پاورپوینت کامل بازخوانی روش های معاصر در تفسیر قرآن (انسان و قرآن؛ چهره به چهره) ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بازخوانی روش های معاصر در تفسیر قرآن (انسان و قرآن؛ چهره به چهره) ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بازخوانی روش های معاصر در تفسیر قرآن (انسان و قرآن؛ چهره به چهره) ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بازخوانی روش های معاصر در تفسیر قرآن (انسان و قرآن؛ چهره به چهره) ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

۲۵

معرفی کتاب «الانسان و القرآن وجها لوجه

نویسنده: احمیده النیفر

ناشر: دارالفکر

محل نشر: دمشق

سال نشر: ۲۰۰۰ م

دکتر حمیده النیفر در کتاب «انسان و قرآن چهره به چهره» می کوشد تا
روش های تفسیری معاصر قرآن کریم را مورد بازخوانی قرار دهد. وی بر
آن است که در عصر جدید توجه به تفسیر، چه در شکل تفسیر مستقل و
چه در الهام گیری از قرآن در بررسی مسائل نظری یا اجتماعی بسیار
چشمگیر بوده است، زیرا در طول یک قرن و نیم، گذشته از مقالات
تحلیلی و مطالعات موردی، بیش از یکصد اثر تألیفی در این زمینه تولید
شده است و در کنار این پرشماری، سبک و سیاق عرضه این تألیفات و
نیز هم زمانی آن با بحران های اجتماعی شدید، جلب توجه می کند.

مسئله دیگری که نویسنده بر آن تأکید می کند، این است که در صد
بالایی از مؤلفانی که در موضوع تفسیر کار کرده اند، دانش آموختگان
حوزه های علمی دینی یا دانشکده های الهیات نیستند و مدارج رسمی
دینی را طی نکرده اند؛ اگر چه آنان همواره و هنوز به کارهای تفسیری
ادامه می دهند؛ ولی دیگر علم تفسیر به آنان منحصر نیست و در کنار
شیوخ الازهر و رجال افتا که جایگاه شرعی شان به رسمیت شناخته شده
است، متخصصانی در طب، هندسه، علوم تربیتی و زبان شناسی نیز
هستند که در ورود به عرصه تفسیر، تردیدی به خود راه نداده اند که
برجسته ترین مثال آن تفسیر جواهر، اثر «طنطاوی جوهری» است و نیز
تفسیر فی ظلال القرآن «سید قطب» و مفهوم النص «نصر حامد ابو
زید».

این تأملات، از دید نویسنده گویای آن است که نص قرآنی، به رغم
ماهیت تحولاتی که جوامع، در نوع رابطه خود با عناصر مقدس در طول
دوره جدید دیده اند، همچنان جایگاه مرجعیتی خود را در منظومه
فرهنگی معاصر حفظ کرده است، زیرا انضمام نوع و نسل جدیدی از
قرآن پژوهان به «اهل ذکر» (شیوخ و علمای دینی)، بر این امر صحه
می گذارد که مرجعیت قرآن از دل اهتمامات معرفتی جدید و معاصر نیز
قابل درک و دریافت است.

نکته دیگر مورد توجه نویسنده این است که تحلیل روند تولید تفسیر و
دوره های اوج و فرود آن، پرسش هایی را از میزان تحول در اندیشه
اسلامی در این زمینه و میزان برندگی آن در مسائل مربوط به رابطه
مسلمان با نص بنیادین تمدن و اندیشه اش فراهم می سازد. نویسنده در
این کتاب قصد دارد، چیزهایی را که لازم است؛ درباره مفسران، تولیدات
فکری و ویژگی های معرفتی و روش شناختی شان مطرح کند؛ ولی ـ در
نظر وی، مهم تر از آن، تلاش برای درک میزان تحول و تغییر از جایگاه
انسان و ماهیت آگاهی ای است که از او خواسته می شود، زیرا این تفاسیر
و مطالعات قرآنی در سطح روش شناختی اش، تجلی نگره ای به انسان و
جایگاهی است که برای او در جهان در نظر گرفته اند. در یک جمله
نویسنده چنان که خود تصریح می کند، می خواهد دریابد که تجدد در
موضوع رابطه با متون مقدس و نص بنیادگر چه کاری با ضمیر و اندیشه
اسلامی کرده است؟

به نظر می رسد که النیفر، در ارائه نگره ای کلی از رابطه نص با انسان و
عصر، از راه مطالعه رابطه دیالکتیک میان آنها، چنان که در ایده ها و
اندیشه های مفسران معاصر یا قرآن پژوهان معاصر تجسم یافته، کمی
بلند پرواز است. از این رو نخست مسئله روش را به عنوان مبنای اساسی
تعامل بانص مطرح می کند، زیرا بی آن، نص مبهم و بررسی آن دشوار
خواهد بود. وی روش را از مفاهیم اساسی ای می داند که طبیعت، حرکت و
کارکرد نص را چار چوب بندی می کند.

بر این اساس وی به نمونه های چهار گانه از تفاسیری که در مناطق
مختلف جهان اسلام تدوین شده، اشاره می کند؛ مانند تفسیر «روح
المعانی» آلوسی، «فتح البیان» قنوجی، «بیان السعاده و مقامات العباده»
بیدختی و «همیان الزاد الی دار المعاد» محمد بن یوسف اطفیش.

وی بر آن است که اگر به این چهار نمونه اکتفا کنیم، باید علم تفسیر را
علمی سوخته نامید؛ یعنی تلاش های متراکم تفسیری کنونی، نتوانسته
از مرزهای روش شناختی ای که مفسران بزرگ بدان خو کرده بودند، فراتر
رود. وی با اشاره به این که در هر یک از این تفاسیر چهار گانه، آثاری از
عصری بودن در بررسی برخی مسائل به چشم می آید؛ اما این عصری
اندیشی، همچنان حاشیه ای باقی می ماند، زیرا نویسنده عصری بودن را
از دل زمان و دوره تاریخی بر نمی گیرد، بلکه از مایه معرفتی ای می گیرد
که محقق یا مفسر، در تعاملش با نص به کار می گیرد و عصری بودن یک
تفسیر به کار بست روش ها و ساز و کارهای جدید زبانی و اجتماعی در
قرائت نص و تعامل با آن مرتبط است.

النیفر سپس به تقسیم تفاسیر جدید، به مکتب های روشی متفاوت
می پردازد:

۱. مکتب روشی سنتی که در آن از انگاره ای سلفی، بر نص قرآنی
می نگرد و پناه جستن به درون مفاهیم موروثی متصل به نصر را ضامن
وحدت فکری و فرهنگی مسلمانان می داند؛ از این رو خاستگاه خود را
قدسی بودن نصر قرآن قرار داده که مقصود از آن قدسی بودن منبع، و
فهم ابزارهای به کار گرفته شده برای آن و نیز قدسی بودن هویت،
معرفت و تاریخ است. وی از میان تفاسیر سنتی جدید، از تفسیر صابونی
و تفسیر «آیات الاحکام» مناع القطان، تفسیر «التحریر و التنویر» محمد
طاهر بن عاشور و تفسیر «المیزان» علامه سید محمد حسین طباطبائی
نام می برد.

۲. مکتب سلفی اصلاحی که نویسنده آن را مکتب المنار نام می نهد.
نقطه عزیمت این مکتب تفسیری این است که قرآن، مرجع مرکزی و
یگانه هرگونه اصلاح مورد انتظار است و میراث تفسیری که برای آن و
پیرامون آن شکل گرفته است، به گردنه ای سخت تبدیل شده است، زیرا
راه یافتن به نص قرآنی بدون گذشتن از آن و پذیرفتن مقولات آن
ممکن نیست. از جمله این تفاسیر است: تفسیر سید جمال از برخی
آیات قرآن، تفسیر محمد عبده که محمد رشید رضا آن را پس از وفات
وی در قالب تفسیر المنار تنظیم و تکمیل کرد. تفسیر جمال الدین
قاسمی با عنوان «محاسن التأویل» و تفسیر المراغی و تفسیر محمد
عزه دروزه، به عنوان «تفسیر الحدیث» و تفسیر ثعالبی با عنوان «روح
التحرر فی القرآن» .

۳. مکتب تفسیری ایدئولوژیک: این جریان از مقولات و باورهای
اجتماعی و سیاسی رجال مکتب المنارکه آنها را وظیفه اساسی مفسر
معاصر دانسته اند، بهره برده است؛ از این رو از دهه چهل قرن بیستم،
تفاسیر کامل یا جزئی و پس از آن مطالعات و پژوهش های قرآنی ای
عرضه شد که به شکل قطبی یا نسبی به مسئله ماهیت ایدئولوژیک
مفسر نگریسته است. منظور نویسنده از تفسیر ایدئولوژیک، تفسیری
است که برای پرسش هایی که از پیش مطرح است، پاسخی آماده برای
مفسر یا پژوهشگر قرار می دهد و کار مفسر تأکید و اصرار بر آن پاسخ از
پیش آماده، از طریق سازه ای عقلا