پاورپوینت کامل انقلاب ساختار ساز(۲) ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل انقلاب ساختار ساز(۲) ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل انقلاب ساختار ساز(۲) ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل انقلاب ساختار ساز(۲) ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint :

تحلیل و روانکاوی انقلاب اسلامی

نقش اهداف و آرمانها

نخستین موردی که به وسیله آن به شناخت دقیقتری از نهضت و انقلاب دست خواهیم یافت مسئله «اهداف در نهضت و انقلاب» است.

اجمالاً می توان گفت هدف غالب نهضتهای اجتماعی بر خلاف انقلابها، «اهدافی اصلاحی» است. بدین معنا که نهضتها بدنبال ایجاد تغییر و تحول در بعضی از ابعاد اجتماع می باشند و به عبارتی آرمان نهضتها بیشتر جنبه رفرمی و روبنائی دارد تا تغییرات بنیادین در ساختارهای اجتماعی، آنگونه که در انقلابها مشاهده می شود. البته چنین جنبه های اصلاحی به تناسب ماهیت نهضت، طرفداران، نیّات، انگیزه ها، شرایط، قدرت نفوذ و عواملی از این قبیل متفاوت است. گاه باصلاح در بعض ابعاد فرهنگی و یا اقتصادی خلاصه می شود و گاه محدود به تغییراتی غیراساسی و روبنائی در امور سیاسی و اجتماعی. در هر صورت آنچه در نهضت مورد نظر و هدف نهائی قرار می گیرد محور قراردادن بعضی از مفاسد اجتماعی است به انگیزه اصلاح و تغییر دادن آنها.

باید متذکر شد که، چه بسا آرمان و اهداف نمونه ای از جنبش های اصلاحی در منظر رهبران یا سردمداران آنها همانا ایجاد تغییر و تحولات زیربنائی در جامعه بوده باشد و چه بسا آن حرکت که به صورت نهضتی جلوه گر می شود سرانجام منجر به انقلابی اساسی هم بشود اما همانگونه که پیش از این نیز گفتیم صرف در نظر داشتن چنین آرمانی (تحول اساسی) در اعتقاد و نحوه نگرش رهبر یا افراد طرفدار آن و نیز مرتبطین، دلیل آن نیست تا در چنین مواردی واژه «انقلاب» استعمال گردد.

اما در مورد انقلاب، هدف و غرض اساسی و مواد و مقصود نهائی هرگز محدود به اهداف اصلاح طلبی نمی شود دگرگونی بنیادی و تحولی اساسی و زیربنائی در جمیع شئون اجتماعی و به بیانی (قریب با هدف نهضت) اصلاح در جمیع شئون را می توان هدف اساسی انقلاب عنوان نمود.

نکته ای که در اینجا حائز اهمیت است، اولاً دگرگونی اساسی، در مقابل تغییر و تحولات روبنائی و رفرم ها و اصلاح طلبی ها مطرح است. ثانیاً، دگرگونی و اصلاح در جمیع ابعاد اجتماع موضوعیت دارد و نه اصلاح در بعض موارد و ثالثاً، دگرگونی در اساس و شالوده ساختارهای اجتماعی، جریان می یابد و لذا تمامی مظاهر نظام پیشین دستخوش تغییر می شود و اینها همه از خصایص ویژه انقلاب است.

از این حیث، انقلاب همواره دو بعد اساسی «نفی» و «اثباتی» دارد. از طرفی ویرانگر است و نسبت به هرآنچه مربوط به نظام پیشین است خط بطلان می کشد و از سویی دیگر بنای ایجاد بنیانی دیگر را در خود می پروراند و ایندو، از صفات تفکیک ناپذیر هر انقلابی اند.

ـ نقش اجزاء و ابزارها

دومین مورد، مسأله اجزاء و ابزارها در نهضت و انقلابهاست. همانگونه که سابقاً اشاره شد اجزاء به کلیه عناصر داخلی مجموعه اطلاق می شود و لذا اعم از امکانات و مقدورات است. یعنی تمامی آن وسایلی که در ایجاد استمرار و پیروزی یک نهضت یا انقلاب نقشی برعهده خواهند داشت.

توده مردم، رهبری دینی، مذهبی، سیاسی، ملی، روحانیت، امکانات مادی، ارتکازات اجتماعی و… را می توان در ردیف بعضی از این موارد ذکر کردو خلاصه هر عامل تحرک اجتماعی را می توان به عنوان یک «جزء» تلقی کرد.

تفاوتی که می توان بین اجراء نهضت با انقلاب قائل شد از این جهت نیست که در یکی، از عوامل اجتماعی استفاده می شود و در دیگری خیر، که حتی این مسئله را می توان از نقاط مشترک نهضت و انقلاب دانست یعنی در هر دو نقش بکارگیری و استفاده از عوامل اجتماعی، بارز و آشکار است اما وجه اختلاف، در نحوه بکارگیری و میزان استفاده از این عوامل خواهد بود.

عموماً در نهضتها به دلیل اهداف خاصی که دنبال می شود به صورتی نامتناسب و ناموزون از این عوامل اجتماعی بهره می برند برخلاف انقلابها که کلیه عوامل اجتماعی در ایجاد یک تحرک عمیق نقش دارند. لذا در کمتر انقلابی می توان دید که اراده مردمی، عقاید و خواسته های آنان، رهبری، غیریت های ملی وطنی یا دینی الهی و یا مسایلی چون تظاهرات، اعتصابات، ایثار و جانبازی ها و… نقش نداشته باشد. اصولاً ماهیت انقلاب ایجاب می کند تا نسبت به هیچ یک از عوامل اجتماعی محدود نگشته و محصور و منحصر در بکارگیری موردی خاص نشود که در غیر اینصورت یا به نهضت می گراید و یا اساساً از صحنه ظهور محو می شود.

اما این امر در مورد نهضت صادق نیست. در نهضت ها به تناسب هدف اصلاحی که دنبال می کنند، اجزاء متناسب با تحقق آن نیز شکل می گیرد و چون «اهداف» (در نهضتها) به اصلاح در بعض ابعاد منحصر است لذا هیچگاه حکم به جواز استفاده از تمامی اجزاء و عوامل صادر نمی شود و در نتیجه تنها محدود در بکارگیری یک یا چند عامل خواهد شد و دقیقاً به همین دلیل است که مشاهده می کنیم در اکثر نهضتها بعضی از عوامل در برابر بقیه، رنگ شدیدتر و غلیظ تر به خود می گیرند.

گاه «رهبری» یک نهضت جلوه می کند و آن نیز به صورت های رهبری دینی یا ملی ـ میهنی یا صرفاً سیاسی و یا اخلاقی محض مطرح می شود. گاهی حرکتهای توده ای و مردمی و بعضاً صنف و طبقه خاصی بدون هرگونه پشتوانه های مردمی و حتی بدون رهبری خاصی مطرح است. در پاره ای از موارد، تکیه نهضت بر آگاهی ملی و مردمی است و در بعضی، بر عقائد و غیریت های مذهبی، در بعضی فقط به استفاده و بهره گیری امکانات مادی مثل اعتصابات، شورشها، تظاهرات و غیره جهت پیروزی نهضت اکتفاء می گردد و در دیگری، وجوه اسباب معنوی مثل ایثارها، شهادتها، جانبازیها و فداکاریها جلوه فزونتری دارد.

ـ کیفیت روابط انسانی

مورد سومی که به وسیله آن نیز می توان به وجوه تمایز دیگری دست یافت، موضوع روابط موجود در نهضت یا انقلاب است. همانگونه که قبلاً هم بیان شد در هر نهضت یا انقلابی عنصر گوناگونی دست در دست هم داده اند تا در شکل گیری و تداوم آنها دخیل باشند. از آنجا که هرکدام از این عناصر و مواد مختلف در یک مجموعه خاص (مثل نهضت یا انقلاب) بکار می روند و طبیعتاً مرتبط با اهداف و مبنای آن مجموعه نیز هست، دارای روابط خاصی خواهد بود و غیر منطقی است که اختلاف در اهداف یا مبنای یا حتی اجزاء نهضت و انقلابها را بپذیریم ولی متعاقباً تفاوت در تضاد روابط حاکم بر این دو مجموعه را انکار کنیم.

در هرحال، نمود و جلوه روابط در این دو دسته (نهضت و انقلاب) قوانین و دستورالعمل هایی است که به کلیه عناصر و اجزاء و نحوه ترکیبشان با هم تعیّن خاصی می دهد قوانینی که براساس مبنای نهضت و انقلابها پی ریزی شده و در جهت تحقق اهداف خاص هریک شکل می گیرد و نیز خاصیت وجودیشان این است که یک گونه ارتباط خاص را بین عناصر مؤثر در نهضت و انقلاب برقرار می کند تا به این وسیله راه نیل و رسیدن به غایت نهایی حرکت ممکن و هموار شود.

بدین ترتیب، روابطی که در یک نهضت حاکمیت دارد همانا قوانین و دستوراتی است که از مبنای آن نهضت سرچشمه گرفته و مبتنی و متکی بر آن خواهد بود. یعنی در غالب نهضت ها آنچه ملاک عمل قرار می گیرد دستورالعمل هایی است که مثلاً یا از تراوشات فکری و رهبری نهضت و یا پاره ای از تعلیمات مکتب خاصی است.

در واقع کیفیت روابط در نهضت ها بسته به مبنای آن نهضت، همان لوازمی است که مکان عمل و اعلام قواعد و دستورالعمل های خاصی را می دهد. چرا که طبیعتاً هر نهضتی اگرچه از حیث «مبنا» (در مقابل انقلاب) از آن جامعیت و ویژگی خاص انقلابها، برخوردار نیست ولی در مقابل، به هر میزانی که معتقد به وجود مبانی برای نهضت ها باشیم، آن مبنای فرهنگی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و یا ملی و… (ضرورتاً) برای محقق ساختن «نهضت» محتاج اعمال قواعد و قوانینی (براساس همان اصول) خواهد بود و مسلماً این اوامر نزد صاحب منصبان نهضت، متناسب با آن مبانی می باشند والاّ یا باید به جهل و غفلت رهبران و پیروان نهضت حکم کرد و یا به جنون آنان که برای اعمال منویات و رسیدن به آمال خود دستوراتی متناقض صادر می کنند! و یا اصولاً به عامّی بودن آنها برگام نهادن در طریقی مخالف آرمانهای نهضت که در این فرض هم اینان نه رهبران و پیروان که دشمنان و مخالفان آن نهضتند که لباس طرفداری به تن کرده اند! در مقابل این مسئله «انقلاب» است. روابط حاکم بر انقلاب، قوانین و دستورالعمل های خاصی می باشد که براساس مبنای آن انقلاب یا به تعبیری بهتر، مکتب آن انقلاب پایه ریزی شده است. به واقع در «انقلاب» این روابط همان ایدئولوژی منبعث از مکتب آن انقلاب است که دستورالعمل های اجتماعی مخصوص به خود را صادر می کند.

مسلم اگر پذیرفتیم لازمه تحقق عینی و عملی مبنای نهضتی وجود قوانین و نحوه ارتباطی است، این امر در انقلابها به طریق اشدّ و بارزتری به چشم می خورد، چرا که مبانی «انقلاب» نسبت به مبانی «نهضت» از جامعیت بیشتری برخوردار است و براین اساس یقیناً نیاز آن به ایدئولوژی متناسب با مبنا بیش از پیش خواهد بود.

از مقایسه روابط مطرح در نهضت و انقلابها می توان به این نتیجه رسید که موضوعاً قوانین حاکم در انقلابها از قدرت عمل و کاربرد بهتری برخوردار بوده و روابط موجود در آنها نیز دارای استحکام برتری هستند. علت امر نیز بازگشت به کیفیت سرچشمه و منبع این روابط دارد. از آنجا که در انقلابها مبنای تعین روابط، یک مکتب جامع و شامل است (والاّ در اطلاق واژه انقلاب برچنان حرکتی باید شک کرد) ضرورتاً قوانینی هم که ارائه می شود، چون متناسب و در قالب آن مبانی خواهد بود، دستورالعملهایی تامّ و تمام است و تبعاً روابط حاکم بر آن نیز دارای قدرت عملکرد بالایی هستند، ولی متقابلاً در نهضتها به دلیل آنکه مبنای ناقص و ناتمامی بر آنها حکومت دارد (به لازمه) در تعیین قوانین و سپس تعین روابط نهضت به گونه ای یک بعدی عمل نخواهد شد و همین امر قدرت کارآیی آن روابط را تنزل می دهد. مثلاً در نهضتی که رهبری آن تنها یک پشتوانه فکری، عقیدتی است و اصولاً به مبانی سیاسی و اجتماعی و یا حتی اقتصادی توجهی نداشته و یا اصولاً آنها را دارای اعتبار نمی دانیم قطعاً دستوراتی که بر روند چنین نهضتی حکمفرماست یک جانبه بوده و نیز روابطی که در این نهضت بین نیروهای طرفدار و مرتبطین و امکانات و شرایط و غیره برقرار می شود تنها شامل ابعاد عقیدتی و فرهنگی خواهد بود و حاصل آن فقط استحکام چنین روابط فکری می باشد و بس، و در نتیجه از توجه به جنبه های دیگر غافل خواهد شد. مبرهن است که این امر، کارآئی چنین نهضتی را به مراتب پائین می آورد و آن را در ابعاد لازم دیگری که می بایست در آنها حضور فعال داشته باشد ساکن و راکد خواهد گذاشت و آن را تنها و تنها محدود در چارچوب اهداف فکری خواهد ساخت و قِس علی هذا در مواردی که نهضت ها فقط جنبه سیاسی، اجتماعی، نظامی، جنگی، تهاجمی و یا اقتصادی، مادی، ملی، توده ای یا… داشته باشند.

ـ تأثیر مبانی و اصول

چهارمین و آخرین و مهمترین وجوه تفاوت بین ایندو و پدیده اجتماعی، بررسی آنها از منظر «مبانی» است. اهمیت مبنا در نهضت و انقلابها (همانگونه که پیش از این گفته شد) از آن جهت که «مبانی» معین کننده روابطی اند که براساس آن روابط، اجزاء و عناصر ایندو مجموعه در کنار یکدیگر قرار گرفته و شکل و هیئت خاصی بخود می گیرند تا در پی این امر، تحقق هدف نهضت و یا انقلاب میسور گردد که در غیر اینصورت نه امیدی به دستیابی نهضت است و نه امکانی برای آن. اکنون با توجه به این نکته، وجوه تمایز این دو واقعه (نهضت و انقلاب) را از زاویه مبانی شان مورد بررسی قرار خواهیم داد. بطور کلی مبنا در حرکتهای اصلاحی غالباً فکر یا اندیشه رهبر و رهبران آن نهضت هاست. اندیشه و تفکراتی که عموماً از جامعیت لازم هم برخوردار نبوده و در آنها بعضی ابعاد نسبت به باقی، ارجحیت دارند، این رهبران، یا پیشوایان مذهبی اند و یا روشنفکران ملی؛ یا سرداران جنگی اند و یا واماندگان اقتصادی؛ یا سیاست مداران روزاند و یا تجدیدطلبان و مترقی خواهان، یا صرفاً پاره توده ای از مردم اند و یا دسته، صنف و قشر خاص و غیره.

خلاصه آنچه به مبانی نهضت ها منسوب می شود و بخصوص از خصوصیت های بارز آنهاست، عدم جامعیت و به لازمه پر رنگ شدن بعض مسایل نسبت به دیگری است و یا بعضاً اغفال و اغماض از توجه و نظر نسبت به موضوعات دیگر.

مثلاً در پاره ای از آنچه می توان به عنوان مبنا یاد کرد بخش و قسمتی از مجموعه تعالیم و دست آوردهای یک مکتب است که گاه رهبری آن نهضت و یا توده های همراه، متمسک به چنان اصولی می شوند. چه بسا در بعضی نهضت ها مبانی و اصول حرکت، استنباطهای فردی، غیرجامع و تجزیه نگر پیشوای مذهبی نسبت به بخش واحدی از مجموعه تعالیم مکتب خاصی حاکمیت داشته باشد و یا به همین ترتیب، برداشتها و نگرشهای یک سردار جنگی و یا فردی سیاست مدار و گاه نیز افکار و اندیشه های یک متفکر یا فیلسوف یا اندیشمندی و یا غیرذلک.

علی ایّ حال در تمام صور مذکور آنچه به عیان آشکار است این که «مبانی» نهضت ها در جایگاه اصول، میزان چارچوبه های حرکت و شکل گیری نشسته اند و می باید شالوده روابط درونی داخلی و بیرونی، خارجی آن نهضت براساس آن اصول بوده باشد، ولی مع ذلک دارای ویژگی خاص «جامعیت و کمال» نیستند وعلاوه بر این مبانی نهضتها از خصوصیاتی چون ابهام و اجمال گوئی و نقص و نقض برخوردار دارند.

اما مبنا در انقلاب دقیقاً در نقطه مقابل مبانی نهضت ها قرار دارد. یعنی مبانی انقلاب ها نسبت به نهضت ها عموماً از جامعیت بیشتری برخوردار است.

در حقیقت مبانی انقلاب، مکتب خاص و جهان بینی ویژه ای است که به زعم خود، قدرت جوابگوئی و حلّ مسایل و موضوعات را در ابعاد اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی دارد و به عبارتی، مبانی انقلابها از چنان جامعیتی برخوردار است که قدرت و توان رویارویی در تمامی زمینه ها را برای خود محفوظ خواهد داشت.

البته تمام مکاتبی که (در واقع) پیشتوانه های زیربنایی انقلابها هستند در یک حدّ از جامعیت قرار نداشته و بدون استثناء همگی نیز دارای قدرت حلّ و فصل مسایل و موضوعات مختلف نخواهند بود بلکه به میزانی که آن «مکتب» منطبق با واقعیت های «جهان هستی» باشد، به همان نسبت هم درصد این جامعیت و قدرت برخورد و قبض و بسطش، سیر صعودی یا نزولی خواهد داشت. ولی به هرحال قدرت مشترک مبانی انقلابها (در سنجش با مبانی نهضتها) جامعیت و شمولیت آنها می باشد و علت آن هم این است که متکی و مدعی مکتب ویژه ای هستند و لذا از تفاوتهای اساسی شان می توان به ضیق یا سعه بودن دایره شمولیتشان اشاره کرد.

به بیانی دیگر همچنانکه هدف انقلاب دگرگونی بنیادین، نفی ساختارهای نظام پیشین و تمامی آثار باقی مانده از آن و نیز اصلاح در جمیع شئون جامعه است و از آنجا که تحقق این هدف با برقراری کیفیت ارتباط خاصی بین اجزاء و ابزارها ممکن خواهد بود و آن نحوه ارتباط هم جز با حاکمیت مبنای واحد به وقوع نمی پیوندد و در یک کلام، اگر هدف انقلاب ویرانی و اصلاح در جمیع ابعاد ارکان اجتماعی جریان دارد، ضرورتاً مبنای انقلاب هم باید از چنان خصوصیتی برخوردار باشد که قدرت و توان تخریب کلیه شئون مربوط به نظام پیشین را داشته و در طرف مقابل، اصلاح و بنای یک نظام نوین را در تمامی ابعاد تضمین کند.

در اینجا نیز به نسبتی که مکتب (انقلاب) متکی بر اصول حقیقی و واقعی باشد، به همان میزان قدرت تخریب و اصلاح در همه ابعاد و جوانب را خواهد داشت.

ـ خلاصه و نتیجه گیری:

حاصل سخن آنکه، در یک نگرش سیستمی جهت تبیین وجوه اشتراک و اختلاف بین دو واژه «نهضت» و «انقلاب» ضرورتاً باید این دو پدیده اجتماعی را به عنوان دو مجموعه ترکیبی در نظر گرفته و پیرامون خصوصیات و ویژگیهای هریک چهار عامل و موضوع مهم را که عبارتند از: اهداف، اجزاء، روابط و مبانی، مورد کنکاش و مداقّه قرار دهیم.

بررسی نهضت و انقلاب از این نقطه نظر براساس چنین جایگاهی ما را به این نتیجه می رساند که اولاً «نهضت» طالب اصلاح نسبت به بعضی از ابعاد اجتماعی بوده ثانیاً به تناسب خصوصیت اصلاحی اش دسته ای از عوامل اجتماعی را برمی گزیند. ثالثاً، روابط حاکم بر آن همان قوانینی است که سر منشاء در «مبانی نهضت» خواهد داشت و رابعاً مبانی نهضت ها عموماً مجمل و ناقص بوده و جامعیت لازم را ندارد. و متقابلاً اولاً انقلابها در پی تحولی اساسی و بنیادین در جمیع شئون اجتماعی هستند. ثانیاً، هماهنگ با هدفشان در صدد بهره گیری از کلیه