پاورپوینت کامل شیعیان لبنان(۱) ۱۱۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شیعیان لبنان(۱) ۱۱۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شیعیان لبنان(۱) ۱۱۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل شیعیان لبنان(۱) ۱۱۶ اسلاید در PowerPoint :

۴

لبنان

جمهوری لبنان کشوری کوچک و کوهستانی در غرب آسیا، در کناره
شرقی دریای مدیترانه است. این کشور از زمان اشغال سرزمین فلسطین
توسط رژیم صهیونیستی تاکنون، گاه در حاشیه و گاه در متن مناقشه قرار
داشته و تا سال ۱۹۴۳، یعنی زمان استقلال خود، تحت قیومیت فرانسه
بوده است.

نام لبنان و گاه لوبنان یا لبنان ریشه ای سامی داشته و از کلمه LBN، به
معنی سفید که به کوه های پر از برف این کشور اشاره دارد، گرفته شده
است و سمبل این کشور درخت سدر سبزی است که در پرچم و نشان
نیروهای مسلح آن نمود یافته است.

لبنان در یک نگاه

پایتخت: بیروت

زبان رسمی: عربی

استقلال: از فرانسه (۲۲ نوامبر ۱۹۴۳)

جمعیت: ۰۵۰/۸۷۴/۳ نفر (برآورد سال ۲۰۰۶)

۳۲۵/۱۲۶/۲ نفر (آمار سرشماری سال ۱۹۷۰)

مساحت: ۴۵۲/۱۰ کیلومتر مربع

ادیان اصلی: اسلام و مسیحیت

واحد پول: پوند لبنانی

صادرات عمده: تنباکو و مواد غذایی

۱. وضعیت جغرافیایی

لبنان بین عرض شمالی ۵۰/۳۳ و ۴۳/۳۳ و طول شرقی ۵۰/۳۵ و
۳۳/۳۶ واقع است و از شمال و شرق به سوریه (طول مرزها ۳۷۵
کیلومتر)، جنوب به فلسطین اشغالی (طول مرز ۷۹ کیلومتر) و غرب به
دریای مدیترانه (طول مرز ۲۲۵ کیلومتر) منتهی می شود. این کشور آب و
هوای معتدل و مرطوب دارد و به دلیل برخورداری از شرایط آب و هوایی
مدیترانه ای، کوه های آن، به خصوص در حاشیه این دریا، پوشیده از برف
است. این پوشیدگی موجب شده تا لبنان از رودخانه های پر آبی چون
لیطانی برخوردار باشد و بر خلاف بسیاری کشورهای منطقه خاور میانه،
بیابان یا صحرایی به خود نبیند. مرز لبنان در جنوب با فلسطین اشغالی،
همواره محل مناقشه بوده است. این کشور معتقد است که بخشی از
خاک آن ـ مزارع شبعا ـ که در بلندی های جولان جای گرفته، در اشغال
رژیم صهیونیستی است.

۲. وضعیت سیاسی

لبنان پیش از اشغال توسط اسکندر، سرزمین فنیقیان بود و پس از آن
تحت سلطه امپراتوری های مختلفی نظیر روم، بیزانس، عرب و عثمانی
قرار گرفت. این کشور به دلیل موقعیت خاص جغرافیایی، همواره مورد
توجه قدرت های بزرگ زمان قرار داشت. پیش از جنگ نخست جهانی،
به مدت ۴۰۰ سال توسط سلاطین عثمانی اداره گردید. پس از آن نیز به
عنوان بخشی از سوریه تحت قیمومیت فرانسه درآمد. با اشغال فرانسه
توسط آلمان، لبنان در سال ۱۹۴۳ استقلال یافت، اگر چه فرانسه آخرین
سربازان خود را در سال ۱۹۴۶ از این کشور خارج کرد.

فرانسویان در طول اشغال لبنان، با تقسیم پیروان مذاهب مختلف،
تلاش کردند، اکثریتی مسیحی در این کشور به وجود آورند؛ حال آنکه به
رغم تلاش آنها، مسلمانان، نقشی پر رنگ در این کشور یافتند و
تحولات آتی آن را تحت تأثیر قرار دادند. این سیاست مذهبی
فرانسویان موجب شد تا طی میثاق ملی نانوشته ای با نام «میثاق
وطنی» در سال ۱۹۴۳قدرت سیاسی را در این کشور تقسیم کند و
براساس آن، مقام ریاست جمهوری به مسیحیان و مقام نخست وزیری
به مسلمانان واگذار شود. وزرای کابینه نیز از میان نمایندگان سایر
فرقه های مهم، یعنی ارتدوکس ها و کاتولیک های یونانی برگزیده شوند.
میثاق وطنی تا سال ۱۹۹۰ در قانون اساسی لبنان قرار نداشت تا اینکه
در این سال و پس از پشت سرگذاشتن جنگ های داخلی ۱۵ ساله
(۱۹۷۵ تا ۱۹۹۰)، براساس قرارداد طائف، در قانون اساسی لبنان
گنجانده شد و طی آن مقام ریاست جمهوری به یک مارونی مسیحی
کاتولیک، مقام نخست وزیری به یک مسلمان سنی و مقام ریاست
مجلس به یک مسلمان شیعه واگذار گردید.

پیش از قرارداد طائف، تقسیم گروه های پارلمان براساس مذهب و
منطقه، اما به نسبت ۶ به ۵ مسیحیان بر مسلمانان انجام می شد،
نسبتی که اساس آن به سر شماری سال ۱۹۳۲ باز می گشت. اما پس از
قرار داد طائف، این نسبت اصلاح شد و تعداد نمایندگان دو دین اسلام و
مسیحیت در پارلمان برابر گرید.

تقسیم کرسی های مجلس لبنان

فرقه مذهبی قبل از طائف بعد از طائف

شیعه ;;;;۱۹ ;;;;۲۷

سنی ;;;;۲۰;;;;۲۷

دروزی;;;;۶;;;;۸

علوی;;;;۰;;;;۲

جمع کرسی های مسلمانان;;;;۴۵;;;;۶۴

مارونی ;;;;۳۰;;;;۳۴

ارتدوکس یونانی;;;;۱;;;;۱۴

کاتولیک یونانی;;;;۶;;;;۸

ارتدوکس ارمنی;;;;۴;;;;۵

کاتولیک ارمنی;;;;۱;;;;۱

پروتستان;;;;۱;;;;۱

دیگر فرقه های مسیحی ;;;;۱;;;;۱

جمع کرسی های مسیحیان;;;;۵۴;;;;۶۴

جمع کل;;;;۹۹;;;;۱۲۸

پارلمان لبنان از میان مسیحیان یک نفر را برای ریاست جمهوری به
مدت ۶ سال انتخاب می کند و رئیس جمهور، نامزد سنی معرفی شده از
سوی پارلمان را به عنوان نخست وزیر منصوب می کند.

با اینکه نظام سیاسی لبنان از احزاب زیادی برخوردار است، اما این
احزاب نقش و اهمیت سیاسی چندانی ندارند. آنها اغلب فاقد ایدئولوژی
و مرام سیاسی بوده، بیشتر نماینده و ابزار قدرت گروه مذهبی ای که
نمایندگی می کنند، به حساب می آیند. این کارکرد احزاب به دلیل ماهیت
طایفه گرای جامعه لبنان است و از وابستگی شدید به گروه های مذهبی،
رهبران محلی و منافع گروهی ناشی می شود. در چنین محیطی
ائتلاف های سیاسی اغلب ناپایدارند و حتی افراد یک حزب نمی توانند،
از پشتیبانی هم حزبی های خود مطمئن باشند.

۳. تقسیمات کشوری

لبنان دارای ۶ استان (یا محافظه) است که خود به ۲۵ منطقه یا
شهرستان و تعدادی شهرها و روستاها تقسیم شده اند. بر این اساس،
تقسیمات کشور لبنان به شرح زیر است:

۱. محافظات (استان ها) .

۲. شهرستان ها.

۳.شهرها و روستاها.

محافظات یا استان های لبنان عبارت است از: شمال، جبل، بیروت،
جنوب، بقاع و نبطیه، و شهرهای مهم آن نیز بیروت، طرابلس، صور،
صیدا، بطرون، و بعلبک است. اهل تسنن بیشتر شهرنشین بوده، در
شهرهایی چون بیروت، صیدا، بعلبک و کوهستان شوف جای گرفته اند،
دره بقاع، جنوب لبنان و جنوب بیروت از مناطق اصلی شیعه نشین است.
دروزی ها در رأس المتن، کوهستان شوف و حاصبیا سکونت دارند و جبل
بیروت، مقر اصلی مارونی ها است.

۴. وضعیت اجتماعی

لبنان تا سال ۱۹۲۰، یعنی فرو پاشی امپراتوری عثمانی و تحت
قیمومیت قرار گرفتن آن، بنا به تصمیم اتحادیه ملل، از نظر سیاسی و
اجتماعی تجزیه شده بود و والیان عثمانی آن را اداره می کردند. پس از
جنگ نخست جهانی و واگذاری مناطق دره بقاع، منطقه شمال، نواحی
ساحلی و جبل عامل (جنوب لبنان) به متصرفه جبل، لبنان بزرگی شکل
گرفت که ویژگی مهم آن، اختلاط نژادها و مذاهب مختلف بود. بر این
اساس، جامعه لبنان، جامعه ای متشکل از گروه های نژادی و مذهبی
مختلفی است که نه تنها مرزهای جغرافیایی، بلکه ترس و شک، آنها را
از یکدیگر جدا ساخته است. در چنین جامعه ای، اگر چه مسلمانان و
مسیحیان، سالیان سال در کنار هم زندگی می کرده اند، اما دو دستگی
عمیقی بر سر عربی بودن یا غیر عربی بودن یا نوع عربی بودن ملیت این
جامعه وجود داشته که در کنار عوامل مذهبی و مسائل سیاسی، از ایجاد
یک جامعه واحد جلوگیری کرده است.

این اختلاف نظر، از حوزه سیاست هم فراتر رفته، به حوزه فرهنگ و
ادبیات کشانده شده است. در حالی که مسلمانان و ارتدوکس های یونانی،
بر حفظ فرهنگ و زبان عربی و اسلامی اصرار دارند، دیگر مسیحیان
چون جنبش سیاسی مارونی ها، بر ماهیت قدیمی و آغازین آن تأکید
می ورزند. علاوه بر تمایزات ذکر شده، کشور لبنان، فاقد یک قانون مدنی
واحد بوده، پیروان هر مذهب، قوانین آن مذهب را در زمینه ازدواج،
طلاق، ارث و غیره اجرا می کنند. این وابستگی قانون مدنی به نظام
طایفه ای، موجب افزایش نقش رهبران مذهبی شده، رهبران مذهبی
جایگاه مهمی نزد مردم لبنان یافته اند.

تاریخ اقتصادی لبنان نیز حکایت دیگری، جز توزیع نامتناسب درآمد
ملی و تخصیص نادرست بودجه ندارد. دولت مرکزی از بدو تأسیس
تاکنون، همواره به مناطقی توجه داشته که از محافظه جبل به حساب
می آیند. علاوه بر این، تمرکز بیش از اندازه دولت بر بیروت، به ایجاد
مناطق یا کمربندهای محروم نشین در اطراف این شهر انجامیده که
فقر، شلوغی بسیار زیاد و محرومیت از حقوق شهروندی، از ویژگی های
آنها است. دولت مرکزی همواره به استان جنوب، یا همان جنوب لبنان
که مقر اصلی شیعیان است، بی توجه بوده و موجب مهاجرت گسترده
شیعیان از این مناطق شده است. وضعیت اقتصادی در جنوب، شمال و
دره بقاع با محافظه بیروت کاملاً متفاوت است و این اختلاف سطح، به
مهاجرت بیش از پیش بیروت دامن زده است. اگر اثرات جنگ داخلی یا
مذهبی پانزده ساله را به موارد یادشده بیفزاییم، چیزی جز تقویت نظام
مذهبی (هم از نظر سیاسی و هم از نظر اجتماعی) و عدم شکل گیری
یک هویت ملی واحد باقی نمی ماند. این جنگ موجب از بین رفتن
آخرین حلقه های وابستگی ملی و احساس تعلق به یک جامعه در میان
مردم لبنان گردید و نژاد و مذهب را تنها عناصر هویت بخش جامعه
لبنان معرفی کرد.

۵. گروه های قومی

فقدان یک آمار رسمی، تحلیل جمعیت شناختی لبنان را دشوار ساخته است. از آنجا که
توازن مذهبی، مسئله سیاسی بسیار مهمی به حساب می آید، دولت لبنان همواره از انجام
یک سرشماری جدید خودداری کرده، به تنها سرشماری انجام شده در طول تاریخ لبنان،
یعنی سرشماری ۱۹۳۲ که در آن فرانسوی ها با تلاش بسیار و دست بردن در آمار (نظیر
محاسبه کلیه لبنانی هایی که به خارج سفر کرده بودند به عنوان لبنانی مسیحی)
مسیحیان را اکثریت مذهبی این کشور نشان داده اند، استناد می کند.

اگر چه پیشینه نژادی از اهمیت وابستگی مذهبی برخوردار نیست ؛ اما از ویژگی های مهم
اجتماعی به حساب می آید. امروزه نژاد عربی بزرگ ترین گروه نژادی لبنان هستند.
عرب ها در قرن هفتم میلادی به لبنان راه یافتند و پس از آن به سرعت گسترش یافتند و
دیگر نژادها را تحت تأثیر قرار دادند؛ به طوری که امروز تمایز قومی، بیش از آنکه مسائل
ژنتیکی قابل اثبات را در بر گیرد، بیشتر به مسائل فرهنگی و شناخت فرهنگی باز
می گردد.

به طور کلی می توان گفت، پیروان همه مذاهب موجود در لبنان، پیشینه های نژادی
مختلفی دارند و شناخت مرزهای نژادی میان آنها بسیار مشکل است. علاوه بر این، از
آنجا که پیروان مذاهب مختلف، تنها با هم مذهبی های خود ازدواج می کنند، پارامتر
مذهب، ماهیتی نژادی نیز یافته است.

برخی لبنانی ها، به خصوص مسیحیان مارونی، نژاد خود را فنیقی، آرامی و آسوری
می دانند و پیشینه نژادی عربی لبنان را نفی کرده یا آن را تأیید نمی کنند. کاتولیک ها و
ارتدوکس های یونانی و برخی دیگر مارونی ها بر پیشینه یونانی خود تأکید دارند و
باقیماندن زبان یونانی به عنوان زبان ادبی را گواهی بر این مدعا می دانند. علویان و اهل
سنت نیز به همراه مسیحیان کاتولیک رومی، به ریشه نژادی مختلف سوری شامی خود
اعتقاد دارند و شیعیان بر ریشه عربی خود تأکید می ورزند. در این میان کردها، ارمنی ها و
یهودیان را شاید بتوان از اقلیت های قومی قابل تشخیص به حساب آورد.

۶. گروه های مذهبی

مذهب در لبنان، تنها به معنای اعتقادی شخصی، با آداب و رسوم عبادی خاص نیست،
بلکه عنصری است که ویژگی سیاسی و اجتماعی لبنان را مشخص می کند. بر این
اساس، مذهب به واسطه نظام طایفه ای لبنان در تقسیم قدرت، منافع و پست های
اجرایی، سیاسی شده، به بنیان سیاست در این کشور تبدیل گردیده است. تعداد دقیق
پیروان مذاهب مختلف در لبنان، همواره محل مناقشه بوده و چنان که گفته شد، از سال
۱۹۳۲ تا به امروز، سرشماری دقیقی در این زمینه صورت نگرفته و دولت لبنان تنها به
انتشار مجموع جمعیت این کشور، بدون ذکر پیروان هر مذهب، اکتفا کرده است.

مسلمانان و مسحیان دو گروه دینی بزرگ لبنان هستند که هر یک به ترتیب ۶۰ و ۴۰
درصد جمعیت این کشور را به خود اختصاص داده اند؛ البته این آمار متغیر است و درصد
جمعیت مسلمانان تا ۶۳ درصد نیز ذکر می گردد. مسئله قطعی در این میان این است که
جمعیت مسلمانان از بدو استقلال لبنان تا به امروز، همواره رو به ازدیاد بوده و از شمار
جمعیت مسیحی، به دلایل مختلف و از جمله مهاجرت، کاسته شده است. مسلمانان
لبنان را شیعیان (دوازده امامی)، اهل سنت، دروزی ها، علویان و اسماعیلی ها تشکیل
می دهند و کاتولیک های مارونی، ارتدوکس های یونانی، کاتولیک های یونانی، ارمنیان
ارتدوکس، ارمنیان کاتولیک، کاتولیک های رومی، آشوری ها، پروتستان ها و قبطی ها
جامعه مسیحیان را تشکیل می دهند. یهودیان اقلیت بسیار کوچکی هستند که اغلب در
بیروت سکونت دارند.

در میان مسلمانان، شیعیان با در دست داشتن ۳۵ درصد جمعیت (تخمین سال ۱۹۹۰)
این آمار حتی تا ۴۱ درصد هم افزایش می یابد، بزرگ ترین گروه مذهبی اسلامی لبنان
هستند و اکثریت مطلقی را در نظام مذهبی این کشور به وجود آورده اند. شهر صور در
محافظه جنوب و بعلبک در محافظه بقاع، از مهم ترین شهرهای شیعه نشین است.
طرابلس دارای اکثریتی سنی و اقلیتی مسیحی، صیدا دارای اکثریت سنی ضعیف با
اقلیت قومی مسیحی و بیروت دارای اکثریتی مارونی و سنی است. البته از سال ۱۹۸۲ با
مهاجرت شیعیان به بیروت و اسکان آنها در جنوب این شهر، جمعیت شیعی پر رنگی در
این شهر شکل گرفته است.

شیعیان لبنان

شیعیان در نقش بزرگ ترین گروه مذهبی لبنان، نه تنها قدمتی طولانی در تاریخ این
کشور دارند، بلکه در سال های اخیر، به ویژه از سال ۱۹۶۰ به این سو که برابر با خیزش
جنبش شیعه در لبنان است، نقش بسیار مهم و پر رنگی را در حیات سیاسی این کشور
ایفا کرده اند. با اینکه شیعیان بزرگ ترین گروه مذهبی لبنانی هستند و باید در نظام
سیاسی طایفه ای این کشور، بالاتر از مسیحیان مارونی و اهل سنت قرار گیرند، هنوز
نتوانسته اند، به حقوق خود دست یابند و بی توجهی تاریخ دولت مرکزی این کشور به خود
را جبران کنند.

۱. تاریخچه حضور شیعیان در لبنان

لبنان امروزی، نتیجه گسترش لبنان بزرگ توسط دولت فرانسه در سال ۱۹۲۰ است. در
آن سال دولت فرانسه با افزودن بیروت، بعلبک، صیدا و طرابلس به متصرفه جبل لبنان
پایه گذار شکل گیری لبنان کنونی گردید. در آن زمان، در حالی که در جبل لبنان،
مارونی های مسیحی اکثریت داشتند، ولایت های کشاورزی اکثریت مسلمان را در خود
جای داده بودند و سنی ها در طرابلس، صیدا، عکار و شیعیان در دره بقاع و در جنوب شرقی
صیدا و صور زندگی می کردند.

اهل سنت به دلیل برخورداری از حمایت های ترک های عثمانی، و مسیحیان به واسطه
کمک های فرانسه و انگلستان، از رفاه و قدرت نفوذ به مراتب بیشتری در آن دوران
برخوردار بودند و جامعه شیعیان از هرگونه حمایت خارجی محروم بودند و تحت تأثیر
سیاست های استعماری دول اروپایی، به ویژه فرانسه در قرن نوزدهم، با مسائلی نظیر
انزوای فیزیکی، عدم مشروعیت حقوقی و شناخته نشدن به عنوان یک ملت، دست و
پنجه نرم می کرد.

گذاشتن سنگ بنای شکل گیری جامعه شیعی در لبنان را به ابوذر غفاری، از یاران نزدیک
پیامبر و از طرفداران و پیروان جدی حضرت علی (ع) نسبت می دهند. این مطلب در اکثر
منابع موجود در باره تاریخ شیعه در لبنان مورد تأیید قرار گرفته و در آنها آمده است که نام
جبل عامل، پایگاه اصلی و تاریخی شیعیان، از نام قبیله ای یمنی به نام عامله که به شام
مهاجرت کرده، در نزدیکی دمشق و در دامنه کوهی که امروزه به جبل عامل معروف شده،
اسکان یافته بودند، گرفته شده است. به گفته مورخان، معاویه ابوذر را که از دوستداران
جدی حضرت علی (ع) بود، تبعید کرد و ابوذر با اسکان در جبل عامل، به تبلیغ مذهب
شیعه در میان مسیحیان منطقه پرداخت. به گفته منابع تاریخی، جبل عامل از نخستین
مراکزی بود که به پایگاه شیعه تبدیل گردید و تاریخ شیعه در جبل عامل، تنها از منطقه
حجاز قدمتی کمتر دارد.

به اعتقاد مورخان اگر شیعه به معنای عام آن در نظر گرفته شود، ورود شیعه به لبنان، برابر
با ورود ابوذر غفاری به این کشور است و اگر شیعه براساس دکترین مطرح شده از سوی
امام صادق در نظر گرفته شود، ورود شیعه به لبنان را باید به زمان زندگی آن حضرت، در
زمان خلافت عباسیان نسبت داد. فروپاشی سلسله عباسیان در قرن دهم میلادی،
شرایط مناسبی را در اختیار شیعیان قرار داد و آنها با استفاده از فرصت به وجود آمده،
جنبش هایی را به وجود آوردند که در سراسر جهان اسلام فعالیت داشتند.

قرامطه حکومتی را در بحرین ایجاد کردند و حملات ناموفق بسیاری را علیه سوریه و
بین النهرین انجام دادند. اسماعیلیان به دنبال عدم موفقیت در شام و بین النهرین، به
شمال آفریقا (سال ۹۰۹ میلادی) مهاجرت و در آنجا فعالیت کردند. زیدی ها در فاصله
سال های ۸۶۴ تا ۱۱۲۶ میلادی کنترل طبرستان را در دست داشتند و با به قدرت رسیدن
آل بویه در بین النهرین، قلب خلافت عباسیان، شیعیان نفوذ خود را در آنجا گسترش
دادند.

در آن سال ها، امارت نشین ابوطالب ابن عمار که منطقه طرابلس را در بر می گرفت و
امارت نشین عین الدولی بن اسماعیل که منطقه صور را شامل می شد، از مناطق شیعی
نشین محسوب می شدند تا اینکه صلیبیان با تسخیر طرابلس و صور، در سال های ۱۱۰۹
و ۱۱۲۴ میلادی به این وضعیت پایان دادند.

در پایان قرن دوازدهم میلادی، با فروپاشی حکمرانی فاطمیان در مصر، قاهره پایتخت
ایوبی ها و سلاطین مملوک شد. ایوبی ها پس از تصرف شام، توسعه نظامی خود را متوجه
منطقه کیسروان جبل لبنان کردند و با حمله به شیعیان آنها را وادار ساختند تا در بعلبک،
جزین، جبل عامل و مناطقی در اطراف بیروت و صیدا پناه گیرند. این مهاجرت شیعیان از
منطقه جبل لبنان موجب شد تا جامعه شیعی حداقلی در این منطقه، آن هم با استفاده از
تقیه باقی بماند، امری که تا به امروز پایدار مانده و به همین دلیل جمعیت شیعیان در
جبل لبنان (جبل بیروت امروزی) چندان زیاد نیست. همان دلایلی که موجب شد تا
جمعیت شیعیان در منطقه شمال مرکزی لبنان کاهش یابد و به این وضعیت در قرن
هجدهم میلادی نیز ادامه دهد، موجب گردید تا جمعیت مارونی ها در زمان حکومت
شهابی ها و معانی ها، طی قرون ۱۸ و نوزده میلادی افزایش یابد.

با پیروزی عثمانی ها بر سلسله مملوکیان در سال ۱۵۱۶ میلادی ، آزار و اذیت شیعیان
همچنان ادامه یافت. از آنجا که شاهان شیعه صفوی دشمن اصلی سلاطین اهل سنت
عثمانی به حساب می آمدند، همواره به شیعیان به چشم دشمن می نگریستند و ه