پاورپوینت کامل راهبرد وحدت ۸۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل راهبرد وحدت ۸۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل راهبرد وحدت ۸۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل راهبرد وحدت ۸۲ اسلاید در PowerPoint :

۱۴

امت اسلام اکنون از دو گونه اختلاف رنج می برد که وحدتش را
تباه و انسجامش را سست و کلمه اش را پراکنده کرده است. آن دو گونه اختلاف
عبارتند از:

۱. اختلاف منافع و هراس های سیاسی برآمده از عوامل جذب و
دفع منطقه ای و بین المللی و در متن آن، نفوذ نیروهای بیگانه غیرمسلمان (آمریکا
و اروپا) درجهان اسلام. این گونه از اختلافات میان کشورهای اسلامی با یکدیگر و
میان مجموعه هایی از کشورها با یکدیگر نیز وجود دارد.

۲. اختلاف مذاهب در سطح عقیدتی و فقهی؛ و این گونه اختلافات
در داخل هر کشوری، در رابطه شهروندی میان شهروندان با یکدیگر و در رابطه گروهی
از شهروندان که مذهبشان متفاوت از مذهب رسمی دولت است، با دولت نمود می یابد.

از دل اختلافات و تبعیض در روابط شهروندان – با مذاهب
متفاوت- احساس طردشدگی و دور افتادگی زاده می شود و از دل اختلافات ناشی از
رابطه ]تبعیض آمیز [قدرت سیاسی، احساس ستمدیدگی سیاسی و محرومیت از روند توسعه
و مشارکت پدید می آید.

به نظر می رسد که سازمان هایی مانند سازمان کنفرانس اسلامی
و سازمان هایی کوچک تر درمناطق مختلف جهان اسلام، که همگی دولتی هستند و در رفع
اختلافات مذهبی میان کشورها تلاش می کنند، اما گروه هایی مدنی که به این امر
اهتمام داشته باشند وجود ندارند.

اما سطح دوم از این اختلافات، از آغاز نوزایی جدید و
فروپاشی نظام عثمانی، محور اهتمام رهبران آگاه فکری – مانند سید جمال- بوده است
. در آغاز، تلاش های فردی از رهگذر بیانیه ها و مباحث متفکران و فقیهان به راه
افتاد و در ادامه، کنفرانس اول قدس در سال ۱۹۳۱ برگزار شد که وحدت از محورهای
اصلی آن بود و سپس نهادی ویژه این قضیه تأسیس شد که همان دارالتقریب بود که
گروهی از فقها و محققان نخبه شیعه و سنی و با حمایت الازهر و مرجع بزرگ دینی
شیعه، آقای بروجردی در قاهره آن را تشکیل دادند. در این مرحله مرحوم حسن البنا
هم روابطی صمیمانه با علما و متفکران شیعه را پی ریزی کرد.

گفتمان وحدت در عقیده و شریعت

مبانی تأسیسی اسلام بر وحدت امت در حوزه اندیشه وعقیده وعمل
و رفتار تأکید دارد. در حوزه عقیده، امت اسلام، بر مبنای قاعده توحید درجهان
بینی و عقیده شکل گرفت و از این رو وابستگی و گرایش و دلبستگی و موضع و رفتاری
واحد دارد. در آیات متعددی از قرآن کریم این حقیقت بیان شده و مسلمانان به
رعایت مقتضیات آن دعوت شده اند، مانند آیه “واعتصموا بحبل الله جمیعاً و
لاتفرقوا “( آل عمران /۳۰) که موءمنان را به چنگ زدن به ریسمان الهی دعوت می
کند و آیه ۱۰۵ آل عمران که به مسلمانان سفارش می کند مبادا مانند کسانی شوند که
پراکنده و متفرق شدند و پس از آن که آیات روشن را دریافت کردند، اختلاف ورزیدند
و به جان هم افتادند. از این دست آیات کم نیست.

گذشته از مرحله عقیدتی، درمرحله عمل هم خطاب های عملی ای در
قرآن وجود دارد که اقتضای وحدت مسلمانان را دارد. مانند آیه واعدولهم ما
استطعتم من قوه (انفال/ ۶۰) این آیه از مسلمانان می خواهد تا هرچه قدرت و ساز
وبرگ دارند، درمقابل دشمنان فراهم سازند و یکی از مهم ترین و برزگ ترین
مظاهرقدرت، وحدت است. طبیعی است که امت اسلامی، اگر خود پراکنده و متشتت و
متفرق باشد، قدرت نظامی اش هم کارآیی نخوهد داشت. در بخش دیگر از آیات قرآن،
مسلمانان از اختلاف مواضع در مسائل حیاتی و سرنوشت ساز منع شده اند. اما این
امر با اصول شورا و تعدد نظرگاه ها منافات ندارد. اما در سطح عملی باید موضعی
واحد داشت. از این مرحله که بگذریم، درصورت بروز اختلاف هم، تدابیری اندیشیده
شده است. در پاره ای از آیات قرآن، فرض بروز اختلاف تا حد قتل هم پیش بینی شده
است. آیه ۹ سوره حجرات، از مسلمانان می خواهد تا در صورتی که میان دو طائفه و
گروه از موءمنان اختلاف افتاد، میان آنان مصالحه بیفکنند.

جهانی بودن اسلام و مذهب گرایی

اسلام، دینی جهانی است و امت اسلام، از مظاهر جهانی بودن
اسلام است. اما تمرکز و تأکید براختلافات مذهبی و مرتب کردن آثاری بر آن،
رهاوردهای جهانی بودن اسلام ر ا از بین می برد و آن را به دایره هایی فروبسته
تبدیل می کند که قدرت عمومیت و فراگیری را ندارد و نمی تواند گفتمانی جهانی را
تأسیس کند.

اگر خواهان عملی شدن و کار آمدی اصل عمومیت و جهانی بودن
اسلام هستیم، باید از هرگونه اقدامی که موجب پراکندگی و فرقه گرایی می شود،
پرهیز کنیم، زیرا وجود و وحدت امت اسلام، حقیقتی عقیدتی، تشریعی و تاریخی است و
در این نکته مطلقاً جای بحثی نیست و این که امت اسلام به رغم تنوع نژادی و
زبانی و مذهبی، باید در قالب وحدت و واحدی سازمان بیابند، امری است که باید به
رسمیت شناخته شود و آثار این وحدت در همه روابط مسلمانان و اشتراک منافع آنان و
صف بندی اشان درمقابل بیگانگان باید دیده شود.

باید از وقایع تاریخی ای که به پیدایی انشعابات سیاسی
انجامیده، فراتر رفت. این انشعابات سیاسی رفته رفته در اختلافات علمی و فکری
درحوزه فقه – چه در بُعد ادله و چه در بُعد استنباط- تأثیر برجای نهاد. ما باید
از سطح این وقایع فراتر رویم و در آگاه کردن عامه مردم به این وقایع تاریخی و
آثار سیاسی اش، شیوه ای را به کار گیریم که به وحدت مسلمانان، زیان نرساند و
موجب گسست نشود. زیرا کشمکش های مذهبی بر سر وقایع گذشته، وضعیت کنونی امت را
به شدت ناگوار و ناهموار می کند و موجب جدایی میان مجموعه های امت می شود و این
همان وضعی است که امام علی علیه السلام و فرزندان او از در افتادن در آن پرهیز
داده اند و حتی برای اجتناب از گسست در میان امت، فداکاری های مادی و معنوی
فراوان نمودند.

ما باید واقعیتی را که در آن به سر می بریم ، درک کنیم،
زیرا امکان ندارد که وحدت را با احیای اختلافات گذشته مستقر کنیم. باید وحدت را
بر نیازهای عصر و زمانه و مبانی ثابت و مسلّم شریعت و عقیده ( فقه و کلام)
اسلامی که مسلمانان را امتی واحد قرار می دهد، استوار کنیم. از سوی دیگر، باید
اعتبار حکم شرعی اسلامی سازمان بخش و اساسی “تولّی” مسلمانان نسبت به یکدیگر را
بدان باز گردانیم و این اصل مغفول را که مستند به آیه قرآن ( الموءمنون و
الموءمنات بعضهم اولیاء بعض) است احیا کنیم. این اصل از در افتادن جوامع و دولت
های اسلامی به دام هم پیمانی با نیروهای بیگانه غیرمسلمان که گاه مسلمانان را
هم در مقابل یکدیگر قرار می دهد، پیشگیری می کند. قرآن کریم و سنت نبوی،
مسلمانان را از تولی و دوستی غیر مسلمانان درصورتی که منجر به تفرقه و اختلاف
میان مسلمانان شود، نهی کرده است.

در عین حال باید بدانیم که بحث های واقع بینانه عالمان و
متفکران هر مذهب در عقائد و روش های فقهی دیگر مذاهب، مساحت بسیار وسیع مشترک
میان همه مذاهب را به خوبی روشن خواهد ساخت. در بسیاری از نقاط اختلافی هم می
توان به نقطه وفاق رسید، و آن مواردی که قابل وفاق نیست، باید به هر مذهبی
وانهاده شود تا آن موارد از خصوصیات و ممیزات آن باشد و مبنا و پایه اختلاف و
نزاع و تباهی روابط مسلمانان نشود.

از این رو، تنوع مذهبی که عامل تقسیم شدن است باید در متن
وحدت قرار گیرد و این تنوع و اختلاف و تفاوت، چندان به حال خود رها نشود که
موجب اختلال در وحدت عقیدتی و تشریعی امت اسلام شود. مسائل اختلافی میان مذاهب
اسلامی هم باید در دایره های علمی تنگ و تخصصی مورد بحث قرار گیرد و تبدیل به
موضوع سخن روز کوچه و بازار نشود.

از امور اساسی ای که در مسأله وحدت و تقریب مذاهب اسلامی
باید مورد توجه قرار گیرد این است که این رویکردهای فقهی وکلامی متنوع درهمه
گوشه وکنار جهان و ملل اسلامی وجود دارد و کمتر می توان جامعه اسلامی ای را
یافت که خالی از تنوع مذهبی باشد و پیشتر اشاره کردیم که تعدد مذاهب در اسلام،
امری طبیعی است و نمی توان با تصمیمی سیاسی، یک مذهب را بر مردم تحمیل کرد.
بسیاری از حاکمان و سلطه یافته گان بر جوامع اسلامی کوشیدند تا یکپارچگی مذهبی
پدید آورند ولی کامیاب نشدند و کارشان به فجایعی منتهی شد. در دوره ای معتزله
کوشیدند تا نگره کلامی خود را بر همگان تحمیل کنند و پس از آنان رقیبشان ، یعنی
اهل حدیث سلفی در عهد عباسی- از زمان متوکل- کوشیدند تا عقاید خود را تحمیل
کنند و این اوضاع به نزاع ناگواری منجر شد که در تاریخ مشهود است.

تلاش برای یکپارچه سازی مذهبی نیز همواره به شکست انجامیده
است. چنان که در عهد فاطمی درمصر، تلاش شد تا مذاهب اسلامی دیگر در مذهب
فاطمیان ( اسماعیلیه) منحل شود ولی با شکست مواجه شد. سپس ایوبیان آمدند و سعی
کردند مذهب خود را بر همگان تحمیل کنند ولی موفق نشدند. برخی مذاهب مانند شیعه
امامیه همیشه در معرض فشار و آزار بودند.

این تلاش ها، خاطرات دردناکی را در حافظه جمعی پیروان این
مذاهب برجای نهاده و آثار روانی منفی ای را برجای نهاد که با مقتضیات وحدت که
برادری و دوستی ( تولی) است، منافات دارد. این حقیقت تلخ باید در آگاهی همه ما
در این عصر تثبیت شود که موضع درست و رویکرد شرعی درست، مقتضی اعتراف به همه
مذاهب و به رسمیت شناختن همه آنها است.

داستان پیشنهاد منصور عباسی به امام مالک بن انس، آموزنده
است. منصور به امام مالک پیشنهاد کرد تا او را رسماً امام مردم و کتابش را
مبنای فتوا و قضا قرار دهد، ولی وی این پیشنهاد را رد کرد و گفت: اصحاب رسول
خدا درمیان ملت ها پراکنده شدند و در میان اهل هر منطقه به تناسب وضع آنان سخن
گفتند و همگی برصواب رفته اند. امامان اهل بیت نیز بر این اساس، اصحاب صاحب
فتوای خویش را به احترام روش ها و مکاتب فقهی دیگر و گفتن احکام فقهی برای
پیروان مذاهب دیگر براساس فقه آنان سفارش می کردند. امام صادق (ع) به فقیه شیعی
امامی، ابان بن تغلب که در مسجد نبوی نشسته بود و برای مردم فتوا صادر می کرد
سفارش کرد: انظر ما عملت انه من قولهم فاخبرهم بذلک؛ دقت کن و ببین که خود آنان
( پیروان مذاهب فقهی دیگر) چه باوری دارند و آنان را از حکم فقهی خودشان آگاه
کن. بنابراین ما وظیفه داریم دراین مسیر گام برداریم. این هدف در مذاهب
چهارگانه اهل سنت تحقق یافته است. یعنی این مذاهب، عموماً و غالباً به
نوعی یکدیگر را به رسمیت می شناسند، اما همچنان گاه مشکلاتی میان این مذاهب و
یا مجموعه آنها با مذهب شیعه امامیه یا زیدیه و یا اباضیه وجود دارد. این همان
مشکلی است که ما می خواهیم برای حل آن چاره ای بیندیشیم تا همه این مذاهب بر
مبنای فهم علمی و آگاهی حقیقی ، یکدیگر را به رسمیت بشناسند، زیرا حق هر کدام
از این مذاهب بر یکدیگر این است که اسلامیتش را به رسمیت بشناسند.

به رسمیت شناختن یا هضم

وحدت، گاه برمبنای آگاهی حقیقی به وحدت و تلاش برای تقریب
است و گاه بر مبنای دعوت دیگری به حذف خویش و از دست دادن هویت مذهبی و گاه
برمبنای به رسمیت شناختن دیگری.

واقعیت این است که دعوت دیگری به از دست دادن هویت مذهبی
خویش، دعوت به وحدت نیست و چنین وحدتی مطلقاً تحقق نمی یابد؛ یعنی تقریب و
نزدیکی ای به این روش تحقق نمی یابد. مهم، به رسمیت شناختن دیگری است و به
رسمیت شناختن خصوصیت و اسلامیت آن. واین همان روشی است که در تقریب میان مذاهب
وابسته به خط مکتب کلامی اشعری- که مذاهب اهل سنت نامیده می شوند- وجود دارد و
باید بر رابطه میان این مذاهب و دیگر مذاهب اسلامی غیر اشعری، همین وضع حاکم
شود. این هدف، یکی از اهداف بزرگی است که باید مورد توجه مشتاقان اجماع اسلامی
فراگیر قرار گیرد.

از سوی دیگر ملاحظه می کنیم که سدها و موانع فرهنگی و
معرفتی یا آموزشی ای که یک مذهب را در مقابل مذهب دیگر قرار می دهد، درحال
برداشته شدن است و دایره انزوای فرهنگی درحال شکستن و ویرانی است. بسیار
خوشوقتم که ملاحظه می کنیم ارتباط فرهنگی و فکری و تبادل اندیشه و آگاهی میان
رهبران فکری و فقهی همه مذاهب درحال رشد و تکامل است و این رویکرد درستی است که
به تعمیق احساس وحدت و احساس تعلق به امتی واحد می انجامد و احساس بریدگی و
گسست را از بین می برد.

مشکل تبشیر در درون اسلام

مسأله با اهمیت این است که از حالت تبشیر و به راه انداختن
دعوت پیروان دیگر مذاهب به ترک مذهب خویش و پذیرش مذهب دیگر از شیوه های تبلیغی
و تبشیری بپرهیزیم. زیرا تکامل و یکپارچگی فرهنگی از راه به هم ریختن تعادل
دیگران و آشوب برپا کردن میسر نیست، بلکه باید به اغنای یکدیگر و افزودن آگاهی
و تکامل یکدیگر کمک کنیم.

از این رو باید در همه موءسسات و نهادهایی که مبتنی بر ایده
تبشیر و تبلیغات مذهبی درمقابل مذاهب دیگر مشکل گرفتند، بازنگری شود. این
موءسسا