پاورپوینت کامل لابی صهیونیست ; دست پنهان سیاست خارجی امریکا ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل لابی صهیونیست ; دست پنهان سیاست خارجی امریکا ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل لابی صهیونیست ; دست پنهان سیاست خارجی امریکا ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل لابی صهیونیست ; دست پنهان سیاست خارجی امریکا ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

اشاره

«اسرائیل نمی تواند منافع امریکا را در منطقه خاور میانه حفظ کند».
این جمله معنا و مفهوم اصلی مقاله دو استاد پر آوازه، جان مارشایمر از
دانشگاه شیکاگو و استیفان ولت از دانشگاه هاروارد است که طی آن
نظرات جسورانه ای را درباره تأثیر گروه فشار صهیونیست بر سیاست
خارجی ایالات متحده ابراز داشته اند. صراحت این مقاله، میان مقالات
استادان دانشگاه های امریکا کم نظیر است و شاید بی نظیر هم باشد.
این مقاله چندی پیش در بسیاری مجلات غربی منتشر شد و واکنش
تند شماری نویسندگان یهودی الاصل را در پی داشت. آنان نویسندگان
این مقاله را به سامی ستیزی متهم کردند.

نویسندگان در این مقاله نقش مؤثر لابی صهیونیست را در تنظیم
سیاست خارجی، به ویژه جنگ عراق و تأثیر آنها بر دانشگاه ها،
دانشگاهیان، رسانه ها و ترغیب مسئولان امریکایی به مقابله با ایران و
سوریه به خوبی توضیح داده اند. از این مقاله بر می آید که سیاست امریکا
در فشار بر سوریه، ایران، حماس و حزب الله، عاملی اساسی به نام لابی
صهیونیست فعال در امریکا دارد.

از چند دهه پیش و به طور خاص از جنگ ۱۹۶۷ عرب ها و اسرائیل،
رابطه با اسرائیل به مسئله اساسی سیاست ایالات متحده در خاور میانه
تبدیل شد که خشم جهان عرب و اسلام را برانگیخت و نه تنها بر امنیت
ایالات متحده که بر امنیت همه جهان تأثیر گذاشت.

چنین حالتی در تاریخ ایالات متحده بی نظیر است؛ اما چرا ایالات
متحده می خواهد، بر منافع خود و بسیاری هم پیمانان خود، به بهای
بهبود منافع کشوری دیگر آسیب برساند؟!

بسیاری معتقدند که منافع راهبردی مشترک یا ضرورت اخلاقی،
موجب این امر شده است؛ اما هیچ یک از این دو نمی تواند توجیه گر
سطح بالای کمک های مالی و دیپلماتیک ایالات متحده به اسرائیل
باشد.

گروه فشار صهیونیست، چنان تأثیری بر سیاست خارجی ایالات
متحده دارد که هیچ گروه فشار دیگری با آن برابری نمی کند، زیرا
توانسته است سیاستمداران این کشور را به این نکته اقناع کند که منافع
دو کشور، یکی است. کمک های مالی امریکا به اسرائیل، از سال ۱۹۷۳
تاکنون فراتر از حجم تمام کمک مالی خارجی این کشور به همه کشورها
بوده است. این کمک ها تا سال ۲۰۰۴ به ده میلیون دلار می رسد. امریکا
سالانه به هر یک از ساکنان اسرائیل پانصد دلار می پردازد و این مبلغ را
بر خلاف کمک هایش به دیگر کشورها، به صورت یکجا تحویل می دهد.
دولت اسرائیل حق دارد این مبلغ را هرگونه که خواست ـ بی هیچ شرطی
ـ استفاده کند و گاه از این کمک ها در جهتی مخالف با منافع ایالات
متحده بهره می گیرد. امریکا از مسئله هسته ای اسرائیل چشم پوشی
کرده و می کند و به این کشور اجازه آگاهی از پرونده های امنیتی ای را
می دهد که هم پیمانانش در ناتو از آن اطلاع ندارند.

امریکا همواره اسرائیل را از حمایت دیپلماتیک خود در برابر
قطعنامه های شورای امنیت مبنی بر محکومیت اسرائیل بهره مند
ساخته و از سال ۱۹۸۰ م تاکنون بیش از سی و دو قطعنامه این شورا را در
محکومیت این رژیم وتو کرده است؛ البته این رقم بیش از همه دفعاتی
است که کشورهای عضو شورای امنیت به طور اجمالی رأی داده اند.
ایالات متحده تاکنون در برابر همه تلاش های کشورهای عرب، برای
طرح قضیه سلاح های هسته ای اسرائیل، به آژانس بین المللی انرژی
هسته ای ایستادگی کرده است. در جریان جنگ ۱۹۷۳ نیز طرف اصلی
گفت و گوی عرب ها برای توقف جنگ، ایالات متحده بود و همین وضع
در توافقنامه اوسلو نیز جریان داشت و امریکایی ها در طول این گفت و
گوها، همواره جانب اسرائیل را گرفته اند؛ حتی برخی امریکایی ها اعتراف
کرده اند که در مذاکرات کمپ دیوید در سال ۲۰۰۰، امریکا وظیفه وکیل
مدافع اسرائیل را بر عهده داشته است.

بار سنگین حمایت از اسرائیل

حمایت از اسرائیل موجب نا آرامی و پیچیدگی روابط ایالات متحده، با
کشورهای عرب شده و توقف استخراج نفت (شوک نفتی) ۱۹۷۳، یکی از
نتایج این روابط است که زیان های سهمگین بر اقتصاد غرب بر جای
نهاد.

اسرائیل نمی تواند منافع ایالات متحده را در منطقه حفظ کند؛ برای
مثال واشنگتن برای جلوگیری از انقلاب اسلامی ایران، اسرائیل را نقطه
قابل اتکایی نیافت. جنگ اول خلیج فارس (جنگ نفت) نیز نشان داد که
اسرائیل بار استراتژیک سنگینی است، زیرا ایالات متحده با استفاده از
پایگاه های نظامی اسرائیل، واکنش منفی کشورهای هم پیمان در
جنگ با عراق را برانگیخت و ناچار شد، به جای استفاده از پایگاه های
اسرائیل، موشک های پاتریوت را نصب کند. تا اسرائیل را که مایل به
مشارکت در آن جنگ ـ و نیز در اشغال عراق در سال ۲۰۰۳ ـ بود،
مشارکت ندهد.

ایالات متحده کمک هایش را به اسرائیل چنین توجیه می کند که این
کشور در مبارزه با تروریسم که خاستگاهش در کشورهای عربی و
اسلامی است و نیز در مقابله با کشورهای سرکشی که به این جماعت ها
کمک می کنند وسعی در دست یابی به سلاح های کشتار جمعی دارند،
همراه ایالات متحده است. در چنین اوضاعی، اسرائیل آزادی
گسترده ای در رفتار با فلسطینی ها دارد و برای امضای معاهده صلح،
هیچ فشاری احساس نمی کند و به کشتار فلسطینی ها ادامه می دهد و هر
که را بخواهد دستگیر ـ و صحنه را به گونه ای تصویر می کند که خودشان
و امریکایی ها دشمن مشترک دارند؛ اما واقعیت این است که اسرائیل به
بارگرانی تبدیل شده است.

«تروریسم» جماعت واحدی نیست، بلکه جماعت هایی با گرایش های
سیاسی متعدد و متفاوت را شامل می شود؛ برای مثال تروریسمی که
اسرائیل را تهدید می کند، ایالات متحده را تهدید نمی کند، مگر زمانی
که این کشور به مقابله با آن برخیزد (مانند حزب الله لبنان در سال
۱۹۸۲).

وانگهی اقدامات فلسطینی ها، خشونت بی هدف ضد اسرائیل یا غرب
نیست، بلکه واکنشی به اقدامات اسرائیل است که باریکه غربی و غزه را
به اشغال خود در آورده است و یکی از عوامل مهم اقدامات خشونت باری
که ایالات متحده با آن رویا رو می شود، رابطه این کشور با اسرائیل است؛
همین امر پیروزی بر تروریسم را با مشکلی دو چندان مواجه ساخته
است.

کشورهای سرکش خاور میانه، بر منافع ایالات متحده تأثیری ندارند،
بلکه بر منافع اسرائیل تأثیر منفی دارند، چنان که حتی اگر این کشورها
به سلاح هسته ای دست یابند و جنگی درگیرد، با پاسخی پرهزینه مواجه
می شوند و دستیابی به این سلاح از سوی گروه های تروریستی احتمالی
بسیار بعید است، زیرا شناختن منشأ آن دشوار نیست.

وجود سلاح هسته ای در اسرائیل، بسیاری دولت ها را به تلاش برای
دست یابی به این توان وا داشته است.

اسرائیل در مقابل همه حمایت های ایالات متحده، رفتار یک هم
پیمان را از خود نشان نمی دهد و همواره خواسته ها و توافقنامه های بین
المللی (مانند توقف شهرک سازی ها و ترور رهبران فلسطینی) را نقض
می کند؛ فن آوری های حساس نظامی را در اختیار رقبای ایالات متحده
قرار داده است؛ حتی اقدام به کارهای جاسوسی بر ضد ایالات متحده
می کند که میان هیچ هم پیمانانی اتفاق نمی افتد، مانند جان بولارد که
اسرار زیادی از پرونده های سری دهه هشتاد قرن گذشته را به اسرائیل
منتقل کرد یا لاری فرانکلین، کارمند پنتاگون که اسرار نظامی و
دیپلماتیک فراوانی را از طریق ایپاک به اسرائیل منتقل کرد؛ اما
طرفداران اسرائیل دلائل دیگری را هم برای تأیید کمک به اسرائیل ذکر
می کنند؛ برای مثال می گویند: اسرائیل کشوری ضعیف است که در میان
دولت های قوی محاصره شده است یا این که اسرائیل دولتی دموکراتیک
است یا این بهانه که یهودیان از جرایم تاریخی ای که در حقشان روا
داشته شده، رنجها دیده اند؛ از این رو مستحق تعامل ویژه ای هستند و
نیز معتقدند که رفتار اسرائیل اخلاقی تر از رفتار دشمنانش است؛ اما هیچ
یک از این دلائل و بهانه ها، در یک نگاه ژرف اقناع کننده به نظر
نمی رسند.

اسرائیل در خطر نیست

اسرائیلی ها همواره خود را تجسم داود در برابر جالوت می دانند؛ ولی
عکس این قضیه درست است. اسرائیلی ها اسلحه برتری در مقابل
عرب ها داشته اند، چنان که د رجنگ ۴۸ ـ ۱۹۴۷ میان عرب ها و اسرائیل
آشکار شد. در سال ۱۹۵۶ نیز به سرعت بر مصر پیروز شدند و در سال
۱۹۶۷ نیز بر مصر و سوریه برتری یافتند و این همه به مدد سلاح های
قوی تر بود. امروز هم اسرائیل قوی ترین کشور خاورمیانه است و
معاهداتی با مصر و اردن دارد؛ عربستان سعودی نیز پیشنهاد توافقنامه
صلح به آن داده است؛ روسیه نیز به عراق و سوریه کمکی نخواهد کرد.
عراق درگیر جنگ بوده و هست و ایران هزاران کیلومتر از آن فاصله دارد.
فلسطینی ها هم ضعیف هستند. بنابراین به لحاظ راهبردی، اسرائیل از
همه کشورهای منطقه قوی تر است و اگر کمک به ضعیفان ضروری
باشد، بهتر است به دشمنان اسرائیل کمک شود.

اگر اسرائیل دولتی دموکراتیک دارد، بسیاری کشورهای دیگر هم
نظام های دموکراتیک دارند؛ ولی از کمک های ایالات متحده بهره ای
ندارند؛ وانگهی ایالات متحده در گذشته برخی دولت های دموکراتیک را
ساقط کرده، دیکتاتورهایی را به حکومت بر آنها گمارده است که منافع
ایالات متحده را تأمین می کنند.

از این گذشته، برخی ابعاد دموکراسی اسرائیل، با ارزش های امریکایی
که براساس آن همه شهروندان، با صرف نظر از دین، نژاد و رنگ برابر
شمرده می شوند، تضاد دارد، زیرا اسرائیل به عنوان دولتی یهودی شکل
گرفته و شهروندی قانونی در آن، تنها براساس رابطه نسب و خون
تعریف شده، از این رو یک میلیون و سی صد هزار عرب ساکن در آن به
عنوان شهروند درجه دوم نگریسته می شوند.

ستمدیدگی یهودیان

بهانه سومی که مطرح می شود اینکه اسرائیل به سبب سختی ها و
بدبختی هایی که یهودیان، به ویژه در جریان نسل سوزی (هولوکاست)
متحمل شده اند، تشکیل شده است و تشکیل دولتی برای آنان،
وضعشان را امن تر می کند. این ادعا زمانی ابراز می شود که خود اینان،
جنایات جدیدی را در حق ملتی دیگر که عموماً بی گناه اند، یعنی ملت
فلسطین مرتکب می شوند. رهبران نخست اسرائیل نیز به این نکته
اعتراف کرده اند. بن گورین به گولدمان رئیس کنگره جهانی یهودیان
گفته بود: اگر من یک رهبر عرب بودم، هیچ گاه با اسرائیل صلح
نمی کردم و این طبیعی است، زیرا ما سرزمینشان را گرفتیم. ما به
اسرائیل (قدیم) باز می گردیم؛ اما چنین کشوری دو هزار سال پیش وجود
داشته است.

بارها رهبران اسرائیل، زبان به انکار موجودیت فلسطینی ها گشوده اند.
اسحاق رابین هم پیشنهاد تشکیل دولتی با حاکمیت مستقل را به آنان
نداد و حتی پیشنهاد ایهود باراک که گفته می شود، پیشنهادی کریمانه
است، در صورت تحقق، تنها اجازه شکل گیری اردوگاه هایی را تحت
سیطره اسرائیل صادر می کرد به هر روی تاریخ مصیبت بار یهودیان بر
ایالات متحده ایجاب نمی کند در هر کاری به اسرائیل کمک کند.

شکستن استخوان فلسطینی ها

اسرائیل خود را صلح طلب و عرب ها را شرارت طلب معرفی می کند؛ اما
کیست که نداند این کشور هنگام تأسیس، مرتکب تصفیه نژادی و
اعدام های گسترده شد و پس از آن نیز اعمال آن وحشیانه و دور از تفوق
اخلاقی بوده است؛ برای مثال اسرائیل بین سال های ۱۹۴۹ و ۱۹۶۵ بین
۲۷۰۰ تا ۵۰۰۰ عرب را که غالبشان غیر مسلح بودند، به قتل رسانده
است. ارتش اسرائیل صدها اسیر مصری را در جنگ های ۱۹۴۹ و ۱۹۶۵
کشته است و طی جنگ ۱۹۶۷، بین یکصد تا دویست هزار نفر از
فل