پاورپوینت کامل امام خمینی و پرسش های نسل سوم ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام خمینی و پرسش های نسل سوم ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام خمینی و پرسش های نسل سوم ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام خمینی و پرسش های نسل سوم ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

۲۶

شاید مهم ترین پرسش نسلی که امام خمینی را ندیده این باشد که
تفکر سیاسی آن فقید، به چه کار ما می آید؟ اگر تفکر سیاسی او، برون
رفتی برای بحران های فردی و اجتماعی نسل نخست انقلاب یا همان
نسلی که او را در کوران نهضت اسلامی، همراهی کرده به حساب آید،
برای نسل ما که بحرانی متفاوت و دغدغه هایی متغایر دارد، چه سخن
تازه ای می آفریند؟ آیا نسل کنونی می تواند خود را در آیینه این تفکر
بجوید و بر اساس انتظارات خود، متن تفکر سیاسی امام خمینی را
تفسیر و مورد آفرینشی جدید قرار دهد و صرفا به باز تولید یا باز آفرینی
نسل نخست از این اندیشه تکیه نکند؟

بی تردید، تفسیر از متن آزاد است و نسل نخست حق ندارد تنها تفسیر
خود را معتبر بداند. متن با همان تفکر سیاسی امام خمینی، علاوه بر
آنکه از اختیار مؤلفش بیرون است، از تفسیر انحصاری دیگران نیز دوری
می جوید، چرا که خصلت بارز و مرکز معنایی این متن، رهایی از خود و
دیگران است و از مقید شدن خلاصی می جوید. این فرصتی است تا
نسل کنونی، خود با این متن به گفت و گو نشیند و پرسش های کنونی
خود را بر آن عرضه، به پیام متن گوش فرا دهد.

پرسش های نسل کنونی از این متن چیست و آنها را با تکیه بر چه
سنتی می جوید؟ مسلم آن است که سنتی که این نسل در آن زندگی
می کند، شباهت چندانی با سنتی که نسل نخست در آن می زیست ندارد؛
یعنی از خصائص ایدئولوژیک دوری می جوید و تا حدود زیادی عرفی و
ناسوتی به قضایا می نگرد و بیش از آنکه به ویژگی های متافیزیکی
زندگی تأمل کند، در کارآمدی آن اندیشه می ورزد و بالاخره اینکه بر اثر
تعامل بیشتری که با غرب پیدا کرده برخی هنجارها و مؤلفه های آن را به
عنوان عناصری از این سنت پذیرفته است؛ از این رو او با تکیه بر چنین
سنتی علاقه دارد که با تفکر سیاسی امام خمینی گفت و گو کند و
دغدغه های کنونی خود را در آیینه آن بجوید.

شاید نخستین مسئله یا پرسشی که بر ذهن این نسل خطور کند، آن
است که آیا تمام و کلیت تفکر سیاسی امام خمینی به کار ما می آید یا
بخشی از آن؟ ما در چه حوزه هایی از این تفکر، نیازمند مراجعه کنونی و
بعدی خواهیم شد؟ تجزیه این پرسش، خود به پرسش های ریزتری
مبدل می شود:

۱. آیا امام خمینی عالم علم سیاست است؟

۲. آیا می توان بر گزارش های تاریخی ـ سیاسی آن فقید به عنوان یک
منبع تاریخی بسنده کرد؟

۳. تحلیل های سیاسی او چگونه شکل می گرفت و آیا ما می توانیم از
آنها الگو بگیریم؟

۴. آرا و نظریه های سیاسی او کدام اند و امروزه به چه کار ما می آیند؟

۵. و بالاخره اینکه اندیشه سیاسی او چیست؟ پرسش ها و دغدغه های
او اولویت دارند یا پاسخ های او؟

محور نخست. امام خمینی و علم سیاست

اگر سیاست را به علمی که به بررسی موضوع قدرت می پردازد، تعریف
کنیم، مهم ترین سؤال این علم آن است که چه کسی می برد؟ چه
می برد؟ کی می برد؟ چرا می برد؟ پاسخ به این پرسش ها و داوری درباره
آنها، علم است؛ نه اعتقادات و نه ملاک ها و محک های ایدئولوژیک.
حال اگر سؤال شود که فرضیه او کشفیات علمی امام خمینی در
موضوعات علم سیاست چیست، متن تفکر سیاسی امام، پاسخی برای
این سؤال ندارد؛ البته در متن نشانه هایی وجود دارد که نشان می دهد،
صاحب اثر، بی اطلاع از تئوری های این علم نبوده و بر کلیت مقوم آن
آگاه بوده است.

برای مثال ممکن است که از جزئیات نظریه مورگنتا درباره عوامل
متشکله قدرت آگاهی نداشته باشد؛ اما از ماهیت کلی قدرت خبر دارد. در
این باره مرحوم سید احمد خمینی از خواندن کتاب شهریار ماکیاولی
توسط امام خبر می دهد که فرموده بود: «مثل اینکه اروپایی ها آن زمان
وصفشان از زمان ما بدتر بوده که چنین آدمی قانون جنگل را به جامعه
تعمیم داده است».

محور دوم. امام خمینی و علم به حوادث سیاسی

مراجعه به متن این تفکر مملو از گزارش های تاریخی آن فقید، درباره
حوادث سیاسی و اجتماعی عصر خویش است. این متن به ما گزارش
می دهد که آن فقید از حوادث ذیل آگاه بوده و برای دیگران گزارش کرده
است؛ مشروطه، جنگ جهانی اول، نهضت جنگل، کمیته مجازات، اخبار
حکومت قاجار، کودتای رضاخانی، مباحث مجلس شورای ملی، انقلاب
روسیه، فراماسونری، جنگ جهانی دوم، حوادث متعدد عصر پهلوی مثل
اطلاع از فعالیت های هسته ای ایران و…

منابع گزارشی امام خمینی عبارت بود از: ۱. چند روزنامه مخالف و
موافق مشروطه که برای شخصیت امام خمینی ارسال می شده.

۲. سفر به تهران و گفت و گو با مرحوم مدرس و کاشانی و افزون بر آن
اخذ کتاب امانی از کتابخانه ملی.

۳. ارتباط با گروه ها و انجمن ها.

۴. خواندن مرتب روزنامه و گوش دادن به رادیوهای بیگانه.

امام اینکه هم اینک می توان به تحلیل و گزارش های تاریخی حضرت
امام خمینی از این گونه حوادث تکیه زد و آن را شاهدی بر وجود یا نقض
یک حادثه آورد، خود این متن به ما توصیه می کند که صاحب این متن،
فقیه است و به گزارش های تاریخ او بسنده نشود. مورخ نبودن صاحب
این متن، حکایت از آن دارد که صاحبش از سر تقوای علمی نمی خواهد
گزارش خود را منبع و مأخذی برای تاریخ به حساب آورد؛ البته این تنها
به سفارش متن است که ما را از تمسک به علم به حوادث تاریخی حذر
می کند؛ اما ما می توانیم گزارش و روایت او را در کنار سایر روایت های
موجود از این گونه حوادث قرار دهیم و به داوری درباره آنها بنشینیم.

محور سوم. امام خمینی و تحلیل سیاسی

بخشی از این متن، تحلیل هایی از مسایل و حوادث سیاسی است که
احتمالاً مخصوص صاحب این اثر باشند. در تحلیل سیاسی، هر کس
ورود پیدا می کند و هر فردی درباره هر موضوعی به ارایه تحلیل
می پردازد و این نیز برخاسته از آن است که اساسا سیاست متاع عموم
است و اظهار نظریه درباره مسایل نیازی به تخصص و تحصیل ندارد. با
این همه، تأمل در متن، دو گونه تحلیل از صاحب آن بر ما عرضه
می دارد:

۱. تحلیل های شخصی که نمی تواند مبنای تحلیل دیگران، حتی نسل
نخست انقلاب قرار گیرد.

۲. تحلیل های فلسفی و عرفانی که بر کبرای کلی نامکشوفی تکیه زده
است. در این گونه تحلیل ها، معمولاً متن صغرا آن را به ما گزارش
می کند؛ اما کبرای آن مفقود است؛ مثل حکومت نظامی باید شکسته
شود، یا شاه باید برود.

اما اینکه آن کبری چیست و با چه روشی می توان به آن دست یافت؟
پاسخ به آنها قدری مشکل است؛ به این روایت خارج از متن توجه کنید:
مرحوم طالقانی می گوید: آن لحظه ای که امام دستور به شکستن
حکومت نظامی داد؛ با نگرانی به ایشان تلفن زدم و دیدگاه های مخالف
اهل سیاست را برای او گفتم؛ ولی امام در پاسخ به گونه ای سخن گفت که
گویا از غیب الهام می گرفت. بند اخیر این جمله که: «گویا از غیب الهام
می گرفت»، همان کبرای کلی مفقود در تحلیل های عرفانی و فلسفی آن
فقید است که قابلیت تقلید ندارد و متن، مخاطب نسل سوم خود را از
الگوگیری از این گونه تحلیل ها حذر می دهد؛ چرا که متن از قدیس
کردن صاحبش دوری می جوید و می کوشد، از او روایتی عرضه کند که
قابل فهم و قابل تقلید باشد. از این رو، متن در این بخش، سخنی