی اثر گذارد. اندیشه اسلامی در قرن بیستم، بسیارگسترده تر از گذشته است که این گسترش به خاطر آمیزش اندیشه های متفاوت و گفت وگوهای فراوان با دیگران است.

مهم ترین گرایش های فکری سودان کدام است و اندیشمندان آن خطّه، از چه تاریخی رو به رویکردهای اسلامی نهادند؟ خواهشمندم نام پاره ای از اندیشمندان و جریان های آن کشور (مسلمان، سکولار، چپ، و…) را ذکر نمایید.

از میان اندیشه هایی که از دهه پنجاه قرن بیستم در سودان گسترش یافت، به اختصار، اندیشه ملی گرایی است که البته نمی توان آن را اندیشه غیر اسلامی نامید ولی هدف اساسی آن استقلال حکومت سودان و تلاش برای نگارش میراث عربی سودان بود. که در دهه شصت، پنجاه و پیش از آن بسیاری از نویسندگان سودانی، از اعضای آن بودند. از آن میان از احزاب سنتی – سیاسی هم چون «حزب الامّه»، «الحزب الوطنی الاتحادی»، و «الحزب الاتحادی – الدیمو قراطی» نام برد که برخی از این ها – با توجه به روابط جریان های فکری در مصر و سودان – تحت تأثیر جنبش های فکری مصر قرار داشتند. جبنش دیگر، جریان چپ سوسیالیست بود که در آموزشگاه های عالی و دانشگاه ها پا گرفت و جریان کمونیزم از آن زاده شد و رهبری آن را عبدالخالق محجوب بر عهده داشت. نوشته های این خیزاب، تنها به شرح «سوسیالیسم علمی» می پرداخت و گاهی به نقد استعمار و جریان های سرمایه داری اهتمام می ورزید. اما اندک اندک، شعله این جنبش کم سو شد و جنبش های اسلامی – در دهه پنجاه – قدرتمندانه ظهور کردند؛ گروه هایی هم چون «اخوان المسلمین»، «الجمهوریین»، «الاشتراکیه اسلامیه» – به رهبری بابکر کرّاز و «السلفیه»، که از جریان های کهن سودان به شمار می آید. از رهبران احزاب «السلفیه» می توان به شیخ محمد هاشم الهدیه که زعامت «انصار السُّنه» را عهده دار بود و نام برد که البته فعالیت وی، به صورت موعظه و سخنرانی ارائه می شد و آثار مکتوبی ندارد. پس از آن، در دهه هفتاد، هشتاد، و نودِ قرن بیستم – جریان های سلفی به کار انتشار کتاب کمر همت بست. به هر حال می توان گفت، سودان کشوری است که نگرش «تصوف» در آن نیرومند و گسترش یافته است و بیش تر حجم میراث اسلامی سودان از آن «تصوف» و گونه های مختلف آن است. تصوف، در جریان های معاصر راه یافته و در بیشتر جریان های فکری معاصر به صورت نوی وجود دارد. در سودان، می توان از فرقه های تصوف «ختمیه»، که به عبدالقادر گیلانی باز می گردد – «سمّانیه» – که در جای جای سودان گسترش دارد – «تیجانیه» – پیروان احمد التیجانی در شمال افریقا و فرقه های کوچک تری هم چون «سنوسیه» و «ادریسیه» یاد کرد. افزون بر این جریان های فکری، گاهی جریان هایی مانند «حزب البعث» – که تحت تأثیر حزب بعث عراق و سوریه بود – و جریانی ملی گرا که از جنبش ملی جمال عبدالناصر متاثر شد، و یا جنبشی هم چون جریان مارکسیست و غیر کمونیست – که تحت تأثیر جریان های مارکسیستی متفاوت جهان عرب بود – به منصه ظهور می رسید و البته دوران شکوفایی آنها به سرعت پایان می پذیرفت. در حالی که جریان اسلامی، پایدار ماند بدین خاطر که مبانی اسلامی این جریان، بسیار مستحکم و استوار است.

گفته می شود حضرت عالی ریاست شورای حل اختلاف میان عمر البشیر و حسن الترابی را بر عهده داشته اید. این پدیده را چگونه تفسیر و تبیین می کنید. خواهشمندم، هرچند به صورتی اجمالی – به رخدادهای سیاسی و اجتماعی افریقا و به ویژه سودان، حزب اخوان الجمهوریین، و نزاع هایی که میان محمود محمد طه و حسن الترابی در گرفت اشاره نمایید. بی مناسب نمی بینم یادآور شود که حسن ترابی از نظرگاه های متصلب کهن خود روی برگردانده و در کتاب های اخیرش از نگرش بنیادگرانه به سوی دیدگاهی عمل زایانه (Pragmaticm) رو نهاده است.

بنده، رئیس مجلس شورای حل اختلاف این دو بوده ام و برای مدت کوتاهی – در حدود هشت ماه – تلاش های انجام شده مثمر ثمر بود ولی پس از این مدت، میان آن دو، گسست پدیدار شد و به خاطر بالا گرفتن چالش و نزاع درونی، کنفرانس حل اختلاف به دو جریان تقسیم شد: «کنفرانس مردمی» و «کنفرانس ملی». سودان از اندک کشورهایی است که در آن جریان اسلامی توانست از اسلام سیاسی، دم زند، نگرشی که متاسفانه در بیش تر کشورها نکوهیده می نماید و احزاب اسلامی در آن کشورها نتوانسته اند در زمینه های سیاسی فعالیت داشته باشند. کشور سودان، از زمان حکومت عمر البشیر، برای ارائه راهکار و شیوه سیاسی – اسلامی، همگام با عصر، جهانی، و پذیرفته شده تلاش های فراوانی داشت اما از آن جا که بر این کشور، همان گونه که برای ایران رخ داد، زیر فشارها و تحریم های فراوان بین المللی، و دشمنی همسایه گانش – که برپایی حکومتی بر مبانی اسلام سیاسی را بر نمی تابند – قرار گرفت این فقره، بخش بزرگی از رخدادهای کشور سودان را تبیین می کند و از آن شمار نزاع های خونین دارفور و جنوب سودان است. اگر چه پاره ای از کشورهای همسایه، به طور مستقیم خود را درگیر این نزاع ها نمی کنند ولی با تبلیغات شبانه روزی به احزاب «معارض نظام، گروهک های کوچک و بزرگ، و همه مخالفان داخلی یاری می رساند. گاهی این کمک ها به صورت نقدی و یا تهیه و فروش اسلحه انجام می پذیرد. از این رو، سال های گذشته برای سودان، سال های گوشه گزینی و چالش درونی بود. حکومت سودان، بر آن شد تا از این تحریم ها بیرون رود و البته به طور نسبی موفقیتی به همراه داشت زیرا با کاستن تنش های درون کشور، خواباندن آشوب های سیاسی توانست این آرامش نسبی را برای کشورهای افریقایی همجوار و کشورهای اسلامی و پاره ای از کشورهای اروپایی به ارمغان آورد امّا همچنان روابط سودان با کشورهایی چون ایالات متحده امریکا تیره و بحرانی است زیرا امریکا، سودان را زیر فشار قرار داده و آن را به طرفداری از تروریسم متهم می کند. بی گمان مراد از این تروریسم، جنبش های اعتراض آمیز فلسطینیان علیه اسرائیل است.

اما در رابطه با دکتر حسن الترابی باید گفت که دیدگاه های اخیر وی تحت تأثیر نزاع او با عمر البشیر بوده است. وی، در این دیدگاه ها، سرسختانه بر آن بود تا اندیشه ای که او را از حکومتی که به مدت طولانی رهبری اش را بر عهده داشت، متمایز کند. وی با این میل به این تمایز پیش و پس از ریاست دولت، در تلاش است خود را برجسته نشان داده و دیدگاه نوی در مقوله هایی هم چون آزادی، و تمدن اسلامی ارائه کند. به گمان من، این تحولات، زاده اوضاع ویژه ای است و اندیشه اصیل وی به شمار نمی آید، حسن ترابی، در کتاب های نخستین خود که پیش از برپایی حکومتی اسلامی در سودان به تحریر در آورد در باب مقوله هایی چون دین، نماز و جزوه هایی درباره وضعیت زن در اسلام می نگاشت و کتاب های اخیر وی نشانگر اندیشه واقعی وی نمی باشد.

آیا در سودان، جنبش ها و جریان های اسلامی برای «اسلامی کردن معرفت» تلاش می کنند؛ تلاشی که ابوالقاسم حاج حمد در تفسیر خود آورده است؟ و آیا مراکز علمی و دینی سودان، به سان «الازهر» مصر، «الزیتونه»ی تونس و «جامعه القرویین» به پرورش شاگردان خود می پردازد همانگونه که محمود محمد طه و شاگردانش – طرفداران اصلاحات دینی – انجام داده اند؟

استاد ابوالقاسم حاج حمد، در بیرون از کشور خود سودان، بیش از داخل کشور معروفیت دارد زیرا وی در بیرون از زادگاه خود سکنی گزیده است. در آغاز، کتاب های وی در زمینه سیاست و فرهنگ بود که در آن ها به تحلیل اوضاع سیاسی و فرهنگی می پرداخت ولی پس از چندی، رو به سوی «اندیشه اسلامی» نهاد. بنده، متأسفانه اطلاع چندانی پیرامون نوشته هایش ندارم. البته یک بار با او دیدار کردم. گمان می برم اندیشه اش به اندیشه طرفداران «جمهوری» – که در سودان رواج داشت – نزدیک باشد که رهبری آن را استاد محمود محمد طه بر عهده داشت. زیرا وی در تفسیری که از قرآن دارد شریعت اسلامی را به لیبرالیزم غربی نزدیک می کند. اندیشه جنبش جمهوری بسیار بنیادگرایانه بود بدین معنا که محمود محمد طه بی باکانه نظر خود را اعلام کرد که به خاطر همین صراحت، در نظر بسیاری از مسلمانان از دایره دین خارج شد. به نظر وی، اسلام دو رسالت دارد یکی آن است که پیامبر اسلام ارمغان آور آن بود و رسالت دوم اسلام، اگر چه در دل قرآن وجود دارد اما حتی در زمان حیات حضرت محمد(ص)، ناشناخته بود و اکنون زمان آن رسیده است و باید از درون قرآن استخراج شود. برای نمونه، محمود محمد طه – که گمان می کند رسالت دوم اسلام را استنباط کرده – بر آن است اسلام نخستین بر نظام سرمایه داری استوار بود و اکنون سوسیالیستی است. وی در این باره به آیه «و یسئلونک ما ذا ینفقون قل العفو» استناد می کند. «عفو» در نظر او، هر چیز افزون بر نیاز انسان است و آدمی باید آن را انفاق کند. وی در این راستا بر آن بود که در اسلام و رسالت نخستین، زن، تابع مرد بود اما در رسالت دوم هم عرض مرد است. و بدین سان – که رسالت دیگری وجود دارد و باید آن رإ؛ یافت و رسالت نخست را رها کرد – راه، برای کسانی که بر آن بودند بر خلاف نظریه معروف و معمول مسلمانان در باب شریعت، آیه های قران و متونی که شریعت را قوام می بخشد، نظری ارائه دهند، هموار شد. زیرا وی – و با این دیدگاه – در جواب مخالفان خود که به پاره ای از آیات استشهاد می کردند، به آسانی پاسخ می گفت و آیه مورد استشهاد را منسوخ، و از آیات رسالت نخست بر می شمرد. البته ابوالقاسم حاج حمد، در تفسیر خود تا بدین اندازه پیش نمی رود بلکه تا حدود زیادی از ارائه دیدگاه های بنیادگرانه دوری گزید ولی در تفسیر وی می ت